| Πρόσθετες λεπτομέρειες: | | ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ 15€
Μερικές φορές περνούν οι μήνες και νομίζεις ότι δεν αλλάζει τίποτα, προς το καλύτερο, τουλάχιστον. Έτσι και ο πρώτος μήνας της νέας χρονιάς θα τελειώσει και θα δώσει τη θέση του στον επόμενο. Μόνο που, όπως θα έχει τελειώσει ο Γενάρης, με τον ίδιο τρόπο θα ξεκινήσει και ο Φλεβάρης. Με μια συναυλία των Διάφανων Κρίνων. Στο Μύλο. 24 μήνες μετά την τελευταία τους εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη. Ακόμα περισσότερους από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά. Και αμέτρητους μετά την πρώτη φορά που ανηφόρισαν προς τα βόρεια, για να δουν αν η «παγωμένη» μουσική τους μπορεί να ζεστάνει κάμποσες σαράβαλες καρδιές. Μπόρεσε και τότε, μπορεί ακόμα… Αν όχι με τη δύναμη του στίχου ή του ήχου, σίγουρα όμως με ό,τι απόμεινε από την ευτυχία. Την ευτυχία που τα Διάφανα Κρίνα έχουν αγγίξει και όχι μόνο μια φορά στη ζωή τους. Γι αυτό ακριβώς θρηνούν την απώλειά της. Επειδή έχουν βιώσει την ευεργετική της επίδραση. Γι αυτό και, τόσα χρόνια μετά, δεν έχει πλέον νόημα να κάνουμε λόγο για τους Έλληνες Tindersticks για καταθλιπτική μουσική, για λυρικούς στίχους, για ποιητικές ευαισθησίες.
Τα Διάφανα Κρίνα είναι απλώς ένα rock group. Δεν είναι οι Rolling Stones. Δεν θα γίνουν ποτέ. Ποιος σας είπε ότι θέλουν, όμως; Τα Διάφανα Κρίνα είναι οι φίλοι της διπλανής πόρτας που δεν γνωρίσατε ποτέ. Τώρα έχετε μία [δύο] ευκαιρίες να τους γνωρίσετε. Από κοντά. Στο Μύλο. Και στις αποσκευές τους θα κουβαλάνε καινούριο υλικό. "Ό,τι Απόμεινε Από Την Ευτυχία", το ονόμασαν και μπορείτε να το βρείτε παντού, πιο εύκολα από την ίδια ευτυχία δυστυχώς [έτσι δεν συμβαίνει συνήθως με τα απομεινάρια;]. O καλύτερός τους δίσκος, λένε κάποιοι. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Ούτε αυτό έχει σημασία. Σημασία έχει ότι εδώ και δέκα, περίπου, χρόνια, τα Διάφανα Κρίνα έχουν χαρίσει σε μερικούς από εμάς ένα ανεκτίμητο δώρο που το ελληνόφωνο ροκ μας είχε στερήσει από τα μέσα των 80s και την εποχή των Metro Decay: ένα αγαπημένο συγκρότημα. Από αυτά που αγοράσεις άλμπουμ, σινγκλ, βινύλια για τοα bonus tracks, πηγαίνεις σε συναυλίες, ξεκολλάς αφίσες από τους τοίχους των κλαμπ, θέλεις να γνωρίσεις, να πιεις κρασί μαζί τους, να πας σπίτια τους να σου βάλουν ν’ ακούσεις, αγαπημένους δίσκους, να σου προτείνουν τα αγαπημένα τους βιβλία, να τους ακούς να σου μιλούν με ενθουσιασμό για τις αγαπημένες τους ταινίες, να τους βλέπεις να γελάνε, κάθε φορά που θυμούνται τη μία ή την άλλη φάση από κάποια περιοδεία στην Κρήτη, το Κιλκίς, τη Θεσσαλονίκη, το Manchester, το Λονδίνο, το Brighton να συζητήσεις για τα προσωπικά σου, να τους κάνεις κοινωνούς στον κόσμο σου και όχι εσύ να στέκεσαι με δέος απέναντι στο δικό τους. Γιατί είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα. Και δεν χρειάζεται ποτέ να απολογηθείς σε κανέναν γι αυτό… |
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
