Χθες πήγα στην συναυλία του Θανάση Παπακωσταντίνου στο Δοχό Καρίτσας… ένα πανέμορφο ξενοδοχείο μες το πράσινο στην πλαγιά του Κίσαβου.
Η συναυλία έγινε στην ταράτσα, στην άκρη του γκρεμού, με θέα που έκοβε την ανάσα… όλο το Αιγαίο και τα παράλια από Στόμιο μέχρι την Κατερίνη στα πόδια μας!
Η βραδιά ήταν αποπνικτικά ζεστή και ξάστερη… φαντάσου ότι ήμασταν σε υψόμετρο και παρόλα αυτά μέχρι και τις 2.30 που κράτησε το live δεν χρειάστηκε να φορέσουμε τίποτα πιο ζεστό… πρωτοφανές για την Καρίτσα, όπου συνήθως έχει δροσιά!!
Η συναυλία ήταν μυσταγωγική… και ο Θανάσης σε μεγάλα κέφια!!
Έπαιξε πάνω από 3 ώρες τραγούδια από όλη την δισκογραφία του με την συνοδεία των μουσικών του, που θεωρούνται από τους καλύτερους αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα… (Μπαντουκ, Μυστακίδης, Μπασλάμ κ.α).
Σπάνιο για καλλιτέχνη, αλλά ξεχωρίζει γιατί δίνει πάντα χώρο στους ανθρώπους που τον πλαισιώνουν… εντύπωση μου έκανε, πως σολάρισαν όλοι οι μουσικοί για αρκετή ώρα αλλά και τραγούδησαν ολόκληρα κομμάτια μόνοι τους! Τραγούδια ακυκλοφόρητα που έγραψαν και ίσως να μην συμπεριληφθούν ποτέ σε δισκογραφική δουλειά.
Το καταχάρηκα το χθεσινό, γιατί είχα να τον ακούσω ζωντανά περίπου 2 χρόνια… πέρυσι την μέρα που έπαιζε γυρνούσα από Σαμοθράκη!!
Ο ήχος απόκοσμος… η μουσική βαθιά… με μπουζούκια, τζουράδες, λαούτα αλλά και ψήγματα ηλεκτρικών οργάνων που ακροβατούν ανάμεσα στο ροκ, το μέταλ και την παραδοσιακή μουσική…
Μουσική μέσα από την ελληνική παράδοση…. καλά ριζωμένη στα γονίδιά μας… αυτά των προπάππων μας που ήταν τσομπάνηδες στα βουνά και των γιαγιάδων μας που έπηζαν τυρί και γάλα μέσα σε σπίτια υγρά, δίπλα από κοτέτσια και μποστάνια!
Δεν ξέρω… δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες, αλλά νομίζω πως για τον Θανάση θα μιλάνε γενιές για πολλά πολλά χρόνια μετά!!
Η μουσική που βγάζει είναι κόντρα στο πνεύμα και στο κύμα της εποχής…
Δεν ξέρω αν έχει ακούσει κανείς τον τελευταίο του δίσκο «Η βροχή από κάτω», αλλά είναι πραγματικά δύσκολος και καθόλου εύπεπτος.
Γουστάρω τρελά που τολμάει και πειραματίζεται σε μη πεπατημένα μονοπάτια!
Αυτή είναι και η πραγματική έννοια της τέχνης και ως προέκταση του καλλιτέχνη. Να ψάχνεται… και να χαρίζει σε όλους εμάς συναισθήματα πρωτόγνωρα!
Τον ευχαριστώ για την χθεσινή εμπειρία που έζησα… «κρεμασμένη» κάπου εκεί ανάμεσα στον ουρανό και την θάλασσα, το ονειρικό και το πραγματικό…
.........................................................
Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
Ποσά σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό
Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου
Δεν έχω απόψε που να πάω δέξου με στο δώμα σου
Αγία νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ
Μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό
Αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή
Είσαι αγκάθι βάλσαμο
Τραγούδι και στριγκλιά μαζί
Αγία νοσταλγία ανίκητο θεριό
Έχεις κλείσει τη καρδιά μου σε λαβύρινθο
.........................................................
(ένα τραγούδι που αγαπώ και δυστυχώς δεν το έπαιξε χθες, το ακούω τώρα καθώς γράφω, εν ώρα «κουραστικής και επώδυνης εργασίας»)
