Επιτέλους, ήρθε η ώρα να γράψω για τους TOTO. Την πρώτη συναυλία ξένου συγκροτήματος που παρακολούθησα σε μια ηλικία κάπως προχωρημένη για να νοιώσω την έξαψη που θα προκαλούσε κάτι ανάλογο σε έναν νεαρότερο. Και μάλιστα με ένα συγκρότημα που ναι μεν έγραψε ιστορία (όχι τους τόμους των Rolling Stones και των Beatles καθώς μπροστά τους βρίσκονται στο άνθος της ηλικίας τους), αλλά ανασύρει μνήμες από τους –άντα και κάτι. Παρόλα αυτά περισσότερος νεαρόκοσμος ήταν στην συναυλία εκτός από εμάς τους νεανίζοντες.
Μεγάλη διαφήμιση δεν νομίζω ότι έγινε, εκτός αν τα ραντάρ μου είναι περιορισμένου εύρους, αλλά εκείνη την ημέρα υπήρχε και μεγάλος συναγωνισμός: Roxy Music στο Καραϊσκάκη, Iggy Pop στο Θέατρο Βράχων, που λίγο πολύ μοιράζονται το ίδιο κοινό. Για μένα το αντίπαλο δέος ήταν οι Roxy Music μιας και ο Iggy Pop είναι ακραίος για τα γούστα μου.
Τετάρτη 12 Ιουλίου, 20:00. Κατηφορίζω για το Ελληνικό. Το που ακριβώς θα πάω άγνωστο μιας και στάθηκε δύσκολο να προσδιορίσω στους χάρτες που ακριβώς βρισκόταν το γήπεδο Softball. Ατυχώς δεν βρεθήκαμε εκεί στους Ολυμπιακούς αγώνες κι έτσι άγνωστο το στίγμα του. Πάμε λέω στον εαυτό μου και ο Θεός βοηθός, δε μπορεί όλο και κάποιος άλλος χριστιανός ή Totoπληκτος θα βρεθεί να μας οδηγήσει. Ένα ήταν το σίγουρο, η είσοδος ήταν από τη Λεωφ. Ποσειδώνος.
Φτάνω στον Άγιο Κοσμά και να που ο Άγιος βάζει το χεράκι του και βλέπω την πρώτη αφίσα με το υπέροχο τόξο της που μου έλεγε «προχώρα» (…είσαι στη σωστή χώρα). Και μιλάω γι’ αυτό το ανεπανάληπτο τόξο που ανέτως το βλέπεις ως τυρβάζων πεζός, αλλά σαν οδηγός χρειάζεται να διαθέτεις την όραση του Superman για να το αντιληφθείς. Είναι δυνατόν σε λευκό χαρτί Α4 να σχεδιάσεις το περίγραμμα ενός τόξου και να περιμένεις να το δει ο οδηγός που κινείται στην αριστερή λωρίδα. ΟΚ, λίγες κλεφτές ματιές, λίγες μαντεψιές και το πιάσαμε πως πάμε ευθεία. Ε, ας μείνουμε και δεξιά. Δεξιά; Λάθος, αριστερά είναι ο προορισμός σου. Άντε να προλάβεις το επόμενο φανάρι που σε οδηγεί στην είσοδο. Με τέτοια κίνηση αποκλείεται. Δεν πειράζει πάμε στο επόμενο.
Κάνουμε την κλασική απαγορευμένη αναστροφή κι όπου να’ ναι φτάνουμε. Βλέπω μάλιστα κι άλλα άτομα πεζά να τραβάνε προς τη συναυλία με το εισιτήριο να ανεμίζει στα χέρια τους. Τι ευτυχία, βρήκαμε το χώρο, βρήκαμε και ένα τεράστιο parking να δέσουμε τα άλογά μας. Ήδη έχουν φτάσει αρκετοί και έχουν κατακλύσει την είσοδο. Το τι ακριβώς κάνανε ούτε που κατάλαβα. Ουρά για εισιτήρια δεν υπήρχε αλλά ούτε και συγκεκριμένη ουρά για να μπεις μέσα. Τρύπωνες απ’ όπου μπορούσες, μιας και πολλοί στέκονταν κοντά στην πόρτα αλλά περί άλλων ετύρβαζον.
ΟΚ, περάσαμε, …όχι "που πας την τσάντα σου να δω" ακούστηκε από έναν τύπο που θύμιζε συμμορίτη σε κακόφημη αμερικάνικη γειτονιά ή ράπερ (τι δουλειά είχα σε συναυλία γλυκανάλατων;). Είχα απαγορευμένο είδος στην τσάντα μου το ομολογώ, φωτογραφική μηχανή, ούτε καν ψηφιακή. Όμως τι να έκανα, μια τέτοια συναυλία μου έλαχε να μην έχω πειστήρια της παρουσίας μου; Και σιγά μην φωτογραφίσω και τίποτα καλά. Περιμένω πάλι να έχω βγάλει κάτι φωτεινές κουκίδες σ’ ένα θεοσκότεινο φόντο.
Τεσπά, ο τύπος μπορεί να την είδε, δεν μου είπε όμως κάτι, εξάλλου τόσα κινητά τηλέφωνα θα περάσουν με ενσωματωμένη φωτογραφική μηχανή, τι θα κάνει θα τα συλλέξει όλα;
Πάμε λοιπόν να δούμε το γήπεδο. Αρχικά χρειάζεται να ανέβεις σκαλοπάτια που σε ανεβάζουν σε άλλο επίπεδο ενώ μπροστά σου το πίσω μέρος των κερκίδων. Μου θύμιζε το στάδιο του Tae Kwon Do που είχα επισκεφτεί στους Ολυμπιακούς, με τη διαφορά ότι εκείνο ήταν κλειστό.
Για να βρούμε θέση να καθίσουμε. Κερκίδες ή αρένα;
Κερκίδες, κερκίδες, είμαστε τώρα για στρίμωγμα και ορθοστασία; Άσε που λόγω μεγέθους θα έμοιαζα περισσότερο με την καρφίτσα που συνηθίζουν να ρίχνουν στις μεγάλες συγκεντρώσεις για να δουν αν θα πέσει, και σ’ αυτή την περίπτωση σίγουρα θα προσεδαφιζόμουν. Οι κερκίδες είχαν αρκετό κόσμο σ’ όλη την έκτασή τους σκορπισμένο, αλλά μπορούσες ακόμη να βρεις θέση σ’ οποιοδήποτε σημείο: κέντρο κάτω χαμηλά, μεσαία ζώνη, κλπ. Παρόλο που η πρώτη σκέψη ήταν να μείνω στις πρώτες θέσεις, εκείνο το προστατευτικό πλέγμα (ποιον προστάτευε κι από τι στη συγκεκριμένη περίπτωση;) αποδείχτηκε ιδιαίτερα ενοχλητικό. Έφτανε μάλιστα ως το μέσον των κερκίδων.
Αφού δοκίμασα διάφορες θέσεις βρέθηκα στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο… ε, ε, συγνώμη του σταδίου και σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να βοηθούσα με τους προβολείς αν τυχόν είχαν τεχνικό πρόβλημα. Αλλά για ν’ αποφύγουν να με απασχολήσουν όσο διαρκούσε η συναυλία δεν τους ανάψανε. Να’ ναι καλά οι άνθρωποι. Από εκεί λοιπόν θεώρησα ότι έβλεπα καλά. Το αν θ’ άκουγα δεν μπορούσα να το επιβεβαιώσω μιας και για τις κονσέρβες που έπαιζαν εκείνη την ώρα δεν φρόντιζαν και πολύ.
Βέβαια πριν αρχίσει η συναυλία οι διοργανωτές προέβλεψαν έναν «νεκρό» χρόνο απαραίτητο για να ολοκληρωθεί η φασίνα. Κάθε σημείο των κερκίδων από το πάτωμα μέχρι τα στέγαστρα ήταν καλυμμένο μ’ έναν …προστατευτικό στρώμα σκόνης, αναμεμιγμένη με χώμα και νερό που στο μεταξύ είχε εξαερωθεί. Κάθε κάθισμα λοιπόν που θα δεχόταν τα στρογγυλά και ωραία οπίσθιά μας χρειαζόταν προηγούμενα τη φροντίδα μας: σκούπισμα και γυάλισμα.
Για το σκοπό αυτό θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις:
Α) τα χαρτομάντιλα που κατά τύχη είχες μαζί σου.
Β) το νερό που θα έπινες αν διψούσες
Γ) τη μπύρα που θα αγόραζες για να κρατάς στο χέρι και να συμπληρώσεις την εικόνα του οργισμένου ροκά
Δ) την αναμνηστική μπλούζα του συγκροτήματος που την αγοράζεις
i) _ _ _ _ για θυμάσαι ότι πήγες στη συναυλία (σε περίπτωση που σου καούν οι φωτογραφίες)
ii) _ _ _ _ για να τη δοκιμάζεις στην αρχή και στο τέλος κάθε δίαιτας που θα κάνεις στο μέλλον
Βέβαια, τα δύο τελευταία (Γ & Δ) κόστιζαν κομμάτι ακριβά για τις τρεις ώρες που θα καθόσουν στο γυαλισμένο κάθισμα: 5 και 30 € αντιστοίχως αν το πνεύμα του Σκρουντζ μου επέτρεψε να διακρίνω σωστά.
Σιγά-σιγά οι περισσότερες θέσεις στην κερκίδα γεμίζουν, ιδιαίτερα στα χαμηλά επίπεδα κι όπου είναι κοντά τα βαρελάκια με την μπύρα. Η αρένα δείχνει να έχει συγκεντρώσει αρκετούς έχει όμως μεγάλο περιθώριο για να γεμίσει. Μου φαινόμαστε όμως λίγοι, αλλά τι παραπονιέμαι αφού μισώ τον συνωστισμό και την πολυκοσμία. Φοβάμαι μόνο μη σηκωθεί και φύγει το συγκρότημα και μας μείνει η λαχτάρα.
Σσσ.. η ώρα πλησιάζει, τα φώτα σβήνουν και ….ναι οι Socrates Drank the Conium είναι στην σκηνή. Με τις πρώτες ταλαντώσεις των χορδών της ηλεκτρικής κιθάρας μια γυναίκα ελατήριο αρχίζει παράσταση. Είναι η απαραίτητη γυναικεία παρουσία που συμπληρώνει τα συγκροτήματα για να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά μάλλον είναι και μια από τις εκκολαπτόμενες νέες τραγουδίστριες που κάνουν την πρακτική τους. Φωνή καλή, εμφάνιση (ευτυχώς) όχι προκλητική, αλλά η κίνηση (egg beater) μου προκαλούσε μειδίαμα. Μόλις αποκαλύφθηκε η κακή πλευρά του εαυτού μου!
Ακούσματα από Socrates παλιούς ή ανακαινισμένους δεν έχω. Κανένα ρεφρέν αν έχω ακούσει από σπόντα κι αυτό είναι ασαφές στο τρικυμισμένο μου μυαλό. Βέβαια, έχω ακούσει μουσική του Σπάθα για άλλους καλλιτέχνες και τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα. Κι απ’ τον Τουρκογιώργη ακουστικές αναμνήσεις από μια rock-pop εποχή έχω. Αλλά ας τους ακούσουμε προσεκτικά μήπως χάνω κάτι!
Μουσική βασισμένη στην ηλεκτρική κιθάρα κυρίως, τραγούδι βραχνό με κραυγές και αλαλιάσματα. Μάλλον δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα.
Παρεμπιπτόντως, τώρα η μουσική ακούγεται αρκετά δυνατά ώστε νοιώθω τα ακουστικά κύματα να παφλάζουν πάνω στο κεφάλι και το θώρακα.
Παρόλα αυτά δε μου φαίνεται ν’ ακούω πολύ καθαρά σα να μην φτάνει ακέραιος ο ήχος ως εκεί που κάθομαι αλλά έχει σοβαρές απώλειες στη διαδρομή. Ίσως φταίει ότι ήταν ανοιχτός χώρος, ίσως το ότι δεν ήμουν στην ίδια ευθεία με τα ηχεία αλλά πιο ψηλά, ίσως και η προσδοκία μου ν’ ακούσω μουσική όπως από το ραδιόφωνο ή το CD.
Στο μεταξύ μου είναι αδύνατο να καταλάβω για ποιο λόγο οδύρεται ο Τουρκογιώργης που οργώνει τη σκηνή και εξασκείται στο ακροβατικό νούμερο εμπρός και πάνω δεξί πόδι, πίσω και πάνω αριστερό πόδι εναλλάξ. Μπας και είναι βηματισμός καμιάς νέας κρυφής οργάνωσης; Από την άλλη ο Σπάθας σταθερός στο σημείο που του βάλανε σημάδι. Άλλωστε τι άλλο να κάνει αφού αυτό παίζει κυρίως τη μουσική.
Η ώρα φτάνει 10:30 κι ακόμη ακούμε Socrates.
Help I need somebody!. Βαρέθηκα λίγο πειράζει;
Πότε θα δούμε τους Toto;
Μήπως έκανα λάθος και πήγα σε άλλη συναυλία;
Άντε ν’ ακούσουμε και το καθιερωμένο, κατά τα λεγόμενά τους αφιέρωμα στον Hendrix. Άντε ν’ ακούσουμε και τα σόλα τους. Εκεί μάλιστα, με έβγαλαν απ’ το τέλμα αφού ξανάθεσαν το καίριο ερώτημα «Κιθαρίστας ή Ντράμερ;»
Γιούλης, ντράμερ απίστευτης ταχύτητας. Βέβαια από κάποιο σημείο φαινόταν και ακουγόταν να παίζει κάτι ακατανόητο σα να ήταν αυτοσκοπός να χτυπήσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε τα τύμπανα και τα πιάτα που βρίσκονταν μπροστά του. Στο τέλος έμεινε με μια μπακέτα να παίζει με λύσσα και μανία, να ξαναρχίζει και με τις δύο, να τις πετά στο κοινό και με ένα άλμα να βρίσκεται πίσω από τη σκηνή. Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι πάει να ξαπλώσει λίγο πιο πέρα στο χορτάρι να ξεκουραστεί τον βλέπεις να επανέρχεται και να ξαναρχίζει το παίξιμο.
Απλά απίστευτος. Τελικά, κατάλαβα γιατί οι ντράμερ συνήθως έχουν αθλητική περιβολή (φανελάκι και σορτσάκι), είναι όπως οι δρομείς, μόνο που αυτοί τρέχουν με τα χέρια και «ισορροπούν» με τα πόδια. Και ο ιδρώτας ποτάμι.
Σόλο και ο Σπάθας με κάτι διαφορετικό. Δημοτικό τραγούδι με ηλεκτρική κιθάρα. Η ιτιά καλωδιώθηκε. Εντάξει, εκεί πρέπει να ξέρεις μουσική για να αποφανθείς, και ο Σπάθας μάλλον ξέρει πολύ καλά. Οι Socrates είναι μάλλον γι’ αυτόν ένα χόμπι και part time απασχόληση. Θα είχε όμως την ευκαιρία διαφορετικά να παίξει support στους Toto;
Κι ένα τραγούδι από την Αγγέλα Παναγιώτου, η οποία για μιάμιση ώρα κινούταν τόσο έντονα που μόνο να την παρακολουθούσε κανείς ένοιωθε ζάλη. Είναι και τα περίεργα συμπτώματα των –άντα που ν’ αντέξουν τέτοιες συγκινήσεις. Πάντως από το κοινό καταχειροκροτήθηκε , όπως όλοι τους άλλωστε.
10:45. Επιτέλους ο Σωκράτης ετελεύθη, το κώνειο έδρασε. Τότε αρχίζει το πανηγύρι πάνω στη σκηνή. Τα ντραμς του Γιούλη εξαφανίστηκαν, συσκευές αντικαταστάθηκαν, μια σειρά από κιθάρες ήρθε να παραταχθεί που όπως διαπιστώσαμε ήταν του Lukather ο οποίος χρησιμοποιούσε διαφορετική σε κάθε τραγούδι. Γενικά υπήρχε μια έντονη κινητικότητα.
Οι καλλιτέχνες δεν ήταν σε κάποιο ορατό σημείο, δεν ξέραμε καν αν ήταν εκεί. Παραπλεύρως της σκηνής υπήρχε ένα τεράστιο φορτηγό με ζωγραφισμένη μια νυχτερίδα με φόντο το φεγγάρι. Μάλιστα υπήρχε και το λογότυπο «nitebat». Μ’ αυτό φανταζόμουν ότι μετέφεραν τον εξοπλισμό τους για τις συναυλίες (πράγμα ορθόν) κι ότι όση ώρα ο Σωκράτης μπεκρόπινε το κώνειο αυτοί θα βρίσκονταν μέσα στο φορτηγό και θα μπεκρόπιναν μπύρες (πράγμα λανθασμένο).
Πάνω στη σκηνή βρίσκονταν από την αρχή τα ντραμς του συγκροτήματος καθώς και το «κλειστό» σύστημα πλήκτρων που έμοιαζε πολύ με το νέο λογότυπο των Toto. Μεταλλικά κομμάτια κυρτά, μια φουτουριστική σύνθεση άνθους που αντί για στήμονες είχε τα πληκτροφόρα όργανα του Phillinganes. Όλα μετακινούνταν προς το κέντρο, τα ντραμς του Phillips, τα μικρόφωνα κλπ.
Αλλά και κάτι άλλο προστίθονταν στο σκηνικό, γυάλινα μπουκαλάκια με νερό κρύβονταν από δω κι από κει.
Η προετοιμασία συνεχίζονταν για πολύ ώρα, δοκίμασαν όλες τις κιθάρες του Lukather, ρύθμισαν τους προβολείς αλλά καλλιτέχνες δεν βλέπαμε. Τότε άρχισε η γκρίνια, σφυρίγματα, παλαμάκια, φωνές.
Από κει ψηλά που καθόμουν βλέπω ένα βανάκι με κλειστά φώτα να φτάνει στην πίσω πλευρά της σκηνής. Τότε ήταν που απέρριψα την ιδέα της φιλοξενίας στο νυχτεριδοφορτηγό – μάλλον πολλά επεισόδια της σειράς «Ο ιππότης της ασφάλτου» είδα όταν ήμουν μικρή. Τι αφελής κι εγώ! Το βανάκι σταμάτησε αλλά εκτός από τον οδηγό δεν κατεβαίνει κανείς άλλος. Μήπως όμως θα τους αναγνώριζα και να τους έβλεπα, δεν θυμάμαι να έχω παρακολουθήσει κανένα video clip και τα τραγούδια τους τα ξέρω μόνο εξ’ ακοής.
Αλλά για στάσου υπάρχει εξέλιξη. Βγήκαν τελικά από την κοιλιά του τέρατος. Η αλήθεια είναι ότι είχαν κάτι διαφορετικό σαν αμερικανοί και τους ξεχώριζες. Ανεπανάληπτη φιγούρα όμως ο (όπως έμαθα αργότερα) Mike Porcano. Ντυμένος με μαύρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι – με μια υποψία καμπάνας – και παπούτσια (αν τα είδα καλά) κάτι σε λουστρινάκι με τακουνάκι (άσε που μπορεί να τον κακολογώ άδικα), και βήμα που θύμιζε Παπαναστασίου στις δόξες του (ιδέ τηλεταινίες). Γενικά μια παρουσία που παράπεμπε λίγο στη δεκαετία του 70 χωρίς όμως τις υπερβολές της (πέτα, μεγάλες καμπάνες, κλπ). Και το αποκορύφωμα λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, κάποιος από το προσωπικό που πριν λίγο φρόντιζε να είναι όλα στη θέση τους πάνω στη σκηνή, να έχει πάρει μια στάση όπως ο προπονητής προετοιμάζει τον μποξέρ στη γωνία να μπει στο ρινγκ: Μασάζ στους ώμους και … όρμα!!
Όλοι βρίσκονται πια πάνω στη σκηνή.
Χειροκροτήματα, σφυρίγματα, ενθουσιασμός.
Επιτέλους για να δούμε τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε.
Ξεκινάνε με δύο κομμάτια από το νέο τους δίσκο Falling in between. Το μάθαμε εκ των υστέρων. Εξακολουθώ να μην ακούω τόσο καθαρά όσο θα’ θελα αλλά τι μπορώ να κάνω; Ενεργοποιώ τα φίλτρα των αυτιών μου (!?#@)
Ενδιαφέρουσα μουσική, βέβαια τα λόγια δεν υπάρχει περίπτωση να τα αποκωδικοποιήσω αλλά έτσι δεν συμβαίνει συνήθως όταν δεν ξέρεις τους στίχους; Τελικά αναγνώρισα τις φωνές και σε ποιους ανήκαν στα τραγούδια που ήξερα.
Διαπίστωση ο Billy Kimball είναι περισσότερο για να τα ρίχνει στα ρεφρέν μιας και η φωνή του είναι κάπως υψηλότονη. Και τι λέγαμε για την απαραίτητη γυναικεία παρουσία σ’ ένα συγκρότημα; Στους Toto τον ρόλο αυτόν τον κρατάει ο Kimball, τόσο λόγω φωνής όσο και λόγω κίνησης μπροστά στο μικρόφωνο. Αλλά ας μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ ότι δείχνει θηλυπρεπής, απλά η στάση με τα λυγισμένα γόνατα και την έκφραση λατρείας προς το μικρόφωνο θυμίζει περισσότερο τραγουδίστρια.
Επιτέλους, λύθηκε και το μυστήριο με τα σκορπισμένα και κρυμμένα μπουκάλια. Όλα προορίζονται για τον Kimball. Με διακοπές του ενός λεπτού πίνει συνεχώς νερό. Ακόμα και λίγο πριν το ρεφρέν κι έχω αγωνία αν θα προλάβει να μπει αυτός, εξακολουθεί να πίνει νερό. Στην αρχή κρυβόταν στα σκοτεινά μέρη της σκηνής παρέα με το μπουκάλι του, κάποιες φορές έφευγε προς τα παρασκήνια όταν τελείωνε το δικό του μέρος αλλά το τραγούδι συνέχιζε ….από τους υπόλοιπους.
Ο Lukather φάνηκε ότι ήταν η ψυχή του συγκροτήματος, τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα την οποία φρόντιζε ν’ αλλάζει σε κάθε τραγούδι (θυμάστε που λέγαμε για την προετοιμασία και το κούρδισμά τους). Πολύ καλός στο παίξιμό του και φωνή αναγνωρίσιμη. Αυτός ανέλαβε και το μέρος της επικοινωνίας με το κοινό. Να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα όλα όσα είπε αλλά ξεχώρισα τα εξής: τι ωραία χώρα, τι ωραίες γυναίκες, τι φαγητό ήταν αυτό που έφαγαν, ενώ έκανε και τις απαραίτητες συστάσεις με τους υπόλοιπους της μπάντας.
Ο Porcano σχεδόν κρυβόταν πίσω από το μπάσο. Θύμιζε περισσότερο ινδό μουσικό με το σιταρ του.
Ο Kimball ο νεροφίδας δεν φάνηκε ιδιαίτερα επικοινωνιακός εκτός ίσως από κάποιες φορές που σχεδόν πόζαρε στους θεατές της πρώτης σειράς που τον φωτογράφιζαν.
Ο Simon Phillips ο ντραμερ φαινόταν σαν ένας μικροκαμωμένος νεαρός. Στην πραγματικότητα είναι της ίδιας γενιάς με τους υπόλοιπους της μπάντας. Όπως όλοι οι μουσικοί του είδους του κρυμμένοι πίσω από τύμπανα και πιάτα δεν απολαμβάνουν από το κοινό την ίδια προσοχή με τους υπόλοιπους. Μόνο όταν έρθει η ώρα να παίξουν τα σόλα τους γίνονται οι πρωταγωνιστές, και στο δικό του ήταν πολύ καλός.
Η τρίτη κιθάρα εκτός από τον Porcano και τον Lukather μάλλον ήταν αναπληρωματικό μέλος και να πω την αλήθεια δεν έμαθα το όνομά του.
Εξάλλου και τα ονόματα των υπολοίπων τα έμαθα μετά από σχετική αναζήτηση στο internet. Η κιθάρα λοιπόν αυτή εκτός από υποστήριξη μουσική παρείχε υποστήριξη και στα φωνητικά. Μάλιστα, τραγούδησε και μια μπαλάντα που μου άρεσε αρκετά, αν και την άκουγα πρώτη φορά.
Ο μάγος των πλήκτρων Phlliganes είναι μάλλον νέο μέλος κι αυτός. Η παρουσία του μέσα στο μεταλλικό άνθος (όπως περιγράψαμε νωρίτερα το πόστο του), έδινε μια απόκοσμη εντύπωση.
Μέσα στο λευκό του πουκάμισο θύμιζε άγγελο που είχε αποθέσει παράμερα τα φτερά του. Ιδιαίτερα όταν ύψωνε τα χέρια του στον ουρανό, ενώ τον έλουζε το φως του προβολέα, έδινε την εντύπωση ότι εκείνη τη στιγμή ήταν σε on-line σύνδεση με το θεό. Ήταν αυτός που έδινε στο κοινό οδηγίες για να χτυπά παλαμάκια με υψωμένα τα χέρια εκτελώντας ταυτόχρονα παλινδρομικές κινήσεις (η γνωστή εικόνα με τα χέρια-στάχυα που λυγίζουν προς την κατεύθυνση ενός φανταστικού ανέμου).
Κάποιες φορές έπρεπε να προσπαθεί ιδιαίτερα μιας και δεν είχε την ανταπόκριση που περίμενε. Και φυσικά έπαιξε και το δικό του σόλο. Και μας απέδειξε ότι μπορεί να παίζει με το ένα χέρι. Εφάρμοσε και αυτός την τεχνική παίζω για να παίζω αφού κάποια στιγμή αυτό που ακουγόταν μου φαινόταν να πάσχει από αρρυθμία. Ευτυχώς γρήγορα προχωρήσαμε πιο κάτω. Όμως το σόλο αυτό κράτησε αρκετά, ίσως και 10 λεπτά, και μας κούρασε. Στο μεταξύ οι υπόλοιποι είχαν εξαφανιστεί.
Ο Lukather και δεν θα έπαιζε τα σόλα του. Μας έδειξε πόσο δεξιοτέχνης είναι χωρίς αμφιβολία. Αν και συνήθως τα σόλα με ηλεκτρική κιθάρα μου ακούγονται σαν στριγκλιές γυναίκας χαροκαμένης που οδύρεται, ομολογώ ότι αυτό που άκουσα ήταν διαφορετικό και μου άρεσε. Ρώτησε μάλιστα πόσοι από το κοινό ήταν μουσικοί και η απάντηση με εξέπληξε ακόμη κι εμένα, σχεδόν οι μισοί από την αρένα δήλωσαν μουσικοί (οι άλλοι μισοί ήταν μάλλον οι συνοδοί τους).
Απ’ όλα τα τραγούδια λίγα ήταν αυτά που γνώριζα: Africa, Hold the Line, Rossana, I’ll be over you. Το τελευταίο δεν ήξερα καν ότι είναι δικό τους. Στη συνέντευξη τύπου που δώσανε είπαν ότι για το Rossana είχε σκεφτεί μια διαφορετική εισαγωγή ο Lukather να παίξει. Η αλήθεια είναι ότι άργησα να αντιληφθώ ότι ξεκίνησε να παίζει αυτό το τραγούδι κι έτσι δεν το πρόσεξα ιδιαίτερα. Στη συνέντευξη επίσης είπαν ότι το ίδιο τραγούδι δεν γράφτηκε για την Rossana Arket όπως όλοι πίστευαν αλλά η ίδια άφησε να κυκλοφορήσει η φήμη αυτή. Μια φήμη που καταγράφεται και στο λήμμα Toto (band) της Wikipedia.
Η ώρα πλησιάζει 01:00 μετά τα μεσάνυχτα και το Africa δεν έχει ακουστεί ακόμη. Είναι δυνατόν να παραλείψουν τον ύμνο; Τι ύπνο θα κάνουμε απόψε, τι εφιάλτες θα μας κατατρύχουν, τι αίσθημα κενού θα μας συντροφεύει για τον επόμενο χρόνο; Κι όλοι οι φόβοι σου επαληθεύονται όταν τους βλέπεις έναν – έναν να εγκαταλείπει τη θέση του, το όργανό του και να αποχωρεί. Αυτό ήταν;
Το κοινό όμως δεν συμβιβάζεται θέλει κι άλλο, κι αρχίζουν τα ρυθμικά παλαμάκια που αν ήταν λόγια θα ήταν αυτά: έλα, έλα, έλα
Τα λεπτά περνάνε. Η σκηνή παραμένει επικίνδυνα ήρεμη.
Είναι δυνατόν να μας αφήσουν με το παράπονο;
Όχι βέβαια, νάτοι ξανά στις θέσεις τους και ... Ναι παίζουν το Africa!!!!!
Κι ακουγόταν έτσι όπως το γνωρίζουμε από τις ηχογραφήσεις. Μη λες μεγάλα λόγια κάτι ακούγεται παράφωνο, σαν να είναι ο Philliganes που ύψωσε λίγο τη φωνή του πάνω από τους άλλους αλλά γρήγορα τον επαναφέρουν.
Μια ανατριχίλα με συντάραξε.
Δοκίμασα να το ηχογραφήσω με το mp3player αλλά εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι περισσότερο το θόρυβο γύρω μου κατέγραφα και κάπου στο βάθος το τραγούδι.
Και τώρα αποχωρούν ικανοποιημένοι κι αυτοί κι εμείς.
Τελικά, πέτυχε το μικρό τους τρυκ με το Africa και το ξέρουν.
Λένε ότι ήμασταν 3,500 αλλά ποιος ξέρει άραγε πόσο λίγοι τους φανήκαμε κι αν ο χώρος ήταν πολύ κάτω από τις προσδοκίες τους. Έτσι κι αλλιώς δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Χαίρομαι τελικά που πήγα έστω κι αν έπαιξα κι εγώ σόλο, αλλά θα με προβληματίζει ακόμη για πολύ καιρό το ερώτημα: κερκίδες ή αρένα;
Αναμνήσεις από τη συναυλία που έγινε 12 Ιουλίου 2006 κι αυτές ταξινομήθηκαν και μαύρισαν το χαρτί τα βράδια που ήρθαν μαζί με την έμπνευση στις 28 & 29 Ιουλίου
Η Σπυριδούλα, μία από τις νικήτριες του διαγωνισμού για εισητήρια των TOTO μας καταθέτει τις δικές της "Αναμνήσεις από τη συναυλία που έγινε 12 Ιουλίου 2006 κι αυτές ταξινομήθηκαν και μαύρισαν το χαρτί τα βράδια που ήρθαν μαζί με την έμπνευση στις 28 & 29 Ιουλίου"
