Ο Παύλος Παυλίδης επιστρέφει δισκογραφικά με έναν διπλό live δίσκο ηχογραφημένο από τις παραστάσεις που έγιναν στις 22 και 23 Mαρτίου 2008 στο Θέατρο Απόλλων της Ερμούπολης Σύρου. Στο διπλό live album αποτυπώνονται οι σημαντικότερες στιγμές του τραγουδοποιού Παύλου Παυλίδη, από τα δύο προσωπικά του album «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα» και «Άλλη μια μέρα» και από το παρελθόν του με το συγκρότημα «Ξύλινα σπαθιά», σε νέες ακουστικές εκτελέσεις. Στο διπλό cd Live περιλαμβάνεται το καινούργιο τραγούδι του Παυλίδη «Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά», καθώς και το μελωποιημένο ποίημα του Κώστα Ουράνη «Περαστικές».
Παύλος Παυλίδης & B-Movies - Live
Διπλό CD
Από τις παραστάσεις 22 & 23 Μαρτίου στο Θέατρο Απόλλων, Ερμούπολης Σύρου
Το καινούριο τραγούδι του Παύλου Παυλίδη, “Όταν Πεθαίνει Γύρω Κάθε Ομορφιά” στο νέο live album του (μοναδική καινούρια σύνθεση στο διπλό set και κοντοσυγγενικό ηχητικά στο riff του “Fade Into You” των Mazzy Star) είναι και ενδεικτικό της απήχησής του, χαρακτηριστικό του πώς ένας τραγουδοποιός τόσο ιδιοσυγκρασιακός και ανεξάρτητος σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στην κεντρική σκηνή του ελληνικού rock τραγουδιού, απλώνει τη γοητεία του σε ένα πλήθος που απολαμβάνει μυσταγωγικά την μουσική του. “Κατρακυλάω μέσα στον ύπνο μου σαν βράχος / Ακούς σκυλιά να ουρλιάζουνε και τρέχεις / Καθώς ξυπνάω μου ψιθυρίζεις να προσέχεις / Πώς άντεξες τόσο καιρό μονάχος” – η εικόνα του μοναχικού ευαίσθητου τροβαδούρου που ‘παίζει’ μόνος με τις εικόνες του μυαλού του, έστω και αν έχει αφήσει τα πρώτα σαράντα-λίγα χρόνια συναισθηματικών εμπειριών του είναι πάντα ατόφια και συγκλονιστική. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό από έναν καλλιτέχνη που βρίσκεται σε ευθεία επαφή με τις επιθυμίες του, που τολμάει να νιώθει άμεσος και τρυφερός σε μια εποχή που ο σαρδόνειος σαρκασμός έχει γίνει ζητούμενο και η ειρωνεία έχει αντικαταστήσει την συναισθηματική συνδιαλλαγή.
Το “Live – Θεάτρο Απόλλων – Σύρος” είναι ένα διπλό, γενναιόδωρο έπος, ηχογραφημένο την άνοιξη του 2008 (22 και 23 Μαρτίου) μέσα σε μια καταπληκτική συσκευασία στην οποία κυριαρχούν οι μπορντό λεπτομέρειες και μια υποβλητική ατμόσφαιρα “σπιτικών” ήχων και αισθημάτων. Ο ήχος που δημιουργούν οι B-Movies είναι “νεοκλασικός”, φέρει κάτι από την επιβλητική αλλά και κάπως δωρική και απείρως καλόγουστη αύρα του θεάτρου που έχτισε ο Τσίλερ στην Ερμούπολη το 1864 στα πρότυπα της Scala του Μιλάνου. Και ο Παύλος Παυλίδης τραγουδάει σαν αέρας: είναι ίσως ο πιο αιθέριος τραγουδιστής του ελληνικού προσκηνίου – οι ερμηνείες του ισορροπούν ανάμεσα στην καλαισθησία του κλασικού βάρδου (ο Mark Eitzel και ο Matthew Scott είναι άμεσες παραπομπές στη χροιά του) και στην αδρότητα της τεστοστερόνης ενός αρσενικού καλλιτέχνη που ερωτεύεται στα ίσα. Ο Παυλίδης δεν χρειάζεται να κάνει θόρυβο και να εξαντλήσει τα ντεσιμπέλ που διαθέτει η σκηνή του για να κάνει το κοινό να σιωπήσει (αντίθετα από τη μεγάλη ανεκπλήρωτη επιθυμία των fans των Ξύλινων Σπαθιών). Αρκεί το μέταλλο στην φωνή του και αυτή η εμμονή σε βελούδες τονικές επιλογές των ερμηνειών του (τόσο βελούδες που συχνά “υποβιβάζουν” τα σύμφωνα στα λόγια του για να αναδείξουν την έστω αυτάρεσκη παρατεταμένη μελωδικότητα των φωνηέντων) για να κερδίσει τον ακροατή και να τον φέρει σε επαφή με τα πιο μύχια εσωτερικά κατατόπια του.
Το υλικό του album προέρχεται στην πλειονότητά του από τα δύο προσωπικά albums του Παυλίδη, “Άλλη Μια Μέρα” και “Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα” και κάποια από τα θορυβώδη φουσάτα των Ξύλινων Σπαθιών, κανένα όμως δεν διατηρεί την στουντιακή αύρα του. Όλα υπόκεινται σε εκτελέσεις που μυρίζουν βερνικωμένο, παλιό (ίσως βιεννέζικο) ξύλο, κρουστά που νιώθουν άνετα σε επαφή με χέρια, κιθάρες που ακούγονται υγρές από σταγόνες ιδρώτα στις χορδές τους και μια ποιητική ατμόσφαιρα που ξεκινάει από την ανάμνηση του Κώστα Ουράνη (στις “Περαστικές”), παιανίζει με το “Ναυαγό”, το “Βροχοποιό”, τον “Κηπουρό” και άλλους γενναίους ήρωες με τους οποίους “Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη” και καταλήγει συνήθως σε μια “Σπασμένη Πολυθρόνα”, ή ένα “Στοιχειωμένο Σπίτι” μετά από ένα χορταστικό καρουσέλ. Επιπλέον, η ποιητική στόφα του Παύλου Παυλίδη είναι αδάμαστη, αδέκαστη και τίμια, προτιμάει να κοπανήσει το κεφάλι στον τοίχο, να επιχειρήσει μια μετωπική. Δεν συμβιβάζεται, τείνει να προτιμάει το λευκό για να ξορκίζει το μαύρο και να αγνοεί όλο το ενδιάμεσο της χρωματικής παλέτας. Ο κόσμος του Παύλου Παυλίδη είναι εξαιρετικά απόλυτος: δεν διαπραγματεύεται το πλαίσιό του και δεν θέτει καν ως ενδεχόμενο, την ύπαρξη εμποδίων ανάμεσα στον εαυτό του και στους παραλήπτες της ενέργειάς του. Το φίλτρο του Παυλίδη είναι εγγενές. Υπακούει στις παρορμήσεις του χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Το “Live – Θέατρο Απόλλων – Σύρος” είναι ένα album που αγαπιέται προσωπικά – το ακούς και ‘το έχεις’ απέναντί σου για να οικειοποιηθείς την ατμόσφαιρά του. Για κάποιο λόγο σε πείθει ότι αυτή η οικειότητα είναι μόνο δική σου, άσχετα με το γεγονός ότι στο χώρο της συναυλίας υπήρχαν άλλα τριακόσια άτομα την καθεμιά από τις δύο μέρες. Άσχετα από το γεγονός ότι η ελκυστικότητα της αισθητικής εικόνας του album στις προθήκες των καταστημάτων λειτουργεί ως μαζικός πόλος έλξης στα εκπαιδευμένα μάτια. Άσχετα από το γεγονός ότι ο Παύλος Παυλίδης έχει μια μοίρα μουσικού από αυτούς με την εύθραυστη χημεία (παρορμήσεις, διαθέσεις και τάσεις ακολουθούν ένα αντικρουόμενο συχνά αντιφατικό δρόμο και συγκρούονται ή συμπλέουν μεταξύ τους χωρίς προκαθορισμένο αποτέλεσμα) που δημιουργούν εκρήξεις με slow motion συνέπειες ή δημιουργικά ρίσκα που ανεβάζουν την αδρεναλίνη σε τιλτ.
Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να κουρνιάσεις στα τραγούδια του, να μείνεις στο πρώτο επίπεδό τους όπως απολαμβάνεις (χωρίς να το λες) τη θαλασσινή αύρα στην παραλία ή να βουτήξεις βαθιά σε αυτά και να ανασύρεις τα ευρήματα της ΄δικής σου’ ψυχής που προβάλλονται πάνω σε ήχους και στίχους. Όπως, δηλαδή, όλοι οι αυθεντικοί τραγουδοποιοί, όπως ο Jacques Brel, ο Nick Drake ή ο Jeff Buckley έτσι και ο Παύλος Παυλίδης προτιμά να απολαμβάνει τις σεισμικές δονήσεις των λόγων του παρά να δημιουργεί πανικό γύρω από τον εαυτό του. Αν η ποίηση ήταν μια βόλτα στην υποφωτισμένη παραλία, ο Παυλίδης θα είχε έτοιμο το soundtrack όσων στιγμών είναι απαραίτητες στον καθένα.
