"Ζωή που δεν έχει αξία..." Αυτό ήταν το μοτό του Αδόλφου Χίτλερ όταν αναφερόταν στο "ανεπιθύμητο" γιαυτόν ποσοστό πληθυσμού στην διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το πρόγραμμα ευθανασίας Τ- 4 πήρε το όνομα του απο την υπηρεσία που ανέλαβε την εκτέλεση του και έδρευε στην οδο Tiergartenstrasse 4. "Εκτελεστικοί διευθυντές" του συγκεκριμένου προγράμματος ευγονικής ήταν ο Καρλ Μπούλερ, επικεφαλής της Καγκελαρίας και ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ, Καρλ Μπραντ. Συμμετοχή επίσης είχαν και οι Βέρνερ Χάιντε και Πάουλ Νίτσε.
Η βασική ιδέα της όλης διαδικασίας είχε σκοπό να διατηρήσει την "γενετική καθαρότητα" και την εξάλειψη ανθρώπων που θεωρούνταν πηρομελείς, ανάπηροι και παραμορφωμένοι ή έπασχαν απο διανοητικές ασθένειες. Στειρώσεις, ευθανασίες, απομάκρυνση μικρών παιδιών απο τις οικογένειες τους και εγκλεισμός τους σε ειδικα νοσοκομεία ήταν επίσης πολλά απο τα χαρακτηριστικά του προγράμματος.
Η προπαγάνδα με κύριο εκφραστή τον Γιόζεφ Γκαίμπελς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εκτέλεση της όλης ιδέας. Αφίσες, ενημερώσεις μέσω ραδιοφώνου, ακόμα και αναλύσεις για πτώση της γερμανικής οικονομίας λόγω της ύπαρξης αυτών των ανθρώπων (!), ήταν καθημερινό φαινόμενο. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είχε συντελεστές μερικούς απο τους καλύτερους και αρτιότερους επιστήμονες της Γερμανίας. Ανάμεσα τους οι ψυχίατροι Βίλινγκερ, Ζένχεν, Φέρσουερ (ειδικευμένος στην ευγονική διδύμων) καθώς και ο "αρχίατρος του Θανάτου" Γίόζεφ Μένγκελε. Στα πειράματα συμπεριλαμβάνονταν στειρώσεις, διοχέυτεση μονοξειδίου του άνθρακα σε θαλάμους, ηλεκτροσόκ και πολλά άλλα , όλα στον...βωμό της "ανάπτυξης" της Ιατρικής όπως ευαγγελίζονταν οι υποστηρικτές του προγράμματος.
Υπολογίζεται οτι απο τα συγκεκριμένα πειράματα 200.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, ενώ είναι σχεδόν σίγουρο πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων είναι πολυ μεγαλύτερος. Στις 3 Αυγούστου 1941 ο Επίσκοπος Κλέμεν Φαν Γκάλεν σε κύρηγμα του κατήγγειλε την πραγματική δράση του προγράμματος με συνέπεια να υπάρξει αναστολή του. Το 1942 το πρόγραμμα ξανάρχισε με περισσότερη προσοχή αυτη την φορά. Οι ευθανασίες συνεχίζονταν αλλα πλέον την θέση των αερίων πήραν οιυπερβολικές δόσεις φαρμάκων.
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1949, οι εμπλεκόμενοι στο πρόγραμμα (όχι όλοι) προσήχθησαν σε δίκες και κάποιοι απο αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο... Η Ιστορία μόλις είχε καταγράψει μια απο τις μεγαλύτερες θηριωδίες της ανθρωπότητας...
