Εκεί που έπρεπε να ακούσουμε προσεκτικά ό,τι έχουν να μας πουν τα παιδιά, τις αγωνίες, τα όνειρα, τους θυμούς και τους φόβους τους δηλαδή, τους δίνουμε τον ρόλο του διαμορφωτή της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης με τον ίδιο τρόπο που τους καλούμε στη Βουλή των Εφήβων για να τους φορέσουμε έναν κορσέ που δεν είναι δικός τους, με αποτέλεσμα συνήθως να αναμασούν μικρομέγαλα κλισέ. Διότι τα παιδιά βρίσκονται στην πρώτη ανάγνωση του κόσμου και θα τον ξαναδιαβάσουν πολλές φορές μέχρι να σιγουρευτούν και τα ίδια. Ας πούμε επιτέλους αυτήν την αλήθεια, ας τα αντικρύσουμε με αγάπη, όχι με δέος.
Τον Δεκέμβρη τον βάφτισαν κίνημα όλοι αυτοί, κόμματα και μέσα ενημέρωσης, που ήθελαν ή να προβάλουν πάνω του τα δικά τους ελλείμματα ή να τον κοντύνουν δια της νομιμοποιήσεως. Τώρα που μεσολάβησαν δύο χρόνια καταλαβαίνουμε όλοι ευκρινέστερα αυτό που και τότε φαινόταν με ψύχραιμο μάτι. Ότι επρόκειτο για μια στιγμιαία έκρηξη των παιδιών που ταυτίστηκαν με τον συμμαθητή τους που δολοφονήθηκε, που ένοιωσαν τα ίδια ευάλωτα στην κρατική καταστολή, που ενσωμάτωσαν στην εξέγερσή τους την συσσωρευμένη απογοήτευση και οργή για τον κόσμο των μεγάλων. Δεν μιλάω εδώ για τους συνήθεις πρόθυμους να πλαισιώσουν και να παραχαράξουν κάθε μαζικό γεγονός. Μιλάω για τον κύριο όγκο της εξέγερσης που ήταν συγκλονισμένα παιδιά.
Τα κινήματα έχουν μνήμη και συνέχεια, οι εξεγέρσεις επετείους. Τα κινήματα έχουν συμπαγή κεντρική ιδέα, σαφές αίτημα, συνεκτικό σκοπό. Οι εξεγέρσεις έχουν αυθορμητισμό, θυμικό, συναίσθημα. Κυρίως έχουν άρνηση ενώ τα κινήματα έχουν στόχευση.
Όταν μεγεθύνεις κάτι στην ουσία το αποστεώνεις από αυτό που είναι. Και στην περίπτωσή μας αυτό είναι σημαντικό. Εκεί που έπρεπε να ακούσουμε προσεκτικά ό,τι έχουν να μας πουν τα παιδιά, τις αγωνίες, τα όνειρα, τους θυμούς και τους φόβους τους δηλαδή, τους δίνουμε τον ρόλο του διαμορφωτή της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης με τον ίδιο τρόπο που τους καλούμε στη Βουλή Των Εφήβων για να τους φορέσουμε έναν κορσέ που δεν είναι δικός τους, με αποτέλεσμα συνήθως να αναμασούν μικρομέγαλα κλισέ. Διότι τα παιδιά βρίσκονται στην πρώτη ανάγνωση του κόσμου και θα τον ξαναδιαβάσουν πολλές φορές μέχρι να σιγουρευτούν και τα ίδια. Ας πούμε επιτέλους αυτήν την αλήθεια, ας τα αντικρύσουμε με αγάπη, όχι με δέος.
Η κολακεία των νέων είναι παλιά ιστορία του δημοσίου λόγου. Και ο πιο ασφαλής τρόπος αφοπλισμού τους.
Από την στήλη "Πρώτη Ανάγνωση" του Ανδρεα Πετρουλάκη στο Protagon.gr
Από το Protagon.gr αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη (από την στήλη του Πρώτη Ανάγνωση) που με αφορμή τα "Δεκεμβριανά", μιλά για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους νέους και και τους ρόλους πού οι μεγαλύτεροι, τα μέσα, οι πολιτικοί, οι αντιεξουσιαστές, κλπ τους .."φοράμε".
