Πού πέφτουν τα Ίμια ρε παιδιά;

Σαν χθες στις 25 Ιανουαρίου του 1996 παίχτηκε το πρώτο μέρος της τραγωδίας-κωμωδίας της κρίσης των Ιμίων. Μιας υπόθεσης, εθνικής υπόθεσης που γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν ακόμη περισσότερα,. Μιας εθνικής υπόθεσης που έληξε άδοξα με το αίμα τριών ανθρώπων που σίγουρα αγαπούσαν την πατρίδα μας περισσότερο από τους πολιτικούς που την κυβερνούσανε και την κυβερνάνε...

Ο τίτλος του κειμένου μου αλλά και το περιεχόμενο του, έχουν να κάνουν κυρίως με το πως αντιμετωπίζαμε και αντιμετωπίζουμε τέτοιες περιπτώσεις. Των άκρων είμαστε οι Έλληνες. Δεν υπάρχει μια μέση κατάσταση. Όποιος ασχολήθηκε λοιπόν με το συγκεκριμένο συμβάν από τότε έως και σήμερα κινδυνεύει από την μια να χαρακτηριστεί εθνικιστής και από την άλλη... ζαμανφουτιστής. Με ποιο δικαίωμα λέει κύριε ασχολείσαι με κάτι τόσο σοβαρό χωρίς να ξέρεις. Η με ποιο δικαίωμα εκφράζεις απόψεις που το μόνο που κάνουνε είναι να διαιωνίζουνε το μίσος μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας...

 Εγώ λοιπόν δεν θα κάνω τίποτε από τα δύο. Άλλωστε είπαμε για αυτό υπάρχουν πιο ειδικοί. Εκεί που θέλω να σταθώ όμως είναι σε κάτι δεδομένο. Κάτι που όλοι ξέρουμε αλλά επιμελώς αρνούμαστε να παραδεχτούμε. Είμαστε όπου φυσάει ο άνεμος... Αν και μικρός τότε, θυμάμαι τις συζητήσεις των μεγάλων... Οι παλιότουρκοι, οι έτσι, οι δείξε οι μπήξε αλλά και που είναι τα Ίμια ρε παιδιά? Που είναι τα Ίμια ρε παιδιά? Αυτή η ερώτηση είναι το ρεζουμέ όλων των δεινών που περάσαμε, περνάμε και θα περνάμε ως λαός. Μην μένετε στα Ίμια. Ίδια θα ήταν η ερώτηση αν γινότανε κάτι τέτοιο και στο Άγιο Ευστράτιο, στο Φαρμακονήσι, στην Ψέριμο ή στην Καλόλιμνο τώρα ή πενήντα χρόνια πριν.... Ούτε θέμα γνώσεων είναι, το τονίζω για να μην παρεξηγηθώ και περαστώ για ξερόλας. Είναι όμως ένδειξη, χαρακτηριστικό πως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα ως λαός, ως άνθρωποι συνολικά και μεμονωμένα.

Ξεχνιόμαστε, αφηνόμαστε στην δύσκολη όντως καθημερινότητα μας και ξαφνικά όταν χρειαστεί να είμαστε ένα ως κοινωνία, γινόμαστε αλλά με λάθος τρόπο. Μπαίνουμε στην λογική όσων μας πασάρουνε, τα καταπίνουμε όλα αμάσητα, αλλά και όταν δεν το κάνουμε αυτό υπερασπιζόμαστε την γνώμη μας λανθασμένα. Η όλη υπόθεση των Ιμίων βήμα-βήμα, κρύβει την εσωστρέφεια μας, τον μυστικισμό μας, την ψύχωση μας σε πάρα πολλά πράγματα. Οι Τούρκοι κομάντος στην επιστροφή τους από τα Ίμια στην πατρίδα τους παρουσιάστηκαν ως εθνικοί ήρωες, ενώ οι Έλληνες χλευάστηκαν και θεωρήθηκε πως το «έβαλαν στα πόδια».

Μας πείραξε που οι Τούρκοι κατέβασαν την ελληνική σημαία. Ορθώς. Γιατί δεν μας πειράζει όμως που έχουνε κάνει τσιφλίκι (τούρκικο κατάλοιπο...) τον εναέριο χώρο μας με τις συνεχείς παραβιάσεις τους? Γιατί δεν μας πειράζει ο καθημερινός πόλεμος που δέχονται οι Έλληνες της Θράκης και των ακριτικών νησιών του Αιγαίου με την «συναίνεση« των πολιτικών μας? Μας πειράζει σίγουρα θα πούνε πολλοί και ας τους πιστέψω... Απλά έχουνε περισσότερο ενδιαφέρον το χ-Factor, η Τζούλια, οι χωρισμοί και οι καυτές φωτογραφίες των διασήμων. Νομίζω πως στρουθοκαμηλίζουμε. Από πολύ παλιά αυτό. Ξεκινώντας από τον Εφιάλτη, περνώντας στον Κολοκοτρώνη, φτάνοντας στον Εμφύλιο, στην Χούντα των Συνταγματαρχών και πάει λέγοντας. Για όλα αυτά όμως υπάρχει εξήγηση σε αυτή την χώρα. Ποια είναι αυτή? Μα είναι τόσο εμφανές... Για όλα φταίνε οι άλλοι...


Του Μάκη / makdel   από το  makdel82.blogspot.com