Προχωρώντας με βήματα αργά από την κούραση και τις κακουχίες, ο Λίνο ο παλιάτσος, αναπολούσε την εποχή που ήτανε μέλος σε ένα από τα πιο ξακουστά και φημισμένα τσίρκο του κόσμου... Εκεί όπου με τις γκριμάτσες του, τα αστεία του, τις κινήσεις του, ξεσήκωνε μικρούς και μεγάλους χαρίζοντας άφθονο χαμόγελο... Χαμόγελο που γι’ αυτόν έχει λείψει τα τελευταία χρόνια...
Βλέπετε ο Λίνο ήταν θύμα της οικονομικής κρίσης... Το τσίρκο που δούλευε σταμάτησε να δίνει παραστάσεις και διαλύθηκε μέσα σε μια νύχτα λόγω «μειωμένης προσέλευσης κόσμου», όπως χαρακτηριστικά είπε στο προσωπικό ο διευθυντής...
Από τότε ο Λίνο περιφέρεται στους δρόμους ζητιανεύοντας... Κάποιες φορές, τις «καλές μέρες» ο κόσμος του δίνει φαγητό και κάπου-κάπου χρήματα... Κάποιες άλλες όμως, όπως τη σημερινή, αυτό που ζει είναι σαν εφιάλτης... Μερικές φορές κάνει και 4-5 μέρες για να βάλει ένα κομμάτι ψωμί στο στόμα του. Και να’ταν μόνο αυτό... Το τσουχτερό κρύο του χειμώνα «τρυπάει» τα σωθικά του, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση...
Όμως αυτό που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τίποτα, είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων... Των ίδιων, που χάριζε απλόχερα το χαμόγελο την εποχή που δούλευε στο τσίρκο. «Πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν μερικοί άνθρωποι?», αναρωτιέται μερικές φορές. Κάποιοι τον βρίζουν, κάποιοι άλλοι έχουν σηκώσει και χέρι επάνω του... Αυτός είναι ο μεγάλος καημός του.... Η απαξίωση, η σκληρότητα, ο εγωισμός, η απανθρωπιά που δείχνουν οι συνάνθρωποι μας...
Έπειτα από ακόμη μια μέρα χωρίς φαγητό, χωρίς ζεστασιά, ο Λίνο φτάνει σε μια βρώμικη και πρόχειρα φτιαγμένη χάρτινη κατασκευή για να ξεκουραστεί μιας και περπατούσε ξυπόλητος για ώρες... Τα πόδια του έχουν γεμίσει πληγές από τις ακαθαρσίες, τις πέτρες και το πολύωρο περπάτημα... Κόσμος πάει και έρχεται δίπλα από το χάρτινο παράπηγμα... Κανείς δε σταματάει.... Κανείς δε γυρνά το κεφάλι του προς τα εκεί... Μα πως έχουμε καταντήσει έτσι....?
Ο Λίνο ξαπλώνει μέσα στα χαρτόκουτα και τα βλέφαρά του κλείνουν από την κούραση... «Μαμά, τι κάνει αυτός ο κύριος ξαπλωμένος στον δρόμο? Δεν θα κρυώσει?» ακούγεται να λέει μια λεπτή φωνή από μια μικρούλα που περνούσε εκείνη τη στιγμή τον δρόμο με την μητέρα της... «Τίποτα γλυκιά μου... Μη δίνει σημασία... Τίποτα δε είναι...»
Τίποτα...? Τα λόγια της μητέρας ήταν μαχαίρι στην καρδιά του Λίνο... Αυτός που χάριζε το χαμόγελο στον κόσμο, ήταν ένα τίποτα... «Κρίμα, γιατί πίστευα πως ήμουν τουλάχιστον κάτι...», σκεφτόταν ο Λίνο και ανεπαίσθητα του ξέφυγε ένα χαμόγελο... Μόνο που αυτό ήταν το τελευταίο του...
Του Μάκη Δελ / makdel - http://makdel82.blogspot.com/2011/09/blog-post_28.html
Τα γραφόμενα του Mak Del τα διαβάζετε και στο blog του "My Way"
