Γιατί τελικά,
όλοι μεγαλώνουμε, αναλώνουμε τα χρόνια μας και την ζωή μας και άλλοτε συχνότερα, άλλοτε σπανιότερα, βρίσκουμε τις ευκαιρίας να το θυμόμαστε, ή αναγκαζόμαστε να το συνειδητοποιούμε.. Το υπόλοιπο καιρό, έχουμε στο μυαλό μας, μια άλλη εικόνα και ηλικία για μας..
Πέρα λοιπόν από τη
Μεγάλη Εβδομάδα (όπου το Μέγα στην περίπτωση αυτή, δεν έχει να κάνει με την ηλικία κι ας την γιορτάζουμε 2000+ χρόνια τώρα), δύο ακόμα αφορμές είχα μαζεμένες την
Κυριακή που μας πέρασε για να θυμηθώ τα χρόνια που περνάνε και το τελικά,
πόσο "μεγάλος" είμαι.
Η πρώτη είναι
τα γενέθλια του ΗotStation. Πριν από 27 χρόνια, μια άλλη πολύ νεότερη version του εαυτού μου -που ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι διαφέρει ιδιαίτερα από την τωρινή-, σήκωνε τους διακόπτες των "νημάτων" και εν συνεχεία της "υψηλής τάσης" του πρώτου (και μόνου) λαμπάτου μηχανήματος που περιήλθε στην κατοχή μου, και λίγο αργότερα ο ίδιος τυπάκος, έβγαινε στα σχεδόν άδεια FM του 1985 για να κάνει την πρώτη μεγάλης εμβέλειας εκπομπή. Ενα όνειρο τουλάχιστον 2ετίας, για ένα μέσο που με μάγευε για πολλά χρόνια πριν, γινόταν πραγματικότητα. Το άγχος της παρανομίας, η μαγεία της επικοινωνίας, η άϋλη κι απροσδιόριστη επαφή με αγνώστους και γνωστούς, το να μοιράζεσαι μονομερώς σκέψεις, ιδέες, απόψεις, ακόμα και προσωπικά βιώματα ή ακόμα κι ανέκδοτα, ειδικά για έναν φλύαρο σαν κι εμένα (αυτό το αναγνωρίζω, δεν έχει αλλάξει από τότε), όλα αυτά ήταν τα συστατικά που έκαναν εκείνο το σαλπάρισμα μαγικό. Ενα ταξίδι που ξεκίνησε πριν 27 χρόνια και θέλω να πιστεύω, δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Η δεύτερη αφορμή, κι αυτή εντελώς τυχαία και συμπτωματικά Κυριακάτικη (λέτε να μην είναι τυχαίο;) ήταν
η δημοσίευση μιας συνέντευξης που (τιμώντας με κι ευχαριστώ) μου ζητήθηκε και φυσικά παραχώρησα στο
Σπύρο Σεραφείμ (protagon.gr / Βήμα 99.5 FM / e-tetradio.gr) και δημοσιεύτηκε στο
e-tetradio.gr. Εκεί, μέσω της εισαγωγής αλλά και των ερωτήσεων του Σπύρου, και της ανάγκης να μην αφήσω τίποτα απ έξω στις απαντήσεις μου, συνειδητοποίησα πάλι το πόσο έχω ..μεγαλώσει.
Τόσες διαφορετικές ραδιοφωνικές εποχές, για μας τότε φάνταζαν ολόκληρες ζωές, να περνάνε σαν το "
κλασσικό flashback" που λένε πως βλέπεις όταν πεθαίνεις, μπροστά στα μάτια μου.. Στην αρχή της δημοσίευσης, μια φωτογραφία μου από τον Free FM (όχι πολύ παλιά, μόλις ..7 χρόνια πίσω - κι αυτός να φανταστείτε ήταν ο δεύτερος Free που συμμετείχα) και ένας πρόλογος που ξεκινάει "Τον Μηνά Λαβάντη τον θυμάμαι από ...".
Το ίδιο ξάφνιασμα μου προκάλεσαν με αυτό που σας έγραψα στην αρχή.. Οπως όταν περνάς από έναν καθρέφτη ή μια τζαμαρία, διακρίνεις μια αντανάκλαση γνώριμη και μακρινή αλλά και ξένη. Και μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι εσύ, προλαβάινεις να εντοπίσεις τα όσα κακά αποφεύγεις να δεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου.. Οτι καμπουριάζεις, ότι έχεις γκριζάρει, πως έχεις μια μόνιμη ξινή γκριμάτσα, ή ότι απλά είσαι άλλος ένας συνηθισμένος μεσήλικας τύπος στο δρόμο. Βλέπεις ότι μπορείς να είσαι το ίδιο γραφικός, ή περίεργος, ή ιδιόρυθμος, ή γκρινιάρης, όσο είναι και οι υπόλοιποι "στην ηλικία σου", ακριβώς όπως τους θυμάσαι να ήταν όταν εσύ ήσουν 10,15, 20 ή 30 χρονών.. Και πίστευες ότι εσύ δεν ποτέ δεν θα είσαι έτσι όταν θα έφτανες στην ηλικία τους.. Κι όταν έφτασες, εξακολουθούσες να πιστεύεις πως δεν είσαι έτσι, πώς δεν είσαι εσύ αυτός..
Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτές οι στιγμές ενόρασης (ή καλύτερα εξόρασης), δεν κρατάνε πολύ. Σε μερικούς δεν πάει πολύ το να ..φέρονται όσο η ηλικία τους, ή έτσι λέμε για να δικαιολογούμε το η συμπεριφορά μας δεν ταιριάζει σε αυτή.. Η αλήθεια είναι πως, όσο και να τους θαυμάζω τους γοητευτικούς 40άρηδες με το θεληματικό πηγούνι και τους γκρίζους κροταφους, που μπορούν και πουλάνε αυτό ακριβώς από τον εαυτό τους, εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω (ακόμα). Ετσι, προτιμάω και γυρίζω στην έκδοση που με βλέπω εγώ, σαν να άναψα μόλις χθες την υψηλή τάση της EL34, σαν να ήταν πέρσι το Πάσχα του 1986 με την 30ωρη μαραθώνια εκπομπή, ή εκείνο το 3ωρο των δεύτερων μόλις γενεθλίων του HotStation 4-85 fm με τα 336 τηλεφωνήματα σε 3 ώρες..
Και είμαι σχεδόν βέβαιος..: γέρος πλέον, στα 70-80-90 μου (αν φτάσω), όταν θα σκέφτομαι και θα μιλάω με τις ώρες για το παρελθόν κι εκείνες τις εποχές, πού και πού θα κάνω εκ του ασφαλούς την ...αυτοκριτική μου -αυτήν μόνο που θα επιτρέπω στον εαυτό μου-: "
Σαν τους γέρους θα ακούγομαι τώρα, που φλυαρούν με τις ώρες, κι ό,τι θυμούνται χαίρονται"..
