Βάσω Αλλαγιάννη - Svarno

Είχε καιρό να μιλήσει η Βάσω Αλλαγιάννη. Περίμενε. Περίμενε για να μας δώσει το “Svarno” (το alter ego της). Εδώ τα λέει όλα!

Μία άλλη Βάσω Αλλαγιάννη, αλλά και μία Βάσω Αλλαγιάννη ίδια με αυτό που πάντα ήταν, στο πιο προσωπικό έργο που έχει ‘καταθέσει’ μέχρι σήμερα. Πράγματι, πρόκειται για ‘κατάθεση’ έργου, κατάθεση συναισθημάτων, ερώτων, αγγιγμάτων, ονείρων και αισθήσεων. Κατάθεση ψυχής.


Σε μια συνάντηση με τον ίδιο της τον εαυτό, και μέσω αυτού, σε μια συνάντηση με όλους εμάς, σε μια συνάντηση στο Χάρα (όπως λέει και η ίδια).

Η Αλλαγιάννη συνθέτει για πρώτη φορά ορχηστρικά κομμάτια. Όμως τι μουσική θα περιμέναμε από τη συνθέτρια του Υδροχόου, του Αχ Ελλάδα, και του Γλάρου; Θα περιμέναμε μουσική που να αγγίζει το συναίσθημα, να χτυπάει κατ’ ευθείαν στην καρδιά μας, να μας μαγεύει από το πρώτο άκουσμα. Αυτό είναι το “Svarno”. Αλλά όχι μόνο αυτό. Το “Svarno” αναδεικνύει και την κρυφή πλευρά της σελήνης της Αλλαγιάννη. Αφήνει να φανεί η λεπτή ισορροπία, η απέριττη έκφραση, το φίνο άγγιγμα και η αίσθηση της αρμονίας που τη χαρακτηρίζουν.

Εδώ δεν έχουμε εντάσεις που κραυγάζουν. Οι εντάσεις του “Svarno” είναι δυνατές, αλλά εκφράζονται χαμηλόφωνα. Είναι εσωτερικές, βαθιές εντάσεις. Η Αλλαγγιάννη, πολύ πιο ώριμη από πριν, αρχίζει να απελευθερώνεται από περιττά στοιχεία. Πετάει ό,τι τη βαραίνει, πατάει ό,τι δεν είναι απαραίτητο. Με την αφαίρεση προσθέτει. Προσθέτει βάθος και ουσία.

Κάποιες φορές συναντάει ξανά παλιά δικά της κομμάτια, για να τα δει με μια νέα ματιά. Αναδεικνύει στοιχεία τους που είχαν διαφύγει στην πρώτη εκτέλεση, ή στοιχεία που τώρα η ίδια τα νοιώθει αλλιώς. Άλλωστε ο καθένας μας κάνει πολλές αναγνώσεις του ίδιου του εαυτού του, αλίμονο εάν δεν έκανε.

Και κάποτε φτάνει η στιγμή που η Αλλαγιάννη θέλει να τραγουδήσει. Όχι απλά να γράψει ένα τραγούδι για το έργο, αλλά και να το ερμηνεύσει η ίδια. Και αυτή η ερμηνεία είναι συγκλονιστική. Κανένας άλλος δε θα μπορούσε να ερμηνεύσει το «Πολυαγαπημένε μου». Όχι γιατί δε θα είχε καλύτερη φωνή (στην Ελλάδα δε μας λείπουν οι καλές φωνές), αλλά γιατί κανένας δε θα το ένοιωθε με αυτόν τον τρόπο. Κανένας δε θα μπορούσε να βγάλει την αίσθηση και το συναίσθημα που μας δίνει η ίδια η δημιουργός. Η Αλλαγιάννη δεν ερμηνεύει απλά το τραγούδι - Το ζει.

Το “Svarno” δεν είναι ασύνδετα κομμάτια συγκεντρωμένα σε ένα άλμπουμ. Είναι κομμάτια που αφηγούνται μία ιστορία. Την ιστορία μας τη λέει η Αλλαγιάννη στα κείμενα της που συνοδεύουν τα κομμάτια, στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Όσοι θέλετε διαβάστε την ιστορία και παρακολουθήστε την να εξελίσσεται μέσα από τη μουσική. Όσοι πάλι δε θέλετε, αφεθείτε στη μουσική, και νοηματοδοτήστε την εσείς με το δικό σας τρόπο.

Μαζί με το έργο αλλά και αυτόνομα, υπάρχει στο άλμπουμ ένα δεύτερο τραγούδι, το βοτσαλάκι (περιλαμβάνεται σε ένα αυτόνομο CD-SINGLE 8 χιλιοστών). Το βοτσαλάκι, που ερμηνεύει και πάλι η ίδια η Αλλαγιάννη, είναι μέρος του έργου, μέρος του μύθου που αφηγείται η δημιουργός, αλλά και ένα τραγούδι που είναι πιο κοντά στη γνωστή μας Βάσω Αλλαγιάννη. Κι έτσι όπως στέκει αυτόνομο, αιωρούμενο ανάμεσα στο να εμπεριέχεται στο άλμπουμ αλλά και είναι έξω από αυτό, είναι θα λέγαμε ο συνδετικός κρίκος της Αλλαγιάννη τραγουδοποιού και της Αλλαγιάννη του “Svarno”.

Οι ενορχηστρώσεις του Ματί Παλαιολόγου ακολουθούν την απέριττη δομή του έργου. Δίνει χώρο στο κάθε όργανο, αφήνει καθαρό τον ήχο του, δε φορτώνει με περιττά ενορχηστρωτικά εφευρήματα το έργο, το αφήνει να ανασάνει. Άλλωστε η ενορχήστρωση έγινε σε άμεση συνεργασία με την ίδια τη συνθέτρια. Οι μουσικοί του έργου είναι σημαντικότατοι. Δεν είναι απλά οι κορυφαίοι του χώρου τους, έδωσαν και τον καλύτερο εαυτό τους στο έργο της Αλλαγιάννη που το αισθάνθηκαν και το απέδωσαν ως δικό τους.

Αλλά θα άξιζε να αναφερθούμε και στο αισθητικά άψογο εξώφυλλο του “Svarno”, ένα εξώφυλλο με την κλασική πλέον υπογραφή της LIBRA MUSIC. Αυτό είναι με λίγα λόγια το άλμπουμ, αν και όσο η μουσική χωράει στα λόγια. Ό,τι δε χωράει στα λόγια ακούστε το στο “Svarno” (στα σανσκριτικά σημαίνει χρυσάφι ψυχής και πνεύματος). Καλή ακρόαση!


Λίγα λόγια για (και από) την Βάσω Αλλαγιάννη

Πλάι στο Μάνο Λοίζο αλλά και αργότερα στο Νότη Μαυρουδή, έμαθε μουσική και άρχισε να γράφει τα δικά της τραγούδια. Ακούγοντας τα τραγούδια αυτά οι δάσκαλοι αλλά και εμπνευστές της, την παρακίνησαν να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Αξίζει να σημειωθεί πως μέσα σε εκείνα τα πρώτα τραγούδια που έγραψε υπήρχαν διαμάντια όπως ο «Γλάρος» (το ερμήνευσε αργότερα ο Μανόλης Λιδάκης).

Η πρώτη δισκογραφική της δουλειά είχε τρομερή απήχηση στο κοινό. Ήταν το «Χαράτσι» (1982), όπου σε στίχους του Μανόλη Ρασούλη έγραψε τον «Υδροχόο» και το «Λεμόνι στην Πορτοκαλιά», για τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου. Η μεγάλη επιτυχία του τρίπτυχου Αλλαγιάννη – Ρασούλη – Παπάζογλου έφερε ακόμη δύο δίσκους, τα «Σύνεργα» (1990) και το «Στο Λυκαβηττό» (1991), με το τραγούδι «Αχ Ελλάδα» να γίνεται ο ύμνος που αγγίζει την ψυχή του σύγχρονου Έλληνα.