Ξανά η Emma στην Ελλάδα!

Ρομαντική, μυστηριώδης και φλογερή η Emma Shapplin συνδυάζει την ένταση και την συναισθηματική φόρτιση της όπερας με τον αισθησιασμό και την αμεσότητα της ποπ μουσικής. Μια φωνή που αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη ότι η μουσική δεν εντάσσεται σε κατηγορίες, δεν υπακούει σε κανόνες και κομφορμισμούς. Μετά την τεράστια επιτυχία του «Spente le stelle» αλλά και τις απίστευτες πωλήσεις του δίσκου «Carmine Meo» που έχει φτάσει στο ρεκόρ των 1.500.000 αντιτύπων, δηλώνει και πάλι έτοιμη να μας καταπλήξει. Το πρόσφατο δισκογραφικό εγχείρημα «Etterna» δεν παρουσιάζει τόσο μια ντίβα της όπερας ή ένα ποπ είδωλο αλλά μια οραματίστρια καλλιτέχνιδα, της οποίας η μουσική αναδύεται από τα βάθη της ψυχής της.




Η Emma Shapplin γεννήθηκε στο Παρίσι το 1974. Σαν παιδί δεν είχε δώσει κανένα δείγμα ότι θα ακολουθήσει καριέρα τραγουδίστριας. Ήταν τόσο ντροπαλή που «δεν άνοιγε καν το στόμα της, πόσο μάλλον για να τραγουδήσει».

Όλα άλλαξαν, όταν σε ηλικία 11 χρόνων άκουσε το «Queen Of The Night» από τον Μαγικό Αυλό. Αυτή η πρώτη της επαφή με την όπερα ήταν για την μικρή Emma μια συγκλονιστική εμπειρία. Ήταν η στιγμή που αποφάσισε ότι αυτό που θέλει να κάνει είναι να τραγουδάει. «Αυτή η μουσική άγγιξε την ψυχή μου», εξομολογήθηκε χρόνια αργότερα.

Σε ηλικία 14 χρόνων γνώρισε μια ηλικιωμένη δασκάλα μουσικής και άρχισε να παίρνει τα πρώτα μαθήματα τραγουδιού. Ήταν μια πολύ ευτυχισμένη περίοδος για τη νεαρή Emma, η οποία αισθανόταν ότι είχε βρει τον σκοπό της στη ζωή. Ωστόσο, οι γονείς της προτιμούσαν να δουν την κόρη τους να ακολουθεί ένα πιο «σίγουρο» επάγγελμα και την πίεσαν να σταματήσει τα μαθήματα τραγουδιού και ν’ αφοσιωθεί στο σχολείο.

Η ανάγκη της να τραγουδά εξακολουθούσε όμως να είναι έντονη, κι έτσι η Emma βρήκε διέξοδο τραγουδώντας σε ένα heavy metal συγκρότημα που έφτιαξαν κάποιοι συμμαθητές της. Παρόλο που είχε την ευκαιρία να κάνει αυτό που αγαπούσε (να τραγουδάει) καταλάβαινε ότι αυτό δεν ήταν το στυλ που της ταιριάζει και μετά από δυο χρόνια στο συγκρότημα είχε αρχίσει να της λείπει η όπερα. Έτσι, επέστρεψε στα μαθήματα κλασικού τραγουδιού. «Μέσα από το τραγούδι μου ήταν πιο εύκολο να επικοινωνήσω, να πω κάτι διαφορετικό», δηλώνει η ίδια «κάτι που είναι πιο σαφές, πιο ακριβές από τα λόγια μερικές φορές».

Λίγο αργότερα γνώρισε τον γάλλο συνθέτη Jean Patrick Capdvielle και με το θράσος του νεαρού της ηλικίας της του ζήτησε να της γράψει ένα album!
Ο Capdvielle διέκρινε το ταλέντο της και δέχτηκε να συνεργαστεί μαζί της. Κάπως έτσι προέκυψε το πρώτο της album, «Carmine Meo» που κυκλοφόρησε το 1997 και εκτόξευσε την Emma στην κορυφή.

Ο δεύτερος δίσκος της ακολούθησε τέσσερα χρόνια αργότερα, έχει τίτλο «Etterna» και τα περισσότερα τραγούδια του τα έχει γράψει η ίδια. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα μελωδικό album, με μια μουσική που μοιάζει να έρχεται μέσα από ένα παράθυρο με θέα τη θάλασσα. Το υγρό στοιχείο, άλλωστε, γοητεύει πολύ την Shapplin. «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να υπάρχει νερό τριγύρω», εξηγεί. «Το χρειάζομαι».

Από αυτόν τον δίσκο, το τραγούδι «La Notte Etterna» ξεχώρισε αμέσως και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό. «Είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα», λέει η Emma Shapplin και συμπληρώνει πως πρόκειται για ένα κομμάτι που κρύβει μέσα του την ελπίδα, «η οποία νομίζω πως δεν βρίσκεται στους στίχους του, αλλά στη μελωδία».

Η Emma Shapplin θα είναι μαζί μας στα μέσα Ιουλίου σε Αρχαία Ολυμπία (10/07), Λυκαβηττό (13, 14/07) και Θέατρο Γής Θεσσαλονίκης (15/07)

Επισκεφτείτε το site της Emma Shapplin στη διεύθυνση www.emmashapplin.net

Έχει πει:
«Mου αρέσει πάρα πολύ, ξέρετε, να παίζω με τις λέξεις, μου αρέσει να γράφω, να διαβάζω - και ποίηση και ιστορία και πολλά άλλα πράγματα. Θεωρώ ότι οι λέξεις στο πλαίσιο μιας κουβέντας μπορεί να γίνουν ακόμη και δολοφόνοι. Πάντως έχετε δίκιο. Αρχικώς μέσω των λέξεων προσπαθώ συνήθως να μεταφέρω ένα συναίσθημα, κάτι που κάνει άλλωστε όλος ο κόσμος. Μπροστά στη ροή του συναισθήματος όμως οι λέξεις πολλές φορές μοιάζουν ξύλινες. Ειδικά όταν μιλάει κανείς έτσι όπως μιλάμε εμείς τώρα. Ενώ, αντίθετα, η ποίηση είναι κάτι το... Καταλαβαίνετε... Εκεί τα πράγματα είναι πιο ώριμα. Με την ποίηση, όταν θέλω να πω κάτι, μου βγαίνει πολύ εύκολα. Ενώ έτσι, παρ' ότι έχει ενδιαφέρον η κουβέντα, μου είναι δύσκολο να εκφραστώ με λέξεις. Γι' αυτό κάνω τόσο πολλές χειρονομίες, όπως βλέπετε».

Με τον γράφοντα από την προηγούμενη επίσκεψη της Emma στην Ελλάδα

«Eίναι δύσκολο να πω χάρη σε ποια γεγονότα πήρα αυτόν τον δρόμο. Νομίζω ότι τον πιο καθοριστικό ρόλο τον έπαιξε μια λυρική φωνή που άκουσα για πρώτη φορά σε μια διαφήμιση. Ακουγόταν ένα μικρό κομμάτι από τον "Μαγικό αυλό" του Μότσαρτ. Ακούγοντας τη φωνή δεν μπορούσα να κουνηθώ από τη θέση μου. Τελικά κλείστηκα στο δωμάτιό μου και προσπάθησα να μιμηθώ αυτό που με είχε μαγέψει. Ήταν μια απόλαυση πολύ προσωπική, σχεδόν εγωιστική. Κατά τα άλλα, στο σχολείο δεν τραγουδούσα. Ήμουν πολύ ντροπαλή. «Ηρθαν έτσι τα πράγματα που... Κάποια συμμαθήτριά μου ακούγοντάς με να προσπαθώ να τραγουδήσω εκείνο το κομμάτι που είχα ακούσει στην τηλεόραση μου είπε ότι αυτό που τραγουδούσα ήταν Μότσαρτ και ότι καλό θα ήταν να γνώριζα την καθηγήτριά της στο πιάνο, μια ηλικιωμένη κυρία η οποία στα νιάτα της είχε κάνει καριέρα στο λυρικό τραγούδι. Πάω λοιπόν να τη γνωρίσω και ξεκινάω με Μότσαρτ. Αρχίζω δειλά δειλά να τραγουδάω κάποιες νότες και μου λέει: "Στοπ! Μη συνεχίσεις! Αν θέλεις, θα δουλέψουμε λίγο την τεχνική". H αλήθεια είναι ότι η προσωπικότητα αυτής της γυναίκας με γοήτευσε πάρα πολύ. Ηταν μια μικροκαμωμένη κυρία, ελαφρώς σκυφτή, για την οποία είχα φανταστεί ότι θα έμενε μόνη της αλλά τελικά δεν ήταν έτσι. Το διαμέρισμά της ήταν γεμάτο γάτες - μάζευε όλες τις αδέσποτες γάτες της γειτονιάς. Επίσης υπήρχαν παντού παλιές φωτογραφίες και παρτιτούρες. Αυτή η γυναίκα μού άνοιξε την πόρτα για τον κόσμο της όπερας, κατάφερε να μου μεταδώσει την αγάπη της για τη μουσική και να μου διδάξει την τεχνική της, η οποία ήταν πολύ ιδιαίτερη. Π.χ., προσπαθούσε να τραγουδάει συλλαβές με παράξενο ήχο, έκανε διάφορους παράξενους θορύβους. Δούλευε πολύ με την αναπνοή, κάνοντας, π.χ., τη φλόγα ενός κεριού να τρεμοπαίζει. Εκανε τέτοιου είδους πράγματα, τα οποία μέσα στο μυαλό μιας έφηβης όπως ήμουν εγώ εκείνη την εποχή φάνταζαν σχεδόν μαγικά. Στην αρχή, θυμάμαι, μου είχε πει να πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα για μισή ώρα. Μετά άρχισα να μένω μία ώρα, δύο ώρες, ώσπου στο τέλος μου ζήτησε να την ακολουθώ ως και στο εξοχικό της για να συνεχίζουμε τη μελέτη και εκεί. Τότε ήταν που ανησύχησαν οι γονείς μου. Μάλλον τους φόβισε το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα με είχε γοητεύσει. Και όντως έτσι ήταν. Με είχε γοητεύσει επειδή είχε πάθος γι' αυτό που έκανε. Υπήρχαν φορές που όταν τελικά έπιανα μια νότα έβαζε τα κλάματα».

«Υπήρξε μια περίοδος στην εφηβεία μου που έπρεπε να σταματήσω τα μαθήματα που έκανα στο κλασικό τραγούδι. Σας λέω, άκουγα μια λυρική φωνή και τσακ... έβαζα τα κλάματα. Ελεγα "δεν μπορώ άλλο". Εμένα η φωνή μου είναι ψιλή και διαπεραστική, ακόμη και όταν μιλάω. E, από ένα σημείο και μετά άρχισα να το θεωρώ γελοίο. Θεώρησα ότι η φωνή μου δεν έκανε γι' αυτή τη δουλειά. Ετσι λοιπόν αποφάσισα να την "πατινάρω" τραγουδώντας με ένα γκρουπ χαρντ ροκ. Περισσότερο ούρλιαζα παρά τραγουδούσα. Εκείνη την περίοδο κάπνιζα δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα μόνο και μόνο για να γίνει η φωνή μου πιο μπάσα!..».

«Οι μεγάλες υπάρξεις όπως η Μαρία Κάλας διέθεταν ταπεινότητα. Αυτή ακριβώς η ταπεινότητα τις έκανε να ξεχνούν τον εαυτό τους. Πιστεύω ότι τέτοιοι άνθρωποι, ακέραιοι, σπανίζουν. Άνθρωποι οι οποίοι ξεχνούν τελείως τον εαυτό τους, το εγώ τους, και απλώς είναι αυτό που είναι. "Είναι" με όλη τη σημασία και το περιεχόμενο της λέξης. Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί είναι "σκυλιά" στη δουλειά. Βεβαίως οι συγκυρίες και το περιβάλλον παίζουν και αυτά ρόλο».