Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ HANG OVER ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Τα ταξίδια στο εξωτερικό δεν μου πρόσφεραν απολύτως τίποτα. Είμαι παιδί της πόλης και τα μοναδικά αξιοθέατα που με συγκλονίζουν και ποτέ δεν μου δημιουργούν πλήξη είναι οι άνθρωποι στους δρόμους, τα φώτα της πόλης, τα φανάρια, οι πολυκατοικίες, οι λεωφόροι, οι βιαστικοί που τρέχουν να προλάβουν το τελευταίο μετρό. Το ταξίδι είναι μία εμπειρία, όπως η ακινησία σε ένα σημείο της γης είναι εμπειρία, όπως και η φιλία, ο έρωτας, η εργασία, η ασθένεια, η κηπουρική και η κουζίνα είναι εμπειρίες. Γιατί να θεωρούμε ότι υπάρχει διαβάθμιση στις εμπειρίες τοποθετώντας κάποιες στην κορυφή της πυραμίδας;
ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΕΣ ΟΠΩΣ Ο ΝΤΕΚΑΡΤ ΚΑΙ Ο ΚΑΝΤ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΠΟΤΕ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥΣ.
Η πιο μακρινή εξόρμηση του Ιμάνουελ Καντ απείχε 60 μίλια από τη γενέθλια πόλη του στην Ανατολική Πρωσία. Η διανοητική του ικανότητα διευρύνθηκε με το διάβασμα, όχι με τα ταξίδια. Μόνο στους καθημερινούς περιπάτους έβρισκε ευχαρίστηση. Μια εξαιρετικά γοητευτική εμμονή. Ήταν τόσο ακριβής στις βόλτες που έκανε στην πόλη του, που οι άνθρωποι με την εμφάνισή του στους δρόμους μπορούσαν να ρυθμίσουν αμέσως τα ρολόγια τους.
ΟΛΗ Η ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ, Η ΕΚΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ, η αγελαία συνύπαρξη σε πλαζ και νησιά που υποτίθεται προωθούν τις ανθρώπινες σχέσεις λόγω της χαλαρότητας και του τοπίου, το δέλεαρ του σεξ και οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι δημοφιλή ψέματα για τα οποία τα μίντια, που με ζήλο καλλιέργησαν μέχρι τώρα, αξίζουν συγχαρητήρια. Τα τελευταία χρόνια όμως υπάρχει μια εντεινόμενη δυσφορία στην προοπτική των διακοπών, που βάζει κάτω από τα φτερά της όλο και περισσότερους υποψήφιους παραθεριστές και συνοψίζεται στη φράση «δεν θέλω να κάνω ότι και οι υπόλοιποι». Τα μίντια προτείνουν λοιπόν «exclusive διακοπές», «διαφορετικές διακοπές», «διακοπές με νόημα». Διακοπές σε μέρη που δεν έχει πατήσει κανείς πριν, εκτός από κάποιους τυχερούς που τα μοιράζονται τώρα μαζί μας. Διευθύνσεις, τόποι, νησιά, καφενεία, αξιοθέατα, ταβέρνες, πλαζ, τοποθεσίες, άνθρωποι-κλειδιά που ξέρεις κι εσύ τώρα παραμένουν τόσο μυστικά όσο και μια αποστολή της ΝΑΣΑ που ετοιμάζεται να εποικίσει τον Άρη. Προς τί η έξαψη; Στο κάτω-κάτω ένα βουνό είναι παντού ένα βουνό, μια θάλασσα είναι παντού μια θάλασσα κι η συλλογή αξιοθέατων από όλη τη γη έχει μηδαμινή σημασία όταν έχεις αφεθεί στην έντονη, βαθιά και έντονη ενατένιση ενός και μόνο έργου τέχνης, του Παρθενώνα.
.
Η επιθυμία ενός ταξιδιώτη που έγκειται στο να δραπετεύσει από την κοινωνία, στις διακοπές του ουσιαστικά ξαναγυρνάει με άλλο τρόπο σ’ αυτή. Η οργάνωσή, οι όροι, οι κανόνες είναι ίδια. Η απελευθέρωσή μας δια μέσου του τουρισμού από την καθημερινότητα της εργασίας μετατράπηκε σε βιομηχανία -το ταξίδι που σε απομακρύνει από τον κόσμο της κατανάλωσης έγινε καταναλωτικό προϊόν. Σαν να προσπαθείς να γλυτώσεις από το χαλυβουργείο ταξιδεύοντας μέχρι το ανθρακωρυχείο. Το ταξίδι χωρίς σκοπό, αυτό που εγγυάται δηλαδή την πολυπόθητη ελευθερία είναι μύθος. Πρέπει να δεις τα αξιοθέατα του τόπου που επισκέπτεσαι θέλεις δεν θέλεις γιατί σου δημιουργούνται τύψεις αν δεν το κάνεις. Όσο για τους συνταξιδιώτες σου παίρνεις μαζί σου τα πρόσωπα που θέλεις να ξεχάσεις.
ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΣΟ ΕΝΤΕΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΤΑΣΗ ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΠΟΥ και να πέσεις πάνω στον Τομ Χανκς, τη Μαντόνα, ή το ζεύγος Μπραντζελίνα, να φας ένα ψάρι σε μια ταβέρνα που έχεις κάνει σαφάρι για να φτάσεις, να κάνεις μίλια για να απολαύσεις ολομόναχος ένα ηλιοβασίλεμα σε ένα ερημονήσι, ή να μιλήσεις προσωπικά με ένα δελφίνι σε μια θάλασσα στην άκρη του κόσμου, υπάρχει και η άλλη τάση, η μοντέρνα τάση. Να μη πας πουθενά. Να καθίσεις σπίτι σου και να διαβάσεις την Αισθηματική Αγωγή του Φλωμπέρ που σε πάει πολύ πιο πέρα απ’ οποιοδήποτε ταξίδι έχεις φανταστεί ως υπέροχο. Προτιμώ να κάθομαι και να χαζεύω τα φώτα της Αθήνας από το Λυκαβηττό, παρά να τραβιέμαι στη φύση για να «γεμίσω τις μπαταρίες μου».
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΝ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.
Ξέρω ότι μια τέτοια δήλωση την εποχή των διακοπών, όταν δεν έχεις καμία δουλειά που να σε κρατάει εδώ και δεν έχεις βαριά κατάθλιψη, ακούγεται σαν ομολογία serial killer. Κι όμως στην εποχή της κρίσης όλοι εμείς που καθόμαστε στα σπίτια μας ξαναγυρνάμε στις ρίζες μας. Στα παιδικά μας χρόνια. Τότε που καθόμαστε στο δωμάτιό μας και ονειρευόμαστε παραμύθια ενώ έξω κυλούσε το καυτό καλοκαίρι, οι διακοπές που θα φεύγαμε με τους γονείς μας ήταν ενόχληση και η μοναξιά ήταν τόσο φυσική, που τη νιώθαμε ως το μόνο φυσικό περιβάλλον που γνωρίζαμε. Και ήταν.
ΑΛΛΑ ΠΑΛΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ τη φράση του νεαρού Ζήνωνα στην Άβυσσο της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ που λέει: «
Ποιός θα θελε να πεθάνει χωρίς να έχει κάνει για μία έστω φορά το γύρο της φυλακής του;» κι ονειρεύομαι πόλεις ορατές και αόρατες, ή κάθομαι σε ένα παγκάκι σε μια πλατεία και ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο κοιτάζοντας τα μάτια των περαστικών.
Του Γιώργου Πανόπουλου - 23/7/2012 - DocTV
