Μια μεγάλη, ιστορική και πάντα ακμαία φυσιογνωμία της τζαζ που εδώ και αρκετά χρόνια έρχεται παρέα με τον Lou Donaldson, φέτος ανοίγει το πρόγραμμα του half note με το τρίο του. Είναι ο funkmaster Lonnie Smith, πρωτοπόρος του τζαζ ροκ και τζαζ φανκ των seventies, συνεργάτης του Miles Davis (αλλά και άλλων μεγάλων εκείνης της εποχής).
Το παρατσούκλι του είναι «γιατρός» που του το κόλλησαν οι μουσικοί του γιατί έχει την ικανότητα να τους «γιατρεύει» με την μουσική του όταν έχουν προβλήματα. Κανονικά λέγεται Dr Lonnie Smith.
Η ιστορία του, παράξενη και συγκινητική. Στα δεκαέξι του πήγαινε κάθε μέρα σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων και έμενε εκεί από το απόγευμα μέχρι το βράδυ που έκλεινε. Μια μέρα ο γείτονας καταστηματάρχης τον ρωτησε γιατί ερχότανε κάθε μέρα χωρίς να αγοράζει κάτι κι έμενε μέχρι το βράδυ. Εκείνος του απάντησε ότι αν είχε την δυνατότητα να αγοράει ένα από αυτά τα μουσικά όργανα, σίγουρα θα έλυνε το πρόβλημα της επαγγελματικής του αποκατάστασης και θα μπορούσε να ζήσει!
Τότε ο καταστηματάρχης τον πήγε στο υπόγειο και του έδειξε ένα Hammond B-3 λέγοντάς του ότι αν μπορούσε να το βγάλει από εκεί, θα ήταν δικό του...
Ο μικρός Lonnie Smith δεν το πίστευε. Έτσι και χωρίς σπουδές παρά μόνο αυτοδίδακτα έμαθε να παίζει αυτό το πανάκριβο μουσικό όργανο και να τον δεχθούν στο μεγάλο jazz club της περιοχής. Εκεί γνώρισε μεγάλους τζαζίστες και έτσι ξεκίνησε η καριέρα του που είναι πραγματικά λαμπρή...
Στις ηχογραφήσεις ξεκίνησε από την ορχήστρα του George Benson αλλά αργότερα ηχογραφούσε μόνος του, με το δικό του γκρούπ. Έχει στο ενεργητικό του πάνω από 30 δίσκους...
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με τον Lonnie Smith
Έχετε έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα. Πως σας φαίνεται;
Επειδή δεν μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια, με κουράζουν, πάντα στις περιοδείες μου προσπαθώ να περνάω λίγες ημέρες στα μέρη που επισκέπτομαι για να παίξω. Έτσι ανακαλύπτω την χώρα που παίζω καλύτερα. Η Ελλάδα είναι μια πολύ ιδιαίτερη χώρα. Τον Γενάρη που μας πέρασε είχα ξαναέρθει στην Αθήνα για να παίξω στο Half Note με τον Lou Donaldson και είχα περάσει πολύ καλά. Ο κόσμος εδώ είναι πολύ ζεστός και η Αθήνα έχει ένα δικό της χρώμα, μια πολύ ξεχωριστή ατμόσφαιρα.
Παίζετε ένα από τα πιο θρυλικά όργανα της jazz, Hammond B-3. Πώς το επιλέξατε;
Μάλλον αυτό με επέλεξε. Γι’ αυτό λέω συχνά πως το Hammond είναι παράλληλα ο έρωτας κι ο εφιάλτης της ζωής μου. Στο Buffalo, όπου μεγάλωσα, υπήρχε ένα μαγαζί με μουσικά όργανα, που το είχε ένας τύπος ονόματι Art Kubera. Μου άρεσε πολύ να περνάω την ώρα μου εκεί χαζεύοντας τα όργανα κι έτσι πήγαινα κάθε μέρα και καθόμουν μέχρι το κλείσιμο του μαγαζιού. Μια μέρα λοιπόν, ο Kubera μου λέει: «Γιατί παιδί μου έρχεσαι κάθε μέρα εδώ;». Του απάντησα λοιπόν πως χαζεύοντας τα όργανα σκεφτόμουν ότι αν είχα ένα από αυτά θα μπορούσα να βγάζω το ψωμί μου. Μετά από μερικές μέρες, λίγο πριν το κλείσιμο, με πήγε στο βάθος του μαγαζιού και μου έδειξε ένα Hammond B-3. «Αν μπορέσεις να το βγάλεις από εδώ, είναι δικό σου», μου λέει. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί μου το χάρισε. Μιλάμε για ένα όργανο που τότε κόστιζε χιλιάδες δολάρια. Ήταν μια απίστευτη, μαγική στιγμή εκείνη, που άλλαξε όλη τη ζωή μου.
Και πώς μάθατε να παίζετε; Απ’ ότι ξέρω είστε αυτοδίδακτος.
Εντελώς. Ούτε νότες δεν ήξερα να διαβάζω όταν πήρα το Hammond. Έπιανα τις μελωδίες με το αυτί και προσπαθούσα να τις παίξω.
Πιστεύετε ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να το καταφέρει ο καθένας;
Νομίζω πως όχι. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έχει αυτό το χάρισμά. Βέβαια, το ταλέντο δεν αρκεί. Πέρασα ατελείωτες ώρες μέχρι να μάθω να παίζω. Όμως ο ήχος αυτού του οργάνου με είχε μαγέψει τόσο πολύ, που δεν με κούραζε καθόλου αυτή η διαδικασία. Όταν η μουσική βρέθηκε στο δρόμο μου, ένιωσα πως επιτέλους βρισκόμουν στο φυσικό μου περιβάλλον.
Τι το τόσο ξεχωριστό έχει το Hammond B-3; Αληθεύει πως είναι από τα πιο δύσκολα μουσικά όργανα;
Ναι, είναι πράγματι πολύ δύσκολο όργανο. Καταρχήν, επειδή πρέπει να παίζεις ταυτοχρόνως στις δύο σειρές πλήκτρων και στο πεντάλ του μπάσου. Η προσοχή σου πρέπει να είναι στραμμένη σε τρία διαφορετικά πράγματα. Από την άλλη, ακριβώς επειδή έχει τόσο πλούσιο ήχο, πρέπει όταν παίζεις να είσαι πολύ προσεχτικός ώστε να μην επισκιάζεις τους υπόλοιπους μουσικούς και να βγαίνει καλό το συνολικό αποτέλεσμα. Όσο για μένα, το Hammond είναι ξεχωριστό γιατί ο τρόπος που το απέκτησα και που ξεκίνησα να παίζω μου φαίνεται ακόμα σαν παραμύθι. Είναι συγκλονιστικό να συνειδητοποιείς ότι μπορείς να παίξεις ένα όργανο, χωρίς ποτέ να το έχεις διδαχθεί.
Ας πάμε πίσω στο ξεκίνημα της καριέρας σας. Πώς αρχίσατε να γίνεστε γνωστός στο χώρο της jazz;
Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά που σχεδόν τρόμαξα. Ενώ ήμουν ακόμα πολύ νέος στο χώρο της jazz και πολύ άπειρος μουσικός, εμφανιζόμουν σε ένα κλαμπ στο Buffalo. Ένα βράδυ ήρθε στο μαγαζί ο Jimmy Boyd, ο μάνατζερ του George Benson. Κάποια στιγμή με πλησίασε και μου είπε να είμαι την επόμενη μέρα στο στούντιο για να παίξω στον καινούργιο δίσκο του Grant Green. Σοκαρίστηκα τόσο πολύ που την επόμενη μέρα δεν πήγα. Το βράδυ, λοιπόν, ήρθε ο ίδιος ο Grant Green στο κλαμπ να με ρωτήσει γιατί τους κρέμασα. Ευτυχώς για μένα, είχα αρέσει πολύ στον Boyd κι έτσι μου πρότεινε να παίξω στην μπάντα που έφτιαχνε τότε ο George Benson. Συναντηθήκαμε με τον George στο σπίτι της μητέρας του, παίξαμε μαζί δύο κομμάτια και αυτό ήταν!
Και πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε την προσωπική σας καριέρα;
Όσο καλή κι αν είναι μια συνεργασία, έρχεται μία στιγμή που ο καθένας θέλει να βαδίσει μόνος του. Εγώ ένιωσα την ανάγκη να γράψω τα δικά μου κομμάτια, να ακολουθήσω τον δικό μου μουσικό δρόμο κι αυτό έκανα.
Το μουσικό σας ύφος έχει ως βάση τη jazz, αλλά συνδυάζει και πολλά άλλα στοιχεία. Αν έπρεπε να δώσετε εσείς έναν τίτλο στη μουσική σας ποιός θα ήταν αυτός;
Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες στη μουσική. Τις θεωρώ ανούσιες.
Σήμερα θεωρείστε από πολλούς πρόδρομος της acid jazz. Αποδέχεστε τον τίτλο αυτό;
Πράγματι, δίσκοι μου όπως το “Psychedelic Pi” εντάσσονται σ’ αυτό που σήμερα λέτε acid jazz. Σκεφτείτε, όμως, πως όταν εγώ έγραφα εκείνα τα κομμάτια, ο όρος αυτός ήταν ανύπαρκτος. Παρ’ όλα αυτά χαίρομαι που οι νεότεροι μουσικοί της jazz ακούν αυτά τα κομμάτια και τα χρησιμοποιούν ως βάση για νέες συνθέσεις. Η μουσική πρέπει να προχωράει μπροστά κι ο καθένας να εκφράζεται με τον δικό του τρόπο.
Και μια τελευταία ερώτηση. Πώς προέκυψε το Dr. (doctor, δηλαδή ¨γιατρός¨) μπροστά από το ονοματεπώνυμό σας;
Οι φίλοι συνήθιζαν να με αποκαλούν γιατρό, επειδή με συμβουλεύονταν όταν «κολλούσαν» κάπου στα τραγούδια τους κι εγώ τους έδινα λύσεις. «Ένα κομμάτι που γράφω δεν είναι πολύ καλά. Πρέπει να έχει αρπάξει κανένα κρυολόγημα. Θα έρθεις να το ακροαστείς;», μου έλεγαν. Έτσι προέκυψε το doctor και μετά μου έμεινε.
*Ο Lonnie Smith εμφανίζεται στο Half Note Jazz Club από την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου μέχρι την Πέμπτη 28 Οκτωβρίου κάθε μέρα στις 22.30 εκτός από την Κυριακή που αρχίζει στις 20.30.
Είσοδος με ποτό 30 Ευρώ, φοιτητικό 20 Ευρώ.
Τηλ. 210-9213310
