Edguy - Γερμανικό metal

Εχετε ποτέ αναρωτηθεί ποιο θα ήταν το συναίσθημα που θα σας κατέκλυζε αν βρισκόσασταν μέσα σ’ ένα αεροπλάνο την ώρα που συντρίβεται, ενώ ταυτόχρονα κάνατε σεξ με μια ... αεροσυνοδό;;; Προφανώς η ερώτηση απευθύνεται στο ανδρικό κοινό, και ακόμη προφανέστερα δεν έχετε, πιθανότατα, αναρωτηθεί ποτέ κάτι τέτοιο, γι’ αυτό και οι EDGUY αποφάσισαν να διηγηθούν μια αντίστοιχη ιστορία στο single “Lavatory Love Machine”, που κυκλοφόρησε μόλις λίγους μήνες πριν. Αν μη τι άλλο, αποδεικνύουν, γι’ άλλη μια φορά ότι έχουν αίσθηση του χιούμορ και πολύ κέφι για δημιουργία, πράγμα όχι περίεργο άλλωστε για ένα γκρουπ που τα τελευταία χρόνια διαγράφει μια σταθερά ανοδική πορεία στο χώρο του metal.



Η ιστορία τους ξεκινάει το 1992 στο Εσσεν της Γερμανίας, με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο: τέσσερις δεκατετράχρονοι συμμαθητές σχηματίζουν μια “παραδοσιακή” metal μπάντα, σε μια εποχή όπου το grunge βρίσκεται στο αποκορύφωμά του! Το συγκεκριμένο γεγονός δεν φαίνεται βεβαίως να αγγίζει ιδιαίτερα τους τέσσερις πιτσιρικάδες, που ξεκινούν διασκευάζοντας κομμάτια από αγαπημένα τους συγκροτήματα, όπως οι Deep Purple, οι Kiss, οι AC/DC και οι Iron Maiden. Σύντομα, ωστόσο, αρχίζουν να γράφουν το δικό τους υλικό, με την ελπίδα πως θα κατορθώσουν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των δισκογραφικών εταιρειών. Τα πράγματα βέβαια δεν ήταν καθόλου ρόδινα στην αρχή.

Ο frontman και τραγουδιστής των EDGUY, Tobias Sammet, θυμάται χαρακτηριστικά εκείνες τις πρώτες μέρες:
“Οι συμμαθητές μας γελούσαν με το μουσικό μας στυλ, και δυστυχώς οι δισκογραφικές έκαναν το ίδιο. Δεν διέκριναν κάποιο μέλλον σ’ αυτό που κάναμε και η αλήθεια είναι ότι κι εμείς ήμασταν μάλλον κακοί εκείνη την εποχή! Το αστείο είναι πως όλες εκείνες οι εταιρείες που μας είχαν απορρίψει τότε, μερικά χρόνια αργότερα επανήλθαν προσφέροντάς μας πολλά χρήματα. Εμείς από την άλλη, μπορούσαμε πλέον να αρνηθούμε ευγενικά και με το ... χαμόγελο στα χείλη, λέγοντάς τους πως είχαν την ευκαιρία τους και την έχασαν!”

Η αντίστοιχη δική τους ευκαιρία προέκυψε μετά από σκληρή δουλειά και προσπάθειες πέντε ετών, κατά την διάρκεια των οποίων χτύπησαν την πόρτα πολλών δισκογραφικών εταιρειών, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές όπου αποτύγχαναν ακόμη και σε διαγωνισμούς νέων συγκροτημάτων. Ηταν τελικά η σχετικά μικρή AFM Records, που τους προσέφερε το πρώτο δισκογραφικό τους συμβόλαιο. Κάτω από την ετικέτα της ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν πέντε studio albums (“Kingdom of Madness” – 1997, “Vain Glory Opera” – 1998, “Theatre of Salvation” – 1999, “Savage Poetry” – 2000, “Mandrake” – 2001), το διπλό live “Burning down the Opera” (2003), καθώς και δύο προσωπικά cds του Tobias Sammet, με τίτλο “Avantasia pt 1 & 2” (2001 και 2002 αντίστοιχα).

Με κάθε καινούρια δουλειά τους, οι EDGUY κατάφεραν να κερδίζουν νέους οπαδούς. Δεν ήταν μόνο τα σπιντάτα power metal κομμάτια τους, αλλά κι η ολοένα κι εντονότερη φήμη της εξαιρετικής live μπάντας που τους συνόδευε. Πάνω στη σκηνή “τα δίνουν όλα”, με τις συναυλίες τους να εξελίσσονται κάθε φορά σε αληθινά parties.

Αποκορύφωμα υπήρξε η παγκόσμια τουρνέ που ακολούθησε την κυκλοφορία του πιο πετυχημένου εμπορικά, μέχρι σήμερα, album τους, με τίτλο “Mandrake” (2001). Για διάστημα μεγαλύτερο του ενός χρόνου, οι EDGUY περιόδευσαν σε 23 χώρες, περνώντας – ούτε λίγο, ούτε πολύ – από τέσσερις ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Ωκεανία, Αμερική), παίζοντας σχεδόν πάντα σε sold out shows.

Το Φεβρουάριο του 2004 ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα του γκρουπ. Αυτή τη φορά κάτω από την ετικέτα της πολύ γνωστότερης δισκογραφικής Nuclear Blast, κυκλοφόρησαν το EP “King of Fools” – το οποίο, πέρα από το ομώνυμο track περιέχει τέσσερα κομμάτια που δεν υπάρχουν σε κανένα album τους – ως προπομπό της ολοκαίνουριας δουλειάς τους, με τίτλο “Hellfire Club”, η οποία κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά, στις 15/3/2004.

Φυσικά το ζήτημα σχετικά με το συγκεκριμένο album ήταν το ίδιο που βασανίζει κάθε συγκρότημα και μουσικό, μετά από μια μεγάλη εμπορική επιτυχία, όπως υπήρξε το “Mandrake” για τους EDGUY. Πολλοί λυγίζουν κάτω απ’ αυτό το βάρος και την πίεση, είτε παρουσιάζοντας δουλειές / πιστά αντίγραφα της προηγούμενης, που φυσικά σπάνια κατορθώνουν τις μισές έστω πωλήσεις, είτε πραγματοποιώντας βεβιασμένες και, εν πολλοίς, ανούσιες μεταστροφές στη μουσική τους, με συνηθέστερο αποτέλεσμα την απομάκρυνση ακόμη και του βασικού πυρήνα οπαδών.