Tim Booth - Bone

Υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία της αγαπημένης μπάντας των James, που δυστυχώς ανήκει στο παρελθόν, αλλά που θα εξακολουθεί να μας συντροφεύει στα όνειρά μας, με τις υπέροχες μελωδίες της. Η αγγελική φωνή που παρέσυρε όλους μας να σιγοτραγουδάμε τους στίχους του, ή να τους απαγγέλουμε δυνατά, ξεσπώντας σε μανιακό χορό, μέσα σε μπαρ γεμάτα καπνό και μισοτελειωμένες φράσεις... Λίγο αργότερα, έκανε ανίερη συμμαχία με τον κακό άγγελο που έκρυβε μέσα του ο Angelo Badalamenti, και μας χάρισε για άλλη μια φορά ένα υπέροχο soundtrack για σκοτεινά καλοκαίρια και φωτεινούς χειμώνες. Τώρα, οκτώ χρόνια μετά το Hit Parade και το Dance with a bad angel, o Tim Booth επιστρέφει μ'ένα προσωπικό album, έτοιμος να διηγηθεί νέες ιστορίες... Την Παρασκευή, 12 Νοεμβρίου, και το Σάββατο, 13 Νοεμβρίου, θα κάνει μια στάση για να τις μοιραστεί και με τους φίλους του στην Ελλάδα...



Εχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από τη μέρα που οι James πήραν την απόφαση να ολοκληρώσουν την πορεία τους ως συγκρότημα, αποχαιρετώντας τους πολυάριθμους φίλους τους, με μια τελευταία ευρωπαϊκή τουρνέ.

Μετά από είκοσι χρόνια γεμάτα από την αγάπη του κόσμου, ένιωσαν – και μάλλον δικαιολογημένα – πως δεν έχουν τίποτε περισσότερο να δώσουν, επηρεασμένοι ίσως κι απ’ το γεγονός ότι, παρά την επιτυχία που συνέχιζαν να γνωρίζουν σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, οι πωλήσεις τους στη Βρετανία είχαν πάρει την κατιούσα.

Προτίμησαν, πάντως, προς τιμήν τους, να αποχωρήσουν με αξιοπρέπεια, κοντά στη δύση του 2001, αφήνοντας πίσω τους μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ της Britpop σκηνής, όπως τα “Stutter”, “Gold Mother”, “Seven”, “Laid”, αλλά ακόμη και το κύκνειο άσμα τους, “Pleased to meet you” (τα δύο τελευταία σε παραγωγή του Brian Eno), album που σημάδεψαν με τη μελωδία και τα μηνύματα των στίχων τους τη δεκαετία του ’90.

“Sit Down”, “Lose Control”, “Come Home”, “Born of Frustration”, “Sometimes”, “Laid”, “Gettin’ away with it”, είναι μερικά μόνο από τα τραγούδια τους που ακόμη και σήμερα αποτελούν τα highlights που ξεσηκώνουν τον κόσμο στα indie και rock clubs. Κι’ όλα αυτά για ένα γκρουπ που ξεκίνησε την καριέρα του αρνούμενο να μπει στο εξώφυλλο του δημοφιλέστερου μουσικού εντύπου στη Βρετανία, NME, επηρεασμένο από τη στάση και τη νοοτροπία άλλων μεγάλων ονομάτων της σκηνής του Manchester, όπως οι New Order και οι Fall.

Στη συνέχεια βέβαια οι James έβαλαν το απαραίτητο νερό στο κρασί τους κι “έπαιξαν το παιχνίδι” όπως έπρεπε, για να φτάσουν στην κορυφή. Πρωταρχικό ρόλο σε όλα αυτά είχε φυσικά η ηγετική φυσιογνωμία του frontman τους, Tim Booth.

Με φωνητικές χορδές ικανές να αγγίξουν τις πιο υψηλές συχνότητες, ο Booth χρωμάτιζε με την ιδιαίτερη ερμηνεία του όλα τα κομμάτια του γκρουπ, αλλά εκεί που πραγματικά μεγαλούργησε ήταν στην πρώτη του προσωπική δισκογραφική απόπειρα, σε συνεργασία με τον περίφημο αμερικανό συνθέτη Angelo Badalamenti, γνωστό κυρίως από τη συνεργασία του με το σκηνοθέτη David Lynch (έχει γράψει το soundtrack όλων σχεδόν των ταινιών του, αναφέρουμε ενδεικτικά το “Twin Peaks”, το “Blue Velvet” αλλά και το εξαιρετικό lp της Julee Cruise, “Floating into the night”). Ο συνδυασμός των δύο φαινομενικά παράταιρων μουσικών, απέδωσε ένα άλμπουμ – κομψοτέχνημα, το “Booth and the bad angel”, που κυκλοφόρησε το 1996, και παραμένει από τότε ένα κλασσικό άλμπουμ στο είδος του, με singles που αγαπήθηκαν εξαιρετικά από κριτικούς και κοινό.

Μέσα σε μια αληθινά ονειρική ατμόσφαιρα, η συγκεκριμένη δουλειά που παρουσίασε το ιδιόμορφο αυτό ντουέτο, προσέφερε μια σειρά από γλυκά νωχελικές μελωδίες, όπως τα “The Dance of the bad angels” και “Fall in love with me”, αλλά και η απόλυτη, μέχρι τώρα, στιγμή, στην προσωπική καριέρα του Booth, το θαυμάσιο “Hit Parade”.

Οκτώ χρόνια μετά, πιο συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 2004, κι ενώ στο διάστημα που ακολούθησε τη διάλυση των James, είχε καταπιαστεί με την υποκριτική και τη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων, ο Tim Booth επέστρεψε με το ολοκαίνουριο άλμπουμ “Bone”.

Για τη συγκεκριμένη δουλειά, αποστρέφεται το χαρακτηρισμό “προσωπική”, αφού θεωρεί ότι οι παρουσίες τόσο του παραγωγού / μουσικού Lee “Muddy” Baker, όσο και του μπασίστα / συνθέτη Kevin “KK” Kerrigan, υπήρξαν καθοριστικές, όσον αφορά στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο Booth τονίζει πως δεν είχε κανέναν έλεγχο πάνω στο όλο εγχείρημα, το οποίο αποκαλεί, χαριτολογώντας, ολοκληρωτικά τυχαίο...

“Πίστευα πως το μέλλον μου θα συνδεόταν αποκλειστικά με την υποκριτική και το γράψιμο. Πηγαίνω σε δραματική σχολή μία φορά την εβδομάδα, ενώ ένα σενάριό μου για ταινία έχει πάρει αρχική έγκριση από την εταιρεία παραγωγής. Μου αρέσει να συνδυάζω διαφορετικά πράγματα και να περιμένω κάτι να συμβεί.” Αυτό το κάτι ήταν η μάλλον τυχαία γνωριμία με τους Baker και Kerrigan, καθώς και με τους υπόλοιπους μουσικούς του album. “Δεν είχα τη διάθεση να ξαναπαίξω live, αλλά η γνωριμία μου με τον Lee και τα άλλα παιδιά αναζωπύρωσε τη φλόγα μέσα μου. Θέλησα να γράψουμε τραγούδια πιο χορευτικά και groovy από εκείνα της εποχής των James. Οχι ότι ο κόσμος δεν χόρευε με αυτά, αλλά επιθυμία μου ήταν να προκαλέσουμε στο κοινό ένα πηγαίο, σχεδόν κολλητικό συναίσθημα να κουνήσει το σώμα του, χωρίς να φτιάξουμε απαραίτητα μια straight-forward χορευτική μουσική. Το τελικό αποτέλεσμα περιέχει τρομερές basslines & ρυθμικά μέρη, που το κάνουν να διαφέρει ριζικά από τον ήχο των James.”

Μ’ αυτά τα λόγια, ο Booth κάνει σαφές ότι δεν ήθελε το Bone να ηχεί σαν ένα αντίγραφο του παρελθόντος του με τη σπουδαία βρετανική μπάντα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το αποποιείται.