Ορέστεια στη Πειραματική Σκηνή του Εθνικού
Ημερομηνία Παρασκευή, 25 Μάρ 2005 @ 01:35
Θέμα/Κατηγορία Θέατρο - Κινηματογράφος - Τηλεόραση
Αποστολέας LavantiS
 Μια ερευνητική εκδοχή της αισχύλειας τριλογίας, με τους ηθοποιούς και τους θεατές να «οργώνουν» την Πειραματική Σκηνή από τα καμαρίνια και το φουαγιέ μέχρι το υπόγειο γκαράζ. Ο Δημήτρης Λιγνάδης, με υλικό πέντε νέους ταλαντούχους ηθοποιούς ( Στ. Μαντζώρος, Δ. Μυλωνάς, Α. Οικονόμου, Ομ. Πουλάκης, Γ. Στάμος), σκηνοθετεί μια διαφορετική παράσταση που αξίζει να δείτε.
Διανομή (Με σειρά εμφάνισης) :
ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΝΤΖΩΡΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
ΑΓΟΡΙΤΣΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΌΜΗΡΟΣ ΠΟΥΛΑΚΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΟΣ
Χορός:
ΧΡΥΣΑ ΑΥΛΩΝΙΤΗ, ΜΙΝΩΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ, ΤΑΣΟΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ, ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΛΦΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΝΑΚΗΣ, ΝΑΝΤΙΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΕΛΙΝΑ ΜΑΛΑΜΑ, ΜΑΡΙΟΣ ΜΕΤΤΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΑΛΑΜΩΤΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΝΟΒΙΑ, ΚΛΕΙΩ ΟΘΩΝΑΙΟΥ, ΡΑΦΙΚΑ ΣΑΟΥΙΣ, ΘΑΝΟΣ ΤΟΚΑΚΗΣ, ΗΛΕΚΤΡΑ ΤΣΑΚΑΛΙΑ
Μετάφραση
ΤΑΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ
Κ. Χ. ΜΥΡΗΣ
Σκηνοθεσία
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ
Σκηνικά - Κοστούμια
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Μουσική
ΓΙΩΡΓΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Φωτισμοί
ΣΑΚΗΣ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗΣ
Μουσική Επιμέλεια
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ
Βοηθός Σκηνοθέτη
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΒΟΥΤΖΟΥΡΑΚΗ
Βοηθός Σκηνογράφου
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΣΙΤΣΑ
Η Ορέστεια, η μόνη τριλογία που έχει σωθεί, είναι κιβωτός του αρχαίου πολιτισμού. Περιέχει στοιχεία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη δομή της τριλογίας. Το πως δηλαδή ο ποιητής ανέπτυσσε ένα μύθο σε τρία συνεχόμενα δράματα και πως τα συνέδεε σε οργανική ενότητα. Στην Ορέστεια, φαίνεται περισσότερο από κάθε άλλο έργο, ο κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο ο Αισχύλος δομούσε τις τραγωδίες του.
Εκτός όμως από την κατανόηση της Αισχύλειας τεχνικής, η Ορέστεια είναι ένα κλειδί για την κατανόηση της βαθύτερης σκέψης του Αισχύλου. Διδάχθηκε το 458 π.Χ. Η όλη τετραλογία περιελάμβανε τα τρία γνωστά μας δράματα, (Αγαμέμνων-Χοηφόροι-Ευμενίδες) και το σατυρικό δράμα Πρωτεύς που αναφερόταν, κατά πάσα πιθανότητα, στην επιστροφή του Μενελάου από την Τροία και τη συνάντηση του με τον Πρωτέα. Ο Αισχύλος κέρδισε το πρώτο βραβείο.
Πριν από τη υπόθεση Ο Αισχύλος από την μακριά και αιματοβαμμένη ιστορία του οίκου των Τανταλιδών, επιλέγει εκείνα τα σημεία που αναφέρονται στους απογόνους του Πέλοπα. Ο Πέλοπας είχε δυο παιδιά, τον Ατρέα και τον Θυέστη. Ο Ατρέας έγινε βασιλιάς των Μυκηνών και πήρε γυναίκα του την Αερόπη. Η Αερόπη όμως αγάπησε τον Θυέστη και συνωμότησε μαζί του ενάντια στον Ατρέα. Όταν ο Ατρέας κατάλαβε τη συνωμοσία, έδιωξε από τις Μυκήνες τον Θυέστη, τον οποίο ακολούθησε και η Αερόπη παίρνοντας μαζί της και τον μικρό της γιο, τον Πλεισθένη, που μεγάλωσε στην εξορία, χωρίς να μάθει ότι πατέρας του ήταν ο Ατρέας. Ο Θυέστης, μετά από καιρό στην εξορία, αποφασίζει να σκοτώσει τον Ατρέα, και για τον σκοπό αυτό στέλνει στις Μυκήνες τον μεγαλωμένο πια Πλεισθένη. Όμως εκεί, αντί να σκοτώσει ο Πλεισθένης τον Ατρέα, σκοτώνεται ο ίδιος από τον Ατρέα. Όταν ο Ατρέας μαθαίνει ότι αυτός που σκότωσε ήταν δικός του γιος και ότι τον είχε στείλει εναντίον του ο Θυέστης, αποφάσισε να εκδικηθεί με φοβερό τρόπο. Με πρόφαση ότι επιθυμεί τη συμφιλίωση, καλεί τον Θυέστη από την εξορία, σκοτώνει τα δύο δίδυμα παιδιά του, τον προσκαλεί σε δείπνο και του προσφέρει για φαγητό, το ψημένο κρέας των παιδιών του. Όταν ο Θυέστης κατάλαβε, εκφέρει «βαρείαν αράν», εναντίον του γένους του Πλεισθένη, δηλαδή εναντίον του οίκου του Ατρέα και των απογόνων του. Γιοι του Ατρέα είναι ο Αγαμέμνων και ο Μενέλαος, και γιος του Θυέστη ο Αίγισθος. Πολύ αργότερα, με αφορμή την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη, γίνεται η εκστρατεία των Ελλήνων στην Τροία, με επικεφαλείς τους γιους του Ατρέα. Όταν συγκεντρώθηκε ο στόλος των Ελλήνων στην Αυλίδα, η θεά Αρτεμις, στέλνει αντίθετους ανέμους εμποδίζοντας τον απόπλου των πλοίων. Με υπόδειξη του μάντη Κάλχα, ο Αγαμέμνων θυσιάζει την κόρη του Ιφιγένεια προκειμένου να εξιλεωθεί απέναντι στην Αρτεμη της οποίας είχε σκοτώσει το ελάφι.
Ο στόλος μετά τη θυσία ξεκινάει και φτάνει στην Τροία, η πολιορκία της οποίας θα κρατήσει δέκα χρόνια. Στο μεταξύ, η Κλυταιμνήστρα στις Μυκήνες συνάπτει ερωτική σχέση με τον Αίγισθο, το γιο του Θυέστη, και περιμένει την επιστροφή του Αγαμέμνονα για να τον εκδικηθεί. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, τις νύχτες πάνω στη στέγη των ανακτόρων, βρισκόταν πάντα ένας άγρυπνος φρουρός περιμένοντας να φανεί το σημάδι της φωτιάς που θα σήμαινε την πτώση του Ιλίου και την επιστροφή του Αγαμέμνονα.
Το δίκαιο στην Ορέστεια
Η Ορέστεια, περιλαμβάνει τρία αυτοτελή μέρη, που συνδέονται το ένα με το άλλο, ως αιτία προς αποτέλεσμα. Μήνυμα του έργου είναι η μετάβαση από την αυτοχειρία στη δικαιοσύνη. Αν και είναι μια υπόμνηση στον Αθηναϊκό Δήμο για το ποια είναι η πολιτική και ηθική φιλοσοφία του Αρείου Πάγου, το έργο ξεπερνά την επικαιρότητα του θέματός του, αναγόμενο από την επίκαιρη αλληγορία στη διαχρονικότητα και τη φύση του Δικαίου. Τα στοιχεία στα οποία επιμένει ο Αισχύλος, η Aρά, οι Ερινύες και η δίκη του Ορέστη, αναδεικνύουν την ηθική αντίληψη του συγγραφέα. Δύο αντιλήψεις δικαίου μάχονται: Το αρχαίο δίκαιο και το νέο. Το αρχαίο δίκαιο είναι αυτό που εκπροσωπείται από τις Ερινύες, τις πανάρχαιες χθόνιες θεότητες, και την κληρονομική Αρά. Πρόκειται για ένα δίκαιο που βασίζεται στον τυφλό νόμο της εκδίκησης και απαιτεί νέο αίμα για το αίμα που χύθηκε. Η άλλη αντίληψη δικαίου είναι αυτή που εκπροσωπείται από τους νέους Θεούς, τους Ολύμπιους, και βασίζεται στην αρχή ότι η ένοχη πράξη πρέπει να κρίνεται με λογική και να εξετάζεται με όλα τα πιθανά ελαφρυντικά. Το έργο ξεκινάει από το σκοτάδι της εκδίκησης και αυτοδικίας και καταλήγει στο φως της λογικής και της κατανόησης. Από μια Δίκη πανάρχαια και σκοτεινή σε μια άλλη που φωτίζεται από το φως των Ολύμπιων θεών. Η Ορέστεια αρχίζει με αγωνία και με ένα σκοτεινό προαίσθημα για καινούργιες συμφορές και φόνους, και τελειώνει με μια θρησκευτική πομπή. Η περίοδος κατά την οποία αρχίζει το πρώτο δράμα, είναι μια περίοδος σκοτεινή, πνιγμένη στο αίμα. Στην περίοδο που τελειώνει η τριλογία, η ειρήνη, η ισορροπία και η δικαιοσύνη έχουν εγκατασταθεί στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά και στον κόσμο των θεών. Οι Ερινύες εκφράζοντας το πανάρχαιο δίκαιο είναι αμείλικτες και αδιάλλακτες. Είναι φρουροί της ηθικής τάξεως από τα πολύ παλιά χρόνια και προσπαθούν να κρατήσουν τον άνθρωπο στον δρόμο της Ηθικής με τον φόβο και τον τρόμο που εμπνέουν. Δίπλα σ’ αυτές εμφανίζονται οι νέες θεότητες που στηρίζονται σε μια πιο προηγμένη αντίληψη Δικαίου. Ο Απόλλωνας και η Αθηνά, αθωώνοντας τον Ορέστη και ιδρύοντας το δικαστήριο, δρουν εν ονόματι του Δία. Η σύγκρουση μεταφέρεται από τον ανθρώπινο κόσμο στον θεϊκό. Ο Δίας και η νέα τάξη συγκρούεται με την παλαιά τάξη και τις Ερινύες. Ο Ορέστης είναι η αφορμή. Με την αθώωση του σταματάει η αλυσίδα του κακού που είχε ξεκινήσει από τον Ατρέα. Οι δικαστές όμως έχουν μοιραστεί και αυτό δείχνει ότι στην πραγματικότητα η παλαιά τάξη δεν νικιέται. Οι Ερινύες θα εξακολουθήσουν να ρυθμίζουν τις τύχες των ανθρώπων σε ζητήματα ηθικής. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να τις τιμούν και να τις σέβονται. Όμως τώρα πια, έχουν γίνει Ευμενίδες και τελούν κάτω από την στηριγμένη στο νέο νόμο της Δίκης, επίβλεψη του Δία. Είναι συνεργάτες στη νέα τάξη που κυβερνά τον κόσμο. Ο Αισχύλος ενδιαφέρεται για τη διατήρηση του θεσμού του Αρείου Πάγου, ο οποίος είχε κινδυνεύσει από τις αλλαγές που είχε θεσπίσει ο Εφιάλτης στην Αθήνα. Πιθανότατα, εκτός των άλλων να υπάρχει και ένα πολιτικό δίδαγμα στην Ορέστεια, που ο ποιητής απευθύνει στους σύγχρονούς του Αθηναίους: η συμφιλίωση και η ενότητα των θεών που επικρατεί στο τέλος του έργου είναι δυνατόν να επικρατήσει και στον κόσμο των ανθρώπων.
Περί της Ελληνικής τραγωδίας ως πολιτικής τέχνης.
- Ορέστεια και πολιτική πραγματικότητα Ένα πλήθος λεπτομέρειες καθιστούν την Ορέστεια στο σύνολό της έργο πολύ περισσότερο συνδεδεμένο με την πολιτική απ’ ό,τι οι άλλες τραγωδίες του Αισχύλου που μας είναι γνωστές. Θα είχαμε μάλιστα δικαίωμα να σκεφτούμε πως η βαθιά αναταραχή και η ριζική αμφισβήτηση που προκλήθηκαν στη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου κατά την οποία γράφτηκε η Ορέστεια, αποτελούν μια από τις αιτίες, και όχι την πιο ασήμαντη, του μεγαλείου και της σημασίας αυτού του έργου. Το να θεωρήσουμε ότι η αυτή επίδραση της πολιτικής πάνω στην τέχνη είναι κάτι αταίριαστο ή και εμπόδιο, ή να το αντιμετωπίσουμε αυτήν τη θεώρηση ως μειωτική, θα σήμαινε πως αγνοούμε ότι, στη διάρκεια όλου του 5ου αιώνα, αλλά κυρίως γύρω στα 460 π.Χ., η πολιτική καταλάμβανε κεντρική θέση στο βίωμα και τη σκέψη των Αθηναίων. Από την άλλη μεριά, δεν θα έπρεπε μια ιδέα της πολιτικής άκαιρη, υπερβολικά επηρεασμένη από τη σύγχρονη αντίληψη περί του πράγματος, να μας εμποδίσει να προσεγγίσουμε αυτή την τραγωδία. Ακριβώς επειδή εκείνη την εποχή η πολιτική ταυτιζόταν με το οικουμενικό, μπορούμε να διαβάσουμε και να κατανοήσουμε σήμερα το έργο και από μια «απολιτική» οπτική γωνία, από την οπτική γωνία του πανανθρώπινου αισθήματος. Είναι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο που η σημασία της Ορέστειας ξεπερνά κατά πολύ το πεδίο της πολιτικής και την ιδιαίτερη ιστορική πραγματικότητα του έτους 458 π.Χ. Christian Meier The Political Art of Greek Tragedy Βαλτιμόρη, The John’s Hopkins University Press, 1998 (από το πρόγραμμα της παράστασης) 
Η δυναμική του μισογυνισμού -
Μύθος και μυθοπλασία στην Ορέστεια του Αισχύλου
Για τον Αισχύλο, ο πολιτισμός είναι το ύψιστο προϊόν της σύγκρουσης ανάμεσα σε αντιτιθέμενες δυνάμεις, ένα προϊόν που επιτυγχάνεται όχι μέσα από την coincidentia oppositorum,αλλά μέσα από την ιεράρχηση των αξιών. Η λύση, επομένως, τοποθετεί τους ολύμπιους θεούς πάνω από τους χθόνιους στο θεϊκό επίπεδο, τους Έλληνες πάνω από τους βάρβαρους στο πολιτισμικό επίπεδο, και το αρσενικό πάνω από το θηλυκό στο κοινωνικό επίπεδο. Αλλά η σύγκρουση αρσενικού-θηλυκού υποσκελίζει τα άλλα δύο θέματα, αποτελώντας την κεντρική μεταφορά του δράματος, που χρωματίζει «σεξουαλικά» όλα τα άλλα ζητήματα και τα έλκει στο δικό της μαγνητικό πεδίο. Αυτή η σχηματοποίηση είναι ιδιαίτερα εμφανής στην αντιπαράθεση Απόλλωνα και Ερινυών, στις Ευμενίδες, όταν τα δικαστικά και θεολογικά ζητήματα ταυτίζονται πλήρως με τις αντιθέσεις και τις διανοητικές διχοτομήσεις μεταξύ αρσενικού και θηλυκού [...] Ιδωμένη ως γυναικοκεντρικό ντοκουμέντο, η Ορέστεια κατέχει εξίσου προνομιακή θέση σε οποιαδήποτε έρευνα για την ελληνική εικόνα της γυναίκας, για τον προσδιορισμό της κοινωνικής θέσης, του κοινωνικού της ρόλου, των αρμοδιοτήτων και της σημασίας της. Εάν ο Αισχύλος ενδιαφέρεται όντως για την κατασκευή του κόσμου, ο θεμέλιος λίθος της αρχιτεκτονικής του είναι ο έλεγχος των γυναικών, αυτό το κοινωνικό και πολιτισμικό προαπαιτούμενο για την οικοδόμηση του πολιτισμού.[...] Η αντιπαράθεση ανάμεσα στην Κλυταιμνήστρα και τον Ορέστη είναι εντυπωσιακή για την έκκλησή της προς τον γιο της, όπου συνυπάρχει η μητρότητα με την ερωτική γοητεία -το στήθος που το γυμνώνει μπροστά στον Ορέστη είναι ταυτοχρόνως σημείο του θηλασμού και του ερωτισμού. Η χειρονομία που καταφέρνει για μια στιγμή να τον σταματήσει είναι η πηγή της εξουσίας της πάνω του, η πηγή κάθε θηλυκής εξουσίας. Είναι το έμβλημα του βασικού διλήμματος που θέτει το θηλυκό: από τη μια ο αναντικατάστατος ρόλος των γυναικών στη γονιμότητα, που έχει σκοπό τη διαιώνιση του είδους χάρη στη μυστηριώδη σεξουαλική τους φύση, και από την άλλη η δυνητική διάλυση του είδους από την ελεύθερη άσκηση αυτής της σεξουαλικότητας. Gender and Society in Classical Greek Literature Σικάγο & Λονδίνο,The University of Chicago Press, 1996 (από το πρόγραμμα της παράστασης) Η Ορέστεια ανέβηκε στην Αθήνα το 458 π.Χ., δύο χρόνια πριν το θάνατο του Αισχύλου, και απέσπασε το πρώτο βραβείο.
Η μοναδική σωσμένη τριλογία, αποτελείται από τα έργα Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες και από το σατυρικό δράμα με τον τίτλο Πρωτεύς που δεν διασώθηκε. ΑΓΑΜEMΝΩΝ Ο Αγαμέμνονας επιστρέφει από την Τροία φέρνοντας μαζί του την αιχμάλωτη βασιλοπούλα και μάντισσα του Απόλλωνα, Κασσάνδρα. Η Κλυταιμνήστρα προσποιείται ότι τον υποδέχεται με χαρά, και τον πείθει να μπει μέσα στο παλάτι «σαν θεός»: βαδίζοντας πάνω σε πορφυρό χαλί. Η Κασσάνδρα μένει στο κατώφλι του παλατιού και μπροστά στον έκπληκτο Χορό που αποτελείται από γέρους Αργίτες, προφητεύει τη σφαγή του Αγαμέμνονα και τη δική της από την Κλυταιμνήστρα, και την τιμωρία της τελευταίας από τον Ορέστη. Αμέσως μετά, ακούγονται οι φωνές του Αγαμέμνονα που τον θανατώνουν και εμφανίζεται η Κλυταιμνήστρα πάνω από τα πτώματα του Αγαμέμνονα και της Κασσάνδρας. Στον Χορό η Κλυταιμνήστρα ομολογεί ευθέως την πράξη της και μαζί με τον Αίγισθο μπαίνει στο παλάτι.
ΧΟΗΦΟΡΟΙ Έχουν περάσει μερικά χρόνια από το φόνο του Αγαμέμνονα. Η δράση εκτυλίσσεται στο Αργος, όπου βασιλεύουν η Κλυταιμνήστρα μαζί με τον Αίγισθο. Το πνεύμα του πεθαμένου Αγαμέμνονα στέλνει στη βασίλισσα ένα φοβερό όνειρο και την ταράζει: ονειρεύεται ότι γεννά ένα φίδι που ρουφάει αίμα από το στήθος της. Ξυπνάει έντρομη και με διαταγή της, η Ηλέκτρα πηγαίνει μαζί με τις χοηφόρους στον τάφο του Αγαμέμνονα για να προσφέρουν σπονδές. Εν τω μεταξύ, ο Ορέστης, που από μικρός ζούσε στη Φωκίδα, επιστρέφει στο Αργος μαζί με τον φίλο του Πυλάδη, για να εκδικηθεί το φόνο του πατέρα του. Τα δύο αδέλφια αναγνωρίζουν το ένα το άλλο και ο Ορέστης ανακοινώνει το σκοπό της επιστροφής του. Η Ηλέκτρα τον ενθαρρύνει να σκοτώσει την Κλυταιμνήστρα και ο Χορός τους συμπαραστέκεται. Ο Ορέστης και ο Πυλάδης μεταμφιεσμένοι σε Φωκείς ταξιδιώτες παραπλανούν την Κλυταιμνήστρα και της λένε ότι ο γιος της έχει πεθάνει. Ο Ορέστης σκοτώνει την Κλυταιμνήστρα και μετά τον Αίγισθο. Οι Ερινύες όμως τον κυνηγούν για να εκδικηθούν το μητρικό αίμα και ο Ορέστης φεύγει καταδιωκόμενος απ’ αυτές, για να εξαγνιστεί στον ναό του Απόλλωνα, στους Δελφούς.
ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ
Η εναρκτήρια σκηνή είναι στους Δελφούς. Εκεί, στον ναό του Απόλλωνα ο Ορέστης έχει καταφύγει ικέτης ζητώντας τη βοήθεια του θεού για να απαλλαγεί από τις Ερινύες οι οποίες, κουρασμένες από την καταδίωξη, έχουν αποκοιμηθεί. Το φάντασμα όμως της Κλυταιμνήστρας έρχεται και τις ξυπνάει, τις παροτρύνει να συνεχίσουν την καταδίωξη, και κατηγορεί τον Απόλλωνα ότι προσέφερε άσυλο σε έναν μητροκτόνο.
Η δράση μεταφέρεται στην Αθήνα όπου ο Ορέστης μετά από εντολή του Απόλλωνα έχει προσφύγει ικέτης στο άγαλμα της Αθηνάς, ικετεύοντας προστασία από τις Ερινύες που φτάνουν τραγουδώντας ένα μαγικό τραγούδι που τρελαίνει τα θύματά τους. Η Αθηνά εμφανίζεται και αναλαμβάνει τη δίκη του Ορέστη μαζί με επίλεκτους πολίτες των Αθηνών ως ενόρκους.
Στη δίκη ο Απόλλωνας παρουσιάζεται ως συνήγορος του Ορέστη και εκπρόσωπος της θέλησης του Δία. Στην απολογία του ο Ορέστης ομολογεί το φόνο της μητέρας του και δικαιολογείται λέγοντας ότι και εκείνη είχε σκοτώσει τον πατέρα του.
Η Αθηνά εγκαθιδρύει τον θεσμό του Αρείου Πάγου, και δηλώνει ότι στο εξής για υποθέσεις φόνου θα προεδρεύει εκείνη προσωπικά στο δικαστήριο. Οι Ερινύες επιμένουν για την καταδίκη του Ορέστη, οι ψήφοι των δικαστών διχάζονται και ο Ορέστης αθωώνεται με την ψήφο της Αθηνάς. Η Αθηνά καταφέρνει να κατασιγάσει το θυμό των Ερινυών παραχωρώντας τους χώρο στην πόλη για να κατοικούν και να απολαμβάνουν τιμές και θυσίες από τον λαό των Αθηνών. Οι Ερινύες υποχωρούν και μετατρέπονται σε Ευμενίδες, σε πνεύματα δηλαδή ευνοϊκά για την πόλη.
Παραστάσεις: Δευτέρα - Πέμπτη - Παρασκευή - Σάββατο: 8:30μμ, Κυριακή (απογευματινή): 1:00μμ, 15€, Διάρκεια: 120'
Περισσότερα: Εθνικό θέατρο
Δείτε την όλη την παράσταση "Ορέστεια" του Δημήτρη Λιγνάδη από τη Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου
Το πρόγραμμα της παράστασης "Ορέστεια" του Δημήτρη Λιγνάδη από τη Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου
|