Η ανεξάρτητη εταιρία «Λύχνος» απέκτησε τον πρώτο της χρυσό δίσκο. Η εταιρία που ίδρυσαν ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας κατάφερε σε δύσκολες εποχές να κάνει χρυσό τον δίσκο «Οι μπαλάντες των πολυκατοικιών» του Πάνου Κατσιμίχα, ο οποίος κουβαλώντας στις αποσκευές του αυτή την επιτυχία αλλά και όλα τα αγαπημένα τραγούδια που έγραψε μαζί με τον αδελφό του εδώ και 20 χρόνια, ξεκινάει πάλι ένα ταξίδι σε όλη την Ελλάδα. Η περιοδεία έχει αρχίσει από τον Μάιο και συνεχίζεται..
Συγκεκριμένα την Δευτέρα 11 Ιουλίου στην Κοζάνη, την Παρασκευή 15 Ιουλίου στην Λευκωσία, την Τρίτη 19 Ιουλίου στην Ζάκυνθο, την Τετάρτη 20 Ιουλίου στην Κεφαλονιά, την Τετάρτη 27 Ιουλίου στην Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή 29 Ιουλίου στην Αλεξανδρούπολη και έρχονται κι άλλες...
Οι Χρυσές πλέον Μπαλάντες των πολυκατοικιών έχουν την νοοτροπία ενός Concept - album , μια δουλειά με την δομή βιβλίου που περιέχει δώδεκα διηγήματα. Δώδεκα παράλληλες ζωές, δώδεκα παράλληλα μονόπρακτα που παίζονται μέρα-νύχτα, συγχρόνως στον ίδιο χώρο. Όλες αυτές οι ιστορίες, σοβαρές, αστείες, γελοίες, καθημερινές και εν τέλει αληθινές, συντελούνται στο ίδιο σκηνικό, στο μικρόκοσμο μιας πολυκατοικίας, κάπου στην Αθήνα.
Ο Πάνος Κατσιμίχας εξηγεί:
"Νιώθω μια βρώμικη ανάσα από παντού να με κυκλώνει, σ' ένα βαθύ μεσαίωνα βουλιάζουμε ξανά, του κτήνους τα φερέφωνα να τελετουργούνε, οι λοβοτομημένοι προσκυνούν γονατιστά.". Έτσι ξεκινάει το τραγούδι "Ένας ήσυχος δολοφόνος", αυτό που κλείνει τον κύκλο των τραγουδιών του τελευταίου μου δίσκου "Οι Μπαλάντες των Πολυκατοικιών".
Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας. Ο δίσκος έγινε χρυσός. Κι εγώ σας βρήκα ξανά σε δύσκολες εποχές.. Ουρλιάζω μέσα στο σκοτάδι του μεσαίωνα, πετάω μπουκάλια με μηνύματα στη θάλασσα, μπας και φτάσουν σε κάποιον, σε κάποιους, για να τους πω ότι εδώ είμαι. Υπάρχω, υπάρχουμε, δεν είμαστε μόνοι μας, είμαστε πολλοί, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε και να το πιστέψουμε. Ανάβω φωτιές στα βράχια, να τις δουν από απέναντι και να μου απαντήσουν. Να μου απαντήσουν κι αυτοί με ένα σινιάλο, μ' έναν φακό, μ' ένα κερί, με μια κραυγή. Είμαστε αρκετοί και μπορούμε να αντισταθούμε και να παλέψουμε, αρκεί να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον, να βρεθούμε, να κοιταχτούμε στα μάτια και να πιστέψουμε ότι υπάρχουμε. Να μη μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε τρελοί, γραφικοί, σκιές στο πουθενά, αρκούδια αλυσοδεμένα που χορεύουν στο ρυθμό που μας κοπανάνε τα κτήνη της εξουσίας. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Και θα το κάνω με λύσσα και με κάθε συνέπεια, μέχρι τελικής ρανίδας...
