Ο Morrissey, τραγουδιστής και ηγετική μορφή των θρυλικών Smiths, ο άνθρωπος που άγγιξε, όπως κανένας άλλος σύγχρονός του, τις ψυχές εκατομυρίων νέων ανθρώπων, εκφράζοντας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο - γεμάτο σαρδώνιο χιούμορ, πνεύμα, αλλά και απέραντη ευαισθησία – την αποξένωση που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες, την απόγνωση της χαμένης αγάπης, αλλά και τις πιο ιδιαίτερες απόψεις για ένα σωρό άλλα θέματα, πάντα σε σχέση με την καθημερινή ζωή, όπως η πολιτική, η θρησκεία, ο ρατσισμός, τα ναρκωτικά, η ομοφυλοφιλία, επιστρέφει στην Αθήνα, τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία επίσκεψή του, τη στιγμή που η καριέρα του βρίσκεται στο απόγειό της, με τα δύο πιο πρόσφατα albums του να είναι τα πιο επιτυχημένα ολόκληρης της, εως τώρα, πορείας του στη μουσική, είτε με το συγκρότημά του, είτε σα solo καλλιτέχνης.

“You Have Killed Me”, “First Of The Gang To Die”, “Irish Blood, English Heart”, “Boxers”, “The More You Ignore Me, The Closer I Get”, “You’re The One For Me, Fatty”, “We Hate It When Our Friends Become Successful”, “Billy Bud”, “Speedway”, “Why Don’t Find Out For Yourself?”, “Our Frank”, “November Spawned A Monster”, “The Last Of The Famous International Playboys”, “Everyday Is Like Sunday”, Suedehead”, “Interlude” (μαζί με τη Siouxsie Sioux) είναι μόνο μερικά από τα πιο γνωστά hit singles και κομμάτια από την προσωπική καριέρα του Moz, η οποία ξεκίνησε με το “Viva Hate”, το 1988, συνεχίστηκε με ορισμένα εξαιρετικά albums σαν τα “Your Arsenal” (1992) και “Vauxhall And I” (1994) και κορυφώνεται με το καταπληκτικό “You Are The Quarry” (2004), καθώς και με το πιο πρόσφατο, εξίσου εντυπωσιακό, “Ringleaders Of The Tormentors”.

“Bigmouth Strikes Again”, “How Soon Is Now”, “What Difference Does It Make?”, “Hand In Glove”, “This Charming Man”, “Panic”, “Ask”, “William, It Was Really Nothing”, “There Is A Light That Never Goes Out”, “Girlfriend In A Coma”, “Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me”, “Heaven Knows I’m Miserable Now”, “The Boy With The Thorn In His Side”, “Shakespeare’s Sister”, “That Joke Isn’t Funny Anymore”, “Shoplifters Of The World”, “Sheila Take A Bow”, “I Started Something I Couldn’t Finish”, “Still Ill”, “Reel Around The Fountain”, “Barbarism Begins At Home”, “The Headmaster Ritual”, “The Queen Is Dead”, “Some Girls Are Bigger Than Others”, “I Know It’s Over”, “Sweet And Tender Hooligan”, “Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before”, “Paint A Vulgar Picture”, “Unhappy Birthday”, “Meat Is Murder”, “Girl Afraid”, και πολλά άλλα, είναι τα singles και ορισμένα από τα κλασσικά album tracks που έκαναν, αντίστοιχα, τους Smiths ένα από τα κορυφαία σύνολα στην ιστορία της Βρετανικής pop / rock σκηνής, παρότι η πορεία τους διήρκεσε μόλις πέντε, περίπου, χρόνια. Πρόλαβαν να ηχογραφήσουν τέσσερα επίσημα albums, το ένα καλύτερο από το άλλο, μένοντας στην ιστορία ως ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα όλων των εποχών, αφού στρατιές μεταγενέστερων σχημάτων προσπάθησαν, άλλοι με περισσότερη και άλλοι με λιγότερη επιτυχία, να πατήσουν στα χνάρια του Morrissey και των Smiths, δημιουργώντας μια ολόκληρη σχολή, η οποία – ανεξάρτητα από το υποκειμενικό γούστο του καθένα - χάραξε ανεξίτηλα μία ολόκληρη γενιά και εξακολουθεί, ουσιαστικά, να χαρακτηρίζει και τις επόμενες. Όχι μόνο μουσικά, αλλά και από μία καθαρά κοινωνική άποψη.

Πραγματικά, μόνο που “αραδιάζεις” τους τίτλους των κομματιών και των albums του Morrissey και των Smiths, είναι σα να ανακεφαλαιώνεις, με τον πιο σύντομο και περιεκτικό τρόπο, την ιστορία της σύγχρονης μουσικής των τελευταίων δυόμιση δεκαετιών. Είναι, πραγματικά, πολύ δύσκολο, εως και αδύνατο, να μπορέσει ο οποιοσδήποτε να σκεφτεί ένα όνομα με μεγαλύτερη επιρροή στη σύγχρονη μουσική σκηνή, ιδίως της Βρετανίας. Και μπορεί ο Johnny Marr να υπήρξε η βασική συνθετική δύναμη πίσω από τη μουσική των Smiths, αλλά ήταν οι στίχοι και η εν γένει παρουσία του Morrissey που οδήγησε σε αυτό.

Παρότι η έμπνευσή του προέρχεται, ή τουλάχιστον προερχόταν στα πρώτα χρόνια, από την κοινωνική πραγματικότητα της πατρίδας του – πράγμα απόλυτα φυσικό, άλλωστε – κατάφερε να αγγίξει και, σε πολλές περιπτώσεις, να αποτελέσει κι ο ίδιος με τη σειρά του πηγή έμπνευσης, για αμέτρητους νέους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Εμφανίστηκε σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε η synth pop, η ανοησία και η βαριεστημάρα των 80’s – την οποία, εσχάτως, ορισμένοι αποκαλούν δεκαετία της.... αθωότητας – και απέναντι στο kitch των φανταχτερών pop stars, τύπου Duran Duran, Culture Club και Spandau Ballet αντιπαρέταξε, μαζί με το συγκρότημά του, την πιο απλή εμφάνιση – με jeans και πουκάμισο – βάζοντας ένα μάτσο λουλούδια στη πίσω τσέπη, ως μοναδικό “αξεσουάρ” απέναντι στους.... τόνους του make up που σκέπαζαν τα πρόσωπα των υπολοίπων “ινδαλμάτων” της νεολαίας.

Όμως το σημαντικότερο ήταν το ότι, ίσως για πρώτη φορά, βρέθηκε κάποιος να μιλησει ανοιχτά για τα απλά, καθημερινά ζητήματα που απασχολούσαν τους νέους, κυρίως, ανθρώπους. Τράβηξε την προσοχή όλων, ακόμα και εκείνων που θεωρούν τους στίχους του καταθλιπτικούς, τραγουδώντας – και, ενίοτε, μιλώντας στις γλαφυρότατες δηλώσεις και συνεντεύξεις του – για φόνους και κακοποίηση μικρών παιδιών, καυγάδες συμμοριών, οικογενειακή βία, δικαιώματα των ζώων, ρατσισμό, πορνεία, ομοφυλοφιλία, ναρκωτικά, αυτοκτονία, τρομοκρατία, θρησκεία, χαμένη αγάπη, αποξένωση και περιθωριοποίηση, μεταξύ άλλων.

Ο Morrissey εξέφρασε τις απόψεις και τα συναισθήματά του για όλα αυτά, με ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ, εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ, αιχμηρό πνεύμα, αλλά και, ταυτόχρονα, με μία μοναδική αμεσότητα, με συνέπεια να γνωρίσει μια μαζική απήχηση, η οποία, με την πάροδο των χρόνων, ξέφυγε από τα στενά πλαίσια της Βρετανικής κοινωνίας, για να αγγίξει τα όρια της λατρείας σε πολλές άλλες χώρες. Δεν ήταν μόνο οι ντροπαλοί έφηβοι που κρέμασαν τα posters του στον τοίχο και άκουγαν νυχθημερόν τα τραγούδια του. Ήταν και όλοι εκείνοι που στο πρόσωπό του διέκριναν έναν αληθινό επαναστάτη, ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε την απέχθειά του απέναντι σε κρατούντες και συστήματα, αποτελώντας συχνά στόχο για στενόμυαλους μουσικοκριτικούς, κίτρινες φυλλάδες, ακόμα και μυστικές υπηρεσίες (λίαν προσφάτως)!

Έχοντας διαγράψει μία πορεία που παρόμοιά της ελάχιστοι έχουν να επιδείξουν τα τελευταία 25 χρόνια, ο 47χρονος singer / songwriter από το Stretford του Manchester έχει πραγματοποιήσει μία, αντάξια του παρελθόντος του, θριαμβευτική επιστροφή την τελευταία τριετία. Όχι πως έμεινε ποτέ στην αφάνεια, αλλά – όπως και άλλοι κορυφαίοι του rock’n’roll – πέρασε κι αυτός μια περίοδο κάμψης στα τέλη των 90’s και τις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας.

Χωρίς υπερβολή, αποτελεί το απόλυτο όνομα / σημείο αναφοράς για όσους αγαπούν τη Βρετανική σκηνή, είτε μιλάμε για την indie pop των 80’s, είτε για την brit pop των 90’s, είτε για το σημερινό ξέσπασμα της, το οποίο συνδυάζει πολλά στοιχεία από το παρελθόν. Από τους Stone Roses, τους Oasis, τους Verve, τους Blur, τους James, τους Gene, τους Shed Seven, τους Radiohead, τους Suede, τους Belle and Sebastian, μέχρι τους Franz Ferdinand, τους Libertines και τους Doves, η σειρά των θαυμαστών και “ακολούθων” του (είτε ως solo καλλιτέχνη, είτε με τους Smiths) είναι απλά ατελείωτη, όπως και η αγάπη του κοινού προς αυτόν, ιδίως της νεότερης γενιάς που μπορεί να μη πρόλαβε το ξεκίνημά του, αλλά στο πρόσωπο και τη δουλειά του βρήκε τα πιο έντονα σημεία ταύτισης.

Σήμερα, κάτοικος της Ρώμης, πλέον, έχει αφήσει πίσω του την California και την έπαυλη του Clark Gable, όπου διέμεινε για κάποια χρόνια, ερχόμενος και πάλι στην Ευρώπη και το κοινό της, το οποίο τον ανέδειξε και περίμενε με ανυπομονησία την επόμενη μεγάλη περιοδεία του.

Η αναμονή λαμβάνει τέλος λοιπόν. Ο Morrissey είναι και πάλι στον.... δρόμο και εμείς πολύ ευτυχείς που αυτός θα τον βγάλει και στα δικά μας μέρη. Το Σάββατο 25 Νοεμβρίου θα βρίσκεται, μαζί με το συγκρότημά του, στο Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου για μια συναυλία που θα μείνει σε όλους μας αξέχαστη. Η βραδιά θα ανοίξει με το ιδιόμορφο ντουέτο που φέρει το όνομα Kristeen Young και αποτελείται από την ίδια την Kristeen (τραγουδίστρια, συνθέτρια και πιανίστρια . κημπορντίστρια του σχήματος) και τον “Baby” Jeff White (drums). Προέρχονται από το St.Louis του Missouri, έχουν ηχογραφήσει τρία albums και έχουν περιοδεύσει για πολύ καιρό σε διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες. Η Kristeen θεωρείται ως μία από τις καλύτερες νέες φωνές – σίγουρα είναι η αγαπημένη του Morrissey, γι’ αυτό και τον συνοδεύει σε ολόκληρη την τουρνέ του – και στο παρελθόν έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τον Brian Molko των Placebo.

Η πρόσβαση στο χώρο είναι πολύ εύκολη με τραμ, λεωφορείο, ακόμα και τον ηλεκτρικό (λίγα λεπτά απόσταση από τον σταθμό Φαλήρου). Για όσες και όσους επιλέξουν να έρθουν με το αυτοκίνητό τους, υπάρχει χώρος σταύθμευσης για 2.500, περίπου, οχήματα στον περιβάλοντα χώρο του γηπέδου.

Εισιτήρια προπωλούνται στα Metropolis, το Ticket House (Πανεπιστημίου 42, εντός στοάς), το i-ticket.gr (όπου γίνονται και τηλεφωνικές κρατήσεις, πάντα μέσω πιστωτικής κάρτας, στα 801 11 60000 – από σταθερό – και 210 6786000 – από κινητό) και, πολύ σύντομα, από το Ticket Point, το box office της Astra στο κέντρο της Αθήνας, Γενναδίου 3 και Ακαδημίας, δίπλα στο ναό της Ζωοδόχου Πηγής.

Οι τιμές είναι:
Για την αρένα – 45 ευρώ (προπώληση), 50 ευρώ (ταμείο).
Για τις κερκίδες – 55 ευρώ.
Εδώ να σημειώσουμε πως ο αριθμός των συγκεκριμένων θέσεων είναι πολύ περιορισμένος και πως οι κάτοχοι των αντίστοιχων εισιτηρίων θα έχουν το προνόμιο να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους ακριβώς έξω από την είσοδο του γηπέδου, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο.

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2006.
Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου.

Η Astra έχει την τιμή να παρουσιάσει, για μια μοναδική συναυλία στην Αθήνα, έναν από τους σπουδαιότερους και επιδραστικότερους καλλιτέχνες των τελευταίων 25 χρόνων, αλλά ίσως και ολόκληρης της ιστορίας της rock’n’roll μουσικής.