Καθώς οι τηλεοράσεις καθοδικού σωλήνα έχουν ήδη πάρει τον δρόμο τους για το μουσείο, δυο ανταγωνιστικές τεχνολογίες, Plasma και LCD έρχονται να τις αντικαταστήσουν.Ο Hotstation σας παρουσιάζει τους δυο αυτούς μονομάχους που μέχρι στιγμής φαίνεται να ισοβαθμούν στα περισσότερα σημεία...

Εν αρχή εγένετο ο καθοδικός σωλήνας (CRT) που ήταν καταπληκτική σύλληψη για την αναπαραγωγή εικόνας και ιδανικός για την διάδοση του νέου μέσου που ονομάστηκε τηλεόραση. Αν και αρχικά μαυρόασπρη, σύντομα προστέθηκαν στην παλέτα του μαγικού κουτιού και χιλιάδες άλλα χρώματα. Η τεχνολογία του καθοδικού σωλήνα γινόταν ολοένα και καλύτερη εκτός από ένα τομέα, το μέγεθος.

Οι άπληστοι τηλεθεατές δεν αρκούνταν στην έγχρωμη και καθαρή πλέον απεικόνιση, αλλά παραπονιόντουσαν για τα μεγέθη των συσκευών τους. Δυστυχώς όσο μεγάλωνε η οθόνη άλλο τόσο μεγάλωνε και ο ογκώδης καθοδικός σωλήνας σε σημείο να χρειάζεται κανείς να νοικιάσει και το διπλανό διαμέρισμα για να χωρέσει το πίσω μέρος της συσκευής. Σιγά-σιγά ο όγκος της έγινε πολύ πιο σημαντικό θέμα από την απόδοση και η εταιρίες βάλθηκαν να βρουν αντικαταστάτες στην τεχνολογία CRT. Η εξελίξεις στην μικροηλεκτρονική και τεχνολογίας υλικών δεν άργησαν να αποδώσουν καρπούς και σ’ αυτό τον τομέα. Δειλά-δειλά άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους κάποιες πολύ κομψές συσκευές που μπορεί να μην είχαν την ίδια απόδοση με τους ογκώδης προκατόχους τους, ωστόσο ήσαν εκπληκτικά δελεαστικές από άποψης κομψότητας και μεγέθους. Οι χαρακτηρισμοί τους ως τεχνολογίες Plasma και LCD άφηναν παγερά αδιάφορους τους υποψήφιους αγοραστές που φαντασιώνονταν με την εξοικονόμηση χώρου.

Πως λέμε καμία σχέση;

Οι ομοιότητες μεταξύ των τηλεοράσεων LCD και Plasma αρχίζουν και τελειώνουν στο λεπτό μέγεθος της συσκευής. Είναι δυο ριζικά διαφορετικές τεχνολογίες που βασίζονται σε διαφορετικές αρχές και λειτουργίες αναπαραγωγής εικόνας ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα είναι συγκρίσιμο ποιοτικά και (πλέον) οικονομικά. Ως ανταγωνιστικές τεχνολογίες έχουν γίνει τρομερές προσπάθειες για εξάλειψη των μειονεκτημάτων τους και βελτίωση των χαρακτηριστικών τους. Ωστόσο εξίσωση των δυνατοτήτων και χαρακτηριστικών τους δεν έχει ακόμα επιτευχθεί και εξού και το κείμενο που διαβάζεται αυτήν τη στιγμή.

Να ρέουν... οι κρύσταλλοι

Η τεχνολογία LCD (Liquid Crystal Display) είναι γνωστή σε όλους μας μια και εφαρμόστηκε στα πρώτα ηλεκτρονικά ρολόγια. Βασίζεται σε υγρούς κρυστάλλους και για ακρίβεια στην συνεχή διευθέτηση των υγρών κρυστάλλων με την βοήθεια ηλεκτρικών πεδίων έτσι ώστε ανάλογα με τον προσανατολισμό τους να επιτρέπουν ή μη την διέλευση του φωτός που παράγει μια πηγή στο πίσω μέρος της συσκευής. Οι υγροί κρύσταλλοι χωρίζονται σε κυψέλες η οποία κάθε μία έχει τις δικές της συντεταγμένες στο όλο πλαίσιο και στην οποία μπορεί να εφαρμοστεί ηλεκτρικό πεδίο ξεχωριστά. Η απόδοση του χρώματος επιτυγχάνεται με την μέθοδο του φιλτραρίσματος, ξεκινώντας αρχικά από το λευκό χρώμα και στην συνέχεια αφαιρώντας όλους τους τόνους μέχρι να μείνει το χρώμα που θέλουμε.

Δυστυχώς αυτή μέθοδος φέρνει και το πρώτο μειονέκτημα των οθονών LCD. Το φιλτράρισμα δεν είναι πάντα τέλειο με αποτέλεσμα η απόδοση του μαύρου χρώματος (αφαίρεση όλων των χρωμάτων από το αρχικό λευκό) να μην απολύτως δυνατή. Η αντίθεση, ένα μέγεθος που μετράει την ποσότητα των χρωματικών τόνων μόνο στις καλύτερες (και ακριβότερες) περιπτώσεις ξεπερνάει το 1:1000, ενώ το φαινόμενο γίνεται εντονότερο όσο αυξάνεται η γωνία θέασης. Αν και τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει θεαματικές βελτιώσεις, οι οθόνες LCD εξακολουθούν να υστερούν σ αυτόν τον τομέα.

Το ίδιο συμβαίνει (σε μικρότερο βαθμό) και στην απόδοση των χρωμάτων. Το γεγονός ότι υπάρχει μια κοινή πηγή φωτός για κάθε κυψέλη σε συνδυασμό με την ατελή αφαίρεση χρωμάτων, οδηγούν σε μη τέλεια αναπαραγωγή των χρωμάτων. Αν και οι οθόνες LCD καυχιούνται μεγαλύτερη πυκνότητα ιχνοστοιχείων αντισταθμίζοντας τις χρωματικές παραφωνίες, σε παρόμοιες ωστόσο αναλύσεις υστερούν κατά πολύ απ τις λύσεις CRT και Plasma.

Ένα ακόμα μειονέκτημα που οφείλεται στην τεχνολογία LCD είναι η μικρή (ή τέλος πάντων μικρότερη από τις ανταγωνιστές της) γωνία θέασης η οποία αναφέρεται στην απόκλιση από τον κεντρικό κάθετο στην οθόνη άξονα κατά την οποία δεν σημειώνονται σημαντικές απώλειες στην προβαλλόμενη εικόνα. Στις καλύτερες των περιπτώσεων αυτή δεν ξεπερνά τις 130 μοίρες.

Αν και σύντομα θα αποτελεί πρόβλημα του παρελθόντος, οι LCD οθόνες εξακολουθούν να παρουσιάζουν ελάχιστα αργούς χρόνους απόκρισης, κάτι που στην αρχή ήταν ιδιαίτερα έντονο και ενοχλητικό ιδίως στις «γρήγορες» σκηνές. Πλέον με τους χρόνους να πέφτουν στα 4ms, ακόμα και τα πιο έμπειρα μάτια σε ταινίες έντονης δράσης δεν θα μπορούν να παραπονιούνται.

Το ωραιότερο Plasma του κόσμου...

Η τεχνολογία Plasma διαφέρει ριζικά από την LCD. Επιστρατεύει ευγενή αέρια (όπως νέον και ξένο) τα οποία βρίσκονται μέσα σε μικρές κυψελίδες, η κάθε μια ενωμένη με δυο ηλεκτρόδια που με την εφαρμογή τάσης ιονίζει το μείγμα αερίων που εκπέμπει φως (όπως η γνωστές μας λάμπες φθορίου). Κάθε ιχνοστοιχείο αποτελείται από τρεις κυψελίδες, κάθε μια με επίστρωση φωσφόρου διαφορετικού χρώματος (μπλε, πράσινο και κόκκινο) οι οποίες δέχονται το φως και εκπέμπουν με την σειρά τους το αντίστοιχο χρώμα. Η μίξη του φωτός δημιουργεί συνδυασμούς χρωμάτων που ξεπερνούν τα 16 εκατ. χρώματα.

Ακριβώς επειδή κάθε κυψελίδα παράγει φως ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες, μπορεί να «σβήσει» τελείως αποδίδοντας πολύ καλά το μαύρο χρώμα (όπως και άλλους σκούρους τόνους). Έτσι οι Plasma τηλεοράσεις πετυχαίνουν πολύ υψηλές αντιθέσεις με μερικές εταιρίες να καυχιούνται αντιθέσεις έως και 10000:1 (πράγμα μάλλον απίθανο). Τα χρώματα είναι πολύ καλύτερης ποιότητας από αυτά μιας LCD οθόνης που και αυτό οφείλεται στην ανεξάρτητη λειτουργία της κάθε κυψέλης. Στο ίδιο γεγονός οφείλεται και οι μεγάλες γωνίες θέασης οι οποίες φτάνουν τις 160 μοίρες.

Ένα σημείο στο οποίο οι τηλεοράσεις Plasma υστερούν σε σχέση με τις LCD, είναι η χαμηλότερη ανάλυση ανά μονάδα επιφάνειας. Με άλλα λόγια μια οθόνη LCD έχει μεγαλύτερη ευκρίνεια από μία Plasma ίδιου μεγέθους. Με την τάση στην αγορά για τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας (που επιτάσσουν αναλύσεις 1080 x 720), μια LCD οθόνη 40΄ άνετα ξεπερνά την ανάλυση αυτή, ενώ μια Plasma 42΄ σχεδόν (αλλά όχι ακριβώς) φτάνει σε τέτοια ανάλυση.

Ένας επίσης σημείο που οι Plasma οθόνες φαίνεται να μειονεκτούν (αν και δεν γίνεται παραδεκτό από τις εταιρίες παραγωγής) είναι ο χρόνος ζωής τους. Τα στοιχεία φωσφόρου που περιέχουν χάνουν την ικανότητα τους να εκπέμπουν το ίδιο ισχυρά με τον χρόνο, δίνοντας ολοένα και πιο σκοτεινή εικόνα. Ο χρόνος ημιζωής που ορίζεται ως ο χρόνος που χρειάζεται για να πέσει στο μισό η φωτεινότητα της οθόνης, κυμαίνεται ανάμεσα στις 30000 και 60000 ώρες λειτουργίας.

Ένα άλλο φαινόμενο που τείνει να εκλείψει είναι το επονομαζόμενο “burn-in” και αφορά την παρουσία στην οθόνη μιας αχνής απεικόνισης όταν η οθόνη προηγουμένως έδειχνε παρατεταμένα την ίδια εικόνα (ξεχάστε τα παρατεταμένα Pause στο DVD για να χαζέψετε την Angeline Jolie). Οι χρόνοι πλέον έχουν ανέβει στην μια και πλέον ώρα για να εμφανιστεί το “burn-in”, ενώ μόνιμη ζημιά μπορεί να γίνει όταν ξεπεραστεί το όριο των 10 ωρών.

Τελικά τι;

Μετά την παρουσίαση των δυο τεχνολογιών LCD και Plasma, (μάλλον των μειονεκτημάτων τους), θα πρέπει να τονιστεί ότι η σύγκλιση σε τιμές και χαρακτηριστικά είναι εκπληκτική. Ωστόσο την παρούσα στιγμή οι δυο τεχνολογίες έχουν το δικό τους κομμάτι αγοράς: για τηλεοράσεις έως 42΄΄ οι LCD αποτελούν την καλύτερη επιλογή από άποψη απόδοσης-τιμής. Οι τηλεοράσεις Plasma κυριαρχούν στις μεγάλες διαστάσεις με καλύτερη ποιότητα εικόνας και χαμηλότερη συγκριτικά τιμή. Πάντως καθοριστικός παράγοντας στην επικράτηση τους μπορεί να αποβεί ο οικολογικός (!). Οι Plasma τηλεοράσεις καταναλώνουν σχεδόν 3 φορές περισσότερη ενέργεια από τις LCD και ήδη άρχισαν κάποιες φωνές να ζητούν την φορολόγησή τους ως επιβλαβής για το περιβάλλον.

Ίδωμεν..