Μια φράση που την ακούω συχνά, μια φράση που πάντα με εξοργίζει γιατί αν επιχειρήσεις να την ερμηνεύσεις, σε δυο περιοχές θα βρεθείς:

Είτε σε θεωρίες συνωμοσίας –πως τάχα κάποιοι έχουν βαλθεί να μας κάνουν βλάκες με σύστημα-είτε πως μέσα από ένα γενικότερο κλίμα ευτέλειας κι ευκολίας, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν παραδοθεί σε κατά κανόνα σε τελείως ακαλλιέργητους ανθρώπους που δε νοιάζονται παρά μόνο για το «χαβαλέ» τους και την συντήρηση της προσωπικής τους βλακείας.

Θα σταθώ σήμερα στο ραδιοφωνικό μας τοπίο, στο ραδιόφωνο γενικά.
Που, είναι ένα μέσο τόσο ενημερωτικό όσο και, κυρίως ψυχαγωγικό.

Δεν θα μείνω στις ελάχιστες εξαιρέσεις που και αυτές όταν υπάρχουν λειτουργούν με απαράδεκτες ποιοτικές εκπτώσεις, χάριν της ακροαματικότητας γιατί, λέει, «αυτά θέλει ο κόσμος μωρέ».

Δεν θα μπω στο λανθασμένο παιχνίδι της κριτικής συγκεκριμένων σταθμών γιατί απλά δεν έχει νόημα.

Κάποιοι προσπαθούν, φιλότιμα είναι αλήθεια, αλλά είναι ήδη παγιδευμένοι σε ένα προκατασκευασμένο τοπίο.

Χρειαζόμαστε, μια τελείως καινούργια πρόταση, μια πρόταση τομή.

Κανείς πια δεν αναρωτιέται, γιατί κάποτε , αυτός ο κόσμος, «ήθελε» άλλα πράγματα.

Κανείς πια δεν εξετάζει γιατί ο ραδιοφωνικός αυτισμός διαφόρων απίθανων τύπων που δεν μπορούν καν να εκφέρουν τον λόγο σωστά, κάποτε θα ήταν απλά αδιανόητος.

"…ναι χρυσούλι μου είναι φοβερό αυτό το τραγουδάκι και, ξέρεις ε, το τραγούδησε πρώτη φορά με τον τάδε…το μανάρι μου…κουκλί ε; Λοιπόν, εμείς θα στο παίξουμε τώρα, για σένα, και όλους σας που μας ακούτε, σκέτη κόλαση το άσμα ας πούμε –καλά ε…το κλιπάκι το είδες ρε συ με τα φοβερά τυπάκια; Δεν το είδες;;;; ε ρε τι άτομο είσαι "

Πρώτα από όλα, είναι αδύνατο να κολλήσεις, σε έναν σταθμό πάνω από μία ώρα. Γιατί;

Γιατί απλούστατα λόγω της διαβόητης και ζητούμενης (;) πολυσυλλεκτικότητας, κανένα νομίζω ραδιόφωνο, δεν έχει συγκεκριμένο στίγμα και χαρακτήρα. Μένεις για μία ώρα, επειδή εκείνη τη στιγμή μεταδίδει κάτι που σου κάνει και, ξαφνικά μετά από λίγο, βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη, σε ένα περιεχόμενο που απλά είναι τόσο «άλλο» που δεν μπορεί να δέσει με τίποτα.

Το αποτέλεσμα; Σούπα.

Ονειρεύομαι φίλες και φίλοι, ένα Ραδιόφωνο σοβαρό και όχι σοβαροφανές.
Με πολύ χιούμορ αλλά χωρίς χαβαλέ.
Με ειδήσεις «ψυχρές» και αντικειμενικές αλλά με σχολιαστές έναρθρους που δεν χαρίζουν κάστανα σε καμία πλευρά. Σε καμία όμως!!!

Ένα ραδιόφωνο με Παραγωγούς που σέβονται τη γλώσσα μας και δεν συμπεριφέρνονται στο μικρόφωνο σαν μορμολύκεια προς εκφοβισμό της αισθητικής μας.
Ένα ραδιόφωνο χωρίς σκυλάδικα κι αμάν –αμάν, χωρίς ελαφρολαϊκόποπ και Βανδοβισσηκή «κουλτούρα» ή «μαγκιές».
Ονειρεύομαι ένα ραδιόφωνο που να αγαπάει το Πολιτισμό και τις Τέχνες, όχι σε «ειδικά πεντάλεπτα και δεκάλεπτα» αλλά διάχυτα σε όλο το πρόγραμμα.

Φτάνει να Επικοινωνεί με λαγαρότητα και χωρίς ύφος 1000 καρδιναλίων.

Ανάλαφρο, με ροή, σοβαρό, χωρίς δήθεν.
Ένα ραδιόφωνο για σκεπτόμενους Πολίτες.
Ξέρετε τι ακούω πολύ συχνά φίλες και φίλοι;

Έναν τουρκικό ραδιοφωνικό σταθμό που μιλάει ελάχιστα και το 90% του προγράμματός του είναι ένας αριστουργηματικός συνδυασμός κλασσικής μουσικής, jazz και επιλογών μουσικής από σπουδαία soundtracks. Και λέω από μέσα μου… Καλά! Το ΡΙΚ δεν μπορεί μέσα από τις συχνότητές του να έχει κάτι ανάλογο;

Προφανώς όχι. Όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει.

Είναι αδιανόητο ότι στην Κύπρο, δεν έχουμε ΈΝΑ δημόσιο ραδιόφωνο υψηλού ποιοτικού πήχη που να μην περιμένει να επιβιώσει από τις διαφημίσεις.

Ένα αντίστοιχο του Ελληνικού 3ου Προγράμματος. Αν και εκεί, κάποτε, ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις απέδειξε περίτρανα πως ο Mozart και ο Dylan μαζί με έξυπνες εκπομπές λόγου μπορούν να φτάσουν στο 14,5% ακροαματικότητας σε λίγους μήνες έχοντας ξεκινήσει από νούμερα κάτω του 2%.

Ονειρεύομαι λοιπόν ένα αληθινά Λαϊκό Ραδιόφωνο δηλαδή, προσιτό σε πολύ κόσμο. Που θα «σπρώχνει» αυτόν τον κόσμο μπροστά, αντί να τον καθηλώνει συστηματικά.

Γιατί, όσοι ταυτίζουν το λαϊκό με τον λαϊκισμό, την κλάψα και τα «αχ μάνα μου», στην πραγματικότητα είναι χυδαίοι υβριστές του «λαού» που τάχα υπηρετούν.

Τον κρατάνε πίσω, σε άλλες εποχές που έχουν ευτυχώς πάει στον αγύριστο.

Η μακρόχρονη εμπειρία μου στα ραδιόφωνα ένα πράγμα με δίδαξε.
Πως το κοινό, το διαμορφώνει το Μέσο, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Φτάνει το Μέσο, να ξέρει καλά τη δουλειά του.

Γνωρίζω εκπομπές στην Ελλάδα που έφθασαν στην κορυφή της ακροαματικότητας, μαγειρεύοντας Ποίηση, Κλασική Μουσική, καλό Ροκ και Έντεχνη Ελληνική μουσική.

Γνωρίζω εκπομπές από αυτές που κάποιοι ανόητοι αποκαλούν κοροϊδευτικά «κουλτουριάρικες» και είχαν απίστευτη επιτυχία.

Γιατί απλά, αυτοί που τις έκαναν ήξεραν τη δουλειά τους γιατί οι υπεύθυνοι των Σταθμών τις πρόβαλλαν συστηματικά, γιατί σέβονταν έμπρακτα το ακροατήριο.

Το κοινό, δεν είναι ηλίθιο. Καθόλου μάλιστα.

Αν βρεθούν κάποιοι να το τιμήσουν, θα ανταμειφθούν, είμαι βέβαιος!»

Του Γιώργου Πήττα (Nibelungen) από την στήλη του Στήλη Αλατος στην εφημερίδα Πολίτης (της Κύπρου). Τα άρθρα του τα βρίσκετε και online στο politispittas.blogspot.com.
Επίσης μπορείτε να τον  ακούτε Κάθε Παρασκευή 8-9 το πρωί, όπως και κάθε Σάββατο το απόγευμα 5-7 που είναι στον «αέρα» του Astra fm (92,8 & 105,3) και επίσης http://www.astra.com.cy/ για ακρόαση μέσω διαδικτύου.