Μικροί έζησαν την χαρά των κυριακάτικων πρωϊνών στα σινεμά, με τις μπάντες που έπαιζαν τα καλύτερα ροκ τραγούδια, τις λεγόμενες cover bands..
Μεγαλύτεροι άκουγαν στο ραδιόφωνο τα τραγούδια των ροκ γιγάντων της παγκόσμιας σκηνής και πήραν αφορμές να βγούν και να στείλουν τα δικά τους μουσικά μηνύματα..
Όταν είχαν πια δισκογραφία στο ενεργητικό τους, αποφάσισαν να την παντρέψουν με τις cover bands που ακόμα κι αν πέρασαν τα χρόνια, συνέχιζαν να ξεφυτρώνουν σε κάθε γειτονιά της πόλης.
Έτσι πέρασαν από πολλές γειτονιές, τραγούδησαν με πολλές μπάντες και φέτος κατέληξαν στην Αρχιτεκτονική που αποφάσισε να αφήσει το Νέο Κόσμο, αλλάζει χώρο, μετακομίζει σε έναν μεγάλο και ευρύχωρο κτίριο που χτίζεται σχεδόν από την αρχή, για να φιλοξενήσει μια ιστορική μουσική σκηνή.

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ
ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ – ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ
ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟ
ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ!

Ο Πάνος Κατσιμίχας και ο Μάνος Ξυδούς είναι δύο αγαπημένοι φίλοι και δύο σπουδαίοι τραγουδοποιοί. Μοιράζονται το ίδιο πάθος και την αγάπη για τη μουσική, για το καλό ελληνικό τραγούδι αλλά και για τα μεγάλα κοινωνικά αιτήματα του καιρού μας. Φυσικό αποτέλεσμα μία καλλιτεχνική συνεργασία και μία καλλιτεχνική γέννα.

Ένας καταπληκτικός δίσκος με τίτλο «Μέχρι να πάρεις παγωτό, σε βρίσκει ο Χειμώνας» τους ξανάφερε να τραγουδούν παρέα και τους δίνει την αφορμή να συνεργάζονται και φέτος παρέα στην σκηνή της νέας Αρχιτεκτονικής. Και έχουν να τραγουδήσουν πολλά. Όλα τα τραγούδια που έδωσαν νόημα στην λαχτάρα μας και την δίψα μας για ακρόαση με νόημα και ουσία. Όλα τα τραγούδια που αγαπήσαμε λιώνοντας τα βινύλια και τα cd που δισκογραφούσαν, από τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας τους.

Αυτά που έχουμε ακόμα στην δισκοθήκη μας και είναι σημερινά όσο ποτέ!

Ένα μουσικό ταξίδι που από τις μεγάλες στιγμές του Πάνου Κατσιμίχα (από την συνεργασία του με τον αδερφό του Χάρη) και του Μάνου Ξυδούς (από τους Πυξ Λαξ), περνάει στα νέα τους τραγούδια.

Και ακολουθούν το ένα μετά το άλλο οι μεγάλες στιγμές που έχουμε αγαπήσει. «Νύχτωσε νύχτα» ο Πάνος, «Για ένα κομμάτι ψωμί» ο Μάνος, «Παλιές αγάπες» ο Μάνος, «Ανόητες αγάπες» ο Πάνος, «Πούλα με» ο Μάνος, «Μη γυρίσεις» ο Πάνος, «Δεν θα δακρύσω» ο Μάνος, «Της αγάπης μαχαιριά» ο Πάνος και τόσα άλλα.

Μαζί τους τραγουδούν οι Τόλης Φασόης και Μάνος Λιδάκης.

INFO: ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ – ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ από 28/11 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στην ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ.

Νέα διεύθυνση: Ελασιδών 6, Γκάζι (Πειραιώς 116, Δεξιά στον ΟΤΕ).

Παιδιά αξιωματικού , γεννημένα στην Αθήνα με ελάχιστη διαφορά ώρας μεταξύ τους             (δίδυμοι), εν έτει 1952. Ο πατέρας από τη Θήβα. "Έχουμε ακούσει πολλά κλέφτικα σε γλέντια και τραπέζια. Εξάδελφος Μιχαήλ Πελόνης : τραγουδιστής του Γιώργου Κόρου , νυν φούρναρης. Μας έπαιρνε μαζί του στα πανηγύρια όταν πηγαίναμε εκεί.

Από την άλλη πλευρά , ο πατέρας της μάνας μας , δάσκαλος στην Κόρινθο και κανταδόρος , έπαιζε μαντολίνο. Ήμασταν σχεδόν δέκα χρόνων όταν εγώ άρχισα να μαθαίνω φυσαρμόνικα και ο Χάρης μαντολίνο" , θυμάται ο Πάνος. Περνούν όλα τα χρόνια του σχολείου στο Μπραχάμι , με εξαίρεση τα τρία τελευταία χρόνια του δημοτικού που μια μετάθεση του πατέρα τούς ταξιδεύει στη Λευκωσία , στην Κύπρο.

1970  Μπαίνουν στην Πάντειο με τις ίδιες ακριβώς (98) μονάδες! "Ερωτικό κάλεσμα". Το πρώτο τραγούδι που γράφει ο Χάρης πριν τελειώσει το λύκειο - ήταν μια μελοποίηση στίχων του Μενέλαου Λουντέμη " Ήμασταν 18 - 20 χρόνων όταν κάτι ξέσπασε μέσα μας . Έγραψε ο Χάρης πέντε - έξι τραγούδια , εγώ αλλά πέντε κλπ. Είχαμε το γνώθι σ'αυτόν ότι είναι πρωτόλεια και τα ... πετάξαμε" , λέει ο Πάνος . Είναι η εποχή που οι δυο τους , μαζί με τον Νίκο Ζιώγαλα , φτιάχνουν ένα συγκρότημα με δυο κιθάρες και κρουστά το οποίο ειδικεύεται στα φωνητικά που απαιτούνται από παραδοσιακά πολυφωνικά τραγούδια , δεν παίζει όμως ποτέ ζωντανά.

1975 Η πρώτη ηχογράφηση για τον Χάρη είναι ένα μικρό δισκάκι με το συγκρότημα Αγάπανθος. Φεύγουν στο Βερολίνο . Ο Χάρης μένει εκεί σχεδόν δέκα χρόνια και σπουδάζει Γερμανική Φιλολογία. Ο Πάνος , έπειτα από ενάμιση χρόνο, πηγαίνει στη Γαλλία . Δυο χρόνια μεταπτυχιακά.

1976 Η πρώτη κρούση σε δισκογραφική εταιρία , με τα "Ζεστά Ποτά" ολοκληρωμένα , εκτός από δύο κομμάτια . "Μαζί με τον Νίκο Αντύπα , τον ντράμερ και σήμερα σύνθετη , πήγαμε στον Αχιλλέα Θεοφίλου και του δώσαμε να ακούσει τα "Ζεστά Ποτά" , θυμάται ο Χάρης και συνεχίζει : "Σε μια στιγμή μας λέει , "Συγγνώμη αλλά έχει έρθει η Δήμητρα Γαλάνη από Αμερική και πρέπει να την δω για λίγο". Φεύγει και δεν ... ξαναγύρισε . Μισή ώρα αργότερα μου λέει ο Νίκος " Πάμε , δεν θα ξανάρθει" .
Ο Πάνος συμμετέχει στην παράσταση των "Αχαρνών" του Διονύση Σαββόπουλου , στην Πλάκα .
1977 Ο Πάνος πηγαίνει με τα ίδια τραγούδια στην τότε Columbia. Η εταιρία επισήμως δεν ενδιαφέρεται . Μόνον ένας κατώτερος υπάλληλος , ονόματι ... Μάνος Ξυδούς , του λέει : "Αμα ήτανε στο χέρι μου , θα τα 'βγαζα δίσκο αύριο το πρωί!"
1979 Ο Πάνος παίζει με τους Socrates στο "Κύτταρο" και συμμετέχει στο συγκρότημα Σπυριδούλα με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ενδιαμέσως , αλλά και αργότερα , παίζουν  στο Δυτικό Βερολίνο  ελληνική μουσική (λαϊκά, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Σαββόπουλο...) σε pubs και μπουάτ , "Εκεί προπονηθήκαμε πολύ στα ρεμπέτικα και με τον Δημήτρη Ζμπέκο , των Ζιγκ Ζαγκ (τώρα) , κάναμε το συγκρότημα "Τρίλοτζι". "Πες ποιος ήτανε ο αρχικός μπουζουξής αγόρι μου..." (προκαλεί ο Χάρης) και , ενώ ο Πάνος τον δείχνει , εκείνος μας φέρνει το "έπιπλο" συνεχίζοντας: "Δέκα χρόνια έβγαζα μεροκαματάκι με αυτό στο Βερολίνο. Ούτε έχει σκεβρώσει , ούτε τίποτα . Μεταχειρισμένο το είχα πάρει , από τον Πειραιά , από τον Ζοζέφ. Παίζει κάτι ταξίμια ..." Για του λόγου το αληθές ξεκινά το "Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί " Ο Πάνος : " Το τραγούδι μου παίζει τώρα. Από ρε μινόρε πάρτο ... Πάω σε κάτι μαγαζιά στη Θεσσαλονίκη όταν ανεβαίνουμε να παίξουμε εκεί , γνωρίζω κάποιους από τις ορχήστρες , μου παίζουν τον Χότζα , τον τραγουδάω και γίνεται χάος".
1982 Τελειώνοντας τον στρατό , ο Πάνος κάνει αίτηση για ... υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών : "Έχοντας τρία πτυχία - έστω - και ξέροντας ότι δεν ήθελα να διοριστώ, έκανα ωστόσο την αίτηση γιατί ήθελα να δω ... Δεν με πήρε κανείς , ποτέ και πουθενά. Λέω και εγώ : " Εντάξει . Στην ταβέρνα . Ντράγκα ντρούγκα και τα λοιπά ...". Το καλοκαίρι δουλεύει ρεσεψιονίστ στη Σαντορίνη. Και μετά ... ταβέρνα "Ανώγειο" στην Αργυρούπολη. Δυο χρονιές παίζει και τραγουδά ρεμπέτικα με τον φίλο του Ηρακλή Κοντό και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο - 19 χρόνων τότε - μπουζούκι. Ο Χάρης , επιστρέφοντας κατά διαστήματα από την Γερμανία , ζει κάνοντας μεταφράσεις για λογής περιοδικά , από το "Στέρεο" μέχρι το "Γονείς και Παιδί". Τον Σεπτέμβριο του 1982 , ο Πάνος πηγαίνει στους "Αγώνες της Κέρκυρας" που οργάνωσε ο Μάνος Χατζιδάκις με ένα τραγούδι του Χάρη. Βραβεύεται. Τα τραγούδια τους όμως ρίχνονται - κυριολεκτικά - στον σκουπιδοτενεκέ μιας ακόμη δισκογραφικής εταιρίας και μάλιστα από επώνυμο ... καλλιτέχνη - παραγωγό. Τελικά , για να ηχογραφηθούν τα "Ζεστά Ποτά" θα χρειαστούν τρία ακόμη χρόνια , η επιμονή του Μανόλη Ρασούλη  να επιβάλλει στην εταιρία " έναν δίσκο δικής του εμπνεύσεως που δεν θα ακούσει κανείς νωρίτερα" ( "αφιερωμένο σε όλους τους καρμίρηδες από κάρμα που αρνήθηκαν να το βγάλουν" ) και το Ρίτα-Ριτάκι που γράφεται μία εβδομάδα πριν τελειώσει ο δίσκος με αφορμή τον ήχο ενός παιδικού Casio που παραπέμπει κατευθείαν στα '50s.
Παράλληλα με την δουλειά τους γράφουν παιδικά τραγούδια και παραμύθια για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. 

1983 Κυκλοφόρησε ένα παιδικό βιβλίο που έγραψαν με τίτλο "Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι καλικάντζαροι"  το οποίο είχαν επίσης μελοποιήσει και έμελλε να κυκλοφορήσει δώδεκα χρόνια αργότερα σαν ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. 

1985 Κυκλοφόρησε ο δίσκος " Ζεστά Ποτά " σε παραγωγή Μανόλη Ρασούλη που συνάντησε αμέσως μεγάλη αποδοχή από το κοινό. 

1986  Συνεργάζονται με τον Γιώργο Νταλάρα σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. 
1987 Το καλοκαίρι οργώνουν την Ελλάδα δίνοντας συναυλίες με μεγάλη επιτυχία και συγχρόνως κυκλοφορεί ο δεύτερος προσωπικός τους δίσκος με τον τίτλο "Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις".

1989 Κυκλοφορεί το άλμπουμ "Απρίλη ψεύτη!".

1992 Σεπτέμβριος και κυκλοφορεί ένας ακόμη δίσκος με τίτλο "Η μοναξιά του σχοινοβάτη" Ένας δίσκος που επιβεβαιώνει την επιτυχημένη πορεία και την ωριμότητα των δύο δημιουργών. 
1993 Τον Ιούνιο συμμετέχουν και στις δυο συναυλίες του Bob Dylan στον Λυκαβηττό.  
1994 Δεκέμβριος και ο νέος δίσκος των αδελφών Κατσιμίχα κυκλοφορεί. Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο " Της αγάπης μαχαιριά". Τα τραγούδια "Του έρωτα", "Παλιά καλοκαίρια" ,  "Το δωμάτιο" , είναι βασισμένα στα ομώνυμα ποιήματα της Λένας Παππά . Το τραγούδι "Αμοργιανό μου πέραμα" είναι παραδοσιακό και σε αυτό συμμετέχει φιλικά η χορωδία των εκπαιδευτηρίων Γιάννη Τσιαμούλη από το Περιστέρι. Το τραγούδι "Έτσι τρελαίνεσαι" είναι του Θύμιου Παπαδόπουλου. Φιλική συμμετοχή στο τραγούδι " Η τσατσάρα" η Αρλέτα και ο Λάκης Παπαδόπουλος.  

1995 "Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι Καλικάντζαροι" . Μουσικό παραμύθι . Κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα το μελοποιημένο παραμύθι που έγραψαν ο Χάρης και ο Πάνος και αγαπήθηκε αμέσως από μικρούς και μεγάλους . 

1997 Κυκλοφόρησε ένα διπλό άλμπουμ που περιελάμβανε όλα τα τραγούδια-συμμετοχές που έχουν κάνει ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Ο δίσκος έγινε διπλά πλατινένιος . 

2000 Ο Χάρης Κατσιμίχας ανακοινώνει και τυπικά , μέσα από μια συνέντευξη - ποταμό , την διάλυση του γκρουπ . Οι "Αδερφοί Κατσιμίχα" περνούν πλέον στην ιστορία και στις καρδιές όλων αυτών που τους αγάπησαν. Τον Δεκέμβριο κυκλοφόρησε το αρτιότερο και πολυσχιδέστερο album τους , οι "Τρύπιες Σημαίες".

2001 Ο τελευταίος κοινός δίσκος τους "Στου ελαιώνες της αγάπης - Τα μελοποιημένα ποιήματα 1985 - 2000" κυκλοφόρησε το φθινόπωρο. Το "αντίο" το είπαν με μια μικρή περιοδεία , "Ο Χάρης & ο Πάνος αποχαιρετούν τους φίλους τους" , απ΄την Μακεδονία ως την Κύπρο.

2004. Κυκλοφόρησε ο δίσκος «Οι Μπαλάντες των πολυκατοικιών» από τον Πάνο Κατσιμίχα. Μια περιγραφή του δίσκου δίνει ο ίδιος σε συνέντευξή του στο περιοδικό Δίφωνο: "...ένα ταξίδι στην προσωπική μου μυθολογία και στους τόπους που κατοίκησε η φαντασία της νιότης".

2007. Κυκλοφόρησε ο δίσκος συνεργασία του Πάνου Κατσιμίχα με τον Μάνο Ξυδούς που είχε τίτλο «Μέχρι να πάρεις παγωτό σε βρίσκει ο χειμώνας».

ΠΥΞ ΛΑΞ – ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ – ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΤΟΚΑΣ – ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ

Οι Πυξ Λαξ ήταν ελληνικό μουσικό συγκρότημα, που δημιουργήθηκε το 1989, εμφανίστηκε στη δισκογραφία το 1990, και διαλύθηκε το 2004 κλείνοντας με συναυλίες σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη. Τα βασικά μέλη του συγκροτήματος ήταν οι Φίλιππος Πλιάτσικας, Μπάμπης Στόκας και Μάνος Ξυδούς. Η υπόλοιπη μπάντα ήταν οι Γιώργος Γιαννόπουλος, Νίκος Γιαννάτος, Δήμητρα Καραμπεροπούλου, Άλκης Παπαδόπουλος, Βασίλης Σπυρόπουλος (παλιότερα Σπυριδούλα) & Παναγιώτης Σπυρόπουλος, Δημήτρης Κανελλόπουλος (αργότερα Domenica).

Ο πρώτος τους δίσκος ονομαζόταν Τί άλλο να πεις πιο απλά και κυκλοφόρησε το 1990. Ένα χρόνο μετά εκδίδονται οι Ζόρικοι Καιροί, και 2 χρόνια αργότερα Ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί. Από τον δίσκο αυτό και ύστερα,το συγκρότημα άρχισε να καθιερώνεται και να γίνεται όλο και περισσότερο γνωστό στο κοινό.

Επακολουθεί το άλμπουμ Για τους πρίγκιπες της δυτικής όχθης (1994) που γίνεται χρυσό, και το 1996 το Ο μπαμπούλας τραγουδάει μόνος τις νύχτες είναι το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος που γίνεται πλατινένιο. Το 1997 εκδίδονται δυο άλμπουμ (single + LP) σε συνεργασία με τον Γιώργο Νταλάρα που έγιναν και αυτά πλατινένια. Παίξε παλιάτσο,τα τραγούδια σου τελειώνουν (1997), και η Στίλβη το 1998 που γίνεται πλατινένιο και περιέχει τραγούδια που μέχρι και σήμερα ακούγονται. Ακολουθεί ένας διπλός δίσκος, με όνομα Υπάρχουν Χρυσόψαρα εδώ;, όπου στο πρώτο μέρος περιέχονται καινούργια κυρίως κομμάτια, και στο δεύτερο ηχογραφήσεις παλιότερων επιτυχιών του συγκροτήματος από ζωντανές εμφανίσεις. Ο δίσκος ήταν και η μεγαλύτερη εμπορική τους επιτυχία, καθώς έγινε τριπλά πλατινένιος. Λίγο μετά, ακολουθούν δυο cd singles - συνεργασίες με τον Λάκη Παπαδόπουλο (Νετρίνο) και με I. Muvrini & Sting (Ασ’ την εικόνα να μιλάει).

Μετά από κάποια αποχή ώς συγκρότημα,επανέρχονται στη δισκογραφία το 2001 με Τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά, ένα ακόμα διπλό album που γίνεται πλατινένιο. να χρόνο αργότερα,εκδίδουν ένα cd με τις περισσότερες συνεργασίες τους, που ονομάζουν Από εδώ κι από κει…. Το 2003 κυκλοφορεί το νέο τους album Χαρούμενοι στην πόλη των τρελών στο οποίο συνεργάζονται μεταξύ άλλων ο Έρικ Μπάρντον (γνωστός από τους Animals), ο Γκόρντον Γκάνο (Violent Femmes),οι Μαρκ Άλμοντ και Στιβ Γουίν.

Το 2004 οι Πυξ Λαξ ανακοινώνουν πως θα διαλυθούν αφού προηγηθούν συναυλίες και ένας ακόμη ζωντανός δίσκος. Ο δίσκος ονομάστηκε Τέλος, και περιέχει όλα τα γνωστά τραγούδια τους με συμμετοχές καλλιτεχνών όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Βασίλης Καρράς, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, οι Όναρ, οι Ντομένικα. Αυτό ήταν το τέλος των Πυξ Λαξ, που χαρακτηρίστηκαν ένα από τα πιο αξιόλογα ελληνικά συγκροτήματα των τελευταίων δεκαετιών.

Ο Μάνος Ξυδούς όπως και η άλλη παρέα συνέχισαν δικές τους πορείες. Ο ίδιος κυκλοφόρησε τους δίσκους «Κανάστα» (2005), Περιμένοντας το νέκταρ (2006) και Βράδιασε τα ξαναλέμε (2007). Το 2007 Κυκλοφόρησε και η συνεργασία του με τον Πάνο Κατσιμίχα (Μέχρι να πάρεις παγωτό σε βρίσκει ο χειμώνας).

ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ

Ποιοί είναι οι άνθρωποι που ακούνε πρώτοι τα τραγούδια σας? Ποιους εμπιστεύεστε? Υπάρχουν φορές που έχετε αλλάξει κάτι επειδή σας το είπαν?

Πολλές φορές έχω αλλάξει κάποια μελωδία ή κάποιο στίχο ή και πέταξα κάποιο τραγούδι επειδή μου το επεσήμανε ο Χάρης.
Αυτόν εμπιστεύομαι και είναι ο μοναδικός που ακούει καινούριο δικό μου. Είναι φυσικά και η γυναίκα μου (αλλά επειδή υποψιάζομαι ότι δεν είναι και τελείως αντικειμενική, καταλαβαίνετε...)

Ποια είναι η γνώμη σας για την επιτυχία ενός δίσκου? Μπορεί να είναι οι πωλήσεις ή το πόσο ακούστηκε και τραγουδήθηκε ένα κομμάτι? Πως νιώθατε όταν κάποια από τα τραγούδια σας είχαν γίνει «σουξέ"?

Η αγάπη του κόσμου στα κομμάτια, σημαίνει συνήθως και εμπορική επιτυχία του δίσκου. Αυτά τα δύο πάνε μαζί.

Είστε άνθρωπος που βλέπει τηλεόραση, διαβάζει εφημερίδες ακούει ραδιόφωνο και γενικά ασχολείται με τα media? Πως σας φαίνονται σήμερα σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία?

Το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες και ακόμα πιο πολύ η τηλεόραση, όσο πάνε και σκληραίνουν. Εννοώ ότι υπακούουν όλο και πιο πολύ στη λογική της αγοράς και του εύκολου κέρδους. Περισσότερη βία, αίμα και σεξ. Το θέαμα βάρος της ουσίας. Οι δεκαετίες που περάσανε ήτανε πιο ήπιες υπήρχε το μεράκι, ο ρομαντισμός και κυρίως ο αυτοσεβασμός και η προσωπικότητα του παραγωγού στο ραδιόφωνο ή του δημοσιογράφου στον έντυπο χώρο.
Στο χώρο της τηλεόρασης, τα πράγματα ήταν από την αρχή πιο σκληρά. Μετά όμως από την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης η κατάσταση έχει πλέον γίνει ένα σκέτο μακελειό.

Τι θα λέγατε σε κάποιον νέο τραγουδοποιό που αρχίζει τώρα την καριέρα του? Υπάρχει πιθανότητα να πετύχει?

Στο χώρο του τραγουδιού δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα. Ούτε για το αν θα πετύχεις, ούτε για το πότε θα πετύχεις. Εγώ όμως, παρ' όλα αυτά έχω μια βεβαιότητα που την έχω τσεκάρει μέσα στα χρόνια. Αν κάποιος έχει ταλέντο, πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα θα πετύχει. Αληθινό ταλέντο βέβαια και όχι ανεμογκάστρι έχει μόνο ο ένας στους χίλιους. Για να είμαστε εξηγημένοι.
Τώρα το μόνο που μπορώ να πω σε ένα νέο τραγουδοποιό, είναι το εξής: Ψάξε τον εαυτό σου όσο μπορείς πιο βαθιά και πιο ειλικρινά. Η τραγουδοποιϊα δεν είναι δουλειά. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Μπορείς να αντέξεις την πείνα, τις στερήσεις, τις αποτυχίες, τα όχι, τη μοναξιά της δημιουργίας που δε βρίσκει άμεση ανταπόκριση; Αυτό απαιτεί πίστη και πάθος. Αν ναι, προχώρα. Αν όχι μη βασανίζεσαι άδικα. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Η τραγουδοποιϊα δεν είναι δουλειά, είναι τρέλα.

Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στο ελληνικό τραγούδι από το ξεκίνημα σας στους ΑΓΩΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ της ΚΕΡΚΥΡΑΣ μέχρι σήμερα?

Αυτό που άλλαξε δραματικά είναι το τοπίο του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Τότε η παραγωγή ήταν μικρότερη και κυρίως δεν υπήρχε το ιδιωτικό ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Τότε τραγούδι έφτανε ευκολότερα στον κόσμο.
Σήμερα μέσα σ' αυτό τον κυκεώνα σταθμών, υποσταθμών, εντύπων και παραεντύπων ο δημιουργός πρέπει να τρέχει σαν την «άδικη κατάρα» από τη μια εκπομπή στην άλλη, να δίνει συνεντεύξεις τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές, σε έντυπα κάθε είδους, να τραβιέται δηλαδή σαν λάστιχο για να μπορέσει να γνωστοποιήσει ότι έβγαλε μια καινούρια δουλειά. Και καλά αν είσαι απλώς τραγουδιστής. Για μένα που είμαι τραγουδοποιός και χρειάζεται να παλεύω δύο χρόνια για να φτιάξω και να εκδώσω έναν δίσκο, αυτή η διαδικασία είναι επώδυνη, σχεδόν εξοντωτική.

Ποια είναι η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας σας και ποια η πιο σημαντική γνωριμία?

Η πρώτη και πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου ήταν το Σεπτέμβριο του 1982, όταν πήγα στους Μουσικούς αγώνες της Κέρκυρας. Εκεί γνώρισα το Μ. Χατζιδάκι. Αυτός διηύθυνε την ορχήστρα εγώ τραγούδησα το «Μια βραδιά στο Λούκι» και στο τέλος της βραδιάς, πήρα από το χέρι του το τρίτο βραβείο.
Η δεύτερη σημαντική συνάντηση και γνωριμία της ζωής μου, ήταν τον Ιούνιο του 1993 όταν τραγούδησα δύο βράδια (23 και 24 Ιουνίου) support του Bob Dylan στο Λυκαβηττό. Έχω ακόμα μια (blues - harp sol majore) φυσαρμόνικα που μου χάρισε. Απίστευτη συνάντηση.

Αναπολείς την εποχή των «Πυξ Λαξ» αρκετά χρόνια πια μετά το σπάσιμο τους;
Μια μεγάλη σχέση είναι σαν μια μεγάλη ερωτική σχέση που ακόμα και όταν έχει τελειώσει η ουσία ποτέ δεν σταματάει, πάντα υπάρχουν κολλήματα που είναι πάρα πολύ δυνατά και σε κάνουν να τα σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα. Δεν αναπολώ στην ουσία τίποτε, αλλά με νοσταλγία θυμάμαι τα πάντα…

Ποια είναι η άποψη σου για το θέμα «ναρκωτικά»;
Τα έχουμε δει τα προβλήματα από κοντά, τα έχουμε ζήσει και από κοντά. Ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά δεν έχουν τη μεγαλύτερη σημασία – για να μην κοροϊδευόμαστε –, μια συναυλία ή δέκα εκδηλώσεις… Σημασία έχει να πάρουν είδηση αυτοί που πρέπει να πάρουν είδηση, ότι τα λόγια πρέπει να τελειώσουν κάποτε στη χώρα αυτή και πρέπει επιτέλους να αρχίσουν να κάνουν κάτι για το οποίο ο κόσμος τους έχει στείλει εκεί που είναι… Το μόνο που βλέπω από τότε που γεννήθηκα και άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο είναι μια τεράστια υποκρισία στη χώρα αυτή. Κανείς δεν θέλει να κάνει τίποτε πραγματικά για κανέναν… Αυτοί οι οποίοι βγαίνουν και μιλάνε, το μόνο που κάνουν είναι να εκμεταλλεύονται αυτό το πράγμα για τη δική τους προβολή. Δεν νομίζω ότι οι κυρίες αυτές με τις χρυσές αλυσίδες και τις καδένες, οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι και όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες που βγαίνουν και μιλάν για αυτά τα πράγματα ξέρουν τίποτε… Αν βρεθεί κάποιος και τους ρωτήσει «αν εσείς που μιλάτε, ξέρετε τι είναι, έχετε δοκιμάσει ποτέ από αυτά τα πράγματα;» θα σε κοιτάξουν σαν ούφο… Μπορούν να μπουν αυτοί οι άνθρωποι στην ψυχολογία ενός παιδιού που έχει μπει σε αυτό το λούκι; Δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός πληθαίνουν αυτοί οι αστείοι και μαζί και τα παιδιά που έχουν το πρόβλημα. Έχω πω μόνο σε αυτά τα παιδιά να πιστέψουν στη δική τους δύναμη και να προσπαθήσουν να ξεφύγουν από αυτά…


Η εκτόνωση της δημιουργικής ορμής σου στη μετά συγκροτήματος εποχή που βρίσκεται;

Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για πράγματα για τα οποία – κατά τη γνώμη μου πάντα – έχουν κάποια αξία να ειπωθούν. Αν και καλύτερη γλώσσα είναι η γλώσσα είναι η γλώσσα της σιωπής, για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι κάνουμε και κάτι, νιώθουμε την ανάγκη να πούμε ορισμένα πράγματα και όποτε είναι ο καιρός κατάλληλος, δηλαδή, όταν ολοκληρώσουμε ένα τέτοιο «έργο», το κάνουμε…

Είναι ουρανοκατέβατη η έμπνευση ή θέλει καλλιέργεια και εκπαίδευση;
Σε μας τους μουσικούς τους αυτοδίδακτους, μόνο ουρανοκατέβατη μπορεί να είναι η έμπνευση, της στιγμής. Δεν υπάρχουν μουσικοί οι οποίοι θα πάρουν μια φόρμα και θα την αναλύσουν προσπαθώντας να βρούνε την ουσία της φόρμας και να την κάνουν τραγούδι… Αυτό είναι για όσους έχουν σπουδάσει…

Για ποιο τραγούδι σου αισθάνεσαι «υπερήφανος»;
Να σου πω την αλήθεια, έχω το κόμπλεξ των μουσικών που απορρίπτουν τα τραγούδια από τη στιγμή που θα εκδοθούν. Πάντα μ’ αρέσει να ακούω τα τραγούδια άλλων. Αν ακούω δικό μου τραγούδι στο ραδιόφωνο αλλάζω σταθμό, αυτός είμαι…

Ως παραγωγός με μεγάλη εμπειρία, πώς βλέπεις το μέλλον της δισκογραφίας;
Είναι διαφορετικά τα πράγματα στην Ελλάδα απ’ ό,τι έξω. Εδώ από τότε που μπήκα στη δισκογραφία –από τα δεκαοκτώ μου– μέχρι σήμερα, το μόνο πράγμα που ακούω είναι ότι δεν πάμε καλά. Πάντα κάποιος φταίει, δεν πάμε καλά, κάτι θα αλλάξει και τέτοια… Δε νομίζω ότι με την τακτική που έχει ακολουθηθεί και από τις εταιρείες δίσκων και από εμάς βέβαια που ζητάμε προκαταβολές τεράστιες και ποσοστά, θα αλλάξει κάτι. Όλοι φταίνε και όλοι προσπαθούν να μεταβιβάσουν το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης σε κάποιον άλλο… Οι εταιρείες στην Ελλάδα έχασαν το παιχνίδι όταν προσπάθησαν μέσω φατσών να πουλήσουν μουσική και όχι μέσω καλλιτεχνικής δημιουργίας. Έτσι είναι εύκολο, αφού κολλάς κι εσύ τη φάτσα σου δίπλα και όλα καλά. Δεν εκμεταλλεύτηκαν αυτό που έγινε το ’92 που ο κόσμος τους είχε ανοίξει την πόρτα ζητώντας μια νέα μουσική πρόταση… Προσπάθησαν να σπρώξουν τον κόσμο στο ευτελές πράγμα, το οποίο το λέμε εμείς ευτελές, βέβαια… Έξω όλοι, εδώ και πολλά χρόνια, ακολουθούν τους ίδιους κανόνες, δεν κάνει ο καθένας ό,τι θέλει όπως εδώ…

Σε έχουν απογοητεύσει πολλοί από τους νέους ανθρώπους που βοήθησες;
Όχι, δεν θα το έλεγα αυτό, εξάλλου όταν δουλεύεις με κάποιον πρώτα απ’ όλα το κάνεις για την πάρτη σου. Δεν περιμένεις από αυτό το πράγμα ανταπόδοση και το κάνεις για να αισθάνεσαι καλά. Εντάξει, υπάρχουν πολλές στιγμές που λες «βρε τον πούστη», αλλά μετά το προσπερνάς…

Έχει πραγματικά καλούς, σωστούς μουσικούς - δημιουργούς η Ελλάδα;
Νομίζω ότι έχουμε μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα είναι ότι δεν μπορούμε πέντε μαζί να τα βρούμε και να δημιουργήσουμε μαζί ως ομάδα. Είμαστε η χώρα που έχει δυο νόμπελ ποίησης – καμία χώρα δεν έχει δυο… Όπως είχε πει και ο Μάνος Χατζιδάκις «Πώς στο διάολο να αναστηθεί αυτή η χώρα, αν δεν πεθάνει πρώτα»; Από μικροί μαθαίνουμε τα πάντα στραβά και μεγαλώνουμε σε αυτό το λούκι…