«Η τύχη συχνότατα κυριαρχεί των περιστάσεων»... Η σοφή ρήση του Αριστοτέλη ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του Νίκου Λυμπερόπουλου, που ανακοίνωσε την πρόθεση του να μην τιμήσει ξανά την φανέλα με το εθνόσημο μετά από 67 συμμετοχές και 13 γκολ σε συνολική παρουσία 14 σχεδόν χρόνων στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.

Μόνο ως φαινόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί η πορεία του Μεσσήνιου άσσου . Ένας ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε για 12 χρόνια σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ και δεν κατέκτησε ούτε έναν ομαδικό τίτλο. Ακόμα και με την Εθνική ομάδα δεν ήταν στουs εκλεκτούς του Ότο Ρεχάγκελ στην μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού, την κατάκτηση του Euro 2004. Οι επιτυχίες βέβαια σε προσωπικό επίπεδο δεν έλειψαν... Πρώτος σκόρερ στο Πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής το 2003 και 2007 και κορυφαίος παίχτης για εκείνη την χρονιά. Το 2008 πήρε μεταγραφή (αγωνίζεται ως σήμερα) στην γερμανική Άϊντραχτ Φρανκφούρτης.

Οι περιστάσεις όμως που ανέφερα στην αρχή του κειμένου μου, αφήνουν ως τώρα μια γλυκόπικρη γεύση. Από την μία, οι σπάνιας ομορφιάς, στιγμές που προσέφερε και προσφέρει στους φιλάθλους, από την άλλη η... παράδοξη  ατυχία του στην συγκομιδή τίτλων.

Ένας «αρτίστας», ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο, που λες και η τύχη ζήλεψε τα προσόντα και την λάμψη του και του στερεί ότι του αξίζει...    Η μήπως όχι; Λένε πως για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τον αθλητισμό δεν υπάρχει τίποτε σημαντικότερο από την υστεροφημία τους. Και ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν έχει λόγο να φοβάται για αυτή. Όσο για την άτυπη μονομαχία του με την τύχη έχει ακόμα την ευκαιρία να βγει κερδισμένος. Άλλωστε ξέρει και τον τρόπο. Μία ντρίμπλα, ένα σπάσιμο της μέσης και ξέφυγε...