Απόγευμα Τρίτης και καθώς προχωράω στο στενό σοκάκι που οδηγεί στην μεγάλη λεωφόρο, η βροχή συνεχίζει να πέφτει εκνευριστικά αναγκάζοντας με να σταματήσω λιγάκι κάτω από ένα στέγαστρο, προτού αρχίσω να μεταλλάσσομαι από άνθρωπο σε «βρεγμένη πάπια.»...

Δίπλα μου ένας κύριος ηλικιωμένος, με κοτλέ σκούρο παντελόνι, πουκάμισο και μια καπαρντίνα με σηκωμένο τον γιακά... «Με συγχωρείτε νεαρέ...». «Παρακαλώ» απαντάω και πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου με διακόπτει... «Ξέρετε πως μπορώ να βγω από εδώ στον δρόμο που οδηγεί στο κέντρο?». Αφού τον καθοδήγησα, τελειώνοντας μου λέει... «Ευχαριστώ πολύ νεαρέ μου» και κάνοντας μια γρήγορη κίνηση άνοιξε την καφέ τσάντα που είχε μαζί του βγάζοντας από μέσα ένα βιβλίο... «Μα δεν είναι ανάγκη, σας ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν...». «Επιμένω νεαρέ μου». Πριν καν προλάβω να τον ευχαριστήσω είχε εξαφανιστεί στρίβοντας από το στενάκι που οδηγούσε στην μεγάλη λεωφόρο.

Έπειτα από μία ώρα περίπου έφτασα επιτέλους σπίτι μου και άνοιξα την τσάντα μου  θέλοντας να δω τον τίτλο του βιβλίου και την θεματολογία του. «Τα παραμύθια των ονείρων μας» έλεγε ο τίτλος του βιβλίου και αμέσως με παρακίνησε να αρχίζω να το διαβάζω. Ήταν ένα βιβλίο που εξιστορούσε σε περίληψη μερικά από τα σημαντικότερα παραμύθια που έχουν γραφτεί με ένα ιδιαίτερο τρόπο και στυλ. Άρχισα αν το διαβάζω και βυθίστηκα στις σκέψεις μου...

Το μυαλό μου γύρισε πίσω. Αρκετά χρόνια πριν. Στην παιδική μου ηλικία. Τότε που τα παραμύθια είχαν αξία. Τότε που τα παιδιά της εποχή μου μεγάλωναν διαβάζοντας την Τοσοδούλα, τον  Τζακ και τη φασολιά, την Κοκκινοσκουφίτσα. Ακόμα, την Χιονάτη με τους Εφτά νάνους ή τον Παπουτσωμένο γάτο. Παραμύθια που είχαν  βάση την αλληλεγγύη την αλήθεια, την πίστη την πραγματική αγάπη, την φιλία, τις αξίες... Η τηλεόραση είχε παιδικές εκπομπές που σκοπό είχαν να βάλουν τα παιδιά σε διαδικασία σκέψης, μέσα από παραμύθια ή παιχνίδια που προσέφεραν διασκέδαση.

Όλα αυτά έχουν αλλάξει σήμερα. Τα σημερινά παιδιά έχουν εγκλωβιστεί στην ολοένα και αυξανόμενη διάθεση μηδενισμού των αξιών και των αρχών. Βία, πονηρία, ζήλεια είναι μερικά από τα συστατικά των αντίστοιχων παιδικών εκπομπών ή παραμυθιών που πλασάρονται με ευκολία σε τηλεοράσεις, εφημερίδες, βιβλία, έντυπα.

Στο δικό μου το μυαλό κυριαρχεί ακόμα ο Τζακ με την φασολιά του, ο Ρούχλας και τα κινέζικα παραμύθια με τις κούκλες από την κρατική τηλεόραση. Στο δικό μου το μυαλό ο Πινόκιο μπλέκει σε νέες περιπέτειες μέχρι να ξαναγυρίσει στον αγαπημένο του πατέρα τον γερό-Τζεπέτο. Εκεί και τα στρουμφάκια, h candy candy, o φοβιτσίαρης Scooby Doo, η Αλίκη  πηγαίνοντας στην Χώρα των θαυμάτων, ο ονειροπόλος Πήτερ Παν που δεν ήθελε ποτέ να μεγαλώσει...

Τα παραμύθια είναι για κάθε παιδί εχέγγυο για την μετέπειτα ζωή του. Είναι φάρος που του ανοίγει νέους ορίζοντες. Που του μαθαίνει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό, το εύκολο από το δύσκολο. Ακόμη και αν μεγάλωσα, κρύβω μέσα μου όλα όσα με διδάξανε τα παραμύθια. Τα παραμύθια μας. Άλλωστε είμαι σίγουρος οι περισσότεροι απo εμάς έχουμε φτιάξει την δική μας Xώρα του Ποτέ ποτέ σαν άλλοι Πίτερ Παν. Μια χώρα που κυριαρχεί η αγάπη, η  ξενοιασιά... Όπως τότε... Εκείνα τα χρόνια... Τα χρόνια της αθωότητας...