«Αρχίζει το ματς, αδειάσαν οι δρόμοι...». Το έλεγε πριν πολλά χρόνια ο Λουκιανός Κηλαηδόνης (για θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι...) και σίγουρα στο μυαλό του θα είχε κάτι από τα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού.

Τέτοιου είδους ματς τα έχουν όλα κα σε μεγάλες δόσεις. Νεύρα, αγωνία, μάχες σώμα με σώμα και πολύ... ξύλο. Άλλωστε τι σοι ντέρμπι θα ήταν αυτά χωρίς μια αψιμαχία, ένα σπρώξιμο, ένα φτύσιμο, μια μπουνιά βρε αδερφέ... Και δόξα το θεό η αθλητική (και όχι μόνο) παιδεία που μας διακρίνει σαν χώρα έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε αυτές τις αθλητικές συναντήσεις.

Δεν θα κάτσω να αναλύσω τους... βαλτούς δημοσιογράφους και κάθε λογής αναλυτές, φίλαθλους και αυτά που λένε... Ποια βία, ποια κατάντια, ποια ανυποληψία κύριοι...? Επειδή που και πού πέφτει κανένα κερματάκι (και αυτό πεντάλεπτο μη φανταστείτε) στον αγωνιστικό χώρο. Επειδή τα συνθήματα που ακούγονται είναι τα περισσότερα από αυτά... οικογενειακής φύσεως? Που είναι το κακό δηλαδή? Δεν λένε ότι ο αθλητισμός ενώνει τους ανθρώπους...? Ε, λοιπόν μια οικογένεια είμαστε όλοι...

Γιατί δηλαδή είναι κακό να ανοίγουν κεφάλια, να χτυπιούνται λες και είναι σάκοι του μποξ οι οπαδοί μεταξύ τους? Τσάμπα προπόνηση κύριοι... Ναι, όπως το ακούτε... Τσάμπα προπόνηση.... Είναι καλύτερα δηλαδή να πληρώνεις 150 ευρώ το μήνα σε ένα γυμναστήριο για να τις... τρως, ενώ μπορείς άνετα να το κάνεις με λιγότερα χρήματα σε ένα από τα γήπεδα-στολίδια που έχουμε άμα λάχει και για βόσκημα προβάτων?

Αμ το άλλο με το φτύσιμο? Υπάρχει καμιά ταμπέλα  στους αθλητικούς χώρους κύριοι του αθλητισμού που να λέει «απαγορεύεται το πτύειν»? Όχι... Άσε  που είναι και επικίνδυνο να μαζεύεις σάλιο... Μπορεί να πνιγείς...

Αυτά τα ντέρμπι, κύριοι του υγιούς αθλητισμού, έχουνε χαρίσει μοναδικές στιγμές μαγείας που εσείς θεωρείτε «μαύρες στιγμές» για την χώρα μας... Για μας τους πολυπληθείς υποστηρικτές της ποδοσφαιρικής κλοτσοπατινάδας, το κυνηγητό του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού Βασίλη Κωνσταντίνου στον αμυντικό του Ολυμπιακού Τάκη Συνετόπουλο το 1973, ήταν μια προσπάθεια να του δείξει τον απεριόριστο σεβασμό του και να τον συγχαρεί για τα άψογα... γαλλικά του σε μια μονομαχία που είχαν στο διάστημα της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης... 

Για μας, τα... δήθεν επεισόδια στο παιχνίδι ανάμεσα στους «αιώνιους αντιπάλους» το 2003 στην Ριζούπολη, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μεγαλειώδης υποδοχή των ερυθρολεύκων στους «πράσινους» με έντονα στοιχεία ελληνικής φιλοξενίας...

Στην τελική το ζητούμενο όπως όλοι οι εμπλεκόμενοι λένε είναι ένα... Ας νικήσει ο καλύτερος. Υπάρχει κάτι πιο αγνό, πιο αληθινό από αυτό? Όχι δεν υπάρχει... Το καλύτερος βέβαια εκλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο από τον καθένα... Άντε πάμε πάλι. Με την ψυχή στο στόμα. Περαστικά μας...