Επιτέλους…Έφτασε… Ο δίσκος με την μεγαλύτερη αναμονή και τις γιγάντιες προσδοκίες, θα κυκλοφορήσει εντός των επόμενων ημερών. Ο Drake αποτελεί για μένα το μεγαλύτερο επίτευγμα της εταιρίας του Lil Wayne. Κατάφερε και έφτιαξε ένα buzz γύρω από το όνομά του με ελάχιστα μέσα. Ούτε προϊστορία στις παραγωγές είχε (βλέπε Kanye West), ούτε του δόθηκαν τρομακτικά beats τύπου Dr. Dre (βλέπε 50Cent) και ούτε θα μπορούσε να συγκριθεί με τις άπειρες δουλειές του Lil Wayne στην προ «The Carter 3» εποχή. Τι είναι αυτό που έχει δει τόσος πολύς κόσμος στον νεαρό Καναδό? Ελπίζω να βρω κι εγώ την απάντηση σε αυτό το ερώτημα στην πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική απόπειρα.

Συμμερίζομαι απόλυτα την άποψη των ανθρώπων που τον θεωρούν υπερτιμημένο. Δεν κρύβω όμως ότι η κυκλοφορία του «Fireworks» αναζωπύρωσε το χαμένο ενδιαφέρον που είχα για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Με αυτό το κομμάτι ξεκινάει και το album, ένα από τα μεγάλα διαμάντια του δίσκου, με μία γνωστή μου να παρατηρεί εύστοχα, ότι θυμίζει πολύ έντονα το «Element Of Freedom» της Alicia Keys. Εδώ βρίσκεται και το πρώτο κομβικό χαρακτηριστικό του Drake, που θα φανεί ακόμα περισσότερο όσο προχωράει το CD. Καταφέρνει και προσαρμόζεται τέλεια σ’ οτιδήποτε του δώσεις, ακόμα και σε δημιουργίες που έχουν σαν κύριο χαρακτηριστικό την συμμετοχή των συναδέλφων του! Αυτή η ιδιότητα του χαμαιλέοντα, του δίνει την δυνατότητα να απορροφάει τα θετικά από τον κάθε ήχο. Έτσι, είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις κάποιο track που να το χαλάει η φωνή του ή ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται. Πάρα πολύ δύσκολο, από την στιγμή που έχουμε ήρεμες παραγωγές, γρήγορα beatακια, hip-hop tracks και ντουέτα με R&B καλλιτέχνες. Η συνολική εικόνα που εισπράττει κανείς με την πρώτη ακρόαση, υπερκαλύπτει τις όποιες αδυναμίες έχει, κάτι που δεν συμβαίνει όταν παίρνεις τα τραγούδια ξεχωριστά.

Στο «Cece’s Interlude» προσπαθεί σαν άλλος The-Dream να ελέγξει τον ήχο, αλλά λίγο πιο πριν, στο «Shut It Down», ο εξπέρ των τελευταίων ετών σε ερωτικά κομμάτια, The-Dream, παραδίδει μαθήματα σε αυτό τον τομέα. Το ίδιο συμβαίνει και στις συμμετοχές των Jay-Z (στο ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό «Light’s Up»), Lil Wayne και T.I., οι οποίοι καταφέρνουν με την εμπειρία τους να «κερδίσουν» τον Drake, φανερώνοντας τον μέτριο ακόμα λυρισμό που έχει. Το περίεργο σε όλα αυτά που λέω, είναι ότι δεν κάνουν μπαμ, ιδιαίτερα σε έναν ακροατή που δεν τα πολύ-προσέχει αυτά τα πράγματα. Έχει καλούτσικες ατάκες, κατέχει και ένα αναγνωρίσιμο στυλ και κουτσά στραβά μπορεί και στέκεται δίπλα στους καλεσμένους του. Η δυνατότητα του ραπάρω και τραγουδάω, σπάνια θα βρεθεί σε τόσο ισορροπημένα επίπεδα. Σε κανένα δεν είναι εκπληκτικός, είναι όμως και στα δύο καλός. Έχει καταφέρει με τον τρόπο αυτό να δημιουργήσει κάτι δικό του, έναν τρόπο για να μπορεί να ξεχωρίσει από την μάζα.

Οι παραγωγές που του δόθηκαν είναι σε αρκετά καλό επίπεδο. O Kanye West του έδωσε μία πάρε-βάλε πάσα για επιτυχία («Find Your Love»), o Swizz Beats πρόσθεσε έναν διαφορετικό αέρα και η επίβλεψη του Καναδέζικου 40 στα περισσότερα τραγούδια, σώνει το CD από το να γίνει ένα τεράστιο μπέρδεμα. Κάνει μπαμ το γεγονός ότι κάποια beats έχουν προσαρμοστεί στον Drake, προσθέτοντας κάποια μικρά στοιχεία. Υπάρχει ένα δέσιμο μεταξύ των τραγουδιών, όχι σε υπερβολικά μεγάλα στάνταρ, αλλά αρκετό για να κάνει την ακρόαση να κυλάει. Ο τραγουδιστής / rapper επικεντρώνεται πιο πολύ στο θέμα έρωτα, στα αντίστοιχα συναισθήματα και γύρω από την καριέρα του. Θα ήθελα να τον ακούσω και σε πιο βαθιές θεματολογίες, που λογικά θυσιάστηκαν στον βωμό του τραγουδιού. Όχι πώς θα ενοχλήσει τους υποστηρικτές του, απλώς είναι σαν να κλότσησε μία μικρή ευκαιρία να δείξει και κάποιες άλλες πλευρές στα rap-rhymes του. Κάποιοι μπορεί να χασμουρηθούν, άλλοι μπορεί να περάσουν ευχάριστες ώρες, σε γενικές γραμμές ταίριαζε το περιεχόμενο με αυτό που μας παρουσίασε μουσικά.

Ως τι θα μπορούσα να δω και να χαρακτηρίσω τώρα αυτό το album? Ως Hip-Hop-CD? Ως R&B κυκλοφορία? Αυτό είναι στο χέρι του κάθε ακροατή, αυτό που μένει άλλωστε είναι ένας αρκετά καλός δίσκος. Είναι από τις φορές που το mainstream κοινό είδε σ’ έναν καλλιτέχνη πιο βαθιά και εύστοχα κάποιες δυνατότητες, απ’ ότι κριτικοί, ρεπόρτερ και έμπειροι ακροατές που λιώνουν σε σελίδες και forums. Πιστεύω ότι και ο ίδιος ο Drake χάθηκε ελαφρώς στην τεράστια αναμονή για το «Thank Me Later». Γιατί, σίγουρα δεν πρόκειται για τον δίσκο της χρονιάς ή της δεκαετίας που περίμεναν πολλοί. Του λείπουν οι ιστορικές παραγωγές, οι εμφανίσεις που θα θεωρηθούν classic. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι αν σβήσεις από το μυαλό σου τις άπειρες διαφημίσεις και τον απίστευτο ντόρο γύρω από το όνομά του, θα καταλάβεις ότι με αυτό το album πιο πολύ κέρδισε, παρά έχασε.





Βαθμολογία: 3,5 / 5

Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Fireworks», «Over», «Light Up», «Unforgetable», «Find Your Love»

Tracklist:

1. Fireworks (Feat. Alicia Keys)
2. Karaoke
3. The Resistance
4. Over
5. Show Me A Good Time
6. Up All Night (Feat. Nicki Minaj)
7. Fancy (Feat. TI and Swizz Beatz)
8. Shut It Down (Feat. The Dream)
9. Unforgettable (Feat. Young Jeezy)
10. Light Up (Feat. Jay-Z)
11. Miss Me (Feat. Lil Wayne)
12. Cece’s Interlude
13. Find Your Love
14. Thank Me Now