Ο δίσκος του Eminem διέρρευσε στο διαδίκτυο και ο προγραμματισμός των δίσκο-κριτικών πήγε περίπατο. Αναμφίβολα πρόκειται για την πιο πολυαναμενόμενη δισκογραφική δουλειά του 2010 και προσωπικά την περίμενα με πολύ μεγάλη περιέργεια. Ο γνωστός rapper έχει βαδίσει ένα πολύ μεγάλο δρόμο για να φτάσει ως εδώ, γράφοντας ιστορία, αλλά και απογοητεύοντας αρκετά τον κόσμο με κάποια αποτελέσματα. Η εικόνα του τελευταίου του album μας άφησε μία πικρία, σαν κάτι να μην είχε ολοκληρωθεί. Το «Not Afraid» όμως, ήρθε και έδεσε με τις πολύ καλές εμφανίσεις των τελευταίων μηνών σε κομμάτια άλλων καλλιτεχνών, αναγγέλλοντας την επιστροφή του παλιού, καλού Slim Shady. Που ήταν άραγε όλο αυτόν τον καιρό? Θα ακούσουμε πραγματικά τον κλασσικό Eminem? Πώς φτάσαμε από το εκπληκτικό «The Eminem Show» να ακούμε το «Encore»? Όλα αυτά, θα μας τα εξηγήσει στο «Recovery».

To «Cold Wind Blows» δεν επιλέχθηκε τυχαία ως πρώτο τραγούδι. Ξεκινάει μ’ ένα παλιό Slim Shady στυλάκι που χυδαιολογεί, παίζει με τους ήχους, βγάζει γέλιο, αλλά τρομάζοντας συγχρόνως ότι μπορεί να πέσουμε και πάλι στην «Relapse» εποχή. Καμία σχέση, αφού το αργότερο στο τρίτο κουπλέ καταλαβαίνει κανείς ότι θα ακούσουμε έναν λυρικά ανεβασμένο Eminem, με μία παραγωγή που μοιάζει (επίτηδες πιστεύω) σ’ ένα πολύ πιο δυναμικό «Deja Vu». Σαν να μεταφέρει στον ακροατή ότι ήρθε να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε πέρσι, με πολύ πιο αυθεντικό στυλ, πιο πολύ ενέργεια αλλά και με καλλιτεχνικές διαφοροποιήσεις. Το πρώτο πράγμα που ανακαλύπτει κανείς, είναι ότι υπάρχει αρκετό υλικό με vocals, με τον κεντρικό μας ήρωα να προσπαθεί να τραγουδήσει σε αρκετά σημεία. Κάτι που υπογράφουν και οι συμμετοχές, που χαράζουν εμφανέστατα μία νέα πορεία για την καριέρα του. Οι Kobe και Pink δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά, είτε επειδή δεν τους βγήκε τόσο καλό, είτε επειδή π.χ. το beat στο «Won’t Back Down» δεν βοήθησε καθόλου τον καλλιτέχνη. Η Rihanna κάνει μία πολύ σωστή συμμετοχή, έχοντας όμως ένα track ραμμένο στα μέτρα της. Τα φωνητικά του Marshal Mathers δεν είναι τίποτα το καινούργιο, τα έχουμε ξανακούσει. Σε αυτό τον δίσκο άλλοτε είναι πολύ πετυχημένα, άλλες φορές πάλι όχι και τόσο. Για καλή μας τύχη, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει όπως πάντα στο ραπάρισμα, που αυτή την φορά…

… έχει πολύ βάθος. Με αυτοκριτική, πάθος και εξαιρετική τεχνική, μου θυμίζει μετά από καιρό κάτι που είχαμε ξεχάσει. Έχει την αυθεντικότητα και την όρεξη για να δείξει ότι είναι ο καλύτερος. Προσωπικά, πιστεύω ότι για πρώτη φορά, από την εποχή που έπαιζε με τα ΜΜΕ και του άρεσε να προκαλεί τον κόσμο με τα βίαια κομμάτια για την Kim, έχουμε περιεχόμενο με ενδιαφέρον. Έμμεσα, απαντάει σε όλους εκείνους που (όχι άδικα) έλεγαν, ότι τώρα που τελείωσαν τα θέματα με την πρώην του και τους ομοφυλόφιλους, έχει γίνει αδιάφορος. Κάθε άλλο, αφού φωτογραφίζει έναν απίστευτα προβληματισμένο άνθρωπο, που είχε πέσει σε μία βαθιά τρύπα, από την οποία δεν μπορούσε να βγει, διακρίνοντας την λύση σε λάθος πράγματα (π.χ. χάπια). Το ότι είχε φτάσει σε μία καταθλιπτική και επικίνδυνη κατάσταση, λίγοι μπορούν να το αρνηθούν μετά από το εξαιρετικό «Going Through Changes» (περιέχει sample από το «Changes» των Black Sabbath), στο οποίο λέει αναλυτικά:

«I feel like I’m losing control of myself I sincerely,
I apologize if all that I sound like, is I’m complaining,
But life keeps on complicating, an’ I’m debating,
On leaving this world, this evening, even my girls,
Can see I’m grievin’, I try and hide it,
But I can’t, why do I act like I’m all high and mighty,
When inside, I’m dying, I am finally realizing I need help.
I can’t do it by myself, too weak, 2 weeks I’ve been having ups and downs,
Going through peaks and valleys, dilly dallying,
Around with the idea, of ending the shit right here.
I’m hatin’ my reflection, I walk around the house tryin’ to fight mirrors,
I can’t stand what I look like, yeah, I look fat, but what do I care?
I give a fuck, only thing I fear, is Hailie,
I’m afraid if I close my eyes I might see her»,


Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουν αρκετοί είναι το γεγονός ότι δεν στηρίζεται στον συναισθηματισμό, ώστε να εντυπωσιάσει τον μέσο fan. Πραγματικά, προσπαθεί να απεικονίσει αυτά που σκέφτεται, με τον παλιό, δικό του τρόπο και το καταφέρνει και με το παραπάνω. Mainstream ξε-mainstream, λίγοι rappers βρίσκονται στα ίδια επίπεδα με αυτόν τον Eminem, που αν και λείπουν πολιτικά και social θέματα, παραμένει ένας σημαντικός δίσκος. Άλλωστε δεν θα κολλούσε, αφού πρόκειται για ένα ιδιαίτερα προσωπικό album, κάτι που εξηγεί και την έλλειψη άλλων rap συμμετοχών, εκτός εκείνης του Lil Wayne. Μία συνεργασία που είτε υπήρχε είτε όχι, δεν θα έκανε μεγάλη διαφορά. Απλά βοηθάει ώστε να σπάσει λίγο η μονοτονία, που ίσως ένιωθαν κάποιοι μετά από οκτώ tracks. Υπάρχουν πολλά λυρικά highlights, με το αγαπημένο μου να είναι το τελευταίο, στο οποίο αναφέρεται στο θέμα το αδικοχαμένου κολλητού του Proof (ήταν μέλος των D12). Μία έντονη και συναισθηματική δημιουργία, που άμα είχε και μία καλύτερη μουσική και φωνητική υποστήριξη θα ήταν πολύ πιο ολοκληρωμένη.

Αυτό είναι και το σημείο όπου προβληματίστηκα με το «Recovery». Όλα ωραία και καλά, αλλά από τόσο μεγάλους παραγωγούς περίμενα το κάτι παραπάνω. Ένα μέρος των beats προσωπικά με απογοήτευσε,αφού δεν μπόρεσαν να προσφέρουν στον καλλιτέχνη αυτό που χρειαζόταν. Ενδεικτική για μένα, η πρώτη φορά στα τελευταία 10 χρόνια, που ο Just Blaze δεν μπόρεσε να κρατήσει τα υψηλά στάνταρ που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τους υπόλοιπους, αφού κομμάτια σαν το «On Fire» ή «Won’t Back Down», μπορεί να μην είναι κακά, όμως δεν μπορούν πλαισιώσουν καλά τα raps του Eminem. Λείπει το μεγάλο ηχητικό διαμάντι και ένα τραγούδι ξεχωρίζει σε αυτό το CD μόνο όταν δέσει πολύ καλά με τον MC και καταφέρουν μαζί να βγάλουν το συναίσθημα που χρειάζεται. Το καλό σε αυτή την ιστορία, είναι πως υπάρχουν αρκετά τέτοια παραδείγματα και στο τέλος υπερτερεί μία πολύ γλυκιά γεύση για αυτό το project. Ειδικά όταν τα refrain δίνουν μία ώθηση («Almost Famous»), αντί να αφαιρούν («Cinderela Man»), όλα μοιάζουν μέλι γάλα. Τα λίγα μέτρια μουσικά τραγούδια είναι και ο λόγος που σαν σύνολο αρχίζει και παίρνει μπρος, μετά το πρώτο 20λεπτο.

Το πρώτο πράγμα που συνάντησα στον δίσκο, ήταν αυτό: «Cause somethings just don’t change / It’s better when they stay the same». Κάτι που σίγουρα μόνο τυχαίο δεν είναι, αφού και ο ίδιος κατάλαβε ότι δεν χρειαζόταν να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται, αλλά να αφήσει επιτέλους τα φαντάσματα του παρελθόντος πίσω του. Γιατί η αλήθεια είναι, ότι τελικά υπήρξαν αλλαγές, αρκετές αλλαγές. Πρώτα απ’ όλα και ο ίδιος φάνηκε να παίρνει διαζύγιο όχι μόνο από την γυναίκα του, αλλά και από το Hip-Hop Industry (ακούστε προσεκτικά τι λέει στο «25 To Life»). Ο Eminem του 2000 κηδεύτηκε μία και καλή στο «Recovery» και επίσης τελείωσαν οι τριτό-δεύτερες κόπιες του «Real Slim Shady». Επιτέλους αποφάσισε να κρατήσει τα φοβερά mic skills και να τα συνδυάσει με μία αλλαγή στον καλλιτεχνικό του προσανατολισμό. Δεν είναι τυχαία, ξαναλέω, η εμφάνιση αυτής της ποσότητας των τραγουδιστικών κουπλέ, σε συνδιασμό με την αύξηση των rap verses. Στις τελευταίες δύο δισκογραφικές του απόπειρες, το παρελθόν του πιο πολύ τον βάραινε, παρά τον έσπρωχνε για κάτι καλύτερο. Παραλίγο να γινόταν γραφικός, παρά αυθεντικός. Αν είχε και μία πιο προσεκτική υποστήριξη από του συνθέτες, ίσως θα είχαμε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα. Για τώρα, αρκεστείτε σ’ ένα πολύ ενδιαφέρον album, από τα πιο γεμάτα της χρονιάς και έχοντας έναν από τους κορυφαίους MCs να ανασυγκροτεί τον εαυτό του και να παρουσιάζεται όπως ακριβώς τον θέλαμε, αλλά και αρκετά διαφορετικό απ’ ότι τον είχαμε συνηθίσει.


Βαθμολογία: 4/5

Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Cold Wind Blows», «Going Through Changes», «Not Afraid», «Seduction», «Almost Famous», «Love the Way You Lie»

Tracklist:

1. “Cold Wind Blows”
2. “Talkin’ 2 Myself” (featuring Kobe)
3. “On Fire”
4. “Won’t Back Down” (featuring Pink)
5. “W.T.P.”
6. “Going Through Changes”
7. “Not Afraid”
8. “Seduction”
9. “No Love” (featuring Lil Wayne)
10. “Space Bound”
11. “Cinderella Man”
12. “25 to Life”
13. “So Bad”
14. “Almost Famous”
15. “Love the Way You Lie” (featuring Rihanna)
16. “You’re Never Over”
17. “Hidden Track”

Τον Εκτωρα Αποστολόπουλο τον ακούτε κάθε Παρασκευή στις 21.00 στο HotStation Goes Urban, αλλά τον διαβάζετε κι όλας στο μουσικό ιστολόγιο www.beat-town.com.