Η ώρα είναι 8 το απόγευμα. Το θρυλικό στάδιο Γουέμπλεϊ είναι ασφυκτικά γεμάτο από εκατόν πενήντα χιλιάδες χιλιάδες θεατές καθήμενους και μη. Αυτό το γεγονός είναι σίγουρα, όχι μόνο το γεγονός της χρονιάς αλλά το μουσικό γεγονός όλων των εποχών. Απόψε πρόκειται να βρεθούν μαζί πάνω στη σκηνή, πέντε από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στην ιστορία της μουσικής... Και μόνο που σκέφτομαι τα ονόματα με πιάνει ρίγος. Elvis Presley, Frank Sinatra, John Lennon, Freddy Mercury και Michael Jackson!!! Απίστευτο, ανεπανάληπτο, αδιανόητο...

Ξαφνικά τα φώτα χαμηλώνουν, το πλήθος σταματά και μια πασίγνωστη φιγούρα με λευκά ρούχα, μεγάλο γιακά, και καουμπόικες μπότες κάνει την εμφάνιση της.

Ο Elvis. O King Elvis. Tο πλήθος αρχίζει να ζητωκραυγάζει και ο μοναδικός Elvis Presley ξεκινάει να σιγοψιθυρίζει το «Love me tender». Παραλήρημα. Οι θεατές φωνάζουν, τραγουδούν, κλαίνε. Οι γυναίκες έχουν μπροστά τους το μεγαλύτερο είδωλο όλων των εποχών. Η βαθιά και μπάσα φωνή του ξεσηκώνει όσους τον ακούνε. Ακολουθεί το «Its now or never», το «Suspicious Minds», το «Always on my mind». Μετά από αυτά τα τραγούδια ήρθε η ώρα για την κίνηση που τον έκανε γνωστό, για την κίνηση που όταν την έκανε τα κοριτσόπουλα λιποθυμούσαν... Ξεκίνησε να τραγουδάει το «Jailhouse Rock» και το λίκνισμα των γοφών του ήταν απίστευτο.. Ο Presley τελείωσε την εμφάνιση του με το «Amazing Grace» και οι θεατές αναρωτιόντουσαν αν αυτό που ζούσαν είναι αληθινό...

Προτού κοπάσουν τα χειροκροτήματα εμφανίστηκε στη σκηνή ο δεύτερος καλλιτέχνης. Γκρι κοστούμι, γραβάτα και ένα καπέλο προσέδιδε στυλ αλλά και μαντεψιά για το ποιός είναι... «And now the end is near and so i face the final curtain...». Frank Sinatra. H φωνή του αιώνα. Η πιο αισθαντική φωνή όλων των εποχών. Το «Μy Way» ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθουν το «New York, New York», «Fly me to the moon», «Something Stupid», «Only the Lonely». Η ζέστη είναι μεγάλη αλλά η βραδιά καταπληκτική. Ο Frank Sinatra τελειώνει με το «Strangers in the night» και το μαγεμένο πλήθος ακούει με ανοιχτό το στόμα. Στη σκηνή πέφτει το φως μετά την αποχώρηση του Sinatra.

Όταν εμφανίζεται ξανά, υπάρχει ένα μικρόφωνο, ένα λευκό πιάνο ενώ σε αυτό βρίσκεται και ένας μακρυμάλλης ντυμένος στα λευκά, φορώντας κάτι παράξενα στρογγυλά γυαλιά μυωπίας... Η φωνή του είναι ιδιαίτερη, λεπτή και συνάμα ζεστή. Είναι ο John Lennon. Ο πιο πολιτικοποιημένος τραγουδοποιός της μουσικής, ο σταρ των Beatles, ο ονειροπόλος, ο δημιουργικός, ο συναισθηματικός Lennon. Tα πλήκτρα του πιάνου πατιούνται με μελωδικό τρόπο και το «Ιmagine» είναι γεγονός. Ολόκληρο το στάδιο με μιά φωνή τραγουδάει και ο Lennon δείχνει να το απολαμβάνει. Στη συνέχεια λέει κατά σειρά τα τραγούδια «Love» , «Jealous Guy», «Woman», «Watching the Wheels», «I am the Walrus».l Τελευταίο τραγούδι για τον John Lennon... «All we are saying is give peace a chance...». Οι θεατές εκστασιασμένοι τραγουδούν και χειροκροτούν τον τεράστιο Άγγλο...

H ώρα έχει πάει ήδη 11. Ξαφνικά η σκηνή φωτίζεται υπερβολικά και από το κέντρο της, βγαίνουν από κάτω οι δύο τελευταίοι καλλιτέχνες. Ο ένας ντυμένος στα μαύρα με το χαρακτηριστικό καπέλο του να του κρύβει σχεδόν όλο το πρόσωπο και ο άλλος με ένα λευκό φανελάκι, μια λευκή φόρμα και άσπρα αθλητικά παπούτσια... Michael Jackson και Freddy Mercury. Με το που ανεβήκανε στη σκηνή κοιτιούνται, γυρνάνε, κοιτάζουν και το κοινό και αρχίζουν να ψιθυρίζουν το διάσημο ντουέτο τους... «Τhere must be more to life than this» και χιλιάδες κόσμος παραληρεί. Αφού τελειώνουν το τραγούδι οι δύο μεγαλύτεροι performer στην ιστορία της μουσικής παίζουν με το κοινό. Ο Mercury κάθεται στο πιάνο και ξεκινάει. «Μama just killed the man...” και το στάδιο σείεται στους ρυθμούς του τελειότερου τραγουδιού που έχει γραφτεί ποτέ του «Bohemian Rapshody». Τελειώνοντας ο Jackson με ένα moon walk (σήμα κατατεθέν του) αρχίζει να τραγουδάει το «Βeat it» και συνεχίζει με «Billie Jean»,Τhriller», «Smooth Criminal» . Σειρά του Mercury. «Living on my own», «We are the champions» ,«Who wants to live forever», «Somebody to Love», «These are the days of our lives», «Iwant to break free».

Η συναυλία πλησιάζει στο τέλος της και οι πέντε κορυφαίοι καλλιτέχνες βρίσκονται αγκαλιασμένοι στη σκηνή. O Mercury δίνει το σύνθημα και το τελευταίο τραγούδι ξεκινάει. Οι Elvis Presley, Frank Sinatra, John Lennon, Freddy Mercury και Μichael Jackson τραγουδάνε με μια φωνή εκπληκτικά ένα μοναδικό μουσικό κομμάτι... «Empty spaces - what are we living for? Αbandoned places - I guess we know the score.. On and on! Does anybody know what we are looking for? Another hero - another mindless crime. Behind the curtain, in the pantomime. Hold the line! Does anybody want to take it anymore? The Show must go on! Τhe Show must go on! Yeah! Inside my heart is breaking, My make-up may be flaking, But my smile, still, stays on..!» Δύο μικρά παιδιά κάπου μέσα σε μια άκρη του σταδίου κοιτάζουν έξω από αυτό και συγχρόνως ακούνε το τραγούδι, που αν και ήταν αγέννητα όταν πρωτοβγήκε, μιλάει στην καρδιά τους.

«H πιο ωραία βραδιά που έχουμε ζήσει συμφωνείς?» λέει ο ένας μικρός στον άλλο.
Ο τελευταίος κουνάει καταφατικά το κεφάλι και κοιτάζει κάτω στο άπειρο του σύμπαντος.
Του σύμπαντος?
Ναι, γιατί μόνο στα άστρα θα μπορούσε να γίνει μια τέτοια συναυλία..
Ας συνεχιστεί το σόου λοιπόν...