Σήμερα πέρασα τη μέρα μου πίνοντας δροσερά μοχίτο στην πισίνα του Hilton Park και γδύνοντας με τα μάτια μου διάφορες κορασίδες που προφανώς δεν είχαν τη δυνατότητα να εκδράμουν στον Πρωταρά και να προσβάλουν την αισθητική των λιγοστών τουριστών μας.

Ανάμεσα στους 250 λουόμενους, παρατήρησα ότι, όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, τουλάχιστον οι 100 έχουν λερώσει το σώμα τους με κάποιο τατουάζ! Τι χαμός είναι αυτός που γίνεται με τα tattoo, ρε παιδιά; Έμεινε άνθρωπος χωρίς να χτυπήσει τουλάχιστον ένα; Το βρίσκω τρομερά χωρκάτικο πράμα και εξηγώ αμέσως το γιατί:

Κατ' αρχήν, γιατί να θες να κουβαλάς πάνω σου ένα σχέδιο για μια ζωή; Τι συμβολίζει πια αυτό το τατουάζ που αξίζει να το φέρεις στο δέρμα σου ώσπου αυτό να λιώσει; Είσαι κύριε μου επιζώντας αεροπορικής τραγωδίας και θέλεις να «χτυπήσεις» την ημερομηνία διάσωσης επάνω σου, να το θυμάσαι μια ζωή; Δεκτόν! Κέρδισες τη μάχη με τον καρκίνο και για να το γιορτάσεις αποφάσισες να «χτυπήσεις» την ημερομηνία που ξορκίστηκε το κακό; Δεκτόν!

Αλλά το να κουβαλάς στο δέρμα σου, λατινικά αποφθέγματα (τα οποία αμφιβάλλω αν ξέρεις και τι σημαίνουν), κινέζικες γραφές (ελληνικά να γράψεις δεν ξέρεις, τα κινέζικα σε μάραναν), λουλουδάκια (φκιόρα του μπαξέ), αστεράκια και συρματοπλέγματα στο μπράτσο, το βρίσκω τρομερά ντεπασέ! Μα, καλά! Την ώρα που χτυπάτε το tattoo, δεν σκέφτεστε ότι έχουν το ίδιο το απαράλλαχτο άλλοι 100.000 Κυπραίοι; Ντύνεστε που ντύνεστε όλοι με τον ίδιο κώδικα αποδεικνύοντας πως πάσχετε από πρωτοτυπία και προσωπικότητα, τώρα χτυπάτε και τα ίδια tattoo; Ήμαρτον! Και να πω ότι σας τα χτύπησε ο Salvador Dali, ο Τσαρούχης ή κάποιος κορυφαίος ζωγράφος να πω: «πάει στο διάολο!» Αλλά να με τρυπά με τη βελόνα ένας χασικλής για ένα δίωρο για να κυκλοφορώ εφ’ όρου ζωής με τον λεκέ στο μπράτσο, πάει πολύ!

Μα δεν φταίει κάνας άλλος, παρά οι δήθεν σελέμπριτι και άλλοι διάττοντες αστέρες που χτυπάνε πλέον τα tattoo πιο συχνά και απ' όσο οι παπάδες χτυπάνε τις καμπάνες! Η Βίσση, η Θεοδωρίδου και ο Τσαλίκης χτύπησαν ατάκες αφιερωμένες στα παιδιά τους, ακολουθώντας κατά πόδας το παράδειγμα του David Beckham. Πρόσφατα, έπραξε το ίδιο και ένας γνωστός μου ορμώμενος από τη νεογέννητη κόρη του. «Ήθελα να εκφράσω την αγάπη που μας δένει» δήλωσε με καμάρι. Αν κρίνω από τα ψυχολογικά που δέρνουν τη Σοφία Καρβέλα, αλλά και τις κόρες της Θεοδωρίδου από τα απανωτά διαζύγια, ωραίο τρόπο βρήκατε όλοι για να εκφράσετε την αγάπη προς τες κόρες σας! Μήπως να δείχνατε λίγη φροντίδα και γονική μέριμνα, παρά να «χτυπάτε» τατουάζ οικογενειακώς;

Αυτά βλέπουν οι κοινοί θνητοί, αυτά μιμούνται! Ήθελα να ‘ξερα όταν περάσει η μόδα τους τι θα τα κάνετε! Διότι αποκλείεται όλοι σας να κρύβετε κάποιον μυστικό ή μυστήριο συμβολισμό στο σχέδιο και να θέλετε να το κουβαλάτε μαζί σας για μια ζωή. Η Βίσση ήδη δήλωσε ότι μετάνιωσε για το ένα από τα έξι που έκανε. Αλλά η Βίσση δεν είναι το μέτρο. Η Βίσση έχει και εκατό χρυσούς και πλατινένιους δίσκους στο παλμαρέ της. Οι υπόλοιποι τι έχετε και μου μετατρέψατε το σώμα σας σε ταπετσαρία βερσαλλιών;

Θεωρώ τη δερματοστιξία πολύ ‘δεύτερη’ και φτηνή επιλογή επίδειξης. Διότι μόνο επίδειξη μπορεί να είναι. Αλλά αφού λυσσάξατε για tattoo, σώνει και καλά, το μπλογκ εισηγείται τον μιμητισμό των μικρών Ρωσίδων tAtU, που αντί να τρυπιούνται με βελόνες, ρίχνουν εκεί ένα λεσβιακό γλωσσόφιλο και ...παν' οι φαντάροι μας μπροστά! (αν δεχτούν να υπηρετήσουν πρώτα).