Όσο ανυπόμονος και να ήμουν αυτές τις μέρες, άλλο τόσο φοβόμουν για το τι θα μπορούσα να αντικρίσω στην νέα ολοκληρωμένη δουλειά των Linkin Park. Λίγο η τεράστια εκτίμηση που τρέφω για όλα τα μέλη αυτού του group, λίγο και η τρομακτική απογοήτευση που ένιωσα στο άκουσμα του «Minutes To Midnight», ήταν λογικό να είμαι αρκετά ανήσυχος για το τελικό αποτέλεσμα αυτής της ηχογράφησης.

Ανεξάρτητα για το αν ανήκει κανείς στους απογοητευμένους ακροατές ή σ’ εκείνους που «γούσταραν» την τελευταία τους κυκλοφορία, όλοι συμφωνούν στο εξής: Χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για ένα από τα πιο πετυχημένα και πιο ενδιαφέροντα μουσικά συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας.

Ο λόγος για τον οποίο δεν τρελάθηκα με την προηγούμενή τους απόπειρα είναι πολύ απλός: Έλλειψη εκπλήξεων. Μπορεί κάποια κομμάτια να ήταν ωραία και καλά δομημένα, αλλά ήταν προβλεπόμενα και έλειπε αυτό το ομαδικό ψάξιμο που έκαναν στις συνθέσεις των τραγουδιών τους. Για καλή μου τύχη, στο «A Thousand Suns» υπάρχουν αρκετοί πειραματισμοί, νέες ιδέες και προσπάθειες να ξεφύγουν από συνηθισμένα μονοπάτια. Καταρχήν, το πιο βασικό στοιχείο είναι ο τρόπος που αναπτύσσεται όλο το CD. Τα πολλά interludes που βρίσκονται ανάμεσα στα μεμονωμένα tracks κάνουν τον δίσκο να κυλάει εξαιρετικά και να παρουσιάζονται οι υπεύθυνοι του executive producing πιο ώριμοι από ποτέ. Μία σφραγίδα του θρυλικού Rick Rubin, που βρίσκεται γι’ άλλη μία φορά στην μουσική επιμέλεια και στον σχεδιασμό του album μαζί με τους Linkin Park. Κατά την άποψή μου, ο δίσκος κερδίζει ιδιαίτερα σαν σύνολο, αφού οι δημιουργίες δένουν πολύ σωστά μεταξύ τους, παρ’ όλο που στην σύνθεσή τους παρατηρούνται αρκετά μεγάλες διαφορές (από ηλεκτρονικούς ήχους, βαρβάτα beats, μέχρι και ήρεμες κιθάρες).

Το γεγονός ότι άφησαν τον σίγουρο δρόμο και επέστρεψαν στην φάση όπου προσπαθούσαν να συνδυάσουν διαφορετικούς ήχους και πιο περίεργες παραγωγές, είναι το πιο ευχάριστο νέο σε αυτά τα 47 λεπτά. Μπορεί να μην έχουν τον εντυπωσιασμό των πρώτων δύο επίσημων δίσκων, αλλά τουλάχιστον δεν βρέθηκαν τραγούδια που προσπερνιούνται χωρίς δεύτερη σκέψη. Έχουν αλλάξει ρότα σε αυτό το album και ίσως η απουσία του «εύκολου» songwriting συνέβαλλε στο να μην μείνω με ανοιχτό το στόμα ή στην απουσία ενός «αιώνιου κολλήματος», όπως στην περίπτωση του «In The End». Αυτό όμως δεν αναιρεί την προσπάθεια που κατέβαλαν να παρουσιάσουν κάτι ενδιαφέρον σε ηχητικό επίπεδο και όχι τόσο περιορισμένο. Το «When They Come For Me» περνάει από σαράντα κύματα, αφού μου άρεσε η αρχή, έκανε μία κοιλιά στα μέσα της δημιουργίας και στο κλείσιμο με κέρδισε απόλυτα. Σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν τα τέλεια επίπεδα των «Meteora» ή το φοβερό Hip-Hop συναίσθημα που έβγαλαν με το «Reanimation», αλλά τουλάχιστον διακρίνονται σε κάποια σημεία (π.χ. με το ενεργειακό «Blackout»). Δεν εμφανίζεται ένας Mike Shinoda που να είναι 100% σε φόρμα (ίσως τον επηρέασε το γεγονός ότι γενικότερα δεν υπήρχε αρκετός χώρος για να «χώσει» όπως παλιά), δεν ακούς έναν Chester που θα σου σηκώσει την τρίχα, αλλά…

…συναντάς ένα group που κάνει κάτι το ενδιαφέρον. Κάτι που θα σε κάνει να μην κλαις τα λεφτά σου για να ακούσεις κλισέ ή ξαναζεσταμένο φαγητό. Όσες ατέλειες και να έχει, όσο και να απέχει από το χρυσό τους ξεκίνημα, άλλο τόσο βάθος έχει ως CD ώστε να κρατήσει τον μέσο ακροατή. Δεν πρόκειται να σας δοθεί η εντύπωση ότι κρατάτε τον καλύτερο δίσκο τους στην μέχρι τώρα καριέρα τους, αλλά σίγουρα δεν θα απογοητευτείτε με το αποτέλεσμα. Ίσως, με την επόμενη τους κυκλοφορία να έρθει η στιγμή για να επιστρέψουν στα παλιά τους λημέρια, γιατί πολύ απλά εκεί είναι άπιαστοι. Έως τότε όμως, θα απολαύσω το «A Thousand Suns» που προσφέρει λίγο από την παλιά τους ενέργεια («Wretches & Kings») αλλά και κάτι το διαφορετικό («Robot Boy»). Με αρκετά πιο σοβαρό ύφος και πιο μελοδραματικό στυλ (από το «catchy» στιχουργικό γράψιμο του 2000, φτάσαμε στους Oppenheimer και Martin Luther King), δείχνουν πιο φρέσκοι και εμπνευσμένοι απ’ ότι το 2007.



Βαθμολογία: 3,5/5

Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «When They Come for Me», «Waiting for the End», «Blackout», «Wretches and Kings»

Tracklist:

1. “The Requiem”
2. “The Radiance”
3. “Burning in the Skies”
4. “Empty Spaces”
5. “When They Come for Me”
6. “Robot Boy”
7. “Jornada del Muerto”
8. “Waiting for the End”
9. “Blackout”
10. “Wretches and Kings”
11. “Wisdom, Justice, and Love”
12. “Iridescent”
13. “Fallout”
14. “The Catalyst”
15. “The Messenger”

Διαβάστε την κριτική αλλά δείτε και τα video clips από αυτό το άλμπουμ στο Beat Town - Linkin Park – A Thousand Suns