Όταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Pharrell για την φετινή χρονιά είναι η παρουσία του στους Swedish House Mafia και στο κομμάτι «One», καταλαβαίνει κανείς τον λόγο για τον οποίο έχει γίνει αποδέκτης σκληρής κριτικής τον τελευταίο καιρό. Όχι άδικα, αφού πρώτος εγώ έχω μεταφέρει τις απορίες μου και την έκπληξη που νιώθω όταν ακούω τα απανωτά μετριότατα beats που δίνει στους συναδέλφους του. Βέβαια, δεν είναι μόνος του σε αυτόν τον τομέα (ας μην βγάζει ο Chad Hugo απέξω την ουρά του). Αρκετοί έχουν την κυκλοφορία αυτή ξεγραμμένη μουσικά. Εγώ, έχοντας δει μία μικρή φωτεινή ένδειξη ελπίδας στον ήχου του «Hypnotize U», είπα να το τολμήσω…

Η παραγωγή των Daft Punk έπρεπε κατά την άποψη μου να αποτελέσει η σημαία του δίσκου και όχι το εντελώς άχρωμο «Hot N’ Fun». Δεν λέω, πολλές φορές πρέπει να θυσιάζονται τα καλά κομμάτια για να προωθηθεί το radio airplay, αλλά το συγκεκριμένο single ήταν αδιάφορο. Το καλό του «Nothing» είναι ότι το catchy’ και εύκολο μπιτάκι δεν είναι αντιπροσωπευτικό για εκείνο . O δίσκος κυλάει σε πολύ πιο soft ρυθμούς, με ελάχιστο ραπάρισμα και έναν αρκετά ενδιαφέρον ήχο. Ναι καλά διαβάζεται, οι N*E*R*D επιστρέφουν με σωστές βάσεις και παραγωγές που δεν θυμίζουν και τόσο R&B. Ο Pharrell επέλεξε να προβάλει τις φωνητικές του ικανότητες μ’ έναν κατά βάση Pop sound και με αρκετά στοιχεία από Jazz και Funk. Προσωπικά, το βρήκα πολύ καλόγουστο και για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, έχω στα χέρια μου πολλές συνθέσεις σε αρκετά ικανοποιητικά επίπεδα από το συγκεκριμένο group.

Προσοχή! Δεν είπα ότι θα ακούσετε ένα δεύτερο «Provider» ή ότι προσφέρονται νέες κατευθύνσεις και ιδέες από τα hitmaker – μυαλά αυτών των κυρίων. Απλά, πιστεύω ότι με χορευτικά κομμάτια σαν το «Party People» ή πιο ήρεμες ενορχηστρώσεις («Help Me», «Life as a Fish») καταφέρνει και μεταδίδει έναν πλουραλισμό, ο οποίος ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των ημερών. Μάλλον έβλεπαν και οι ίδιοι ότι το τελευταίο διάστημα οι Hip-Hop παραγωγές τους δεν την «πάλευαν» και θεώρησαν πιο σοφό να το γυρίσουν σε πιο soulfoul περιεχόμενο. Αυτή η απόφαση αποδείχθηκε χρυσός, γιατί με αυτό τον τρόπο το «Nothing» δείχνει συγκροτημένο και όχι υπερβολικά φτηνό. Προς το τέλος έπεσε λίγο η θετική εντύπωση που αποκόμισα, νιώθοντας ότι σιγά σιγά τους τελειώνει το πυρομαχικό υλικό. Φαίνεται πως και οι ίδιοι έβλεπαν ότι οι άσσοι τους άρχισαν να εξαντλούνται ο ένας μετά από τον άλλον και γι’ αυτό το κράτησαν στα δέκα tracks. Εξαίρετη επιλογή, κάτι που αποδεικνύεται και από το (κακό) πρόσωπο που έδειξε η Deluxe Edition στην οποία αναφέρομαι μετά το βασικό άρθρο. Πριν κλείσω, θέλω να εκφράσω και το παράπονο μου για τις συνεργασίες, από τις οποίες δεν πρόλαβαν να πάρουν το 100%. Ο T.I. ξεκινάει ορεξάτος, έτοιμος να προσφέρει ένα χαρακτηριστικό feat σε μία τέτοιου είδους δημιουργία, αλλά…

…προτού καλά – καλά φτιάξει το κλίμα, το κουπλέ του τελειώνει. Όπως και έναν λάθος χειρισμό ανακάλυψα στην πρόσθεση της Nelly Furtado σ’ ένα ιδιαίτερα προβλέψιμο τραγούδι. Αυτά είναι τα λάθη που μαζί με την έλλειψη κλασσικού υλικού, απαγορεύουν σε αυτό το CD να «χαρακτηριστεί εξαιρετικό», «πολύ καλό» και άλλοι τέτοιου είδους υπερθετικοί χαρακτηρισμοί. Παρ’ όλα αυτά, πέρασα ευχάριστα την ώρα μου με αυτό το LP, το οποίο μου φάνηκε συνολικά πιο διασκεδαστικό ακόμα και από την τελευταία τους δουλειά. Είναι μία κυκλοφορία που θα αρέσει σε αρκετό κόσμο, που αναζητά ένα Pop album με αρκετές επιρροές από άλλες μουσικές, οι οποίες συνοδεύονται από την αρχή ως το τέλος με μία αναγνωρίσιμη φωνή.



Κομμάτια Που Ξεχώρισαν:

Tracklist:

1. “Party People” feat. T.I.
2. “Hypnotize U”
3. “Help Me”
4. “Victory”
5. “Perfect Defect”
6. “I’ve Seen the Light” / “Inside of Clouds” (Interlude)
7. “God Bless Us All”
8. “Life as a Fish”
9. “Nothing on You”
10. “Hot-N-Fun” feat. Nelly Furtado

Deluxe Edition: Τα έξτρα κομμάτια που προσφέρονται στην ενισχυμένη έκδοση αυτού του δίσκου, προσωπικά τα θεωρώ ένα-δύο levels πιο κάτω από το υπόλοιπο project. Είτε με εκνευριστικά ρεφρέν, είτε με υπερβολικά πεζές παραγωγές, νομίζω θα είσαστε καλυμμένοι με το βασικό μέρος του «Nothing» το οποίο δένει και καλύτερα.