Δεν θέλω να μπω στην λογική του συνηθισμένου (από ΜΜΕ, ιστορικούς αναλυτές) εορτασμού της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως κατ επανάληψη γίνεται όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θέλω να θυμηθώ δακρύβρεχτες ιστορίες, γιατί οι περισσότερες με τον τρόπο που διατυπώνονται και ακούγονται είναι άκρατος λαϊκισμός... Και όλα αυτά στον βωμό του «να πούμε κάτι και εμείς», «να γίνουμε αρεστοί», «να γίνουμε μέρος του όλου», «να φανούμε λιγάκι βρε αδερφέ»... Την ηρωική προσπάθεια εκείνης της γενιάς, εκείνων των παιδιών την έχει καταγράψει η Ιστορία όπως μόνο εκείνη ξέρει. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, δήθεν τιμές, ψεύτικους εορτασμούς, φλας και ενσταντανέ... Με σοβαρότητα, μεγαλοσύνη, αξιοπρέπεια όπως πραγματικά αρμόζει στη πιο ένδοξη σελίδα της ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.


Σκοπός του κειμένου μου είναι να θυμηθούμε παρέα ένα πρόσωπο που ενσάρκωσε με τον καλύτερο τρόπο το κλίμα εκείνης της εποχής και την δίψα του ελληνικού λαού για ένα καλύτερο αύριο, άσχετα αν αυτό δεν ήρθε ποτέ...

Ο Σπύρος Μουστακλής γεννήθηκε το 1926 στο Μεσολόγγι και ήταν από τους ικανότερους στρατιωτικούς της εποχής του. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και αργότερα έλαβε μέρος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις (1946-49) και συμμετείχε στο κίνημα του Ναυτικού όπου συνεργάστηκε με τους αξιωματικούς του ναυτικού με τον βαθμό του Ταγματάρχη. Το κίνημα του Ναυτικού προδόθηκε πριν την εκδήλωσή του, με αποτέλεσμα μεταξύ των αξιωματικών να συλληφθεί και ο ίδιος στις 22 Μαίου 1973.

Εκεί αρχίζει και το δράμα του ηρωικού Ταγματάρχη. Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια από τους γνωστούς βασανιστές της εποχής. Χτυπήματα στα γεννητικά όργανα, στις πατούσες των ποδιών, με ξύλα, σίδερα, ότι μπορούσε να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Κάψιμο με τσιγάρο, ξερίζωμα μαλλιών, ψυχολογικά βασανιστήρια... Και όλα αυτά επειδή απλά δεν μίλησε, δεν έδωσε πληροφορίες... Τα βράδια στο κελί ήταν δύσκολα και τα βασανιστήρια ατελείωτα. Κατά τη διάρκεια αυτών των βασανιστηρίων που από τους βασανιστές του χαρακτηρίστηκαν «απρόσεκτα», ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να διακομιστεί στο ΚΑΤ. Εκεί παρέμεινε δύο χρόνια. Το εγκεφαλικό του προκάλεσε ολική παραλυσία..

Η Ντία Τσερμπίνη, φυσιοθεραπεύτρια στο ΚΑΤ εκείνο το διάστημα αναφέρει στην «Κυριακάτικη»... «Ήταν ένα μαύρο σώμα με πληγές παντού. Ήταν φρικτό. Ύστερα από πέντε μήνες ο Σπύρος Μουστακλής άρχισε να σηκώνεται, με τη βοήθεια της Χριστίνας, της γυναίκας του, και των νοσοκόμων του ΚΑΤ, μόνο με βοηθητικά μηχανήματα...»

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σηκώθηκε. Είχε βουίξει όλος ο έκτος όροφος: - Ο Σπύρος σηκώθηκε! Ο Σπύρος σηκώθηκε! Από στόμα σε στόμα. Είχαμε ανατριχιάσει από χαρά όλοι...» Καθημερινή συντροφιά του μετά τη μεταπολίτευση ήταν ο Αλέκος Παναγούλης, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Αλευράς. Αυτοί που ήξεραν και βίωσαν και το πριν και το μετά. Έζησε δυόμισι χρόνια στο δωμάτιο 609 και κατάφερε να βγει από το νοσοκομείο, γιατί ήταν ήρωας όχι μόνο πριν... αλλά και μετά.

Από το Μάιο του 1973 έως τις 28 Απριλίου του 1986 που πέθανε δεν μίλησε ποτέ όπως όλοι οι άνθρωποι. Οι μόνες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του ήταν οι βρισιές που έλεγε στους βασανιστές του τις ώρες της φρίκης. Ήταν οι μόνες που έμειναν χαραγμένες στον εγκέφαλό του. Οι άλλες σβήστηκαν από τα χτυπήματα...

Μετά τον θάνατο του Σπύρου Μουστακλή η Πολιτεία τον τίμησε με τον βαθμό του Αντιστρατήγου... Αυτή ήταν η τιμή του συντεταγμένου, δημοκρατικού κράτους για τις 47 μέρες που πέρασε στην Κόλαση...


Πηγές : «Κυριακάτικη», Βικιπαιδεία