Κακό θέατρο από τον πανικόβλητο κυβερνητικό θίασο:

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μίλησε στη Νέα Υόρκη για «απ' ευθείας πώληση» ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, δημοσιοποιώντας τη δέσμευση που ανέλαβε η κυβέρνησή του με την υπογραφή του Μνημονίου... Εδώ η αφετηρία. Εδώ το στίγμα. Στο Μνημόνιο. Παραφράζοντας τη ρήση του βυζαντινού αυτοκράτορα Θεόφιλου: «Διά Μνημονίου ερρύη τα φαύλα»

(...Παίζοντας με τις λέξεις, η Ν.Δ. οχυρώνεται πίσω από την «αξιοποίηση» για να αντιδιαστείλει τη συμπεριφορά της από εκείνη της κυβερνήσεως. Αδικος κόπος: είχε προλάβει ο σύμβουλος του κ. Σαμαρά, κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης, να ξεχερσώσει τον δρόμο που οδηγεί στην εκποίηση και να μην αφήσει περιθώριο παρανοήσεων... Με δυο λόγια: δυο κόμματα, μια πολιτική. Και τα δυο «βλάπτουν τη Συρία το ίδιο») ***


Α! Είχε τόσες ειδήσεις, χθες, από το γήπεδο του κόσμου, υποβολέα:
Είχε την αποκάλυψη ότι ο Χέρμαν Μέλβιλ εμπνεύστηκε τον «Μόμπι Ντικ» από την πραγματική ιστορία ενός νεαρού καπετάνιου, ο οποίος όμως είχε επιζήσει μετά την επίθεση μιας τεράστιας φάλαινας...
Είχε τα δάκρυα του Ρονάλντο, και το πικρό μυστικό της υγείας του...
Είχε το φρικώδες «τσιπ της απιστίας» που εφηύραν Βρετανοί επιστήμονες (βλ. στα «Εσω»)...
Είχε την υστερία των ισπανικών αρχών για το τσιγάρο (απαγορεύτηκε σε ηθοποιούς να καπνίζουν την ώρα της παράστασης, αν και το απαιτούσε ο ρόλος τους)...
Είχε, προπάντων, τους Χιλιανούς μεταλλωρύχους -τους θυμάσαι, υποβολέα- που έζησαν οριακά επί δύο μήνες τον ίλιγγο της ζωής και του θανάτου: μαριχουάνα και σκέψεις για αυτοκτονία, φουσκωτές κούκλες για σεξ (δεν τις έλαβαν τελικά) και πιθανότητες κανιβαλισμού («Το σκέφτηκα», είπε ένας εξ αυτών, ο Μάριο Σεπούλβεδα. «Δεν αισθανόμουν άβολα, ούτε φοβόμουν»

*** Αλλά εμείς, εδώ. Να σφυροκοπάμε σαν γύφτοι το αμόνι της σκληρής πραγματικότητας και της απελπισίας...