Με το που πέθανε ο Παπάζογλου, φτιάχτηκε το γκρουπ «Εις μνήμην του μεγάλου τραγουδοποιού Νίκου Παπάζογλου» στο Facebook και γρήγορα ξεπέρασε τα 100.000 μέλη! Αυτά, βεβαίως, μετά θάνατον - πόσα μέλη (θα) είχε ένα γκρουπ για τον τραγουδιστή όσο ζούσε; Πόσο άβολο (σχεδόν γελοίο) είναι να διαβάζεις τα σχόλια που απευθύνονται προσωπικά στον ήδη νεκρό Παπάζογλου - αμηχανία, όλα φωνάζουν μελοδραματική νεκρολαγνεία. Π.χ.:

«ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ “ΙΝΔΙΑΝΕ’”!!! ΘΑ ΖΕΙΣ ΠΑΑΑΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ!!! ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΕΣΕΝΑ!!!! ΑΝΤΙΟ, ΜΕΓΑΛΕ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!»
και: «Στη μεγαλύτερη συναυλία σου απόψε... εκεί, με αγαπημένους σου συναδέλφους... φόρα το κόκκινο μαντήλι σου και δώσ’ τα όλα, όπως έκανες πάντα!».

Αν, όμως, όσοι άφησαν τέτοια σχόλια σ’ έναν άψυχο ψηφιακό τοίχο μιας φαντασιακής κοινότητας νιώθουν πραγματικά καλύτερα, δεν νομίζω ότι μας πέφτει λόγος.

Παλιά όταν πέθαινε κάποιος αγαπημένος μας καλλιτέχνης (μιλάω για τότε που δεν υπήρχε το ίντερνετ) θα το αναφέραμε στην οικογένεια, μπορεί να το λέγαμε με καναδυό φίλους, άντε να αγοράζαμε και μια εφημερίδα την επόμενη μέρα για να κρατήσουμε τη σελίδα ανακοίνωσης του θανάτου του.

Υποστηρίζω πως (παρά τις υπερβολές του) και ο Θρήνος έχει βελτιωθεί χάρη στο ίντερνετ. Το νιώθεις, το ζεις, βλέπεις βιντεάκια, ψάχνεις παλιές συνεντεύξεις, μαθαίνεις πράγματα. Και το κυριότερο: βλέπεις πως δεν είσαι μόνος. Είτε πενθείς τον Χάρολντ Πίντερ είτε τον Απόστολο Σουγκλάκο, η ψηφιακή παρέα αναπληρώνει ένα κενό.

Όταν είχε πεθάνει ο Άντι Γουόρχολ το 1987 δεν είχα με ποιον να το συζητήσω - αν είχε πεθάνει σήμερα θα είχαμε (μακάβριες) χαρές και πανηγύρια. Και μπορεί να σταματούσα να σνομπάρω το Facebook (δεν είχα, δεν έχω, δεν θα έχω) για να γίνω μέλος στην υποθετική σελίδα «Εις μνήμην του μεγάλου εικαστικού Andy Warhol που πέθανε χτες»...

Εξάλλου στη σκληρή πραγματικότητα του θανάτου όλοι μας αντιδρούμε με διαφορετικούς τρόπους.

Και, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, όλοι οι τρόποι είναι σωστοί.

Πηγή: Από την LIFO και τον ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ