Λίαν προσφάτως απέκτησα έναν καινούριο, αλλά ιδιαιτέρως μουλωχτό εχθρό, όχι...όχι, μη βιαστείτε να καταλήξετε σε βιαστικά συμπεράσματα, δεν ακούει στ' όνομα Δ.Ν.Τ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Οίκος αξιολόγησης FITCH κι άλλα τέτοια συναφή δεινά που μας κατατρέχουν ως έθνος τελευταία.

Ο δικός μου εχθρός ακούει στο εξευτελιστικό και ποταπό όνομα..."πόδι της χήνας"!. Να λείπουν τα ειρωνικά χάχανα παρακαλώ, γιατί το θέμα είναι αρκετά σοβαρό και απασχολεί αναρίθμητες γυναίκες ηλικίας άνω των  30, περισσότερο κι από την αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας, μη σας πω κι από το τέλος του "Νησιού" με τον πριγκηπικό γάμο μαζί!

Τη χήνα για καθαρά συμβολικούς λόγους θα την ονομάσουμε Μέρκελ, ούτως ώστε να λάβει την περιφρόνηση  και το χλευασμό που της πρέπουν.

Το πόδι της, ουδόλως ευπρόσδεκτο και μεταξύ μας, τεράστιο και χοντροκομμένο, ένεκα της Βαυαρικής-Βαρβαρικής της καταγωγής, (αυθαίρετο το συμπέρασμα, αλλά πολύ βολικό στην προκειμένη περίπτωση), έχει στρογγυλοκαθίσει, κοινώς "θρονιαστεί" φαρδύ πλατύ στην άκρη του ματιού, έχει "καταλάβει" εν ολίγοις ολάκερη επικράτεια σαν ξένος κατακτητής-καταπατητής που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο κι όσο πάει εξαπλώνεται ταχύτατα σαν επιδημικός ιός. Για όσους γνωρίζουν, το φαινόμενο μιας τέτοιας "εισβολής" συνδέεεται άρρηκτα με μια έννοια που δεν ξέρω γιατί, αλλά την αποφεύγω συστηματικά τελευταία, όπως οι Ευρωπαίοι Εταίροι τα Ελληνικά ομόλογα ένα πράμα, την ηλικία, τη βιολογική εννοώ πάντα.

Η απαίσια χήνα Μέρκελ λοιπόν, δε χαμπαρίζει από το γεγονός ότι αισθανόμαστε ωσάν ανέμελες, πλην συνειδητοποιημένες εικοσάρες, (έστω και δύο σε μονή συσκευασία, σε υπερκαταναλωτική κοινωνία ζούμε άλλωστε ή τουλάχιστον ζούσαμε ως τα τώρα...). Εξυφαίνει που λέτε δολοπλοκίες και δρα συνωμοτικά, προσεταιριζόμενη άσπονδους εχθρούς σε κοινό εναντίον μας μέτωπο.

Για εκείνη δηλ, ο "έξω από δω" αιώνιος εχθρός ο...χρόνος, είναι φιλαράκι "κολλητό" κι οχι ο διάολος προσωποποιημένος ως θα πρεπε. Και να σου τα ξόρκια και να σου τα μαντζούνια με τις κωδικοποιημένες στη σύγχρονη έκδοσή τους ονομασίες, "botox", "υαλορουνικά", "κυτταροαναπλαστικά" και "λιποδιαλυτικά", αλλά του κάκου φίλες μου, έχει "σπάσει" όλους τους μυστικούς κωδικούς βλέπετε η σκρόφα και είναι πλήρως ενημερωμένη, για την ακριβή μέχρι δευτερολέπτου χρονική στιγμή που αντήχησε το πρώτο μωρουδιακό "ουά" της καθεμιάς μας στην αίθουσα του μαιευτηρίου. (Να λείπουν τα κακεντρεχή σχόλια, ναι, ναι, υπήρχαν μαιευτήρια στην εποχή μας κι όχι δεν αποτελούν ευρήματα αρχαιολογικής σκαπάνης!)

"Τι θες κυρά μου απρόσκλητη στα φρεσκο-διατηρημένα προσωπάκια μας;" Εύλογη η απορία και η έκπληξη συνάμα (?/!). "Οι δυο-τρεις άσπρες τριχούλες ή μάλλον ασπρόμαυρες, γιατί εντελώς άσπρες με τίποτα δεν τις λες που έκαναν δειλά την εμφάνισή τους την προηγούμενη βδομάδα, κατάλαβαν το σφάλμα τους και ήδη μαζεύουν το μπογαλάκια τους", συνεχίζουμε ακάθεκτα το εσωτερικό παραμιλητό μας. "Δίνε του τώρα κι εσύ", συμπληρώνουμε απειλητικά μεν, με μια μικρή δόση απόγνωσης δε.

Σε τούτη τη λέξη, "απόγνωση" συνοψίζεται το ψυχολογικό μας status, με την θρονιασμένη του καλού καιρού πλέον βρωμοχήνα να επιδεικνύει απροκάλυπτα τα κάλλη της, τα τεράστια πόδια της σε όλο τους το μεγαλείο, καταποντίζοντας τα αλλοτινά δικά μας. Κι όμως, δε μπορεί, κάποια εξοντωτική-θεραπευτική μέθοδος θα υπάρχει, τι στο καλό, τόσες επιστημονικές έρευνες, τόσες μελέτες αδυνατούν να επουλώσουν το πληγωμένο μας γυναικείο γόητρο; Τί να σου κάνουν τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά και τα master αν δε μπορείς να βρείς λύση στα προβλήματά σου, ή τουλάχιστον σε ένα από αυτά;

Κατόπιν ωρίμου (λέμε τώρα) σκέψεως, κατέληξα στο ότι η "θεραπεία" είναι προσωπική και εξατομικευμένη που μπορεί να "κρύβεται" σε "απλά μυστικά ομορφιάς". Πριν σπεύσετε όμως να "χτυπήσετε" τ' ασπράδια στο blender, αφήνοντας το κέικ που χατε τάξει στην οικογένεια για την ερχόμενη βδομάδα-μήνα-χρόνο, πριν "ταπετσάρετε" το μουτράκι σας με τις τελευταίες χοιρινές σπάλες που εντοπίσατε τυχαία στην κατάψυξη για μια πρόχειρη τόνωση, αναλογισθείτε τι έκαναν σε ανάλογη περίπτωση, κάποιες "διάσημες φίλες" που για να το θέσουμε όσο πιο διακριτικά γίνεται, η πενταήμερη αποτελεί γι' αυτές μια μάλλον μακρινή και ξεθωριασμένη ανάμνηση!

Για την φίλη μας λοιπόν τη Ντέμι (Μουρ) το γιατρικό-ελιξίριο ακούει στ' όνομα Άστον (αυτή βέβαια άκουσε "Πιάσ τον" κι έπραξε αναλόγως), για τη θρησκευόμενη Μαντόνα, Jesus και για τη δική μας την Έλλη, σημασία δεν έχει τ' όνομα, σημασία έχει ότι πρόκειται περί νεαρού, σχεδόν αμούστακου νεαρού μπασκετμπολίστα που μέχρι πέρυσι το Καλοκαίρι τον κυνηγούσε η μαμάκα στην παραλία μ' ένα βραστό αυγό κι ένα μπολ κεφτέδες παραμάσχαλα! Τυχαίο; Δε νομίζω!

Οπότε για σένα αγαπητή φίλη μπορεί να λέγεται Ασημάκης τάδε (τυχαίο τ' ονοματάκι) , συμφοιτητής κι όχι συμμαθητής (γιατί τότε θα χουμε άλλα θέματα) του υιού στο Πανεπιστήμιο. Τώρα αν ανήκεις στις "ατυχήσασες" και τα παιδιά σου βρίσκονται ακόμη στο δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο, θα χρειαστεί να επιδείξεις από λίγη έως "γαϊδουρινή" υπομονή, καθότι δεν προνόησες όταν "έπρεπε" κι όχι ν' αρχίσεις ξάφνου να παρακολουθείς μανιωδώς στην tv τη " Ντόρα"  την εξερευνήτρια, εκεί που δεν "ξεκόλλαγε" το μάτι σου από "τα μυστικά της Εδέμ" και "τη ζωή της άλλης". Και για να μην τρέφεις αυταπάτες, να θυμάσαι πάντα ότι εσύ μεγάλωσες με carnation, ενώ αυτοί με milko!

Σας χαιρετώ, αρχίζει η Πάτυ!