Την Παρασκευή 22 Ιουνίου η «Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων υποδέχεται τον Παντελή Θαλασσινό της παράδοσης, της ευαισθησίας και της μελωδικότητας. Μαζί του σ’ αυτή την μαγική βραδιά η Νάνα Μπινοπούλου.
Παρασκευή 22 Ιουνίου - ο Παντελής Θαλασσινός στην Τεχνόπολη στο Γκάζι: "Με τη μουσική του, έκανε πραγματικότητα το παιδικό του ποδοσφαιρικό όνειρο... έπαιξε στα μεγαλύτερα γήπεδα της χώρας"..

Έχοντας στην τσέπη του κρατημένα όλα τα επικυρωμένα εισιτήρια απ’ τους σταθμούς και τα λιμάνια, που έχει δώσει συναυλίες ως τώρα, ο Παντελής Θαλασσινός, κρατάει στην τσέπη του και κάποια ακόμα που θα ταξιδέψει αυτό το καλοκαίρι, με συνεπιβάτες τη Νάνα Μπινοπούλου, και την αγαπημένη μουσικο-παρέα του, σε όλη την Ελλάδα.

Παίζουν:
Γιάννης Αγγελόπουλος – τύμπανα / Δημήτρης Γάσιας – βιολί / Δημήτρης Θεοχάρης – πιάνο / Φίλιππος Λευκαδίτης – κρουστά / Γιώργος Μακρής – Γκάιντες, φλογέρες / Νίκος Μέρμηγκας – λαούτο, μπουζούκι Δημήτρης Πάντος – κιθάρες / Γιάννης Πλαγιανάκος – κόντραμπάσσο
Ηχοληψία: Γιώργος Καρυώτης - Ευτύχης Γιαννακούρας / Φωτισμοί: Διαμαντής Μυλωνάς

Η μουσική του συνδέεται με το παρελθόν μ’ ένα, όχι και τόσο αδιόρατο, νήμα, που, εκτός των άλλων, συνδέει και τις διαφορετικές γενιές των ακροατών του, κι αυτό… παρουσιάζει ενδιαφέρον. Εκείνο που χαρακτηρίζει περισσότερο την παρουσία τού Παντελή Θαλασσινού είναι η αυτόδηλη πιστοποίηση πως τα τραγούδια του έχουν καταγωγή. Αν και στα πρώτα του χρόνια στη δισκογραφία φάνηκε να είναι επηρεασμένος από τη δυτική νεανική μουσική με τις κιθάρες και τα γκρουπάκια, φάση που εγγράφηκε και πιστώθηκε στην εποχή των «Λαθρεπιβατών», αναθεώρησε αρκετά από τα στοιχεία εκείνα και στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ανέτρεψε συνειδητά τα, έως, τότε, δεδομένα, χαράζοντας μια πορεία διαφορετική με σημείο αιχμής το Αιγαίο πέλαγος και τα Ανατολικά παράλια που έγιναν η κινητήριος δύναμη του τραγουδιού του.

Μελωδική και χρωματική επιλογή, που, εν πολλοίς, στηρίχτηκε στα λησμονημένα, από τη σύγχρονη τραγουδιστική βιομηχανία, όργανα της ευρύτερης περιοχής, που, πλέον, δεν τα παίζουν οι γέροντες στα χωριά, αλλά τα νέα καταρτισμένα παιδιά στην Αθήνα ή και αλλού. Σε συνδυασμό με την ανάλογη θεματογραφία των τραγουδιών του (στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα η πένα του αείμνηστου Ηλία Κατσούλη, όπως, και του Άκου Δασκαλόπουλου), θα μπορούσε να θεωρηθεί, εκτός των άλλων, συνθέτης που γράφει εύθυμους αλλά και μελαγχολικούς σκοπούς όπως αρμόζει στην «Άσπρη θάλασσα» με τα πανηγύρια του Αυγούστου, το θαλασσινό αγέρι και την «ερωτική αλμύρα».

Διατηρώντας το πνεύμα της φυγής και της αλλαγής, μετακινούμενος από τη Χίο (καταγωγή από πατέρα) στην Πάρο (όπως στην Αθήνα και στη Χίο έτσι και στην Πάρο διατήρησε μαγαζί με την ονομασία «Μυροβόλος»), τη Σέριφο (καταγωγή από μητέρα) και τον Πειραιά (όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε), κατάφερε να μεταφέρει το μήνυμα της παράδοσης, χωρίς, όμως, να γίνει αγγελιοφόρος της, και χωρίς να γίνει παραδοσιακός να το εντάξει στη σύγχρονη μουσική κατάσταση κοντά και μαζί με τις μελωδικές μπαλάντες και τα λαϊκά.