Δε ξέρω αν φταίει η όσφρηση μου. Δε νομίζω πάντως. Αλλά όσο πάω και "χάνω" εκείνες τις μυρωδιές του καλοκαιριού. Ξέρετε οι δικές μου καλοκαιρινές διακοπές ως παιδί, ήταν στο βουνό. Δεν είχα θέμα. Το είχα αγαπήσει και το αγαπάω πολύ το χωριό μου στις Σέρρες. Πέρασα εκεί μερικά από τα ωραιότερα καλοκαίρια μου της ζωής μου. Γεμάτα παιχνίδι και ανεμελιά...

Οι εύφορες πεδιάδες προσφέρονταν άλλωστε. Αλλά και τα καλοκαίρια στην θάλασσα...Μια από τα ίδια. Τρέξιμο στην άμμο, παιχνίδια με την μπάλα, βουτιές και στο τέλος της βραδιάς μια αίσθηση απόλυτης ευτυχίας.

Όλα τα παραπάνω τα έφερα στο μυαλό μου με την βοήθεια της οσμής. Οι μυρωδιές ήταν ο οδηγός μου. Και πως να μην ήταν άλλωστε. Μόλις έκλειναν τα σχολεία τίποτα δε μας ένοιαζε. Η ζέστη μπορεί να ήταν το ίδιο αφόρητη αλλά για μας περνούσε τουλάχιστον...απαρατήρητη. Βάζαμε τα καπέλα μας και... βουρ στο δρόμο. Με το παγωτό στο χέρι και ενίοτε με κάποιο από εκείνα τα γλειφιτζούρια που είχαν απίθανες γέυσεις. Βύσσινο, φράουλα, λεμόνι... Ή ακόμη και κεινες τις καραμελίτσες που σκάγανε μέσα στο στόμα..Τις θυμάστε?

Ο δρόμος μας σταματούσε σε κάποια από τις αλάνες (ναι, ναι τις πρόλαβα και αυτες...) και τότε γινότανε το σώσε... Η μπαλα πηγαινοερχότανε πάνω κάτω και μεις νομίζαμε πως ήμασταν τουλάχιστον ο επόμενος Σαραβάκος... Αυτοί που δεν ήθελαν παίζανε κάρτες. Εκείνες με τα αεροπλάνα και τα αυτοκινητάκια που αναλόγως τα χαρακτηριστικά τους σε κάνανε η νικητή ή χαμένο. Μα δεν υπήρχε τότε νικητής η χαμένος... Παίζαμε για την χαρά του παιχνιδιού και όχι για οτιδήποτε άλλο.


Καθόμασταν κάτω στον δρόμο. Και την μυρωδιά της ασφάλτου ακόμη την θυμάμαι... Όπως θυμαμαι πως όταν πίναμε νερό από τις βρύσες μόνο που δεν δαγκώναμε τον σωλήνα... Ακουμπούσαμε τα χείλη μας και γευόμασταν ένα απίθανο νερο...

Εγώ προσωπικά λάτρευα το τρέξιμο στα χόρτα. Η μυρωδιά του χώματος ήταν για μένα τόσο οικεία εκείνη την εποχή. Λογικό βέβαια αν σκεφτείτε πόσες φορές πέφταμε κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού. Γεμίζανε τα πόδια μας αίματα και γρατζουνιές αλλά όλα καλά...Άλλωστε ξέραμε πως η μαμά θα φροντίσει το βράδυ να μας βάλει από εκείνο το κόκκινο υγρό που δεν ξέραμε πως το λένε, που ναι μεν τσούζει λιγάκι αλλά την δουλειά του την κάνει... Θυμάμαι και αυτή την μυρωδιά. Όπως επίσης και αυτή του νυχτολούλουδου (που πήγανα άραγε αυτά τα δεντράκια...χαθήκανε???), που όταν έπεφτε το βράδυ μοσχομύριζε η γειτονια...

Στη θάλασσα ήταν ονειρικά...Σαββατο απόγευμα ή Κυριακή πρωί, κρεμόμασταν από τα χείλη του μπαμπά για να ακούσουμε τα ευχάριστα νέα. "Παιδιά πάμε θάλασσα!!!". Και τότε άλλαζε ο κόσμος μας. Ετοιμάζαμε και φουσκώναμε τα μπρατσάκια μας, φορούσαμε τις παντόφλες μας, τα σάντουιτς και τα κεφτεδάκια μέσα στο τάπερ και την κάναμε για παραλία...Συνήθως η παρέα μας ήταν μεγάλη. Οικογενειακοί φίλοι, συγγενείς. τα πλατσουρίσματα μέσα στο νερό έδιναν και έπαιρναν...

Τα κάστρα (τρόπος του λέγειν) στην άμμο είχαν επίσης την τιμητική τους. Η μαμά μας έκανε κατακκόκινους από το αντηλιακό και η μυρωδιά του τριγυρνάει ακόμη στο μυαλό μου... Η γεύση του θαλασσινού νερού όμως μου έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου... Ξέρετε και τώρα καταπίνω νερό στη θάλασσα, αλλά τότε ήταν αλλιώς...Το καναμε περισσότερο ως πλάκα. Βουτούσαμε καταπίναμε νερόκαι τσουπ αμέσως βγαίναμε στην επιφάνεια βήχοντας, πνιγμένοι δήθεν, με τον μπαμπα και την μαμά, ή τα αδέρφια να προσπαθούν να μας ηρεμήσουν χτυπώντας μας την πλάτη τόσο δυνατά που αν γλιτώναμε το πνίξιμο δε γλιτώναμε σίγουρα το κοκκίνισμα στο πίσω μέρος μας...

Λυπόμασταν όταν παίρναμε τον δρόμο του γυρισμού και μόλις πέφταμε για ύπνο στο βράδυ και μας κατέκλυζε ακόμα η μυρωδιά της παραλίας, κάναμε ήδη όνειρα τις επόμενες εξορμήσεις μας...


Η αλήθεια είναι πως μου λείπουν αυτές οι μυρωδιές. Οι μυρωδίες από αλλοτινά καλοκαίρια, από φίλους και συναισθήματα που δεν πρόκειται να ξαναέρθουν ποτέ.

Η μελαγχολία όμως έχει μια γλυκιά αίσθηση. Ίσως επειδή μέσα μας οι περισσότεροι παραμένουμε παιδια...Και ακόμα και τώρα είμαστε έτοιμοι για παιχνίδι...