Μερικές φορές ακούς μια είδηση και τα πάντα γύρω σου σταματάνε να υπάρχουν. Αυτό μου συνέβη χτες όταν διάβασα τον απροσδόκητο χαμό του μεγαλύτερου βολεϊμπολίστα που είδαν τα μάτια μου. Του ανθρώπου που μαζί με τον Νίκο Γκάλη και τον Δημήτρη Σαραβάκο με έκαναν να αγαπήσω τον αθλητισμό όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου... Του τεράστιου Νίκου Σαμαρά.

Ανεύρυσμα στον εγκέφαλο λέει. Πως είναι δυνατόν? Μόλις στα 42 του χρόνια... Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος όπως λένε τα ρεπορτάζ και τα σχόλια γνωστών και αγνώστων στο ίντερνετ...

Αυτός ο μέγας αθλητής, ένας από τους κορυφαίους βολειμπολίστες του κόσμου την εποχή που μεσουρανούσε με την Ορεστιάδα, με την φανέλα της Εθνικής ομάδας, αλλά και αργότερα με την φανέλα του Παναθηναϊκού, της ιταλικής Φαλκονάρα, του Ηρακλή, της Φενέρμπαξε, της ΑΕΚ και αρκετών ακόμα συλλόγων. Η μεγάλη του αγάπη όπως λένε όλοι όμως ήταν η ομάδα της ακριτικής πόλης. Η Ορεστιάδα για να σας υπενθυμίσω, ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 90' ότι ήταν ο μεγάλος μπασκετικός Άρης του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη την δεκαετία του 80'. Ήταν η ομάδα που όλοι οι Έλληνες, που αγαπούσαν τον αγνό αθλητισμό, υποστήριζαν. Ήταν η ομάδα μια επαρχιακής πόλης που μας χάρισε μερικά από τα ωραιότερα απογεύματα μας. Στιγμές περηφάνιας, χαράς και έντασης. Στιγμές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προφέρει τόσο απλόχερα...

Μπροστάρης λοιπόν σε ένα άθλημα που ποτέ δεν είχε την προβολή που του έπρεπε, ήταν ο Νίκος. Ο "Σαμ" για τους γνώστες του αθλήματος. Ένας αετός που όταν σηκωνότανε για να καρφώσει την μπάλα στο αντίπαλο τερεν ένιωθες δέος μπροστά την μεγαλοσύνη του, στο άλμα του στη δύναμη του. Γιατί ο Νίκος Σαμαράς ήταν η απόλυτη ενσάρκωση του αθλητή-πρότυπου. Ευθυτενής, ψηλός, γεροδεμένος με κοιλιακούς φέτες, κοντοκουρεμένο μαλλί, παθιασμένος πάντοτε, σου έδινε την εντύπωση ενός ανθρώπου που είχε αυτό το.. κάτι που πρέπει να έχουν αυτοί που μπορούν να τραβήξουν τους υπόλοιπους στις δύσκολες στιγμές μπροστά. Ήταν ηγέτης. Ναι αυτό ήταν, ένας ηγέτης που δεν δίστασε να προτάξει τα στήθια του πολλές φορές επισημαίνοντας τα κακώς κείμενα του ελληνικού βόλει....

Κάλλιστα κανείς θα μπορούσε να πει πως στη καριέρα του Νίκου Σαμαρά, συνέβη ότι ακριβώς γίνεται και με τους άλλους μεγάλους του αθλητισμού σε αυτή την χώρα. Αν και θεωρείται ο πιο ολοκληρωμένος βολειμπολίστας που γνώρισε το άθλημα, κατέκτησε μόνο ένα τίτλο, αυτό του Κυπελλούχου Ελλάδος με τον Ηρακλή το 2000... Αυτό λέει πολλά...

Ο ίδιος αν και δεν μιλούσε πολύ σε κάποιες περιπτώσεις εξέφραζε τα παράπονα του για την λειτουργία του ελληνικού βόλει. Έμπρακτα όμως, όπως οι πραγματικά μεγάλοι συνέχισε να δείχνει την αγάπη του για το άθλημα και το τελευταίο διάστημα ζούσε μαζί με την οικογένεια του, την γυναίκα του Ελένη και τον γιό του Στράτο, προπονώντας μικρα παιδιά στη Λήμνο, σε μια ομάδα που έφτιαξε ο ίδιος και είχε την ιδιότητα και του προπονητή.

Αυτός ήταν ο Νίκος Σαμαράς. Άνθρωπος με αρχές, αξίες, δεν προσποιήθηκε ποτέ, δεν έκανε ποτέ πίσω στα θέλω του, αλλά όλα αυτά τα έκανε με μεγάλη αγάπη.

Σαν τώρα μου έρχονται στο μυαλό οι μαγικές βραδιές της Ορεστιάδας με τον αδερφό μου και μένα να παρακολουθούμε με αγωνία στην ΕΡΤ τις στιγμές που ο Νικόλας σηκωνότανε για να καρφώσει δυνατά την αντίπαλη ομάδα...

Σαν τώρα θυμάμαι τον τελευταίο πόντο της Εθνικής μας ομάδας με αντίπαλο την Ρωσία στο Κοσμοβόλευ του 94, σε ένα ΣΕΦ που ασφυκτιούσε από 15.000 κόσμο φωνάζοντας το αξέχαστο σύνθημα "Ελλάς, Ελλάς, Νίκος Σαμαράς".

Σαν τώρα φέρνω στο μυαλό μου τον τεράστιο Εβρίτη να πατάει δυνατά από τα τρία μέτρα και να σηκώνεται στον... Θεό. Στο εφηβικό μου μυαλό ο Νικόλας ήταν ένας γίγαντας που όταν πανηγύριζε με ανοιχτά τα χέρια, ήταν σα να ήθελε να πάρει αγκαλιά όλους τους Έλληνες... Καλό ταξίδι, μέγιστε Νίκο Σαμαρά...