Φανταστείτε μια ταινία με δραματουργικό χρόνο μια μέρα από την ζωή τριών γκάνγκστερ κάποιας ηλικίας και αμέσως έχετε μια εικόνα από το «Stand up guys» (ή αλλιώς Νομοταγείς Τύποι στα Ελληνικά) του ηθοποιού και σκηνοθέτη Φίσερ Στίβενς. Ο Αλ Πατσίνο αποφυλακίζεται, ο Κρίστοφερ Γουόκεν τον περιμένει στην έξοδο και κάποια στιγμή μπαίνει στην μέση και ο Αλαν Αρκιν που ενώ όλοι πίστευαν ότι έχει πεθάνει εκείνος ζει και βασιλεύει. 
Ακόμα, πρεμιέρα για τις ελληνικές αίθουσες για το 6o Fast & Furious και μια επανακυκλοφορία από το 1964, ο Κλέφτης Ροδακινων.

«Νομοταγείς τύποι» («Stand up guys», ΗΠΑ, 2013) του Φίσερ Στίβενς, με τους Αλ Πατσίνο, Κρίστοφερ Γουόκεν, Αλαν Αρκιν

Μέσα σε μια μόλις ημέρα, οι τρεις «παππούδες» θα ξαναζωντανέψουν, θα θυμηθούν τις παλιές καλές μέρες και θα αποδείξουν στους σύγχρονους ψευτόμαγκες ότι ο «παλιός είναι αλλιώς». Θα πέσουν πυροβολισμοί, θα γίνει και ένα τρελό κυνηγητό αυτοκινήτων, κάποιοι θα τραυματιστούν. Όλα αυτά όμως μέσα σε ένα πολύ χαλαρό πλαίσιο (ενίοτε κωμικό όμως ποτέ «τραβηγμένο») καθώς η ταινία ούτε διδακτική θέλει να γίνει ούτε και να πάρει ποτέ και τόσο σοβαρά τον εαυτό της.

Την ίδια ώρα όμως, μέσα μου ανέβηκε μια σκάλα παραπάνω γιατί είναι μια ταινία που χωρίς -πολλές πολλές φιορτιτούρες μιλά για έννοιες και αξίες ξεχασμένες όπως η ντομπροσύνη, η τήρηση του λόγου και η σημασία της ουσιαστικής φιλίας. Ολα αυτά, που κάποτε ήταν όμορφο να σε χαρακτηρίζουν αλλά σήμερα, ποιός νοιάζεται;





Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο μια ταινία όπως οι Νομοταγείς τύποι» θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αν στην θέση των βασικών ηθοποιών της δεν βρίσκονταν τρεις απίστευτες «μούρες» του αμερικανικού κινηματογράφου. Το βέβαιο είναι ότι χάρη σε αυτούς τους τρεις έμεινα «κολλημένος» στην οθόνη επί δυο ώρες, την ώρα που ήξερα ότι στην πραγματικότητα δεν παρακολουθούσα κάτι σημαντικό. Για την ακρίβεια, το «Stand up guys» παρακολουθείται τόσο ευχάριστα που όταν τελειώνει θα ήθελες να έχει λίγο ακόμα.




«Fast and furious 6 – Μαχητές των Δρόμων 6» (ΗΠΑ, 2013) του Τζάστν Λιν με τους Βιν Ντίζελ, Πολ Γουόκερ, Ντουέιν Τζόνσον

Για την περιπέτεια «Fast and Furious 6» τα λόγια περιττεύουν και η κριτική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Το φιλμ είναι η πέμπτη συνέχεια μιας κινηματογραφικής «σειράς» στις οποίες η ταχύτητα των αυτοκινήτων έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Η σειρά άρχισε το 2001 με τους «Μαχητές των δρόμων» («The fast and the furious») και δεν λέει να τελειώσει αφού η εισπρακτική κίνηση όλων αυτών των ταινιών ενθαρρύνει το στούντιο της για καινούργιες περιπέτειες.




Αυτή την φορά λοιπόν, ο κακοποιός Ντόμινικ (Βιν Ντίζελ) και ο πρώην αστυνομικός Μπράιαν (Πολ Γουόκερ) που πρωτοσυναντήθηκαν ως αντίπαλοι παράνομων αγώνων ταχύτητας στο νυχτερινό Λος Άντζελες, ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους και με αντάλλαγμα την πλήρη «άφεση αμαρτιών» τους, συμμετέχουν στην καταδίωξη μιας οργάνωσης «θανάσιμα» εκπαιδευμένων οδηγών υπό την υπαρχηγία της φερόμενης –μέχρι σήμερα- νεκρής αγαπημένης του Ντομ, Λέτι (Μισέλ Ροντρίγκεζ).



Κλεφτης Ροδακινων - 1964 - ασπρόμαυρο

Από σήμερα επαναπροβάλλεται και ο «Κλέφτης ροδακίνων», που θεωρείται η πρώτη διεθνής επιτυχία του βουλγάρικου κινηματογράφου. Γυρισμένη από τον πρώην διευθυντή φωτογραφίας Βέλο Ράντεφ, η ταινία ανιχνεύει την περίπτωση ενός ερωτευμένου ζευγαριού που προσπαθεί να σταθεί όρθιο μέσα στον παραλογισμό του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (τοποθετείται στο 1918). Σε έναν κόσμο περιχαρακωμένο από συρματοπλέγματα η ταινία μιλά για έναν ριζοσπαστικό έρωτα σε ρήξη με την αντιδραστική κατάσταση των πραγμάτων (παίζουν οι Νεβένα Κοκάνοβα, Ράντε Μάρκοβιτς)

Από το 1964 έρχεται αυτό το ασπρόμαυρο διαμάντι. Το δράμα συντελείται κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου σε στρατόπεδο στη μικρή πόλη Τέρνοβο στη Βουλγαρία. Εκεί, ένας αιχμάλωτος πολέμου, ο σέρβος λοχαγός Ιβο, εισβάλλει στον οπωρώνα ενός συνταγματάρχη και κλέβει ροδάκινα - λίγο αργότερα, δε, συναντά και τη νεαρή γυναίκα του. Αναπόφευκτα οι δυο νέοι ερωτεύονται.

Η αρχική σεκάνς μιας κηδείας σε καθηλώνει. Γυρισμένη στο ύπαιθρο, με μοναδική αίσθηση ρυθμού (μοιάζει να έχει έναν μυητικό χαρακτήρα), η σεκάνς παρουσιάζει κάτι που νιώθεις «δικό» σου τη στιγμή που το βλέπεις. Αν και δεν θα μπορούσε να ήταν δικό μας, γιατί εμείς, ως κινηματογραφία, είχαμε άλλου είδους ανησυχίες το 1964, όταν και γυρίστηκε τούτο εδώ.. Η ταινία είναι ένα συνταρακτικής ισχύος αντιπολεμικό μελόδραμα.


Πηγή: Τα Νέα, Το Βήμα