Συναντήθηκαν στο διάσημο Pratt Institute of the Arts, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Πολύ πριν σχηματίσουν τη μπάντα που έκανε τα ραδιόφωνα και τα περιοδικά που εντρυφούν στην indie σκηνή, να παραμιλάνε, χαρακτηρίζοντάς τους ως μια αντισυμβατική, φρέσκια μπάντα, γεμάτη δύναμη και συναίσθημα. Κι έτσι κάπως πρέπει να είναι, δεδομένου ότι το αστέρι των stellastarr* άργησε να ανατείλει, με το τρίο που αργότερα έγινε κουαρτέτο, να χτίζει αργά και σταθερά τόσο τη σχέση του με τη σύνθεση και το performance, όσο και με τον ίδιο τον κόσμο.

Ξεκινώντας από τους διαδρόμους του πανεπιστημίου, οι Shawn Christensen, Amanda Tannen και Arthur Kremer δεν είχαν αρχικά ιδέα για το τι έμελλε να ακολουθήσει. Ξεκινώντας από το σχέδιο, τη σκηνοθεσία, την υποκριτική και τη γραφιστική, οι τρεις φίλοι αποφάσισαν σχεδόν ταυτόχρονα να αρχίσουν να πειραματίζονται και στο πεδίο της μουσικής, με στόχο το πείραμα, τη συνεργασία και πάνω απ’ όλα το φαν του να τα κάνεις όλα αυτά με καλή παρέα... Η πρώτη μπάντα που σχηματίστηκε ως αποτέλεσμα αυτού του πειραματισμού, οι Ghistor, διαλύθηκαν γρήγορα. Αν σκεφτεί κανείς ότι η πρώτη επαφή του Shawn ήταν με μια ακουστική κιθάρα μόλις έξι μήνες πριν, με δάσκαλο … το βιβλίο τραγουδιών που είχε εκδώσει ο Bob Dylan, και ότι η Amanda έπαιζε μέχρι τότε μόνο τσέλο, και ουδεμία σχέση είχε με το μπάσο, θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι Ghistor ήταν μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια!

Την άνοιξη του 2000, ωστόσο, μετά την αποφοίτησή τους από το Pratt, οι τρεις τους ξανασυναντιούνται, και η φλόγα για λίγο θόρυβο ξαναφουντώνει. Τους λείπει όμως λίγη … βρωμιά στον ήχο, και οπωσδήποτε μια δεύτερη κιθάρα! Και ο θεός του rock τα έφερε έτσι ώστε να τη βρουν γρήγορα… Εκείνη περίπου την περίοδο είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη από τη Φιλαδέλφεια, ο Michael Jurin, πρώην frontman και κιθαρίστας των Charlotte’s Funeral. Κι επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, το διαμέρισμα που νοίκιασε ήταν το πρώην διαμέρισμα του Arthur. Περνώντας ο Arthur για να τσεκάρει την αλληλογραφία του, βεβαίως έπεσε πάνω στον Michael, βεβαίως του πρότεινε αμέσως να γνωρίσει και τους υπόλοιπους, και βεβαίως στήθηκε το πρώτο jam session. Οι stellastarr* ήταν πλέον γεγονός.

Αντίθετα με την υπόλοιπη νεοϋρκέζικη σκηνή, που αναμασούσε εκείνη την εποχή είτε το garage των sixties είτε το glamour των eighties, ο ήχος των Stellastarr* ήταν από την αρχή διαφορετικός, φρέσκος, και απόλυτα αυθεντικός.

Σε κάποιο από τα πολλά gigs που άρχισαν να δίνουν σε διάφορα σημεία της πόλης, τους ανακαλύπτει ο dj / promoter της Tiswas, Nick Marc, και πείθει τον πολύ Tim O’ Heir, παραγωγό των Sebadoh, The Folk Implosion, Dinosaur Jr. και Hedwig and the Angry Inch, ανάμεσα σε άλλους, να τους δει. Ο O’ Heir αναγνωρίζει αμέσως τη δυναμική τους και πηγαίνει τους Stellastarr* κατευθείαν στο στούντιο.

Στη συνέχεια, τα πράγματα ήταν πλέον πιο εύκολα. Το Δεκέμβρη του 2002 κυκλοφορεί από την Tiswas Records το πρώτο τους EP, με τίτλο “Somewhere Across Forever”, ενώ η μπάντα έχει ήδη αρχίσει να εμφανίζεται δίπλα σε ονόματα όπως ο Joe Strummer, οι Raveonettes, οι Strokes, οι Mooney Suzuki και οι Apples In Stereo, και το NME γράφει μετά από μια συναυλία τους στο κατάμεστο Knitting Factory: “Οι stellastarr* εμφανίζονται πλήρεις, μια μπάντα – όνειρο, με κάθε της στοιχείο απολύτως τέλειο”. Ο ηλεκτρισμός, η δύναμή τους αλλά και η συναισθηματική τους χάρη και επικοινωνία με τον κόσμο, τους είχε πλέον ωριμάσει και μεταμορφώσει σ’ ένα ολοκληρωμένο γκρουπ, έτοιμο να προχωρήσει δημιουργικά στην επόμενη φάση.

Που δεν άργησε να έρθει, με την κυκλοφορία του “stellastarr*”, του πρώτου τους, ομώνυμου άλμπουμ, στις 23 Σεπτεμβρίου του 2003, από την RCA, ένα εκπληκτικό ντεμπούτο, που αποδεικνύει ότι ο δρόμος για τους stellastarr* είναι ακόμη μακρύς και γοητευτικός.

Την Τρίτη, 6 Ιουλίου, εμφανίζονται μαζί με τους Iggy & the Stooges, και τους Madrugada, στο Θέατρο Πέτρας, στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Πέτρας, στην πιο εκρηκτική συναυλιακή βραδιά του καλοκαιριού!