To μεγάλο ταξίδι του δίδυμου που ξεκίνησε την Οδύσσεια του στα μέσα της προηγούμενης φαίνεται να έχει – ευτυχώς για όλους μας – πολύ δρόμο ακόμα. Το πιο πετυχημένο συγκρότημα της electronica τα τελευταία χρόνια μας ετοιμάζει ακόμα μία μεγάλη έκπληξη. Τον Φεβρουάριο του 2005 θα μας παρουσιάσουν την νέα τους δουλειά με σπουδαίους καλεσμένους: David Byrne, Bebel Gilberto, Isabelle Antena, Sleepy Wonder και Notch Howel. Mέχρι τότε θα κάνουν μια μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία με σταθμό την αγαπημένη τους Ελλάδα.

Το Οκτώβριο του 2002, η ESL Music κυκλοφόρησε το τελευταίο album των Thievery Corporation με τίτλο The richest man in Babylon. O Rob Garza και ο Eric Hilton θεωρούν αυτή τους την δουλειά την πιο ενδοσκοπική μέχρι σήμερα. Με στοιχεία rock, dub, ψυχεδέλεια, latin και electronica, αυτό το νέο album αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την μουσική των Thievery.

Η συνύπαρξη πολλών διαφορετικών ακουσμάτων σε αυτόν τον δίσκο, δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη για κάποιον γνώστη της μουσικής των Thievery Corporation, γιατί τόσο ο Garza όσο και ο Hilton, έχουν πίσω τους διαφορετικά ακούσματα ο καθένας. “Η ηλεκτρονική μουσική είναι πολύ συχνά κρύα και μηχανική, γεγονός που δεν είναι καθόλου ελκυστικό για εμάς. Οι επιρροές μας προέρχονται από organic productions και νομίζω ότι αυτό είναι εμφανές στο τελευταίο μας album” λέει ο Ganza. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος για τον οποίο ο κόσμος δυσκολεύεται να κατατάξει τη μουσική των Thievery Corporation σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. “Νομίζω πως ο ήχος μας παίρνει πολλές μορφές της μουσικής, για αυτό και είναι τόσο δύσκολο να τον εντάξεις κάπου. Φτιάχνεται ηλεκτρονικά, αλλά δεν νομίζω ότι ακούγεται έτσι.” εξηγεί ο Hilton.

Ενώ κανένας από τους δύο δεν θεωρεί τον εαυτό του μουσικό εξ΄ ορισμού, και οι δύο έχουν μουσικό παρελθόν. O Hilton έπαιζε στην ηλικία των 11 σε μια μπάντα. "Νομίζω πως ακουγόμασταν λίγο σαν τους Ramones μαζί με Deep Purple. Ήμασταν πολύ κακοί, αλλά τα παιδιά της γειτονιάς μας ζητούσαν συνέχεια να παίζουμε για αυτούς” Αργότερα, στην εφηβεία του ο Hilton γνωρίζει τα πρώτα punk groups όπως τους Clash και τους Sex Pistols. Αλλά αυτό που πραγματικά τον άλλαξε ήταν η επαφή του με τον τοπικό DC hardcore ήχο. “ Είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τα συγκροτήματα των Teen Idles, SOA και Minor Threat. Λάτρευα τον ήχο τους και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το γεγονός ότι τα group αυτά προέρχονταν από την γειτονιά μου. Τότε κατάλαβα και την δύναμη του να κάνει κανείς κάτι μόνος του”.

Αφού έφτιαξε την δική του hardcore μπάντα, στο γυμνάσιο, ο Hilton ανακαλύπτει την αγάπη του για την soul, την jazz, την bossa nova καθώς και την τζαμαϊκανή μουσική. “Συγκροτήματα όπως οι Specials, Madness, Secret Affair, The Style Council και άλλοι, μου έδωσαν την έμπνευση να γυρίσω πίσω στις ρίζες της μουσικής τους.”

Στα τέλη της δεκαετίας του 80, ο Hilton έπαιζε house μουσική ως dj στο Fifth Column, το οποίο ήταν ένα από τα πρώτα dance clubs της εποχής. “ Το συγκρότημα του Rob, είχε εμφανιστεί και εκεί μια φορά, αλλά εγώ είχα off την συγκεκριμένη μέρα” λέει γελώντας ο Hilton. Μετά από αυτό , ο Hilton με ένα φίλο του τον Farid Ali (συνιδιοκτήτης του Eighteenth Street Lounge και μέλος της ESL Music), άρχισαν να οργανώνουν κάποια parties και ξεκίνησαν και μια εβδομαδιαία ειδική βραδιά που την ονόμασαν Exodus. “Ήταν πραγματικά φανταστικά τα parties και μπορώ να πω ότι έχουν μείνει σαν ένα είδος θρύλου. Ο resident dj μας ήταν ο Dubfire (πλέον γνωστός από τους Deepdish) και ο τζαμαϊκανός φίλος μας Hutchy (ο οποίος συμμετέχει και σε κάποια κομμάτια των Thievery) ήταν ο Mc μας. Παίζαμε ένα deep mix hip-hop μουσικής, acid jazz και dub. Υπάρχει ακόμα κόσμος ο οποίος θρηνεί για το τέλος του Exodus” λέει ο Hilton.

Ο Rob Garza γεννήθηκε λίγο έξω από το Σικάγο και σύντομα μετακόμισε στο Maryland, μια μικρή πόλη λίγο έξω από την Ουάσινγκτον. Μεγάλωσε ακούγοντας τους δίσκους των δικών του. Henry Mancini, Sam Cooke, Johnny Cash, The Drifters και Beatles. “Αυτοί οι καλλιτέχνες ήταν πραγματικά η πηγή έμπνευσης για εμένα, εκτιμούσα τόσο πολύ το γεγονός ότι μέσα από τη μουσική τους μεταβίβαζαν τα συναισθήματα τους” λέει ο Garza.

Στην ηλικία των 16, o Garza μετακομίζει στο Κονέκτικατ όπου και αρχίζει να ασχολείται με την ηλεκτρονική μουσική την ώρα του μαθήματος της μουσικής, στο σχολείο. “Eίχα φτιάξει ένα studio στο υπόγειο του σπιτιού και εξερευνούσα την υφή της ηλεκτρονικής μουσικής”. Με την επιστροφή του στο Maryland ο Garza, γράφεται σε μια σχολή για εφαρμοσμένες τέχνες. “Ήταν πολύ ενδιαφέρον για εμένα, γιατί τότε μου άρεσε πολύ η punk hardcore σκηνή και άρχισα παράλληλα να μαθαίνω πράγματα σχετικά με την κλασσική και την jazz μουσική”.

“Το πραγματικό πάθος μου για την μουσική εμφανίστηκε όταν άκουσα συγκροτήματα όπως οι Pixies, Renegate Soundwave, Hugo Lagro, Meat Beat Manifesto. Οι Pixies νομίζω πως με επηρέασαν περισσότερο από όλους. Τραγουδούσαν στα Ισπανικά, οι στίχοι τους αναφέρονταν σε πόρνες, παράνοια και ακρωτηριασμούς. Αλήθεια, πώς μπορεί κανείς να μην λατρεύει τους Pixies? Και ο Hugo Largo, με εισήγαγε ξανά στην οργανική αίσθηση που έχει ο ήχος” αναφέρει ο Garza. Ενώ δούλευε σε μια εταιρία η οποία ειδικευόταν στις ασφάλειες στην αεροπορία, το 1993, ο Garza ανακαλύπτει την jazz και την bossa nova. “Το 1995 όταν γνώρισα τον Eric, και αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί, έπεσα πιο βαθιά στην πιο ευαίσθητη, πιο περίπλοκη πλευρά της μουσικής.” εξηγεί ο Garza.

Το 1996, οι Thievery Corporation αναγνωρίστηκαν για το, κλασσικό πλέον, LP τους Sounds From The Thievery Hi-Fi. O δίσκος τους αυτός, ανέδειξε την ικανότητα τους να αναμειγνύουν αποκλίνοντα μουσικά είδη και να δημιουργούν ένα τελείως δικό τους είδος. Το LP αυτό οδήγησε σε μια σειρά από remixes από David Byrne, Pizzicato Five, Stereolab, Baaba Maal και πολλούς άλλους διαφορετικούς καλλιτέχνες. Τα remixes αυτά, παρουσιάστηκαν όλα μαζί σαν συλλογή το 1998, στο Abductions and Reconstructions.

Δύο χρόνια αργότερα, οι Thievery Corporation, κυκλοφόρησαν το The Mirror Conspiracy, τον Αύγουστο του 2000. Ο δίσκος αυτός ήταν ένα βήμα παραπέρα τόσο για το στυλ όσο και για το πεδίο “δράσης” των Thievery. Ο δίσκος αυτός πούλησε πάνω από 350.000 σε ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς την υποστήριξη διαφημιστικών spots, παρουσίασης στο αμερικάνικο Mtv ή με τεράστια έντυπη διαφήμιση.

Νωρίτερα εκείνο τον χρόνο, ο Hilton και ο Garza κλήθηκαν από την Verve, να συγκεντρώσουν όλα τα αγαπημένα τους κομμάτια από την jazz σκηνή. Η συλλογή που κυκλοφόρησε ονομάστηκε , με ειρωνική διάθεση, Sounds From the Verve Hi-Fi, και οδήγησε αυτούς που τον άκουσαν, να γνωρίσουν τους αγαπημένους ,μέσα στα χρόνια ,των Thievery Corporation. Επίσης έκαναν το remix του διαχρονικού τραγουδιού της Astrud Gilberto, Who Needs Forever.

Στην τελευταία τους κυκλοφορία, συνεργάζονται με μια μεγάλη γκάμα καλλιτεχνών όπως, Emiliana Torrini, Notch (από τους Born Jamericans), Lou Lou, Sleepy Wonder, Pam Bricker, Shinehead. O δίσκος τους αυτός αποδεικνύει για άλλη μια φορά το πόσο δύσκολο είναι να εντάξεις τους Thievery Corporation σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Αυτό βέβαια ποτέ δεν απασχόλησε στον Garza ή ton Hilton. “ Το Richest Man In Babylon νομίζω πως αποτελεί την αρχή σε αυτό που πιστεύουμε ότι θα είναι η νέα κατεύθυνση μας στις μουσικές μας αναζητήσεις” λέει ο Hilton. “Χαρήκαμε ιδιαίτερα με την συνεργασία μας με νέους καλλιτέχνες όπως o Notch και η Emiliana και ανυπομονούμε για περισσότερες συνεργασίες”.

O Rob λέει “Από την αρχή ως το τέλος, πιστεύω πως φτιάχνουμε μουσική πρωτίστως για εμάς. Υπάρχουν συναισθήματα και σκέψεις που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να περάσουμε μέσα στη μουσική μας και αυτό φυσικά επεκτείνει τα όρια μας καθώς συνεχίζουμε να φτιάχνουμε μουσική.” Είναι το μοναδικό συγκρότημα που κατάφερε να κάνει χρυσό δίσκο στην Ελλάδα με το μαγευτικό Richest Man in Babylon ενώ όλες τους οι συναυλίες είναι ασφυκτικά γεμάτες και μία μοναδική ζωντανή εμπειρία αποδεικνύοντας ότι είναι οι αγαπημένοι του Ελληνικού κοινού.


ΤΕΤΑΡΤΗ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ
ΠΕΜΠΤΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ