Στις 17.30 άνοιξαν οι πόρτες και το ΟΑΚΑ άρχισε να γεμίζει με κόσμο. Θα περίμενε κανείς να δει συνομηλίκους του Γουότερς, ωστόσο ο μέσος όρος ηλικίας ήταν περίπου στα τριάντα. Πολλοί ήξεραν τους στίχους απέξω. Και λογικό είναι αφού έχουν πάρει σαν παρακαταθήκη όλη την δισκογραφία των Pink Floyd, συνήθως από τον μπαμπά τους ή κάποιο θείο, όπως χαρακτηριστικά ακούσαμε να λένε.

Στις 21.30 ακριβώς ξεκίνησε «ένα από τα καλύτερα ζωντανά σόου, τελεία», όπως έχει γράψει η «New York Post» (The best Arena show ever. Period). Η σκηνή από την ταινία «Ο Σπάρτακος» όπου ο Κερκ Ντάγκλας φωνάζει «Ι am Spartacus» ακούστηκε και πάνω στον τοίχο, το σκηνικό με τα λευκά τούβλα, ήταν γραμμένη η λέξη Capitalism με τη γραμματοσειρά της Coca - Cola.

Ο Ρότζερ Γουότερς εμφανίστηκε με μαύρα ρούχα και λευκά αθλητικά παπούτσια. Χαμογελαστός, θύμιζε πολύ τον Ρίτσαρντ Γκιρ, αεικίνητος, ξεκίνησε με το πρώτο τραγούδι τού «Wall», το «In the flesh». Κόκκινα βεγγαλικά γέμισαν τον ουρανό, σήκωσε τα χέρια ψηλά. Φόρεσε ένα μαύρο μακρύ δερμάτινο παλτό και γυαλιά ηλίου. Ακούστηκαν πυροβολισμοί από πολυβόλο, από τα ηχεία γύρω - γύρω και στη συνέχεια η σκηνή φωτίστηκε από λευκά βεγγαλικά. Ενα αεροπλάνο πέταξε (πάνω σε σύρμα) από τη μια πλευρά του σταδίου και προσγειώθηκε πάνω στον λευκό τοίχο, ένα σκηνικό που λειτουργούσε ως βιντεογουόλ, όπου πάνω του προβάλλονταν διάφορες εικόνες και συνθήματα.


Από την συναυλία στο ΟΑΚΑ - 31/7/2013


Επόμενο τραγούδι από ένα άλμπουμ που δεν βαριέσαι να ακούς ξανά και ξανά (λόγια οπαδών), το «The thin ice», ενώ όταν στη συνέχεια ακούστηκε η κιθάρα στο «Another brick in the wall» ο κόσμος άρχισε να παραληρεί. Μια κόκκινη θάλασσα γέμιζε τον τοίχο και ο ήχος από ένα ελικόπτερο ακούστηκε σε ολόκληρο το στάδιο. Ενας προβολέας φώτισε το κοινό και ο «δάσκαλος» με το κεφάλι - σφυρί άρχισε να φουσκώνει σιγά σιγά και να γίνεται μια κινούμενη τεράστια μαριονέτα. Μια χορωδία από παιδιά που φορούσαν μπλούζες με το σύνθημα «Ο φόβος χτίζει τείχη» συνόδευε τον Γουότερς στα φωνητικά. Στη συνέχεια ακούσαμε το τραγούδι «Mother», όπου όταν ο Γουότερς είπε τον στίχο «Mother, should I trust the government» (Μητέρα, να εμπιστευτώ την κυβέρνηση;), στον τοίχο εμφανίστηκε το σύνθημα «Να γαμηθεί η κυβέρνηση». Ολος ο κόσμος φώναξε δυνατά.

Αεροπλάνα άρχισαν να βομβαρδίζουν στο «Goodbye Blue Sky», αλλά αντί για βόμβες έριχναν σταυρούς, δολάρια, σφυροδρέπανα, το σήμα της Μερσεντές, σύμβολα που κατά τη φιλοσοφία του «Wall» καταπιέζουν τους ανθρώπους.

Στο πρώτο μέρος, ο τοίχος χτιζόταν σταδιακά, μέχρι που έμεινε ένα παράθυρο ανοιχτό από το οποίο ο Γουότερς τραγούδησε το «Goodbye Cruel World». Στη συνέχεια ευχαρίστησε το κοινό και στον τοίχο αναγράφηκε το εξής μήνυμα: «Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που στείλατε φωτογραφίες χαμένων, αγαπημένων προσώπων σας. Ευχαριστώ, Ρότζερ». Διάλειμμα 25 λεπτών και στον τοίχο εμφανίστηκαν εκείνα τα αγαπημένα πρόσωπα, γνωστά η άγνωστα, από τον Μαχάτμα Γκάντι μέχρι πεσόντες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ώσπου ξεκίνησε το δεύτερο μέρος με το «Hey you». Τρυφερό το «Nobody' s home» που ο Γουότερς τραγούδησε μέσα από ένα τεχνητό μοναχικό δωμάτιο, τα «Vera» και «Bring the boys back» που συνοδεύτηκαν από ένα μήνυμα του Αϊζενχάουερ κατά του πολέμου και της φτώχειας. Αλλά και μια από τις πιο παραληρηματικές στιγμές, το «Comfortably numb» με τον Γουότερς να τραγουδά μπροστά από τον κλειστό τοίχο, στην κορυφή του οποίου έπαιζε ο κιθαρίστας από τη θέση που θα το έπαιζε ένας θεός, ένα από τα πιο αγαπημένα σόλο όλων των εποχών. Στο τέλος του, με ένα χτύπημα ο Γουότερς αποκάλυψε στον τοίχο ένα ηλιοβασίλεμα.

Ενα αιωρούμενο γουρούνι που έφερε την επιγραφή «Εμπιστευτείτε μας» έπεσε πάνω στο κοινό. Στο τέλος όλο το στάδιο φώναζε «Γκρεμίστε το τείχος» και το τείχος γκρεμίστηκε κυριολεκτικά. Η συναυλία έκλεισε με το «Outside The Wall» και σχολιάζοντας τον τίτλο ο Γουότερς είπε στα ελληνικά με εμφανή συγκίνηση: «Δεν είναι εύκολο να είσαι έξω από το τείχος. Ησασταν φανταστικό κοινό, σημαίνει πολλά για μας».


Πηγή: Τα ΝΕΑ (από τη Μαριλένα Θεοδωράκου και τον Νικόλα Ζώη)