Τα σημερινά παιδιά έχουν πολύ καλύτερη επαφή με την τεχνολογία και την πληροφορική από ότι οι γονείς τους και φυσικά οι ακόμα παλαιότερες γενιές. Κι ενώ υποθέτει κανείς ότι σε αυτό θα συνδράμει και το σχολείο, που έχει πλέον συμπεριλάβει την Πληροφορική σαν μάθημα σε διάφορα στάδια της εκπαίδευσης, τελικά φαίνεται πως μόνο παραπάνω μπέρδεμα προκαλεί και τα εξαναγκάζει να μάθουν παρωχημένη θεωρία. Το βιβλίο της Β΄ Λυκείου, που για κάποιο μυστήριο λόγο κρίθηκε κατάλληλο για το ελληνικό σχολείο του 2013, είναι γραμμένο το 1991. Ετσι, ενώ τα παιδικά στο σπίτι είναι κυρίαρχοι του υπολογιστή, στο σχολείο μαθαίνουν ακόμα τη δισκέτα (την 5 κι 1/4 μάλιστα)...

«Ενας κοινός εύκαμπτος δίσκος είναι κατασκευασμένος από λεπτό πλαστικό ιντσών, που έχει επαλειφθεί με οξείδια. Ο δίσκος προστατεύεται από έναν εξωτερικό φάκελο. Επειδή ο δίσκος είναι πολύ λεπτός, είναι πολύ εύκαμπτος. Ετσι πήρε το όνομα εύκαμπτος δίσκος (floppy disk)». Αν και η συνέχεια θα μπορούσε να είναι «και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο μουσείο, αφού η χρήση του έχει εγκαταλειφθεί», το Κεφάλαιο 5 του σχολικού εγχειριδίου «Τεχνολογία Επικοινωνιών» της Β΄ Λυκείου, συνεχίζει με τα υπόλοιπα «σύγχρονα» μαγνητικά και οπτικά μέσα αποθήκευσης δεδομένων, όπως τα CD ROM και οι πλαστικές δισκέτες 5.25΄΄. «Ιστορική αναδρομή;» αναρωτιέται εύλογα κάποιος, ανατρέχοντας στις 470 σελίδες της πολυτελούς έκδοσης για μια οποιαδήποτε αναφορά στο Ιντερνετ ή τα κοινωνικά δίκτυα.

Μάταια. Το βιβλίο του Μαρκ Σάντερς, που για κάποιο μυστήριο λόγο κρίθηκε κατάλληλο για το ελληνικό σχολείο του 2013, είναι γραμμένο το 1991 (η ελληνική απόδοση είναι του 1998), περισσότερα από 20 χρόνια πριν, πραγματικός «αιώνας» για τις εξελίξεις στο πεδίο της τεχνολογίας. Την εποχή που οι 16χρονοι μαθητές επικοινωνούν μέσω skype, ενημερώνονται από το facebook και διαβάζουν από τα tablet τους, το βιβλίο τούς παραθέτει παραδείγματα όπως: «Η μετάδοση δεδομένων σε μεγάλες αποστάσεις έχει επιπτώσεις σε πολλούς τομείς. Οσον αφορά στις εφημερίδες, τα δίκτυα μεγάλης εμβέλειας παρέχουν περισσότερες ειδήσεις σε μικρότερο χρόνο. Οι εκδότες της εφημερίδας «USA TODAY για παράδειγμα, ασκούν μια νέα μορφή δημοσιογραφίας. Η ίδια εφημερίδα κυκλοφορεί σε όλη τη χώρα. Οι άνθρωποι στο Los Angeles διαβάζουν τις ίδιες ειδήσεις με αυτούς που ζουν στην Washington. Ολες οι ειδήσεις τηλεμεταδίδονται στα κεντρικά γραφεία της εφημερίδας, στη βόρεια Virginia. Εκεί διαμορφώνεται η εφημερίδα ηλεκτρονικά. Αυτό σημαίνει ότι τα άρθρα, τα γραφήματα, οι επικεφαλίδες και οι διαφημίσεις, όλα διαμορφώνονται με τη χρήση υπολογιστών».

Το βιβλίο αποτελεί το επίσημο εγχειρίδιο για το μάθημα της Τεχνολογίας Επικοινωνιών, το οποίο εισήχθη σαν βασικό μάθημα της τεχνολογικής κατεύθυνσης το σχολικό έτος 1998-1999 και εξετάστηκε για πρώτη φορά το 2001. Ηδη από τότε, καθηγητές είχαν επισημάνει τα παρωχημένα θέματα του βιβλίου, προτείνοντας μεταξύ άλλων να μεταφραστεί η νεότερη αμερικανική έκδοση του 1999. Κατά καιρούς, το αίτημα για ανανέωση του μαθήματος επανέρχεται, χωρίς ωστόσο να έχει βρεθεί μέχρι σήμερα λύση.

Αντίθετα, το υπουργείο Παιδείας παρακάμπτει το πρόβλημα θέτοντας εκτός ύλης τα πλέον παρωχημένα κεφάλαια. «Το αντιμετωπίζουμε σαν ένα μάθημα ιστορίας, να μάθουμε στα παιδιά από πού ξεκίνησαν όλα», λέει στην «Κ» καθηγητής που διδάσκει το μάθημα. «Είναι ένα βιβλίο που ξεκίνησε με προοπτικές, διδασκόταν στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, αλλά έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε». Οπως λέει ο ίδιος, θεωρητικά ένας μαθητής θα καλύψει τα κενά που αφήνει το συγκεκριμένο βιβλίο με τα μαθήματα της Πληροφορικής και των Δικτύων Υπολογιστών που διδάσκονται επίσης στο Λύκειο.

«Το βιβλίο είναι πράγματι παλιό», λέει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά και μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (αρμόδιος φορέας για τα σχολικά εγχειρίδια). Οπως υπογραμμίζει, το Ινστιτούτο βρίσκεται στη διαδικασία αναθεώρησης του περιεχομένου των σχολικών βιβλίων, πολλά από τα οποία θα ανανεωθούν. «Είναι αλήθεια ότι οι γνώσεις των μαθητών έχουν ξεπεράσει το ίδιο το βιβλίο», καταλήγει.


Της Λίνας Γιάνναρου
από την Καθημερινή