Όλα άρχισαν από τον Γενάρη του 2003, τότε που μια αποστολή του Half Note jazz club και της Adam productions ταξίδεψε για το Παρίσι. Είχε ακούσει για ένα extreme συγκρότημα που παρουσίαζε ένα διαφορετικό μουσικοθεατρικό έργο που θυμίζει Μπρεχτ αλλά και Τομ Γουέιτς. Μετά τον ενθουσιασμό αυτής της ομάδας ακολούθησε η πρώτη επίσκεψη του συγκροτήματος στην χώρα μας τον Φλεβάρη του 2003 στο Γυάλινο μουσικό θέατρο. Κάποιοι τους είχαν δει στο Λονδίνο και αποτελούσαν κινητή διαφήμιση. Ένας από αυτούς και ο Σταμάτης Κραουνάκης που άνοιξε την ατζέντα του και άρχισε να παίρνει όλους τους φίλους του καλλιτέχνες ή δημοσιογράφους και να τους προετοιμάζει. Έτσι περίπου αρχίζει το διαφορετικό παραμύθι των Tiger Lillies.


-Μάλλον θα πάρεις την ελληνική υπηκοότητα στο τέλος...

Μάλλον δεν θα θέλουν να μας την δώσουν. Για φανταστείτε να πηγαίναμε να την ζητήσουμε και οι τρεις έτσι όπως παρουσιαζόμαστε στην σκηνή. Ένας τύπος που ουρλιάζει, ένας ντράμερ με baby drums και ο μπασίστας με το πριόνι! Μάλλον θα παραμείνουμε Άγγλοι. Τέταρτη φορά στην Ελλάδα αλλά ξέρεις, καμία φορά δεν είναι ίδια. Έτσι, ειδικά στην Αθήνα θα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά μια συναυλία, μόνοι μας με τα τραγούδια και τα κείμενα. Γι’αυτό θέλουμε περισσότερο κόσμο που έχει ακούσει τα cd και τα τραγούδια μας ή απλά τα έχει ψιλοκαταλάβει...


-Η ιδέα του συγκροτήματος πως σου ήρθε στο μυαλό;

Πριν δεκατρία χρόνια καρφώθηκε στο κεφάλι μου. Στην αρχή τραγούδαγα σε μπαράκια. Παίζαμε με τους άλλους δύο και παίζαμε οπουδήποτε. Εκεί συνήθως συναντούσαμε ένα ελεεινό σύστημα ήχου και έπρεπε απλώς να στηθώ εκεί και να αρχίζω να ουρλιάζω για να ακουστώ. Έτσι το σόου εξελίχθηκε από το περιβάλλον! Σε αυτό το περιβάλλον, όπου όλοι ήταν πιωμένοι, κάθε φορά που προσπαθούσα να τραγουδήσω κάτι «ευγενές» άρχιζε ο καθένας να μιλάει ή να τραγουδάει τα δικά του- κι αυτό μέσα μου με αποτρέλαινε. Να ουρλιάξω! Ήταν ο μόνος δρόμος για να με προσέξουν εκεί μέσα! Έτσι άρχισε. Μετά, ήρθαν όπως και εδώ καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι για κάποιον παράξενο τύπο που έλεγε τα δικά του...


-Για ποια πράγματα θα μας τραγουδήσεις στον Λυκαβηττό;

Αυτό που λέω παντού και πάντα. Το ανθρώπινο είδος είναι αξιοθρήνητο. Υπάρχει τόση συμβατικότητα. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Ντύνονται με τον ίδιο τρόπο, όλοι εννοούν να έχουν την ίδια συμπεριφορά. Το βρίσκω γελοία εφησυχασμένο. Απόλυτη προσαρμογή στο σύστημα. Περπατάς με ένα χρωματιστό παλτό και μπορεί να σε κράξουν όλοι ή να σε κοιτάζουν σαν κάτι παράξενο. Είναι μακάβριο. Όλοι ίδιοι. Εφιαλτικό! Νομίζω λοιπόν ότι ένας από τους σκοπούς των τραγουδιών μας αλλά και της τέχνης γενικότερα, είναι να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν λίγο διαφορετικά. Τουλάχιστον όταν με δουν να παίζω να τους δοθεί η ευκαιρία να σκεφτούν αλλιώς για δυο ώρες. Για μία ώρα, έστω για λίγα λεπτά!


- Και αυτό το καταφέρνεις κάνοντας το κακό παιδί;

Όχι. Απλά παίζοντας τον εαυτό μου. Αν δεν είμαι ο εαυτός μου δεν μπορώ να βγάλω παράσταση. Ποτέ δεν θα μπορέσω να παίξω σε έργο ή ταινία. Το σενάριο πρέπει να το ελέγχω απόλυτα εγώ ώστε να έχει στοιχεία που με εκπροσωπούν. Δεν είμαι ηθοποιός. Ο μηχανισμός της άμυνάς μου με κάνει κακό παιδί. Δεν θέλω να νομίζει το κοινό ότι είμαι κανενός είδους ιδεαλιστής. Τα είδαμε και τα σιχαθήκαμε αυτά. Είναι αρρωστημένα και απολύτως εμετικά. Είμαι κακός, επιθετικός... Ούτε ιεροκήρυκας, ούτε ο καλούλης με την γλυκιά κουβέντα στο στόμα. Θέλω μούρη με μούρη να λέω στο κοινό μου, κατά κάποιο τρόπο ότι είμαστε ηλίθιοι. Ηλίθιοι που εφησυχάζουμε. Προσπαθώ να μας κάνω να ντρεπόμαστε...


- Και γι’αυτό μας φτύνεις συνέχεια;

Με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, ανάλογα το κοινό. Μερικές φορές φτύνω στην αρχή και μερικές στο τέλος. Δεν παίζω κάποιον όπως ο Ιησούς ή ο Βούδας, που διδάσκουν συγχώρεση και αγάπη. Το κοινό κι εγώ μαζί πρέπει να ντροπιαστούμε στο τέλος της παράστασης. Έτσι μόνο θα έρθουμε στα ίσια μας. Και γι’αυτό οτιδήποτε τείνει να διαλύσει την κοινωνική υπνηλία με ευχαριστεί...


- Σε είδαμε σε διάφορα τηλεοπτικά σόου την προηγούμενη φορά. Δεν φοβάσαι μην γίνεις κι εσύ ένας μαϊντανός επειδή είσαι στην μόδα;

Μακάρι τέτοιοι τύποι σαν τον κλόουν να ήταν στην μόδα. Βέβαια την προηγούμενη φορά όντως είχατε αφηνιάσει. Θέλατε όλοι σας να μιλάτε για τους Tiger Lillies. Πάντως δεν φοβάμαι μήπως γίνω τηλεοπτικός αστέρας ή πάρα πολύ γνωστός ή κάτι απ’ όλα αυτά. Αν μπορώ να φέρω αυτό που κάνω σε περισσότερο κόσμο, αυτό είναι καλό. Άλλωστε υπάρχουν τόσα πράγματα που είναι ηλίθια στον κόσμο και στις τέχνες που αν μπορώ να κλέψω κάτι από την φρικτή μουσική ή το κακό θέατρο, αν μπορώ να γίνω ακόμα ποιο γνωστός και να διώξω λίγο σκουπίδι από αυτό που μεταμφιέζεται σε τέχνη, τόσο το καλύτερο. Όσο περισσότερα μου δίνονται από τους ανθρώπους του θεάματος (παραγωγούς, θεατρώνες, δισκογραφικές, δημοσιογράφους) τόσο πιο πολύ θα βρίζω και θα φτύνω γιατί αυτό πιστεύω ότι είναι η δουλειά του καλλιτέχνη. Όχι να χαριεντίζεται και να κολακεύει το κοινό... Όταν σου δίνεται δύναμη και έρχεται το χρήμα και η επιτυχία δεν πρέπει να κάθεσαι ήσυχος και να τα καταναλώνεις σαν «αληθινός καλλιτέχνης». Τότε είναι που πρέπει να γίνεσαι ποιο κακό παιδάκι. Να στηρίζεσαι στα πόδια σου και να γίνεσαι ασυμβίβαστος. Έτσι συνεχίζεις...


-Τελικά θα καταφέρετε να βρείτε δισκογραφική για να κυκλοφορείτε τα cd σας ή θα συνεχίσετε να τα πουλάτε μόνοι σας;

Μας έχει βγάλει μερικά cd η Warner. Σκασίλα μου. Οι δισκογραφικές θέλουν να σε πουλήσουν σαν την Μαντόνα ή την Μπρίτνει Σπίαρς. Όσοι δουλεύουν στις δισκογραφικές είναι τρομοκρατημένοι άνθρωποι, κάτι σαν πωλητές στα MacDonald’s… Ε, λοιπόν εμείς ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ! Τρέχει τίποτα? Θα χρησιμοποιούσα οποιοδήποτε promoter, οποιαδήποτε δισκογραφική, αν θέλει να με εκδώσει. Μεγαλείο! Αν μια πολυεθνική προμοτάρει τους Tiger Lillies, κάνει τεράστιο λάθος. Προμοτάρει αυτούς που την μάχονται. Είναι απλά τα πράγματα. Άμα πεις «ας ρίξω λίγο νερό στο κρασί μου για να γίνω πιο εμπορικός» τότε έχεις χάσει. Όσο μπορείς να κρατήσεις την καλλιτεχνική σου αλήθεια, το όραμά σου, τότε κανείς δεν μπορεί να σου κάνει κακό. Κι εσύ θα κάνεις τα πάντα με κέφι και διάθεση. Γι’αυτό βρήκαμε αυτόν τον τρόπο που τελικά εξελίσσεται σε μόδα, μετά από εμάς το κάνουν πάρα πολλοί. Πουλάμε εμείς οι ίδιοι τα cd μας. Αντί να πηγαίνεις στα δισκάδικά έρχεσαι στην συναυλία και αν σου αρέσει αυτό που είδες και άκουσες αγοράζεις μετά το cd. Η αληθινή ανάγκη μας για να ακούσουμε την μουσική που αγαπάμε τελικά θα μας σώσει από αυτήν τη πανάθλια εποχή...



* Οι Tiger lillies μας περιμένουν με τους ηθοποιούς, χορευτές και ακροβάτες τους στην παράσταση Circus για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη, στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών στις 17, 18 και 19 Σεπτεμβρίου και αμέσως μετά στις 21 Σεπτεμβρίου, μόνοι τους με τα τραγούδια τους θα δώσουν μια συναυλία στο θέατρο Λυκαβηττού.