Οι Legendary Pink Dots σχηματίστηκαν το 1980 στο Λονδίνο, από τον Edward Ka-Spel (φωνητικά, στίχοι, keyboards) και τον Phil “The Silverman” Knight (keyboards, ηλεκτρονικά).


Κατά τη διάρκεια της εικοσαπενταετούς σχεδόν πορείας τους, οι δυό τους αποτελούν τα μοναδικά σταθερά μέλη αυτού του πολύ ιδιαίτερου συγκροτήματος, από τη σύνθεση του οποίου έχουν, κατά καιρούς, περάσει περισσότεροι από 30 μουσικοί, εξαιρουμένων των διαφόρων guests – συνεργατών. Χαρακτηριστικά, μπορούμε ν’ αναφέρουμε τα ονόματα των Jim O’ Rourke (ιδιοφυής μουσικός από το Chicago, ο οποίος έχει πειραματιστεί πάνω σε διάφορα είδη μουσικής, από το post rock στην avant-garde και απ’ το folk στο industrial, πριν καταλήξει ως το πέμπτο μέλος των Sonic Youth), David Tibet (των Current 93) και Cevin Kay (των Skinny Puppy).

Μαζί με τον τελευταίο, ο Ka-Spel έχει σχηματίσει τους Teargarden, ένα από τα πολλά σύνολα / side projects που έχουν σχηματίσει ή στα οποία έχουν συμμετάσχει μέλη των LPD. Αν σ’ αυτά προστεθούν κι οι πολυάριθμες solo δουλειές τους (μόνο ο Ka-Spel έχει πραγματοποιήσει περίπου 15), τότε γίνεται απολύτως αντιληπτή η έντονη δημιουργικότητα αυτής της ιδιαίτερης μπάντας. Εκφραση αυτής είναι και τα περίπου 40 άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει από το 1982 έως σήμερα, συμπεριλαμβανομένων βέβαια και ορισμένων live ηχογραφήσεων, συλλογών και σπάνιων εκδόσεων.

Η μουσική τους δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί. Πρόκειται για ένα συνδυασμό μελωδικής pop κι εξωτικής ψυχεδέλειας, με κλασσικές επιρροές, χρήση samplings και πολύ ιδιαίτερα φωνητικά από τον Ka-Spel (η ερμηνεία του συχνά ακούγεται σαν κάτι ανάμεσα σε τραγούδι και απαγγελία), του οποίου οι στίχοι είναι πολύ συχνά σκοτεινοί, βίαιοι ή και παρανοϊκοί. Για παράδειγμα, στο “The Hill”, από το άλμπουμ του ’85 “Asylum”, μιλάει για έναν ελεύθερο σκοπευτή που παραμονεύει έξω από ένα σχολείο (...), ενώ στο “Oasis Malade”, από το “9 Lives to Wonder” του ’95, εξιστορεί τις περιπέτειες ενός κοριτσιού που αναζητά πυραμίδες στο Βέλγιο!

Ο ίδιος ο Ka-Spel, αναφερόμενος στη μουσική της μπάντας, προσπαθεί να ξεκαθαρίσει λίγο τα πράγματα: “Νομίζω πως είμαστε μια ψυχεδελική μπάντα με την πλέον ουσιαστική έννοια, δηλαδή αυτή του να προσπαθείς πάντα να διευρύνεις τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείσαι. Ψυχεδελική μουσική είναι το να εξερευνάς συνέχεια καινούρια πράγματα, πηγαίνοντας όλο και πιο παραπέρα, και όχι το να νοσταλγείς και να πισωγυρίζεις. Δεν είμαστε ένα retro group που αναπολεί την εποχή των 60’s. Αλλωστε τη γνωρίζουμε ελάχιστα και μόνο μέσω των όσων έχουμε ακούσει.”

Οι πρώτες ηχογραφήσεις των LPD ήταν εξαιρετικά lo-fi. Ο εξοπλισμός που είχαν στη διάθεσή τους ήταν πολύ περιορισμένος, ενώ οι πρώτες κυκλοφορίες τους – χρηματοδοτούμενες αποκλειστικά από τους ίδιους – ήταν σε κασέτες. Παρά τα πενιχρά τους μέσα, albums σαν τα “Brighter now” (1982), “Curse” (1983), “The tower” (1984), “Faces in the fire” (1984) και “Asylum” (1985), έχουν μια ιδιαίτερη αξία και ξεχωριστή θέση στην αχανή τους δισκογραφία, από την απλότητα και τον αθώο, μελωδικό ήχο των πρώτων δύο, μέχρι την προφανή ένταση που χαρακτηρίζει τον τελευταίο.

Ρυθμοί από drum-machines συναντούν πολύπλοκα κιθαριστικά μέρη, ενώ βιολί και synths χρωματίζουν το τελικό αποτέλεσμα, με την έντονα μελωδική τους παρέμβαση. Το ηχητικό παζλ των Pink Dots θαρρείς πως περιέχει κομμάτια από τους Residents και τους Tuxedomoon, σε συνδυασμό με τις, πάντα παρούσες, ψυχεδελικές τους αναζητήσεις.

Ολα αυτά δεν στάθηκαν ικανά ώστε το γκρουπ να καταφέρει να κινήσει το ενδιαφέρον του βρετανικού κοινού, κάτι μάλλον αναμενόμενο αφού ήταν – είναι - και πιθανότατα θα εξακολουθήσει να είναι συνηθισμένο φαινόμενο, για τη συγκεκριμένη αγορά, το ν’ αγνοεί μερικά πολύ σημαντικά μουσικά σχήματα, μόνο και μόνο επειδή ξεφεύγουν από το βασικό πρότυπο της britpop! Συνέπεια αυτού και η μετακίνηση των Pink Dots στην Ολλανδία, μια που η κεντρική Ευρώπη ήταν η περιοχή που κατά κανόνα αναδείκνυε τέτοια ονόματα, εκείνη την εποχή. Η συμφωνία με την μετέπειτα πολύ γνωστή Play it Again Sam Records, απέδωσε καρπούς, αφού για λογαριασμό της κυκλοφόρησαν ορισμένα από τα κορυφαία άλμπουμ της καριέρας τους.

Εχοντας ένα σταθερό εξαμελές σχήμα, αποτελούμενο αποκλειστικά από βρετανούς μουσικούς, ηχογράφησαν τα “Island of Jewels”, “Any Day Now”, και “The Golden Age”, στην κυριολεξία μεγαλουργώντας και προσφέροντας δείγματα εκπληκτικής έμπνευσης, είτε με ψυχεδελικά έπη σαν το “Waiting For The Cloud”, είτε με μελωδικά pop κομμάτια σαν το “The More it Changes”. Κάποιες αλλαγές στο line up δεν επηρέασαν το δημιουργικό κρεσέντο του Ka-Spel και της παρέας του, που συνεχίστηκε με τα “Crushed Velvet Apocalypse” και “The Maria Dimension”, η επιτυχία των οποίων προκάλεσε το ενδιαφέρον ακόμη και της Warner Bros. U.S.A. Με μια δόση αφέλειας, αρνήθηκαν το προσφερόμενο συμβόλαιο, παραμένοντας στην Play it Again Sam, από την οποία αποχώρησαν τελικά το 1994, για να συνάψουν, ένα χρόνο μετά, συμφωνία συνεργασίας με την αμερικανική Soleil Moon Records.

Οι ΗΠΑ έμελλε να γίνουν η επόμενη αγορά που θα ανακάλυπτε τους Pink Dots, μέσα από νέες κυκλοφορίες για τη συγκεκριμένη εταιρεία, όπως τα “9 Lives To Wonder” (1995), και “From Here You’ll Watch The World Go By” (1996), αλλά και από συλλογές με παλαιότερο υλικό σαν το “Canta Mientras Puedas / An Anthology of the Years ’90 to ‘95” (1996).

Μια σειρά από περιοδείες έφερε το γκρουπ πιο κοντά σε ακροατήρια που συχνά πλησίαζαν σε αριθμό τους 2.500 θεατές, ενώ η δισκογραφία τους συνέχιζε να αυξάνεται με υψηλούς ρυθμούς. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τις κυκλοφορίες των albums “Synesthesia” (2000), “All the King’s Men” (2002) και “The Whispering Wall” (2004), τα οποία αποτελούν τις πιο πρόσφατες προσθήκες στο ενεργητικό τους. Πως όμως κατορθώνουν να ανταπεξέρχονται, όντας τόσο υπερ-παραγωγικοί, απέναντι στις ολοένα αυξανόμενες ασχολίες τους, είκοσι και πλέον χρόνια μετά το αρχικό τους ξεκίνημα;

“Είναι μια full-time αποστολή”, λέει ο Ka-Spel, “αφού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούμαστε συνεχώς μ’ αυτή. Κάθε μέρα του χρόνου, οι δραστηριότητές μας έχουν να κάνουν άμεσα με τους Pink Dots ή σχετίζονται μ’ αυτούς. Αυτό είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Ηχογραφούμε άλμπουμ, κάνουμε περιοδείες και τελικά ζούμε από αυτά. Νομίζω πως βρισκόμαστε σε μια αέναη κίνηση, αλλά εξακολουθώ να λατρεύω αυτόν τον τρόπο ζωής. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω άλλωστε;”.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο η κινητήρια δύναμη πίσω από τη δημιουργικότητα του Ka-Spel και των Legendary Pink Dots είναι η ίδια μ’ εκείνη που ένιωσαν πριν πολλά χρόνια, όταν ξεκινούσαν να γράφουν μουσική. Το σίγουρο όμως είναι πως το πάθος, η θέληση κι αυτή η σχεδόν ψυχωτική ανάγκη τους να εκφραστούν, δεν έχει ξεθωριάσει καθόλου. Εξάλλου, είναι δεδομένο και το ενδιαφέρον τους για τη σύγχρονη σκηνή: “Μ’ αρέσουν γκρουπ όπως οι Radiohead και μουσικοί που δεν φοβούνται να πειραματιστούν, όπως ο Tricky”, ομολογεί ο Edward, fan μεγάλων συγκροτημάτων του παρελθόντος όπως ο Neu! και οι Can, χωρίς να ζηλεύει τη δημοσιότητα που χαίρουν, σε αντίθεση με τον ίδιο και τη μπάντα του...

“Ανέκαθεν στηριζόμασταν στις πληροφορίες που μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα. Δεν υπήρχε ποτέ ιδιαίτερο ενδιαφέρον από το ραδιόφωνο και τον Τύπο, οπότε δεν συντρέχει λόγος να περιμένουμε τη βοήθειά τους. Ωστόσο, όσοι αγοράζουν τους δίσκους μας, πάντα μεταδίδουν αυτή τους την προτίμηση και σε άλλους. Πέραν αυτού, η παρουσία μας στο Διαδίκτυο είναι ιδιαίτερα έντονη, αφού υπάρχουν πολλά web sites αφιερωμένα στο γκρουπ.”.

Αυτή ακριβώς η φράση του Ka-Spel συνοψίζει τον τρόπο με τον οποίο οι Pink Dots απέκτησαν φανατικούς φίλους, όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκονται στο προσκήνιο, ιδίως στους κόλπους του new wave / industrial / gothic κοινού. Η νέα ευρωπαϊκή τουρνέ που ξεκίνησαν, θα μας δώσει την ευκαιρία να τους δούμε – επιτέλους – και στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στη σκηνή του Gagarin 205 Live Music Space, όπου χωρίς αμφιβολία θα διαπιστώσουμε γιατί ακριβώς θεωρούνται ένα σημαντικότατο, ... θρυλικό κεφάλαιο στην ιστορία της εναλλακτικής μουσικής σκηνής, τις τελευταίες δεκαετίες!