Ο Πετρολούκας Χαλκιάς, ο.. Ηπειρώτης της παράστασης «Έλληνες και Κόσμος» μιλάει για τις μαγικές συναντήσεις... Η ζωή του είναι γεμάτη από εικόνες κι ήχους από τα βουνά, τα ποτάμια αλλά και τους ανθρώπους της ηπειρώτικης γης. Φτιαγμένο από φράσεις, λέξεις και συναισθήματα που έρχονται από το παρελθόν έτσι όπως το βίωσε, όχι μόνο στον τόπο του αλλά και στη "μεγάλη πολιτεία" της Νέας Υόρκης.

Ο Πετρολούκας Χαλκιάς, έχει έναν δικό του τρόπο να αφηγείται τη ζωή του. Σεμνό, λιτό κι απέριττο, όπως είναι και ο ίδιος. Πήγαμε και τον βρήκαμε στις πρόβες για την παράσταση «Έλληνες και Κόσμος» που θα παρουσιάσει με Ινδούς και Αφρικανούς μουσικούς στον Λυκαβηττό και την Πάτρα. Κρατούσε στην αγκαλιά του το κλαρίνο του, κοίταζε τους συνεργάτες του μουσικούς με μια βαθιά διαπεραστική αλλά και τρυφερή συνάμα ματιά κι αστειευόταν με τον μικρότερο αδελφό του.

Την Δευτέρα 27 Ιουνίου η ομάδα του θα ενωθεί με Ινδούς και αφρικανούς μουσικούς και όλοι μαζί θα αποδείξουν ότι η μουσική είναι μία. Αυτή που αγαπάμε, αυτή που είναι καταγραμμένη στο DNA μας...

Πως ασχοληθήκατε με το κλαρίνο;

Είναι οικογενειακή υπόθεση. Είναι εντολή που την δίνει ο πατέρας στον γιο. Αυτή την εντολή πήρε και η οικογένεια πολλά χρόνια πριν από τον προπάππου μου. "Κοίτα παιδί μου -είχε πει ο προπάππους μου στον πατέρα μου-, κάθε γενιά της οικογένειάς μας θα πρέπει να βγάζει από τα σωθικά της έναν μεγάλο κλαριντζή. Έναν άνθρωπο σωστό, αληθινό, πιστό κι ειλικρινή". Έτσι κι έγινε, ο πατέρας μου έγινε μάστορας κι εκείνος του κλαρίνου και όταν ήρθε η ώρα μου την μετέφερε κι εγώ με την σειρά μου την έδωσα στον γιο μου, τον Μπάμπη Χαλκιά, κι αυτός με τη σειρά του στο δικό του γιο, στο εγγονάκι μου, τον 16χρονο σήμερα Πετρολούκα, τη μεγάλη μου αδυναμία....

Τι σας πειράζει περισσότερο;

Η αδιαφορία των νέων για την παράδοσή μας. Φοβάμαι μήπως χάσει τον δρόμο του ο εγγονός μου... Οι νέοι δεν αγαπούν τη παράδοση. "Τι νέος είσαι εσύ που παίζεις την Καραγκούνα;" του λένε οι συμμαθητές του. Είπα στα αστεία μια μέρα στον γιο μου, να μου δώσει το παιδί να πάμε μαζί να απομονωθούμε στο βουνό για κάνα δυο χρόνια και να μας φέρνει μόνο να τρώμε για να μην αφήσει ο εγγονός μου το κλαρίνο...

Όσο αστεία κι αν το λέτε πάντως τουλάχιστον εσείς ζήσατε αυτή την απομόνωση μέχρι να καταφέρετε να μάθετε κλαρίνο...

Όταν ήμουν πολύ μικρός, έντεκα χρονών, ο πατέρας μου με πήγε σε ένα γκαράζ στα Γιάννενα για να μάθω μηχανικός αυτοκινήτων. Όμως εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Βρήκα ένα ξύλο, κάνω έξι τρύπες και χωμένος σε ένα λάκκο αρχίζω να φυσάω μέχρι να σκάσω. Δεν ήθελα να σταματήσω. Αντί για σπατάλη της αναπνοής, αυτό για μένα ήταν το οξυγόνο μου...Το έχω ξαναπεί, το κλαρίνο δοξάζει το μεγαλείο της ψυχής...

Ωστόσο δεν μείνατε εκεί. Φύγατε για την Αμερική...

Ξενιτεύτηκα όπως και πολλοί άλλοι συντοπίτες μου στην Αμερική. Οι Ηπειρώτες ξέρουν καλά τι θα πει ξενιτιά. Έμεινα είκοσι χρόνια στη Νέα Υόρκη. Έφτιαξα το δικό μου μαγαζί, παρέα πάντα με το κλαρίνο. Έπαιζα σκάρο στους ξένους, ηπειρώτικα μοιρολόγια χωρίς καμία προσπάθεια να τα μεταλλάξω. Έπαιζα όπως τα ήξερα από το '60. Όπως τα είχα μάθει στον τόπο μου. Στο μαγαζί ερχόντουσαν μαύροι, κίτρινοι, άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο και μου ζητούσαν να παίξω κλαρίνο αληθινό. Πέστε του να παίξει εκείνα τα ηπειρώτικα" έλεγαν στους σερβιτόρους. Άκουγαν σιωπηλοί κι έκλαιγαν....

Από τότε είχατε μάθει γιατί το κλαρίνο μπορεί να συγκινήσει και να συνδυαστεί με άλλες μουσικές από τον υπόλοιπο κόσμο...

Το κλαρίνο συγκινεί. Οι ήχοι της Ηπείρου κλείνουν μέσα τους τον άνθρωπο και τα αισθήματά του. Την ψυχή του... Κλαίμε από χαρά αλλά και από λύπη και το κλαρίνο ξέρει πώς να τα διηγείται όλα αυτά. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο βαθιά μπαίνω στην ουσία του κλαρίνου. Κάθομαι και φέρνω στο μυαλό μου, στα 70 μου χρόνια σήμερα, την εποχή των 18 μου χρόνων. Μαζί με τις αναμνήσεις έρχονται ήχοι τους οποίους αναπαράγω διαφορετικά, ανάλογα με το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκομαι. Δεν παίζω ποτέ το ίδιο κομμάτι... Αυτό είναι το παράξενο σε μένα. Αυτοσχεδιάζω ανάλογα με το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκομαι. Το μάτι μου και η σκέψη μου συνεργάζονται. Μπορεί να μη βλέπω τους ανθρώπους που έχω μπροστά μου στα μαγαζιά ή στις συναυλίες. Όμως καταλαβαίνω πώς νιώθουν. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους διαφορετικούς μουσικούς αυτών των συναντήσεων. Αφήστε που η Ινδική μουσική είναι πολύ κοντά σε αυτή την συναισθηματική ένταση που βγάζει το κλαρίνο...

Πότε γυρίσατε από τη Νέα Υόρκη;

Για μια βδομάδα μόνο θα πήγαινα κι έμεινα 20 χρόνια. Γύρισα αρχές του ’80. Ήταν Σάββατο βράδυ στη Νέα Υόρκη κι άκουσα στο ραδιόφωνο ότι θα δινόταν μια συναυλία στην Αθήνα, στο Ολυμπιακό Στάδιο για τα θύματα ενός σεισμού. Θα πάω κι εγώ, είπα. Πήρα την άλλη μέρα το πρωί το κλαρίνο μου για να κάνω ένα - δύο τραγουδάκια κι εγώ γι' αυτό τον ιερό σκοπό. Γύρισα στην Ελλάδα και πήγα να δηλώσω συμμετοχή. Κανείς δεν με γνώριζε. Έμαθα ότι το πρόγραμμα ήταν κλεισμένο. Δεν πειράζει, είπα στους διοργανωτές. Θα παίξω στο τέλος κι όποιος με ακούσει με άκουσε... Έτσι κι έγινε. Όταν τέλειωσαν όλοι, ανέβηκα στη σκηνή. Κανείς δεν με γνώριζε... Έπαιξα ένα σκάρο. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: κι άλλο, κι άλλο... Πέταγαν τα παλτά τους στον αέρα... Θα γύριζα πίσω στην Αμερική αλλά ο κόσμος με κράτησε... Ξέρεις, αυτός που ξενιτεύεται γνωρίζει δύο πατρίδες και είναι δύο φορές δυστυχισμένος. Γιατί στην ουσία είναι χωρίς τόπο.

Τι να περιμένουμε από εσάς στην παράσταση του Λυκαβηττού;

Έχω ετοιμάσει καινούργια τραγούδια αλλά και μερικά από αυτά που έχουμε παίξει και σε παλαιότερες συναυλίες μας εγώ και οι Ινδοί. Το πιο εντυπωσιακό είναι η νέα μας ομάδα, οι αφρικανοί μουσικοί. Περιμένω πως και πως να δω πως μπορούν να με ακολουθήσουν. Έχω μάθει επίσης ότι θα έχει και αυτούς τους ινδούς που θα παίζουν με τις φωτιές. Κι εμείς έχουμε έθιμα με φωτιές, τα αναστενάρια. Νομίζω ότι θα είναι αρκετά καλή βραδιά...

Τι σας βοηθάει και σας δίνει κουράγιο τόσα χρόνια;

Δεν ξέρεις πόσο μ' έχουν βοηθήσει τα βουνά της Ηπείρου στη μουσική μου... Όταν έφτιαξα τα ποιμενικά, πήγα εκεί κι έζησα στη φύση. Ανέβηκα - κατέβηκα τα βουνά, άκουσα τους ήχους από τα κουδούνια των κοπαδιών, το φύσημα του αέρα, τον αχό του ποταμού κι όλα αυτά τα έκανα ήχους. Συλλογιζόμουνα τη φύση κι έπαιζα... Κι οι παππούδες μας το ίδιο έκαναν. Έχυσαν το αίμα τους να κρατήσουν αυτόν τον τόπο και τα κατορθώματά τους έγιναν ήχοι τραγουδιών. Θα είμαι ευχαριστημένος να πεθάνω και να ξέρω ότι κάποιοι θα καταφέρουν να τα κρατήσουν ζωντανά. 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ, μαγικές συναντήσεις.
Δευτέρα 27 Ιουνίου στον Λυκαβηττό,
Τρίτη 28 Ιουνίου Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας.
Ώρα έναρξης 21.00

Συμμετέχουν ο Πετρολούκας Χαλκιάς από την Ελλάδα, ο Afel Bocoum από το Μάλι της Αφρικής, ο Rakesh Chaurasia από τη Ινδία και πλειάδα μουσικών. Μαζί τους το συγκρότημα Nagara που παρουσιάζει ένα μαγικό θέαμα με φωτιές και μια εξαιρετική ομάδα χορευτών Katak, ενός εντυπωσιακού παραδοσιακού Ινδικού χορού.

Eισιτήρια που κοστίζουν μόνο 20 Ευρώ προπωλούνται στα δισκοπωλεία Metropolis και στο δισκοπωλείο Music Corner, τηλ. Πληροφοριών 210-8011011