Τι έλειπε μέχρι τώρα από το ελληνικό μπάσκετ; Ένα κύπελλο εκτός έδρας. Ο Γκάλης και η παρέα του μας στο Ζάγκρεμπ έφτασαν μία ανάσα από αυτό. Ο Παπαλουκάς, ο Κακιούζης, ο Γιαννάκης από τον πάγκο, οι 7000 φίλαθλοι αυτή η τεράστια παρέα που είχε ένα όραμα το χρυσό μετάλλιο μετά από 18 χρόνια. Ένας νέος που φέτος τελείωσε το σχολείο μπορεί να λέει στον πατέρα του ότι είδε μία άλλη γενιά, κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνη την ομάδα να φτάνει σε έναν θρίαμβο ίσως το ίδιο σημαντικό..

!!! Την Κυριακή το βράδυ την κούπα την σηκώσαμε μέσα στο Βελιγράδι !!!.

Εκτός έδρας; Μα με τέτοιους φιλάθλους και τέτοιο πάθος δεν παίζαμε στο Βελιγράδι. Στην καρδιά της Ελλάδας αγωνιζόμασταν και εκατομμύρια από όλο τον κόσμο ένωναν την ψυχή τους για να έρθει αυτή η μεγάλη νίκη. Με αυτά τα φτερά ο Θοδωρής Παπαλουκάς και άλλοι δύο γκαρντ, που αγωνίζονταν συνέχεια μαζί του πήραν το κύπελλο και βούτηξαν στην δική τους κολυμπήθρα του Σιλωάμ όλο το ελληνικό μπάσκετ με τις χιλιάδες αμαρτίες του. Αυτά τα παιδιά τις ξέπλυναν όλες και πρέπει να τους υποδεχθούμε όπως τους αξίζει.

Και στον τελικό παίξαμε μπάσκετ. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης κατάλαβε ότι με την χειρότερη Γερμανία δεν υπάρχει κανένας λόγος να τιθασεύσει το ταλέντο των παικτών του. Και να οι βόμβες του Κακιούζη, αλλά και τα σουτ από τον Παπαλουκά και τον Ντικούδη. Όλα μέσα και γιατί όχι. Μύγες απέναντι στους παίκτες μας οι Γερμανοί του Ρόλερ, του Ντεμιρέλ, του Φέμερλιγκ. Ένας Νοβίτσκι , όσο μεγάλος κι αν είναι απέναντι στους πέντε καμικάζι δεν θα ήταν δυνατόν να νικήσει και όχι μόνο επειδή οι διεθνείς μας είναι «σκυλιά» αλλά γιατί το ταλέντο μας σε αυτόν τον αγώνα ήταν υπέρτερο και σε σημαντικούς αριθμούς.

Το 3-4 του τρίτου λεπτού αποτέλεσε το τελευταίο αρνητικό κομμάτι για το πρώτο μέρος. Οι διεθνείς μας άφησαν στα αποδυτήρια την προσήλωση στην άμυνα και ξεδίπλωσαν στο παρκέ τις επιθετικές τους δυνατότητες. Το 16-9 του εννέα έγινε 19-12 με πρωταγωνιστές τους Κακιουζη και Παπαλουκά. Ο αρχηγός είδε γρήγορο ρυθμό κι αισθάνθηκε σαν στο σπίτι του ενώ ο σταρ της ΤΣΣΚΑ αντικρύζοντας τους κοντύτερους γκαρντ έφτανε άνετα μέχρι το καλάθι κάτι που τόνωσε την ψυχολογία του. Μοναδική παραφωνία ο Νίκος Χατζηβρέττας με χαμένα λέι απ αλλά η παρουσία του Ζήση έφερε ισορροπία.

Άλλωστε γι αυτό είναι η ομάδα. Στο δεύτερο δεκάλεπτο το 24-16 του 13 υποχρέωσε τους Γερμανούς να γυρίσουν σε ζώνη θέλοντας να προστατευθούν από τα ελληνικά λέι απ. Άφησαν έτσι ελεύθερα σουτ στον Ζήση και τον Κακιούζη κάτι που το πλήρωσαν καθώς η δαιφορά έφτασε ακόμα και στο 28-18. Οι Γερμανοί γκαρντ, όχι απλά δεν σούταραν αλλά κάθε φορά που έπιαναν την μπάλα, έβλεπαν να ορθώνονται απέναντί τους τα τεράστια χέρια του Διαμαντίδη και του Παπαλουκά. Ο πρώτος βαρέθηκε να κλέβει μπάλες και το κυριότερο απογοήτευσε ακόμα και τον Νοβίτσκι κάθε φορά που έπαιρνε την απόφαση να μπει στην ρακέτα.

Αν δεν υπήρχε ο Φέμερλιγκ ο τελικός θα είχε τελειώσει νωρίς αλλά αυτές οι προσπάθειες έδωσαν στον Νοβίτσκι την ευκαιρία να κλείσει το ημίχρονο με ένα πολύ δύσκολο τρίποντο και να γράψει το 39-32 σκορ αρκούντως τιμητικό για τους Γερμανούς των 13 λαθών. Η επιθετική παραγωγικότητα της ομάδας μας ήταν η καλύτερη σε αυτά τα 20 λεπτά από οποιοδήποτε άλλο αγώνα καταδεικνύοντας το καθαρό μυαλό σε μία τόσο σημαντική αναμέτρηση.


Τα δεκάλεπτα της ιστορικής αναμέτρησης: 19-12, 39-32, 64-48, 78-62...
Παναγιά μου και Χριστέ μου ένας Παπαλουκάς.. Δεν ήταν οίστρος αυτός. Ήταν , άντε να μην πούμε την λέξη που τελειώνει σε …λα. Ο τύπος σημείωσε οκτώ συνεχόμενους πόντους με τρίποντο από τα οκτώ μέτρα και χουκ στα μούτρα του Νοβίτσκι και του Φέμερλιγκ. Σεληνιασμένος μόλις είδε το 39-34 πήρε φωτιά και ύστερα από ένα τρίποντο του Χατζηβρέττα σκόραρε με απίστευτους τρόπους και για ένα λεπτό έστειλε την Ελλάδα στο 50-36 του 23.

Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος δεν κατάφερε να μπει στον ρυθμό του αγώνα και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό με τον ρυθμό που σκόραραν οι περιφερειακοί μας. Άλλωστε τα έξι τρίποντα σε 22 λεπτά αγώνα έδειχναν ότι οι κοντοί θα φέρουν την νίκη. Η άμυνα άλλωστε ήταν πάντα παρούσα αλλά σε έναν αγώνα όπου ανοίξαμε το σκορ δεν χρειαζόταν να γίνει η οποιαδήποτε αναφορά. Πάλι όμως με συνεχόμενα κλεψίματα η διαφορά έφτασε στους 16 πόντους, 60-44 στο 29.

Τι έμενε; Να ξεκουράσουν οι υπόλοιποι τον Ντιρκ Παπαλουκά και το έκαναν ανεβάζοντας την πίεση στην άμυνα. Ο Νοβίτσκι έμεινε από δυνάμεις αλλά κυρίως χωρίς στηρίγματα καθώς οι συμπαίκτες του έμειναν κλειδωμένοι από την ελληνική άμυνα. Μόνο ο σταρ της βραδιάς, ο Παπαλουκάς είχε ακόμα δυνάμεις για να διασκεδάσει με κάποια λέι απ. Ήταν και η δική του νίκη μετά από Αττάλεια.

Το μοναδικό ενδιαφέρον ήταν αν ο δικός μας θα αναδεικνυόταν πρώτος σκόρερ ή ο σταρ του ΝΒΑ. Το κύπελλο βρισκόταν ήδη στην Ελλάδα και η αποχώρηση του Νοβίτσκι 3,22 πριν το τέλος και με το σκορ στο 69-52 μας έδωσε την ευκαιρία για το μπασκετικό μεγαλείο. Ο Γερμανός ζήτησε αλλαγή και με σηκωμένες γροθιές αποθεώθηκε από τους εκπληκτικούς Έλληνες φιλάθλους. Ήταν ο τέλειος επίλογος πριν να ξεκινήσει το αυθεντικό ελληνικό πανηγύρι.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης περνάει στην ιστορία και μαζί αυτή η δική του εθνική. Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΟΜΑΔΑ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΑΙΟ.

Α, και το τελικό σκορ 78-62...


-- ------------------------------------------------------------------------------
ΕΛΛΑΔΑ: Τσαρτσαρής 10, Χατζηβρέττας 8(2), Ζήσης 13, Διαμαντίδης 2, Παπαλουκάς 22(4τρ, 6ας), Ντικούδης 8, Κακιούζης 11(2), Μπουρούσης 4, Σπανούλης 2, Βασιλόπουλος.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Βούχερερ 6, Πέσιτς 2, Νοβίτσκι 23(1), Σούλτσε 5(1), Ντεμιρέλ 3, Γκριν 2, Γκάρετ 2, Φέμερλιγκ 11, Ρόλερ 4, Μάρας 2, Νικαγκμπάτζε 2.


Κείμενο: Τάσος Μαγούλας
Από το Contra.gr