O John Cale, μπασίστας / βιολιστής / κημπορντίστας των θρυλικών Velvet Underground, παραγωγός των Stooges, των Modern Lovers και της Patti Smith και o Bob Mould, τραγουδιστής και κιθαρίστας των κορυφαίων Husker Du, αλλά και των Sugar, έρχονται για μία μοναδική συναυλία, έχοντας στις αποσκευές τους το εξαιρετικά καινούργια albums τους, “Black Acetate” και “Book Of Song”, αντίστοιχα. Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου, η Astra έχει την τιμή να παρουσιάσει στη σκηνή του Gagarin 205 Live Music Space δύο καλλιτέχνες με τεράστια ιστορία στη σύγχρονη μουσική σκηνή.

Πραγματικά, είναι από τις περιπτώσεις που τα λόγια φαίνονται λίγα για να περιγράψουν, έστω και εν μέρει, την πορεία, την προσφορά και την επιδραστικότητα ορισμένων μουσικών. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, πρόκειται για την κορυφαία στιγμή της, μέχρι τώρα, φετινής συναυλιακής περιόδου, κάτι που θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει από κοντά το Αθηναικό κοινό το βράδυ του Σαββάτου, 21 Ιανουαρίου.

JOHN CALE

Ο John Cale, γεννημένος στο Garnant της Ουαλίας πριν από 63 χρόνια, είναι ένας από τους πιο γνωστούς και επιδραστικούς underground μουσικούς στην ιστορία της rock’n’roll μουσικής. Ταυτόχρονα, αποτελεί και μία περίπτωση που είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατηγοριοποιήσεις.

Παρότι κατά καιρούς έχει δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στο ότι τα βασικά στοιχεία της μουσικής του παιδείας προέρχονται από την αρχική ενασχόλησή του με την avant-garde και την κλασσική μουσική, κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε μια υποτροφία που κέρδισε σε πολύ μικρή ηλικία (με τη βοήθεια των Aaron Copland και Leonard Bernstein), η οποία τον βοήθησε να μετακομίσει και να σπουδάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότερες από τις ηχογραφήσεις του περιλαμβάνουν απλά δομημένα τραγούδια που, σε ορισμένες περιπτώσεις, πλησιάζουν – όσο είναι κάτι τέτοιο δυνατό – τα όρια του mainstream.

Από την άλλη, έχοντας κάνει την παραγωγή σε συγκροτήματα και μουσικούς όπως οι Stooges, η Patti Smith, οι Modern Lovers και οι Sham 69, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί κι ως ένας από τους προπάτορες του punk, χωρίς όμως αυτό να έιναι κι απόλυτα ακριβές. Όπως άλλωστε προαναφέραμε, η προσωπική του δουλειά συχνά ταλαντεύεται ανάμεσα στο πειραματικό και το πιο προσιτό.

Όμως ο βασικός λόγος που ο Cale έγινε διάσημος και ευρύτερα αποδεκτός είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, η συμμετοχή του σε ένα από τα καλύτερα και επιδραστικότερα συγκροτήματα όλων των εποχών, τους Velvet Underground. Έχοντας μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, συμμετείχε για λίγο στο μινιμαλιστικό σχήμα του LaMonte Young, με το όνομα The Dream Syndicate (καμία σχέση με το περίφημο group του Steve Wynn από τα 80’s), πριν δημιουργήσει μαζί με τον Lou Reed και τον Sterling Morrison τους Velvet Underground στα μέσα των 60’s. Το συγκρότημα ήρθαν να συμπληρώσουν, λίγο αργότερα, η Maureen Tucker και η Nico.

Ο Cale υπήρξε, μαζί με τον Reed φυσικά, ηγετική μορφή του group που, ακόμα κι αν είχε διαλυθεί αμέσως μετά την ηχογράφηση του πρώτου album του, της περίφημης “μπανάνας” (“The Velvet Underground & Nico”, 1967), θα έιχε εξασφαλίσει μία περίοπτη θέση στο πάνθεον των μεγαλύτερων ονομάτων στην ιστορία του rock’n’roll. Χωρίς υπερβολή, πρέπει να είναι χιλιάδες οι μπάντες που έχουν επηρεαστεί από αυτούς, πραγματοποιώντας από αξιοπρεπείς μέχρι και μεγαλειώδεις καριέρες, από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν μέχρι και σήμερα.

Ο ίδιος ήταν ο υπεύθυνος για τα πιο πειραματικά στοιχεία που εμπεριέχονταν στον ήχο τόσο του θρυλικού πρώτου album, όσο και του εξαιρετικού “White Light / White Heat” που ακολούθησε μέσα στην ίδια χρονιά. Πότε στο μπάσο, πότε στη βιόλα και πότε στα πλήκτρα, ο Cale κατάφερνε να χρωματίζει με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο τα τραγούδια των Velvet Underground, όμως σύντομα επήλθαν σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία τους σα μπάντα.

Έγινε φανερό πως δύο τόσο ισχυρές και δημιουργικές προσωπικότητες ήταν πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν, έτσι ο θρύλος θέλει τον Lou Reed να παίρνει με το μέρος του τα υπόλοιπα μέλη του group, θέτοντας το δίλημμα “ή εκείνος ή εγώ”, κάτι που μοιραία οδήγησε στην αποχώρηση του Cale, το καλοκαίρι του 1968.

Έκτοτε, αφοσιώθηκε στη solo καριέρα του, ξεκινώντας βέβαια από το πόστο του παραγωγού στο album της Nico, “The Marble Index”, και στο ομώνυμο ντεμπούτο των Stooges, στα 1969. Ένα χρόνο μετά, το 1970, κυκλοφόρησε η πρώτη προσωπική του δουλειά, με τίτλο “Vintage Violence”. Μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει μια σειρά από πραγματικά σπουδαία albums (“Church Of Anthrax” το’71, “Paris 1919” το ’73, “Helen Of Troy” το ’75, “Music For A New Society” το ’82, “Artificial Intelligence” το ’85, “Hobosapiens” το 2003, για να αναφέρουμε απλά μερικά από αυτά) και έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της σύγχρονης μουσικής, όπως ο Brian Eno (στο περίφημο “Wrong Way Up”, το οποίο σάρωσε στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς του 1990) και – εκ νέου – ο Lou Reed (στο, αφιερωμένο στον Andy Warhol, “Songs For Drella”, επίσης το 1990). Το ολοκαίνουργιο album του, “Black Acetate”, συνεχίζει σε παρόμοια standards αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές από το σύνολο του παγκόσμιου μουσικού τύπου, κερδίζοντας με άνεση μία θέση ανάμεσα στα κορυφαία της χρονιάς.

BOB MOULD

Ο 44χρονος Bob Mould ήταν τραγουδιστής, κιθαρίστας και συνθέτης σε μια από τις καλύτερες και επιδραστικότερες Αμερικάνικες μπάντες της δεκαετίας του ’80, τους περίφημους Husker Du. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που καθόρισε, σε πολύ μεγάλο βαθμό, τον ήχο και το ιδεολογικό υπόβαθρο της post – hardcore punk σκηνής, με μια σειρά από εκπληκτικά albums όπως τα “Zen Arcade” και “New Day Rising”.

Μετά τη διάλυση τους ο Mould ακολούθησε solo καριέρα, υπογράφοντας συμβόλαιο με τη Virgin το 1988. Κυκλοφόρησε ορισμένες εξαιρετικές δουλειές (“Workbook”, “Black Sheets Of Rain”) πριν σχηματίσει τους Sugar, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μαζί τους ηχογράφησε τρία albums: το “Copper Blue” (1992), το οποίο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και ακούγεται πολύ μέχρι σήμερα, κυρίως χάρη στο single – δυναμίτη “A Good Idea”, το mini “Beaster” (1993) και το “File Under: Easy Listening” (1994).

Από το 1996, όταν κυκλοφόρησε η τρίτη solo δουλειά του, με τίτλο απλά το όνομά του, ο Mould συνεχίζει την πορεία του στα μουσικά πράγματα, ακολουθώντας πλέον διαφορετικούς δρόμους από τα συγκροτήματα με τα οποία έπαιζε στο παρελθόν, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στη μελωδία, αλλά και ενίοτε πειραματιζόμενος με τον πιο “σύγχρονο” ηλεκτρονικό ήχο.

Η κορυφαία ίσως στιγμή της προσωπικής του καριέρας ήρθε με το album του 1998, “The Last Dog And Pony Show”, στο οποίο περιέχεται και το πανέμορφο single “New # 1”.

Ο Bob Mould επέστρεψε σε πολύ μεγάλη φόρμα λίγο μετά τα μέσα του 2005, με το ολοκαίνουργιο “Body Of Song”, για την ηχογράφηση του οποίου συνεργάστηκαν σπουδαίοι μουσικοί όπως ο Brendan Canty, drummer των Fugazi, ο David Barbe από τους Sugar και η Amy Domingues των Garland Of Hours.

Στο συγκεκριμένο album ο Mould παρουσιάζει ξανά ορισμένες συνθέσεις που φέρνουν στο νου το, πραγματικά μοναδικό, rock’n’roll παρελθόν του, σε συνδυασμό με κάποιες μπαλάντες που “συμβαδίζουν” περισσότερο με τις πιο πρόσφατες μουσικές αναζητήσεις του.


Το βράδυ του Σαββάτου, 21 Ιανουαρίου 2006, οι δύο μεγάλοι αυτοί μουσικοί θα βρίσκονται στο Gagarin 205 Live Music Space, σε μια από τις σημαντικότερες στιγμές της τρέχουσας συναυλιακής περιόδου.

Ο Bob Mould θα ανοίξει τη βραδιά εκτελώντας με τη συνοδεία της κιθάρας του τραγούδια από ολόκληρη την πορεία του στη σύγχρονη rock’n’roll σκηνή, κάτι που σημαίνει πως θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε – για πρώτη φορά live – κάποια κομμάτια των Husker Du και των Sugar!

Τη σκυτάλη θα παραλάβει ο John Cale, ο οποίος - μαζί με full μπάντα – θα παρουσιάσει κομμάτια τόσο από το ολοκαίνουργιο “Black Acetate”, όσο και από ολόκληρη τη μοναδική καριέρα του.

Η ώρα έναρξης της συναυλίας είναι 21.30 και εισιτήρια προπωλούνται, προς 30 ευρώ, στο Ticket House (Πανεπιστημίου 42), στα Metropolis και το i-ticket.gr, όπου γίνονται και τηλεφωνικές κρατήσεις στα τηλέφωνα: 801 11 60000 (από σταθερό) και 210 6786000 (από κινητό). Στο ταμείο η τιμή θα είναι 33 ευρώ.