Δεν είχε ακόμα κλείσει ο χρόνος στον οποίο ήμουν «μαύρη λίστα» για την τότε κραταιά δημόσια ελληνική ραδιοφωνία λόγω της διαβόητης φάρσας του νέφους, ήταν Δεκέμβρης και ένα βράδυ συνειδητοποίησα πως όπου νάναι θα έκλεινε και ένας χρόνος από τη δολοφονία του J.W.Lennon.
Ασφυκτιούσα κυριολεκτικά από την ανάγκη να κάνω ένα in memoriam, το ήθελα τόσο πολύ που ήταν η εκπομπή μέσα στο μυαλό μου έτοιμη με κάθε λεπτομέρεια, λεπτό προς λεπτό.
Κάθισα, έβαλα τις σκέψεις μου στο χαρτί έφτιαξα το «σενάριο» υπολογισμένο με το δευτερόλεπτο και σε λίγες μέρες, πήγα στην Αγ. Παρασκευή, στο ...ίδρυμα ή άσυλο όπως λέγαμε τότε το κτήριο της ραδιοτηλεόρασης.
Δεν είχα κλείσει κανένα ραντεβού. Πήγα και στήθηκα έξω από το γραφείο του τότε Διευθυντή του Πρώτου Προγράμματος, του Βασίλη Ρυζιώτη και, είπα στις γραμματείς πως θέλω να τον δω για 5-10 λεπτά.

Όλως παραδόξως μου έκανε τη χάρη και με δέχτηκε πολύ γρήγορα. Με το που μπήκα μέσα, και αφού με ρώτησα αν θέλω καφέ, μου θύμισε: «είσαι κομμένος, το ξέρεις. Και ακόμα δεν έχει περάσει αρκετός καιρός»

«Ναι ναι» του είπα και του αράδιασα χωρίς να πάρω ανάσα την όλη ιδέα, για μια δραματοποιημένη εκπομπή μνήμης για τον John Lennon.

Θα ξεκινούσε-είπα-με τρία πικάπ να παίζουν ταυτόχρονα διαφορετικά τραγούδια του συνθέτη (θα έμπαιναν το ένα μετά το άλλο με απόσταση 10’’) και μετά, πριν κλείσει καλά –καλά ένα λεπτό θα ακουγόντουσαν εκκωφαντικοί δυο πυροβολισμοί.

Οι δίσκοι, αρχίζουν εδώ να χάνουν στροφές, μέχρι να σταματήσουν τελείως με εκείνον τον χαρακτηριστικό ήχο ξεκουρδίσματος που έκαναν οι αναλογικοί δίσκοι σαν χάνουν στροφές. Δίνουν την αίσθηση πως ξεψυχούν...

Απόλυτη παύση για 2-3 δευτερόλεπτα και, από το βάθος μπαίνει και «έρχεται» ο ήχος του ασθενοφόρου.

Ο Ρυζιώτης άκουγε πολύ προσεκτικά. Σαν τελείωσα την περιγραφή μου είπε μόνο μία λέξη που τη θυμάμαι ακόμα. Την είπε και δυνατά: «Άπαξ!»

Η αλήθεια, είναι πως δεν κατάλαβα τι είπε. Είχα και τρακ, είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα, έσταζε το πρόσωπο μου... «Τι;;;;»

«Άπαξ! Αυτό θα κάνεις, μία φορά και τέρμα μέχρι νεωτέρας. Πότε θα είσαι έτοιμος να ηχογραφήσεις;»

Τηλεφώνησε στη γραμματεία, μου έκλεισε studio, έφυγα. Σε λίγες μέρες, πήγα για την ηχογράφηση. Φορτωμένος με τα βινύλια και τις σημειώσεις μου κατέφθασα εκείνο το βράδυ στην ΕΡΤ στον τρίτο όροφο αν θυμάμαι καλά. Ήταν ένα γωνιακό studio στο τέλος του διαδρόμου, στο οποίο αργότερα θα ηχογραφούσα εκατοντάδες εκπομπές.

Με περίμενε η ηχολήπτρια. Η Όλγα Μπενέα, μια σταλιά με κατάμαυρα μαλλιά και απέραντο άγχος. Ήταν τελείως φρέσκια στη δουλειά, μόλις είχε τελειώσει τη σχολή. Της έδωσα το «σενάριο» δακτυλογραφημένο , με όλες τις λεπτομέρειες. Που μπαίνει τι, πόση ώρα κρατάει , τι εφφέ και που , τις ατάκες που συνόδευαν τα κομμάτια κλπ. Δουλέψαμε κοντά 4 ώρες, είχαμε ενθουσιαστεί και οι δυο και, στο τέλος κάτσαμε και ακούσαμε την εκπομπή που είχε διάρκεια δύο ώρες. Η Όλγα, εξελίχτηκε σε εξαιρετικά καλή ηχολήπτρια και από ότι έμαθα αργότερα, παντρεύτηκε τον Θοδωρή Ασημάκη που ήταν από τους κορυφαίους –νέους- τεχνικούς και ένας από τους αγαπημένους μου.Και τους δυο, τους θυμάμαι με πολύ αγάπη.

Η εκπομπή παίχτηκε την επόμενη μέρα Σάββατο ήταν και, επαναλήφθηκε αμέτρητες φορές στα χρόνια που ακολούθησαν. Δεν ξέρω πως θα μου φαινόταν τώρα, αλλά ξέρω πως είχε αρκετά ασυνήθιστα ευρήματα για την εποχή και πολύ φόρτιση.

Άφησα λοιπόν τον καιρό να περάσει λίγο...Μέχρι, που μου καρφώθηκε σα σφήνα στο κεφάλι να κάνω μια εκπομπή νυχτερινή, με αφορμή την Επιστημονική Φαντασία.

Αλλά αυτή θα ήταν μόνο η αφορμή.

Σκοπός, ήταν να γίνει μια εκπομπή πραγματικά νυχτερινή.

Στοιχειό με τα στοιχειά , φάντασμα με τα φαντάσματα, ψίθυρος την ώρα των ψιθύρων. Μία ώρα στην οποία να πέφτει διακριτικό φως στις χαραμάδες από τις οποίες μπορεί κανείς να δραπετεύσει από την καθημερινότητα. Ήθελα να ανακατέψω και να παντρέψω όλα όσα αγαπούσα.

Τον Μπαχ με τον Τζιμ Μόρισσον. Τον Dylan με τον Μότσαρτ. Τον Σεφέρη με τα underground κείμενα του Ραθιονέρο. Και όλα αυτά, μαζί με αστρόπλοια, μυστήρια και παράξενα.

Χέρι χέρι ο Λυκάνθρωπος με την Κυρά της Λίμνης και το Excalibur.

Κάθισα λοιπόν ξανά στο τραπέζι μου, άνοιξα το τετράδιο μου, τότε είχα πάντα κάτι τεράστια τετράδια και αναρίθμητα καλοξυσμένα μολύβια γύρω μου, οι υπολογιστές δεν είχαν μπει ακόμα στη ζωή μας και, έβαλα σε τάξη τις σκέψεις. Τίτλος της εκπομπής μου, θα ήταν «Άστρα μου άστρα που είστε;» στίχος από ένα ποίημα μου.

Με συμβούλευσαν (δεν θυμάμαι ποιοι) να κάνω την πρόταση στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Πήγα λοιπόν , ζήτησα την σπουδαία κυρία Μιχαλίτση που τότε ήταν «δύναμη» και διευθύντρια του Β’ Προγράμματος, η οποία αφού με άκουσε με εξαιρετικά εύγλωττη δυσπιστία μου είπε να κάνω ένα δοκιμαστικό, έναν πιλότο 30 λεπτών και να το αφήσω στη γραμματέα της. Τον έκανα μετά από λίγες μέρες, τον άφησα και στη γραμματεία και περίμενα εναγωνίως. Μια μέρα, δυο, μία βδομάδα, δύο...Τέλος δεν άντεξα και πήρα εγώ τηλέφωνο. Μου μίλησε η κόμισα, που τώρα που τη θυμάμαι μου θυμίζει την Κρουέλα από το σκυλιά της Δαλματίας και μου είπε να παω την επόμενη μέρα στο Ραδιομέγαρο.

Πήγα. Μόλις έφτασα και της είπαν πως ήμουν έξω, βγήκε και με τρόπο εξαιρετικά "διακριτικό ala Greca", μπροστά σε όλους δηλαδή, μου είπε το αλησμόνητο (κατά λέξη) «Είναι αναμφισβήτητο πως ξέρετε πολύ καλό ραδιόφωνο, αλλά αυτό που θέλετε να κάνετε δεν αφορά κανέναν απολύτως»

Πήρα το...καρούλι μου (τη μπομπίνα με τον πιλότο) και κοντοστάθηκα στο διάδρομο. Από τα νεύρα μου, είχα βουρκώσει. Και, ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, κάνω μεταβολή και με βήμα ταχύ, κατευθύνομαι στην υποδιεύθυνση του Πρώτου Προγράμματος που ήταν ο Μιχάλης Χριστοδουλίδης, ο συνθέτης. Μαζί με τον Ρυζιώτη που ανάφερα πιο πάνω «κόβανε και ράβανε» στο Πρώτο.

«Έχετε ραντεβού;»Μου λεει η ευτραφέστατη κυρία που εκτελούσε χρέη γραμματέως.

«Όχι» απάντησα. «Καλά μισό λεπτό να δω» είπε και μπήκε μέσα στο γραφείο του Χριστοδουλίδη. Ξαναβγήκε μετά από ένα λεπτό. «Περάστε»

Πέρασα. Ευγενέστατος , «καθίστε» «πέστε μου» κλπ. Αρχίζω εγώ να περιγράφω την ιδέα από την αρχή...Μου ζητάει να ακούσουμε τον πιλότο. Τον βάζει σε ένα μαγνητόφωνο και ακούμε μαζί για δέκα περίπου λεπτά. Ξαφνικά πατάω το στοπ , διακόπτω την ακρόαση και του λεω «η εκπομπή θα λέγεται Στα Μονοπάτια του Γαλαξία».

Δεν συνεχίσαμε την ακρόαση. Μετά από μια μικρή σιωπή μου είπε. «Πότε θες να ξεκινήσεις;» «Τη Δευτέρα» του απάντησα. «Ωραία. Τώρα που θα φεύγεις πες στην Ντίνα έξω να σου κλείσει studio.»

Έτσι, την επόμενη Δευτέρα, έμπαινα στο studio και έκανα στις 5 το απόγευμα την πρώτη ηχογράφηση των Μονοπατιών του Γαλαξία, μιας εκπομπής, ενός ταξιδιού που έμελλε να κρατήσει για χρόνια με επιτυχία στην κυριολεξία απίστευτη. Η...εκπομπή, που δεν αφορούσε κανέναν...κατά την κυρία Μιχαλίτση, ή οποία μετά από λίγο καιρό με απέφευγε συστηματικά στους διαδρόμους της ΕΡΤ. Όμως, ακόμα δεν έχουμε μπει στην ουσία του χρονικού. Θα συνεχίσω, αύριο, μεθαύριο μόλις κλέψω λίγο χρόνο.... Και αν κανείς περαστικός από τούτες τις σελίδες θυμάται καμιά λεπτομέρεια, πολύ θα χαρώ να μου τη χαρίσει....

(η φωτογραφία στην κορφή, είμαι εγώ, πολύ πρόσφατα τον Δεκέμβρη, στην Αθήνα)


Για άλλη μια φορά, ο Nibelungen θυμάται μέσα από το blog του, ραδιοφωνικά έργα και μέρες.
Σημείωση Με τον Γιώργο τον Nibelungen προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε εδώ και κάποια από τα σχόλια που έχουν γραφτεί για αυτό το ..χρονικό, στο blog που αρχικά δημοσιεύτηκε.. Προσθέστε και εσείς τα δικά σας, αν αυτά που διαβάσατε σας έκαναν να σκεφτείτε κάτι, ή ακόμα καλύτερα, να θυμηθείτε..