Stefania Ελιωσα στα posts
Mέλος από: Feb 19, 2004 Μηνύματα: 630
|
Στάλθηκε: Παρασκευή 27 Αυγ 2004, 13:38 GMT Τίτλος Μηνύματος: Σαν σήμερα... (Σωτηρια Μπέλλου - Παυλος Σιδηρόπουλος) |
|
|
27 Αυγούστου 1997 "έφυγε" η ρεμπέτισσα Σωτηρία Μπέλλου
Στα μέσα της δεκαετίας του 1940 η Σωτηρία Μπέλλου έσπασε ένα μεγάλο ταμπού. Ήταν η πρώτη γυναίκα που «έπιασε» καρέκλα στο λαϊκό πάλκο, κάτι που μέχρι τότε ήταν κατοχυρωμένο μόνο για άνδρες.
Μποέμισα, δυναμική, επαναστάτρια (έφυγε πολύ μικρή από το σπίτι της), η μούσα του μεγάλου Τσιτσάνη και άλλων συνθετών... πέθανε στην ψάθα καθώς όλα τα λεφτά που έβγαζε τα κατέθετε στην μεγάλη της αδυναμία "τα ζάρια"!!
"Ένα βράδυ του Μάη κατέβαινε την Ιπποκράτους. Κοντά στην πλατεία Εξαρχείων είδε μια ταβέρνα και μπήκε μέσα. Κάθισε σ΄ ένα τραπέζι στην αυλή και παρήγγειλε κάτι να φάει. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού και μερικοί θαμώνες κοίταζαν επίμονα την Σωτηρία. Μια κοπέλα μόνη της τέτοια ώρα? Εκείνη απτόητη. Καθώς περίμενε την παραγγελία το μάτι της έπεσε πάνω σε μια κιθάρα. Ρώτησε ευγενικά τον ταβερνιάρη αν μπορεί να παίξει, πήρε θετική απάντηση και άρχισε να παίζει και να τραγουδά ένα παλιό τραγούδι της Βέμπου "τι έχεις και όλο κλαις και δεν μου το λες". Δεν σταμάτησε όμως στο ένα τραγούδι. Είπε και δεύτερο "Αντιλαλούνε οι φυλακές τ΄Ανάπλι κι ο Γεντι Κουλές". Το επόμενο βράδυ η Μπέλλου ξαναπήγε στο μαγαζί. Έπαιξε και τραγούδησε. Εκεί, ανάμεσα στους θαμώνες ήταν και ο Βασίλης Τσιτσάνης ο οποίος ενθουσιάστηκε από την φωνή της αλλά και από την δεξιοτεχνία της στην κιθάρα. Τα είπανε οι δυο τους τα συμφωνήσανε και μπήκανε στο στούντιο. Η Σωτηρία δεν μπορούσε να πιστέψει ότι της δινόταν μια τέτοια μεγάλη ευκαιρία. Η ευκαιρία της ζωής της που την οδήγησε στη μεγάλη λεωφόρο του ρεμπέτικου...
"Ξέρω το όνομά σου, την εικόνα σου και πάλι απ' την αρχή,
Ψάχνω, για μια διέξοδο, γυρεύοντας αλλιώτικη ζωή..."
27 Αυγούστου 1948 Γεννήθηκε ο Παυλος
"Ο τελευταίος των Ζορμπάδων, ήταν ο Zorba The Freak. Και πριν από μισή δεκαετία, ανέβηκε στο αλογάκι του, φόρεσε το καπελάκι του, είπε στην κοινωνία: ``Καμπόυ, ξεκαμπόυ και σου γ**ώ το σόι'', και μετά γύρισε προς τα μας και είπε: ``See you later alligators!!!, άντε και καλή τύχη μάγκες... εγώ πάω να βρω τη μανούλα μου''. Γι' αυτόν ήμουν ο θείος. Ετσι όπως διάλεξε τους φίλους του, διάλεξε και τους ``συγγενείς'' του, διάλεξε την ``οικογένειά '' του, τα κατάφερε. Και σίγουρα, ο ίδιος διάλεξε και το τελευταίο του ταξίδι. Ο ανηψιός, ήταν ένας ελεύθερος πρίγκιπας, ο τελευταίος και είμαι περήφανος γι' αυτόν.
Παυλάκι μου, οι καιροί εξακολουθούν να είναι δύσκολοι για τους πρίγκιπες".
Σε φιλώ, ο θείος σου ο Μήτσος.
Και για την αντιγραφή
Δημήτρης Πουλικάκος
«Η μουσική είναι η μόνη γλώσσα που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει. Ο μόνος τρόπος συννενόησης. Είναι μια αδερφοσύνη. Να το θυμάσαι, φίλε μου. Κάποτε δε θα χρειάζεται να μιλάμε. Θα στο αποδείξω αμέσως τώρα.
Ηταν μια βραδυά που μπήκα σ' ένα κέντρο, έτσι για να ακούσω πάλι λίγη μουσική. Επαιζε εκεί ένας φλαουτίστας, που αργότερα έμαθα ότι ήταν ο καλύτερος της Γιουγκοσλαβίας. Δεν έχει καμία σημασία.
Εκείνο το βράδυ η μουσική και ειδικά η έκφραση αυτουνού του ανθρώπου με είχαν μαγνητίσει. Ηταν ένα ξέχειλο παράπονο, μια αισιόδοξη μελαγχολία κι ένας ξέφρενος ενθουσιασμός συνάμα. Χωρίς να πολυσκεφτώ σηκώθηκα και πήγα προς το μέρος του.
Ηταν μια χάρη που του ζήτησα. Να μου παίξει το ``Body and soul''. Χαμογέλασε. Αφησε το φλάουτο κι έπιασε το σαξόφωνο.
Οι νότες που ξεχύθηκαν μαζί με το χαμόγελό του, που είχε καρφωθεί πάνω μου, μου θύμιζαν αιώνια Ανοιξη. Τα μάτια του κοίταζαν την καρδιά μου. Ημασταν πια δυο φίλοι. Κι ας μην είδα ποτέ πια ξανά τον φλαουτίστα Μίλαν Στογιάνοβικ.
Αλλωστε δεν χρειαζόταν να τον ξαναδώ. Δεν νομίζω ότι θα 'χαμε τίποτα παραπάνω να πούμε οι δυό μας.
Τα 'χαμε, ήδη, πει όλα.»
(από συνέντευξη)
Δεν ήθελα να γράψω κάτι δικό μου για τους 2 αυτους μουσικους και τραγουδιστές που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια στο μουσικό στερέωμα και επηρέασαν ο καθένας με τον τρόπο του την εξέλιξη της μουσικής...ήθελα να μιλήσουν... κείμενα που βρήκα για αυτούς ή που έγραψαν άλλοι που τους γνώριζαν προσωπικά!!! |
|