Η μερα ξεκινησε με ξυπνημα και "αρματωμα" μπανιερων ειδων για παραλια! Θα πηγαινα με ενα φιλο μου στη Ν. Μακρη αν βρουμε την υπολοιπη παρεα και να περασουμε ομορφα.
Φτανουμε στη Ν.Μακρη και περιμενουμε στην παραλια να ερθουν οι αλλοι 3 με ενα μικρο σκαφος να μας παρουν να παμε πιο ανοιχτα για σκι και βουτιες! Ερχονται κανονικα, φορτωνουμε τα μικρα μας τσαντακια επανω στο σκαφακι και ξεκιναμε. Καπου 600-700 μετρα απο την ακτη σβηνουμε τη μηχανη να βουτηξουμε (μην φαμε κανενος το ποδι!) Βουταμε, εγω , ο φιλος μου και μια κοπελα της παρεας. Εμειναν 2 στο σκαφος να ετοιμασουν τον εξοπλισμο του σκι.
Μετα απο κανενα 20λεπτο στο νερο, παρατηρουμε οτι το σκαφος απομακρυνοταν με τα παιδια επανω και με σβηστη τη μηχανη. Κολυμπαμε προς το σκαφος για να μας πουν οι επιβαινοντες οτι η μηχανη "ειχε πεθανει" και δεν επαιρνε μπρος. Περασαν αλλα 20 λεπτα μεχρι που πηραμε την αποφαση 3 απο εμας να κολυμπησουμε μεχρι εξω να φερουμε βοηθεια οσο πιο γρηγορα πριν παρει τους αλλυς στα ανοιχτα. Ξεκιναμη λοιπον, εγω, ο φιλος μου (ενας ευτραφουλης παληκαρος) και η κοπελα.
Ενιωθα την ευθυνη και για τους 2 καθως φοβομουν μην κουραστουν και πανε να μου βουλιαξουν, οποτε φροντιζα να τους εχω απο κοντα.
Το ρευμα ομως μας ειχε παρασυερει οση ωρα ειμασταν κοντα στο σκαφος αλλα και κατα τη διαρκεια της κολυμβησης και ειχαμε φτασει κοντα στη Ραφηνα και πλεαμε για Λουτσα. Για καλη μας τυχη ομως, 30 μετρα πριν φτασουμε στην ακτη, περνουσε ενα φουσκωτο κοντα απο το σκαφος το οποιο σταματησε και τους ρυμουλκησε μεχρι την παραλια. Περπατησαμε 1-2 χιλιομετρα και φεραμε το αυτοκινητο με το τρεϊλερ, φωρτωσαμε το σκαφος και ολα καλα.
Η συνεχεια δωθηκε σε ενα παραλιακο ψαροταβερνειον του οποιου καταναλωσα ολες τις προμηθειες για το φετινο καλοκαιρι καθοτι μετα απο 2 ωρες στο νερο κολυμπωντας ειχα (ψιλο)πεινασει)!!
Αργοτερα, με ποτακια και αφεδες, αραξαμε στην παραλια μεχρι τις 11:30 το βραδυ, οπου ειπαμε να παρουμε το δρομο της επιστροφης!
Φυσικα τωρα, με την υπερενταση να χτυπαει κοκκινα, θα κανω ενα ντους να φυγει το αλατι και θα βγω με τις νεες γνωριμιες της σημερινης περιπετειωδους ημερας, για να κανει η παρεα τη νυχτα ανταξια της περιπετειας!
Μπορώ να πώ πως κι εμένα η Κυριακή μου είχε κάποια στοιχεία ταινίας τρόμου... (ταΡΑραΡΑρα ΡΑΑΑΑ)
JAWS!!
Όμορφα όμορφα άρπαξα τα "παραλιακά" μου σύνεργα (εννοείται και η μάσκα με το φυσούνι), και κίνησα για Λάρνακα μεριά...
25 λεπτάκια δρόμος... Βρίσκω μέσα σε κείνον όλο το συνωστισμό, σχετικά εύκολα ένα χώρο και σταθμεύω. Τραλαλα λαλα, κατεβαίνω στη καυτή αμμουδιά, απλώνω το ψάθινό μου και την πετσέτα βάζω και τα πράγματά μου από πάνω γιατί φυσαέι κάπως - καλά στη Λάρνακα άμα δε φυσάει, κάτι δεν πάει καλά...
Παίρνω τη μάσκα και ισιώνω για το νερό... Ζεστούλι στα έξω έξω κι όσο προχωρώ νοιώθω και κάποια εντελώς παγωμένα ρεύματα που σου σηκώνεται η τρίχα. Περπάτησα κάμποσο, η θάλασσα της Λάρνακας είναι αρκετά ξέβαθη για αρκετή απόσταση...
Και μπλούμ!! Στα βαθιά. Κατευθύνθηκα προς τα βράχια που είναι τοποθετημένα εκεί σαν κυματοθραύστες. Εκεί χαζεύω για ώρα πολύχρωμα ψαράκια, αχινούς, αστερίες, καβούρια... Τσούπ περνάει από δίπλα μου σε μια φάση ένα μεγάλο ψάρι!! Μα το θεό αυτό σκέφτηκα σίγουρα τρώγεται!!! Είδα και κάτι μακρόστενα, δεν ξέρω αν ήταν χέλια... Έκανα ένα γύρο και πήγα από την πλευρά που είναι ανοικτή η θάλασσα. Εκεί χιλιάδες μωρά ψαράκια τρέφονταν από την θαλάσσια βλάστηση πάνω στα βράχια.
Πόσο με ηρεμεί αυτή η υποθαλάσσια εικόνα....
Αφήνω λοιπόν τα βράχια και κατευθύνομαι προς την πρώτη σημαδούρα. Πάντα περιεργαζόμενη το βυθό, που η αλήθεια δεν έχει και τίποτα, μόνο άμμο, κανένα κοχύλι μέσα μέσα, κανένα μικρό αστερία. Σε μια φάση έκατσα και παρακολούθησα μια διεκδίκηση φαγητού μεταξύ ενός κάβουρα και ενός ψαριού παράξενου. Ήταν καμουφλαρισμένο στο χρώμα του βυθού και με αργές κινήσεις, μέσα από την άμμο, προσέγγιζε τη λεία του... Το καβούρι το πήρε είδηση κάποια στιγμή και όρμηξε με τις δαγκάνες του. Α! θέαμα!
Συνέχισα μετά στη δεύτερη σημαδούρα πιο μέσα, κι έκανα μια στάση. Έτσι μπρούμυτα, με το πρόσωπο μέσα στο νερό, αφέθηκα στο κύμμα να με ανεβοκατεβάζει ρυθμικά. Κλείνω για λίγο τα μάτια... ηρεμία, χαλάρωση, ευτυχία...
Συνέχισα για την τρίτη, χαλάρωσα πάλι, ανάσκελα αυτή τη φορά. Και κίνησα για το γυρισμό.
Στην πρώτη σημαδούρα ήταν ένας νεαρός. Εγώ συνέχιζα να κολυμπώ σε απόσταση. Φαίνεται με είχε δεί που είχα πάει βαθιά...
- Δε φοβάσαι τους καρχαρίες; τον άκουσα να μου λέει.
Γύρισα λίγο προς το μέρος του. Σκέφτηκα να τον ρώταγα "της ξηράς ή της θάλασσας;"!
- Μα δεν έχει καρχαρίες, λέω εγώ.
- Έχει, απαντά.
- Τι λές; Εδώ σε αυτή τη θάλασσα; λέω απορημένη.
- Ναί, μου λέει, είπαν στις ειδήσεις πως εμφανιστήκαν!
Καταπίνω να συνέλθω λίγο. Σχηματίζω ένα ανέμελο χαμόγελο...
- Ε, τότε ήμουν τυχερή!! Χαχα!
Γυρίζω να συνεχίσω την πορεία μου προς τα έξω... Σκέψεις γέμισαν το μυαλό μου. Από τη μιά έλεγα, σιγά τώρα, μάλλον υπερβολές θα είναι... μετά όμως ο φόβος γλιστρούσε και τρύπωνε και σφιγγόταν το στομάχι μου...
Γύρισα να δώ αν αυτός ήταν ακόμα εκεί. Τον είδα να πορεύεται προς τη δεύτερη σημαδούρα. Ήταν στα μέσα της απόστασης. "Κάνει πως δε φοβάται" σκέφτηκα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή τον είδα να κάνει ένα U turn και να επιστρέφει στην πρώτη. Χαμογέλασα και γέλασα μέσα μου.
Τώρα είμαι πλέον ασφαλής έξω στην άμμο και λιάζομαι. Ανοίγω και το βιβλίο μου... Με τις φωνές των γύρω να σβήνουν στο κύμα που πηγαινοέρχεται, με παίρνει σιγά-γλυκά ο ύπνος... _________________ Χαμογέλα!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
